hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

(bkz: amk fakiri)

yol parası verecek durum olmadığı için yağmurda çamurda eve kadar yürüdüğüm günlerdi hey gidi günler hey fakirlik insana çok şey öğretiyor.

cikolata alamadigimiz icin küp seker bagimlisi oldugum gunler...

beslenme çantasına koyulan salçalı bayat ekmeği dalga geçmesinler diye okul bahçesinin arka tarafında gizli gizli yemek eve gidince de anneyi öpüp ben zaten salçalı ekmeği çok seviyorum yarın da ondan yap anne ağlama demek.

ilkokuldayken aldığım harçlık en fazla simit-ayran ikilisini karşılardı. okuldaki çocukların büyük bölümü durumları iyi olan ailelerin çocuklarıydı. bizim ev oraya yakın diye ben de orda okuyodum. tabi o zamanlar beslenme saati var. hiç sevmezdim o saati. sınıf arkadaşlarım tost, hamburger, cola falan yerken benim menüm pek değişmezdi. en fazla ayran gider meyve suyu gelir, simit gider poğaça gelir. 7 yaşındaki bir çocuk için zor durum haliyle dünyadaki eşitsizliği o yaşta görmek... velhasıl hatırladıkça o günleri buruk bir tebessüm oluşur bende. paramın ucu ucuna yettiği o simit- ayran ikilisinden aldığım hazzı, bu gün pahalı bir restoranda yediğim yemekten alamıyorum. şartlar zor da olsa o günler daha güzeldi lan. en azından insanlar samimiydi.

sene 2012 kızli erkekli grup olarak takiliyoruz cafede eski dostlar iste. picin biri atladi hemen hadi pizza yemeye gidelim dedi cepte para yok tabi kalksam direk anlarlar parasi yok heralde derler sesimi cikarmadim başka bi kafeye gittik ben yemicem size afiyet olsun çay icicem dedim aaa ooo olmaz felan yaptilar aç degilim valla dedim iki tane buyuk boy pizza geldi nefes almadan yediler orosbu çocuklari açliktan karnim agriyodu ama ben çakmasinlar diye cayimi höpürdeterek iciyordum havam 1500 olsun diye ohhhh çayda nefismiş haaa diyorum o anda pizzadaki kaşar gözlerimin onunde kizin elinde dagiliyor bardagi yaliyorum ben biriside bir dilim ye amk nolcak sanki demedi deseydi yerdim amk nolcak.. gel zaman git zaman sene 2016 oldu...cepte yine para yok

ilk okulda beden eğitimi dersine burnu yırtık siyah ayakkabımın içinden çıkan beyaz çorabımı pastelle siyaha boyamıştım öğretmenim sen hakem ol dediydi

benim yaşadığım herşey garibanlık aq bir kere zenginlik yaşasam ölürüm heralde

bundan 3 sene önce falan arkadaşla kurstan çıkmıştık cepteki parayıda yemiştik bi güzel kantinde falan. işin kötü tarafı yol parasını da yemişiz haberimiz yok o bende para var sanıyor ben de onda. kimseden de isteyemeyiz, bunun sırtında gitar var indik mecidiyeköy metrosuna bu çaldı ben söyledim tek şarkı da 20 lira para bırakmışlardı utana utana söylemiştim.

tek başıma oturuyorum.bi masam var evde,bi yatağım.şuan montla oturuyorum kalorifer yanmıyor

okuldan eve geldiğimde evde kimse olmazdı annem merdiven yıkamaya giderdi, ablam yatılı okulda, babamda tır şöförüydü. yicek bişey olmazdı dolapta, tost makinesine bayat ekmekleri basar şekerli suyla içerdim. hiç şikayet etmek aklıma gelmemişti, çocukluk işte.

babam almanya'ya çalışmaya gitmişti. annem ve 2 kardeşimle tek başımıza kalmıştık. soğuk bir kış günü sobada yakacak odunumuz yoktu ben de ağlamaklı halde kaptım el arabasını marangozları gezdim. bulduğum talaş ve odun parçalarını eve getirmenin gururuyla o sobanın arkasında uyumak gibisi yoktu. bahsettiğim yıl 90'ların başı.

beden egitiminde giyecek haşortmanim yoktu pantolonlu girdim derse. maç yapicaktik arkadaşlarim sen antrönör ol dediler

lüks bir avm de tuvalletten su icerken yakalnmistim. pisman değilim.

ilkokulda böyle eğlenceli danslı felan bişi vardı. ayakkabı yırtılmıştı ayında başı olduğundan babamlar ayakkabıda alamamışlardı, bende gidip, bi kenarda usul usul oturmuştum. bak yine gözlerim doldu kim açtı bu başlığı yav.

millet kantinden tost,bisküvi vs. alırken ben sadece simit alıyordum.o da kuru kuru boğazımdan da geçmiyordu amk.şükretmeyi bilmek gerek klişe olacak ama hayat gerçekten acımasız,eşitlik ise sadece bir hayal.

anaokuluna gidiyordum çorabım yırtılmıştı dalga geçmesinler diye parmağımın arasına saklayıp gün boyu oyun oynamamıştım

umut fakirin ekmeği. (bkz: dolmuş camından bakarken yolda 50 tl görmek)

lise zamanlarında kar yağmıştı ve her yer kaygandı bizimkiler içeri geçmiş camdan bana bakıyor her zamanki gibi okula geç kalmışım. camda bizim sınıfın iki kızı. okul merdiveninin önü buz tutmuş. tam oraya geldim ayağım kaymaz mı hah işte sırt üstü düşer de iki ayağınız ayağa kalkar göt ortsya çıkar ya işte benim de öyle oldu ve pantolonum caaaartttt diye yırtıldı ortaya beyaz don çıktı. kahkahalar havada uçuşuyordu. ne zaman hatırlasam üstüme hüzün çöker arka planda neşet ertaş çalmaya başlar (bkz: bu da böyle bir anımdır)

allah'a şükür böyle sıkıntılar çekmedim. durumumuz da kötü değil ama simeygol ve aria'nın entrylerini okuduktan sonra utandım kendimden be. bir gün elime ekmeğimi aldığımda burs vereceğim öğrencilere amk bu da yeminim olsun.

lise 1 deyim.servisimiz bozulmuş.amca da haber gönderdi kendi imkanlarınızla gidin diye.zaten okula devamsızlıktan kalmayım diye gidiyorum,sınıfta kimse yok sıraları birleştirip yatıyorum,kantinci teyzeyle kahve falan içiyoruz beraber.neyse öğle arası da hayvan gibi yemişiz paramız yok arkadaşımla.o da bizim orda oturuyor. allahın sıcağında yürüyoruz.perişan olmuşuz.10 km falan yürüdük.varmaya yakın ışıklarda kolejin servisi durdu.kulağında kulaklık,elinde iphone,klimalı servis...bir tane keko baktı sırıttı.ezim ezim ezildim. sinirden arkadaşıma vurmaya başladım.garibanlık bende agresiflik yaptı. eve gittiğimde ayaklarım su toplamıştı.anneme ağlak bir şekilde anlattım.bir hafta gerizekalı diye güldü.

son 7 tl kalmıştı cebimde. ama idda oynayacaktım. ben bir bağımlıydım ama halka tatlısını da çok severim. ulan iddacıya giderken gördüm kafamda sorular uçuşmaya başladı. sistem 2-4 yapacaktım ama tatlı alırsam sistem 3-4 olacaktı. boşver deyip iddacıya girdim. kupon tutunca yerim dedim. başka bişey yedim ...

sene 2008 mahallede herkesin elinde vuvuzela, ben fülütle çiktim öttürürken mahalledeki kizlar kahkaha atiyorlardi hirs yaptim misket çaldim oynamaya başladilar o sirada camiden çikan cemaat para atti önüme

ilkokulda spor parasi veremezdim. beden dersinde ögretmenim 1 topun 3400 kere vuruşluk cani vardir bunu sana harcatmam sen bidonla oyna derdi hep

bizim sadece çocukluk dönemi fakir geçti sonra parayı bulduk çocukluk geri gelmedi. fakirken bana en çok kardeşimin yaşadıkları dokunmuştu. dokuz yaşında o zamanlar, öğretmenleri sürekli bunlardan eşofman aldırmak için para istiyormuş ve kardeşim vermediği için sürekli sınıf içinde aşağılıyormuş. evde ekmeği zor buluyoruz, her akşam hazır çorba ile duyuyoruz. kardeşim annemlere diyemiyor üzülmesinler diye. hocasının aşağılamalarına susuyor. bir gün annem tesadüfen kardeşimin derslerini sormaya gittiğinde hoca annemede kızmış "karı koca çalışıyorsunuz, bir eşofman parası vermiyorsunuz, feyzullaha söylemekten bıktım" deyince annemin başından kaynar sular dökülmüştü. hocaya " siz bizim kaç aydır işsiz olduğumuzu biliyor musunuz, evde ekmek yok, bilmeden dinlemeden bu çocuğa bu kadar baskı mı yaptınız?" hoca kıpkırmızı olmuştu ama kardeşim hala o günleri konuşmaz kimseyle. hele o adamın adını andırmaz.

küçükken danone yiyemeyince yoğurtla çilek reçelini karıştırıp yerdik. tadının daha güzel olduğunu fark ettim sonra.

benim biraz farklı aileden değil zaten rahmetli babam bir gün olsun aç bırakmadı allah razı olsun. şöyle ki geçen sene okulu kendi şehrimde seçtim, önceki 2 denemenin ardından dışarda okuyamayacağımı anladım. kaderdir bişey diyemezsin babam karın zarı kanseri oldu en son evresinden. sen git okulunu oku ben ayağa kalkarım dedi zavallım ameliyatın başarısız geçtiğini bilmiyordu. ben de aldım başımı gittim ev de orda tabi tek kişilik öğrenci evi keyfe bak abi. içkiler karılar kızlar falan derken bi farkettim ki bende para bitti. üstüne 2000 lira borç var (gerçi ödeyince anladım pek de büyük değilmiş). lan her şeyi geçtim para isteyemiyorum daha 1 hafta önce yolladılar aylığı. dediğim gibi kendi evimiz işte evde undur şekerdir hepsi var. 2 gün aç kaldım okula gidemedim psikolojim bozuldu dert üstüne dert. aldım unu hamur kızartması yapayım bari dedim. beceremiyorum 3 kere denedim kafayı yiyorum allah'ım yol göster. son çare 2-3 yerden az biraz borç aldım günü kurtarmaya anlayacağınız. intiharı koydum kafaya bi ara nasıl olsa öleceğim yaşa hayatı diyorum kendi kendime. günü gelmişti artık son çayımı içiyorum (o da borca yazılıyor) sonra kıyak bi abimiz var geldi bana dedi ki çalışır mısın bana eleman lazım. yan tarafta da kafir biri çay içiyor ona dönüp dedim ki --- spoiler --- çok pis yanacaksınız oğlum kaçışı yok --- spoiler --- .allah büyüktür aç kaldığınız günde bile isyan etmeyin şükredin herşey allah'tan.

evi yeni almıştık, borç ve harç ile. günde 1 tl harcıyordum, 1tl dışına çıkamıyordum(2009-2010 yılları arası) simit+ayran 1tl di bazen onu yerdim, bazen sadece simit yer 50 kuruşuyla cips alır bazende hiç bir şey yemez,öğlen sadece 1 tl ye tavuk döner alırdım. bir gün adam tavuk dönere 1.25 dediği için alamamıştım. abi bu seferli 1 tl olsa olur mu falan da demedim, direk eve gittim ve ağladım. annem cebime hep 5-10 tl koyardı kimsenin eline bakma oğlum,bizim paramız var sen merak etme derdi. ama babam bir kaç ay sonra vefat edince cebinden çıkan 15 tl çok paramızın olmadığının kanıtıydı. çok zorluklar çektik çok.

hergün simit yediğim zamanlardı birgün yolda giderken tam 90 tl buldum sağa baktım sola baktim yakindaki biri mi dusurdu diye isterseniz kerizsin diyin isterseniz aptal ama o paranin bir lirasına bile dokunmadan gitmistim yine olsa yine almadan giderim o paraya kimin ne kadar ihtiyacı olduğunu kimse bilemez cebimde belki 1 lira vardı sadece ama olsun başımın çaresine bakabiliyordum umarım o para da ihtiyacı olan birine gitmiştir

13 yaşındaydım babamla birlikte alışverişe gittik. bi bana bi kendisine ayakkabı almıştı ancak kartta limit yokmus ve cebinde parada. kendine aldığı ayakkabıyı iade etmişti kasada. gözleri hala aklımdan çıkmıyor

ilkokuldayken annem beslenmemi hazirlardi ekmek arasi peynir domates falan.siniftaki zengin cocuklar hamburger kofte sarma falan getiriyolardi beslenmelerine.annem her sabah okula giderken 50 kuruş verirdi.meyvesuyu 50 kurustu o zaman.ayran 75,ayran alamazdim cogu zaman.siniftaki zengin bi kiz tayfasi bagira bagira 10 liralik hamburger yediklerini soylediler bigun.bende 50 kurusluk meyvesuyumu yudumluyodum.icime oturmustu lan.şuan cuzdanin 200 lira gormemesi nasi bi durumda o zaman yirtik cebin 10 lira gormemesi gibi biseydi.baya iclenmis uzulmustum.sonra alman pastasi vardi.okul hayatim boyunca hic yiyemedim ondan halbuki 2 lira aqdum şeyi.bigun kuzenim ismarladi hala cocuktum ama ilk defa cocuk gibi sevinmistim.

lise zamanı 4 kişi eve dönüyoruz. okuldan aç çıkmışız ve eve gitmemiz en az 1 saat sürecek. herkes elini cebine attı. kimimizden para çıktı, kimimizden para çıkmadı. toplam çıkan para 1 tl. gittik taş fırına. fırından yeni çıkmış sıcacık ekmek aldık. 4'e böldük, yedik. o günden sonra bu alışkanlık oldu bizde. lakin ekmek çok güzeldi. paramız olduğu günler bile gidip ekmek aldık. hala o ekmek kadar güzel ekmek yemedim hayatımda. edit: yol üzerinde camiiye uğrayıp şadırvandan su içerdik. yazmayı unutmuşum.

10 yasımda evden ayrılmaya mecbur bırakılmıstım. kücücuk bi valizim vardi yarisini kardesimin bana verdigi bir bebekle doldurmustum. bir tisort, bir ceket ve bir pantolonum vardi. valizin geri kalani bostu. o kirmizi valizi hatiladikca icim burkulur be

istanbul'da ki lokantamızın batmasından sonraki yokluktu.3 gün doğru dürüst bişey yiyemedik,annem kahvaltıda un,yoğurt ve şekerle bir şeyler yapıp kızarttı bir öğünü öyle atlattık ama hayatımda yediğim en güzel hamurişiydi o.annemin nafakası yattıktan sonra kahvaltıda domates vardı sanki kral sofrası geliyordu gözüme, domatesin kokusu bile farklı.çok şükür garibanlık gördük de insan olduk.

öyle çok garibanlıklar yaşamadım ben, umarım da görmeyiz öyle günleri. ama benim ufaklığımda şu anki kadar rahat da değildik. bankada büyüdüm ben. anaokulu ve 1. sınıf boyunca, ki ben 4 yaşında başladım anaokuluna çünkü ne şehir içinde bana bakabilecek kimse ne de bakıcıya ayırabilecek kadar bütçemiz vardı, okuldan çıkınca herkes eve giderken annemin çalıştığı bankaya gelirdim. mesai saati bitene kadar bi köşede oturur ödev yapar, resim çizer mesai bittikten sonra da güvenlik görevlisiyle şube içinde kağıttan top ile maç yapardık. mesai bitimi dediğim de bankaya insanların girme saati ha, o dönem kriz falan vardı bankalar 10-11 e kadar çalışırdı. uykum geldiğinde iki tane döner sandalyeyi birleştirir onun üstünde uyurdum. şube müdürü de istemezdi beni orada, anneme her fırsatta "şu çocuk problemine bir çözüm bulun" derdi. dolayısıyla gıkım çıkmadan bir köşede otururdum o oradayken. beni çekingen ve daha oturaklı, ağırbaşlı bi insan yapan şey de tam olarak bu yıllar oluyor herhalde. neyse, dediğim gibi garibanlık yok pek olayın içinde ama benim küçüklüğümle alakalı hatıralarım da hep bunlardan ibaret. bir banka şubesi, istenmeyen çocuk, şubenin yanındaki lokantanın kurufasulye-pilavı, uyumak için birleştirilen sandalyeler ve şube müdürü yokken oynanılan oyunlar..

ailem öyle çok varlıklı bi aile değil.bu yaşıma kadar babaannem dedem okutmuştur beni oda mırın kırın ede ede yani. velhasıl küçük yaşlarda bilgisayara merak saldım kodlama işlerine falan.uzunca bi zaman devam etti hala da eder. babam lastik firmasında çalışıyodu. haftanın 5 günü evden uzakta karadenizdeki bölgeleri gezip lastik satardı. e malum bir karadeniz insanı kendisinin sinirler pek normal değildir. elinde yetiştiği aileyide hesaba katarsak anormalde karşılanmaz zaten. başına dert oldu bu huyu. sene 2007 kışın işten kovulmuştu 2 3 yıl işsiz kaldı. iki çocuk okuyo evde. çektiği sıkıntıları tahmin bile edemem. neyse gel zaman git zaman benim bu bilgisayar merakımın maddi getirisi olmaya başladı bana. başlarda biriktiriyodum parayı. kendime güzel bi bilgisayar alıcaktım buydu hayalim. bi gün gittim babamın yanına dedim baba paran varsa verebilir misin arkadaşlarla play stationa falan gidicez. adam cebindeki son 10lirayı çıkarıp verdi onun üstüne "anca bu kadar var dedi idare et şimdilik olur mu" dedi sesi boğuk bi şekilde e benim iç gitti tabi o sıra. o günden 1 hafta sonra tuttum annemin kolundan götürdüm bankaya malum reşit değilim para çekemicem. paypaldaki parayı aktardım annemin hesabına gittik çektik parayı. annemin suratında ki o şaşkınlık ifadesini hiç unutamam." nerden buldu bu kadar parayı nasıl biriktirdi" diye düşündü yol boyunca ama hiç açmadı ağzını. akşam oldu babam eve geldi aldım ben parayı gittim babamın yanına. babam parayı görünce bu nerden çıktı dedi. dedim benim bu bilgisayar işlerinden sağdan soldan biriktirdiğim paralar. bilgisayar alıcaktım kendime onun için biriktiriyodum.ama bu dönemde yeni bir bilgisayar almak ne kadar doğru olur bilemem. evin direği sensin sende dursun para isteyen gelsin senden alsın dedim. ben büyüdüğümü o gün babamın bana bakışından anladım. küçük çocuğa bakar gibi bakmadı o günden sonra hiç abi kardeş gibi olduk zaten. ama o gün saniyesi saniyesi kazındı aklıma. babamın o buğlu gözleri bana bakma şekli. aklıma ne zaman gelse içim burkulur bi. ama hep şükretmişimdir o zamanlara. iyiki yaşamışım görmüşüm yokluğu. paranın ne kadar değersiz bişey olduğunu öğretti bana. bugünki halimi almamı sağladı. en güzel zamanlarımdı.

küçüğüm o zamanlar. yaşadığımız mahalle tekin değil, babada para yok. mahallenin çocukları sokakta hep paten kayarlardı. ben balkon demirleri arasına koca kafamı sokar bütün gün bunları izlerdim. - bi kere kafam demirlere sıkıştı ama bunun konumuzla bi alakası yok- bazen annem de yanıma oturur beraber izler çekirdek yerdik. bi gün ailecek dışarı çıktık ve ben hayatımda ilk kez aşık oldum. kenarlarında tekerlek olan bir ayakkabı! patenden daha ucuz, fakat kayma imkanın yok. hayal gücünü kullanmadan tabi. hayatımda son defa maddi birşey için ağlamıştım. babam dayanamayıp aldı. ondan sonra ayaklarım büyüyene kadar o ayakkabıyı giydim. hemde böyle paten kayar gibi. ayaklarım büyüyene kadar mahallenin en iyi patencisi bendim galiba :) belki paramız yoktu ama hayal gücüm vardı.

küçükken fakirlikten bi arkadaşımla oyuncaklarımızı satalım paramız olsun dedik elimizde olan tüm oyuncaklari toplayip evlerimizden birer masa çıkarıp caddeye koyduk mahallede geçenlere satmaya çalıştık hani küçükken tatlı olunuyodu lan 3 4 gün tezgahı açık tuttuk bir kişi de almadı -oysa ki çok ucuza bırakıyoduk- neyse son gün artık tam toplayalım kimse almayacak herhalde dedik bi abla geldi küçük bi oyuncak bu ne kadar dedi 25 kuruş o zamanlar 250 bin dedik kadın dedi çok ulan napalım daha bedavaya mı verelim mk kadın almadan gitti bizde topladık bi yandan para kazanamadığımıza üzülürken bi yandan oyuncaklarımızın elimizde kalmasına sevinmiştik

ilkokul 3 yada 4. sınıfta falanım, okulumuza çocuk filmi gelmişti. böyle 3d gözlükler falan taktırıyolardı meteorlu göktaşlı bir filmdi belki hatırlayan çıkar. işte neyse bütün sınıf oraya gidiyordu, pahallı bir şeyde değildi aslında en fazla 5 tl dir o zamanın parasıyla ama baba alıyor asgari ücret, okula götürdüğüm harçlık 50 kuruş onunla da 2 ayran alırdım biri kardeşime biri bana, annemin evden yaptığı ekmek arasının yanına katık ederdik. yani 5 tl baya fazla paraydı ikna edememiştim evdekileri, yapacak bir şey yoktu, hani bir gram da üzülmedim ta ki sınıfta tek ben kalana kadar. aynen bütün sınıfı film salonuna almışlardı bileti olmayan tek ben vardım kaldım sınıfta tek başıma. o an nasıl içimde kaldıysa hiç unutamam. aradan bir 5-10 dk geçti arkadaşlarım sınıf öğretmenimizi ikna etmişlerdi, beni de götürmüşlerdi filme. çocuksun falan ama anlıyorsun yani acımışlardı sana. içim buruk gitmiştim bende.

lisedeyken bir proje kapsamında almanya'ya gitmiştim. memlekete dönüş yaklaşmış elimde 15 euro gibi bir miktar kalmıştı. aileme hediye almak için bir mağazaya girmiştim. anneme bir çanta babama da bir gömlek beğenip hesabımı yapmış 14 euro gibi bir miktar çıkarmıştım. kasaya gittiğim zaman çat pat ingilizce ve beden diliyle anlaşmış almak istediğimi söylemiştim. kasada ki kız hesaplayıp poşet gösterdi kafamı sallayarak onayladım. en son kasadan baktığım fiyat 17 euroydu. nasıl öyle olur diye düşünürken gömleği göstererek almıyorum kalsın işareti yaptım. 10 küsür euro ödeyip çıktım. meğersem orada poşet paralıymış nereden bileyim lan ben kıza da rezil olduk anasını satayım.

babam çalışmak için almanya'ya gitmişti. evde 3 kardeş, bir tanesi de 2 yaşında. sene 94. kış ayı ama baya baya soğuk. malum doğalgaz falan yok. zaten durumumuz da çok iyi değil. annem evde dışardan parça başı çalışılan ufak el işleri olur ya onlardan yapıyor. tabii biz de yardım ediyoruz. her neyse yine soğuk bir gün, yakacak odun-kömür yok. evde 2 yaşında hasta bir çocuk var ve o sobanın yanması gerekiyor. annem çaresizlikten ne yapacağını şaşırmış durumda. hiç unutmam annemin o suratını görür görmez kömürlükteki el arabasını alıp sokağa fırladım. mahallede ve semtte ne kadar marangoz varsa tek tek odun ve talaş istedim. eve dolu bir el arabasıyla geldiğimi gören annem mutluluktan mı dersiniz yoksa çaresizlikten mi bilemem ama ağladı. bana hayatımdaki en büyük derslerden birini vermiştir bu olay. şimdi ellerinde tablet, doğalgazlı odalarda ağzını yaya yaya anneee şunu getir anne bunu getir diye bağıran çocuklardan nefret ediyorum. 4 ay sonra baba olacağım ve çocuğumu nasipse iğrendiğim bu tiplerden uzak yetiştireceğim.

minibüse bindim cebimde 85 kuruş var öğrenci 1 lira versem kabul edicek ama gururluyuz ya anasını satayım indim 70 80 dakika yürüdüm

okul gezilerine hiç gidemedim

ben ilkokul abim ortaokuldayız. aynı okul ama bundan 11 sene evvel yani. okul da uzak şehir içi dolmuşla giderdik. bir kış günü nasıl yağmur yağıyor nasıl soğuk bir de sabahın 6'sı. babam bırakacaktı bizi, şahinimiz vardı o zamanlar. çok iyi durumda değildi ama ayağımızı yerden kesiyordu işte. neyse babam ısrar etti o sabah bu kış sabahı dolmuş beklemeyin ben sizi bırakırım ama 5 dakikalık çarşıdaki işimi halledip de geleyim, diye. biz abimle evde bekliyoruz 5dk, 10, bir saat. dışarıda da yağmurdan burnunun ucunu göremezsin. abim de bu arada söyleniyor babam bizi unuttu, zaten ona güvenende kabahat, geç kalacağız okula... baktı harbiden geç kaldık dolmuş durağına gittik, beş dakikaya dolmuş geldi bindik falan ben pencere kenarındayım. 3dk sonra bir araba dikkatimi çekti. yol göbeğinde bir araba tam dönüş yerinde durmuş hırıltılı sesler çıkarıyor. şoför babamdı. araba göbekte stop etmiş o yağmurda arabanın kontağını inatla çeviriyordu. o görüntüyü hiç unutmadım 11 yıldır.

cepte para yok. telefonda internet paketi yok, kontör yok. günlerce vatsapa girememişim. insanlar öldün mü diye arar olmuştu. dolmuşa bindim bi gün eve gidiyorum, hep gittiğimiz kafenin orda kırmızı ışığa yakalandık ve ben 1 dakikalığına wifiye bağlandım. yolun geri kalanını ağlayarak geçirmek zorunda kalmıştım.

bahçeşehir üniversitesi tıp fakültesini %50 burslu kazandım 6 yıl boyunca okul ücretine gelecek zamlar, özel yurt paraları ve eğitim masrafının çok olmasından korktuğumdan dolayı gitmek istemiyorum annem-babam göndeririz, 6 yıl sıkıntı çekeriz gelir geçer diyorlar da gider belli, evimize gelen gelir belli bir dersim yaz okuluna kalsa 4bin lira, ortalamam belli puanın altına düşerse bursum kesiliyor. nasıl isterim bunu ailemden

çok küçüktüm 8-9 yaşlarında falanımdır. bi tane de eski püskü arabamız var(petrol yeşili gibi ama cidden çok eski). kalbim uzun zamandır çok hızlı attığı için hastaneye gidiyoruz. özel hastane hani muayene için yapılanlar var ya bi evin içine hayal meyal öyle hatırlıyorum. neyse arabayi parkettik girdik içeri sıra bekliyoruz. oturduk bi köşeye bi süre dışardan korna çalma sesleri geldi. pencerenin kenarında oturan kadın şöyle bi etrafına baktı sonra babama dedi ki "araba sizin galiba korna çalıyolar". sonra babam koştu arabayi düzeltti falan o an gayet normal geldi her şey ama suan düşününce bizim kıyafetlerimiz de gariban olmalı ki kadın arabayla babamı eşleştirdi. şu zamanlar aklıma geldikçe içim burkulur ama şükretmek lazim tabi. bi de o kadın gelince aklıma sinirlenirim gerçi şimdi görsem tanımam bile ama olsun

bundan 5-6 ay önce valide para bırakmıştı market falan yaptım bir paket sigara almıştım , oda bitmişti bende söndürdüğüm izmaritleri birdaha yakıp hepsinden bir duman almıştım.

11.sınıfta çok yakın bir arkadaşım vardı yediğimiz içtiğimiz ayrı gitmezdi.(hala öyle) her ilimizin ailesininde maddi sıkıntıları vardı . tüm öğleden sonra okulda olduğumuz için acıkıyorduk bunun içinde evden tost termosla çay falan getirirdik.(kimsede alay etmezdi hatta bizim yemeklerimizi çalıp yerlerdi şerefsizler :d) bir gün ne yemeğimiz ne de paramız var sabah dershaneye oradan direk okula geçmişiz ama açlıktan ciddi anlamda ölüyoruz. en sonunda karar verdik okuldakilerden para toplamaya. 10kuruş 25kuruş derken en sonunda gidip iki tane negro almıştık kimse istemesine diye soyunma odasını kitleyip sincanlı oturuşu yapıp konuşmadan güle güle yemiştik . o günden sonra okul bitene kadar nerdeyse her gün negro yemiştik.iki buçuk senedir o bisküviyi ağzıma bile almam.