hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

aklım erdiğinden beri dans etmeyi çok severim. babamda bunu bildiğinden ilkokulda halk oyunlarına yazdırdı beni. 4. sınıfa kadar oynadım kesintisiz. sömestrdan sonra gene sınıfta halk oyunları parası toplanıyo kostüm felan kiralanıyo diye. her ay en başlardan veren babam 2 ay vermemiş. sınıfın ortasında sınıf annesi rezil etti beni toplamda 15 lira para ha. eve geldim nasıl öfkeliyim babama işten geldi ağladım bir sürü bana nasıl yaparsın senin yüzünden rezil oldum felan diye. çöktü koltuğa açtı cüzdanını içinde sadece 5 tlsi vardı. utancımdan kendimi banyoya kitledim. daha sonra annem anlattı ortağı dolandırmış bir sürü borç bırakmış babamın başına. adam ev elden gitmesin diye uğraşırken ben 15 lira için harcamışım adamı. yıllar geçti hala ne kendimi ne de o orospu sınıf annesini affetmem..

bu fakirlik değildir ama o orospu sınıf annesinden bahsedince aklıma geldi bigün sınıf öğretmeni gelmemiş bu karı ilgilenecek bizimle ben 2.sınıfım ablam 8. sınıf aynı okuldayız. bununda dersi boşmuş dedim böyle böyle abla arzu teyzeyle konuş sınıfta yanımızda otur istersen. bizim hocanın ince uzun bi sopası vardı arzu aldı eline oturmayanlara vuruyo o sopayla felan. ablam geldi insan gibi rica etti çocuk bakıcısımıyım ben çık sınıftan deyince ablamda kardeşimi alıp giderim o zaman dedi ablamı o sopayla döverek çıkardı sınıftan. tabi intikamım acı oldu oğlunu silgimi çalarken yakaladım iri yarı şişman bişeyim bide allah ne verdiyse daldım çocuğa. bu da öyle bi anımdır

ben yaklaşık işte 1. sınıfa felan gidiyorum baya fakiriz babam ortalarda yok annem bize tek başına bakıyo felan klasik evde elektrik yok bende okulda öğlencimiyim neyim akşam eve geliyorum ödev yapacak ışık yok evin kapısını açıp o binaya çıkan kapı eşiğinde binanın ışığında ödevleri yapıyordum biri gelince de hemen içeri kaçardım.sonra evde su da yok tabi su lazim oluyo annem çalışıyor işte babam zaten yok iş başa düşüyo evin karşısındaki caminin şadırvanından su doldurmaya gidiyoruz kardeşimle elimizde 5litrelik siselerden var camidede bi şerefsizin evladı bekçi vardı ne zaman gitsek azarlar kovardı ondan da korka korka arka musluklardan suyu doldurup kaçardık 6 yaşımdaydim en fazla o şişeleri eve götürene kadar da canım çıkardı zaten.okula giderdim beslenme saati gelirdi hoca zilden 10 dakka önce beslenmelerinizi serin derdi bende de beslenme örtüsü bile yok napacağımı şaşırırdım annemin verdiği 50 kurusla simit alirdim hocada hergün gelir kızardı.ne evimizden haciz kağıdı eksik olurdu nede ev sahibi yakamızı rahat bırakırdı o günlerde her gün ağlardım şimdi de o günler sayesinde kesseler ağlayamıyorum.belki çok acı çektik ama o günlerin bana verdiği karartkeri hiçkimse kimseye öğretemez.şimdi durumumuz gayet iyi ama ne geldiğim yeri unuttum nede bir gün unuturum.tek içimde kalanda o cami bekçisinin inşallah allah belasını vermiştir.

ankaradan yakin bi arkadasim gelmisti izmire gezdik dolastik fln artik son gun ikimizdede para kalmamisti bime gidip makarna alip 50 kurus onun karttan 50 kurus benim karttan cekktirmistik

şükürler olsun ki garibanlık anım yok ya da aklıma gelmiyor. ama çok gariban arkadaşım oldu. resmen bir film gibi izlerdim hayatlarını, onları rahatsız etmeden küçük düşürmeden yardım etmeye çalışırdım. okulda kahvaltı ya da ögle yemeğı ısmarlamak için fırsat kollardım. biliyorum garibanlık zordur, acıdır hiç beklemediğin bir anda hayatın gerçekleri ile yüzleştirir adamı.

bir yardımseverin verdiği bir tek inekleri vardı ama ineği koyacak yerleri yoktu tahta ve samanla karıştırlmış çamurla duvar ördüler yaşadıkları tek göz evin yarısını ahır yapıp ineğe yuva yaptılar ineğin sütü düzenli olarak gördükleri en besleyici yiyecek/içecekti etrafdan toparladıkalrı ot saman vb şeylerle ineğe baktılar beslediler malesef bir gün inek öldü 3 kişi anne,kız,oğul ağladılar sanki çok yakınlarını kaybetmişlerdi.oğul iş buldu ankarada bir halı sahada çalışmaya başladı yaşı 15 falandı anne ve kızı köyde ankaradan gelecek 3 5 lirayla sadece karın doyurdular. yıllar böyle geçti kimi kimsesi yokmuydu vardı elbet ama sahip çıkmadılar devran dödü oğul askerden geldi bir yakınları abd de sinema okumuş ülkeye gelmişti şirket kurmuş dizi sinema sektöründe ses getiren yapımlara imza atmışdı oğulu çağırdı çocukluktan tanışırlardı önce küçük roller verildi sonra başrol yakınlarında görünmeye dizideki diğer eski oyunculardan ders almaya başladı tanımayan akrabağlar bu bizim yeğen falan diyerek yanaşdılar ama beklediklerini bulamadılar anne ve kızkardeşin en mutlu yılllar böyle başladı.akrabalarından kimseye faydası olmadı bir kuruş yedirmedi onlara bir gün istanbulda uzun bir yokuşdan yukarı doğru çıkarken bir delikanlının aynı yokuşu kağıt topladığı el arabası ile çıkmaya çalışdığını görmesi üzerine delikanlıyı araca alıp el arabasını aracın arkasına bağlayıp yokuşu çıkması sonra sıkı bir pazarlıkla toplanmış kağıt ve atıkları satın almasıdır. bunun gibi binlerce olayı var bu abinin ve halen bir dizide oyuncudur.istanbulda bir evi ve arabasından başka bir şeyide yok kazandığını dağıtmakdan yatırım yapamıyo yapmak istemiyo.sorduk bi kere -neden abi biriktirsen çoluk çocuk rahat etse dedik,- ne yapacam mezaramı götürecem allah bana ben onlara veriyorum.

arkadaşımla bütün yazı bir duvarın üstünde evin birinin balkonuna bakarak geçirdik nerdeyse ulan ne vardı o evde neden hep ordaydık hiç sormadım oda anlatmadı. yaz gelmiş arkadaşım hala kazak giyiyordu yaş 14-15 filan biliyordum yazlık kıyafetleri çok eski yada yırtık filandı bir gün üzerinde kısa kollu güzel bir gömlek gördüm ve hatta kıskandım gömleği çok güzeldi acaba kim verdi yada bunu nerden buldu diye düşündüm ama hiç sormadım kendisine sonradan ortaya çıktı arkadaşım mahallede bir esnafın dükkanından fırsatını bulmuş ve bir miktar para çalmış duyduğumda dedikodudur dedim inanmadım çünkü o gururlu şerefli bir insan biliyorum asla böyle bir şey yapmaz yıllar sonra bana o parayı çaldığını ve gömleği o parayla aldığını anlattı neden yaptın dedim -olm ilk defa aşık oldum lan ve haala kazak giyiyordum dedi.

ilkokul yıllarında mahalle denen yer görünmez bir uçurumla ayrılmış uçurum bu yakası gecekondu diğer yakası nisbeten zengin denilebilecek orta sınıf bürokratların oturduğu apartmanlardan oluşuyordu. okul denen yer ortak noktaydı zengin ve fakirin çocuklarını bu bina buluşturuyordu çocuğun adı kasımdı kasımın babası at arabası ile kaya tuzu satarak ekmeğini kazanıyordu çoğu zaman kasımın babası eve para getiremezdi bundan dolayı kasım beslenme çantasını çoğu zaman getiremez ve her beslenme saatinde öğretmenden dayak veya azar yerdi bir gün bürokrat kızlarından biri beslenme getirmemişdi kontrol ederken zübeydenin beslenme çantası olmadığını gören eğitim neferi denen zat cebinden bir miktar para çıkardı kasımı çağırdı git arkadaşına kantinden bir şeyler al gel dedi kasım denileni yaptı o merdivenleri çıkarken kasım elindeki simitin kokusunu duyunca ne his etti o zaman anlayamadım.

babasız büyüdüm. annem de bir maaşla idare ederdi bizi. bir gün ders çalışmaya bana ders veren abinin evine gitmek için annemden para istedim. 1 milyon verdi (o zaman tl'ye geçilmemişti henüz) verirken cüzdanına baktım başka parası yoktu. ama bugün bayram öncesi o çocuk gitmiştir memleketine dur onunla ekmek alalım dedi. o para ile 4 ekmek alınıyordu o zaman. ben dinlemedim ve gittim. annem haklıydı kapıyı ne kadar çaldıysam da açan olmadı. sonra geri dondum. evde anneme çocuk gitmiş dedim. o kadının bir bakışı vardı bana. halen aklıma geldikçe gozlerim doluyor. oğlunu okutmak isteyen ama o ayki cebindeki son parasıyla ekmek ve oğlu arasında seçim yapan bir kadın bakışıydı o. burada seçimi yapan bendim aslında ama seçimin altında ezilen o oldu. unutmadım o günleri unutamıyorum. canım anam

ilkokulda tiyatro sunacaktık öğretmenimiz için, tiyatro hocası beni sunucu olarak seçti, kabul ettim başta. sonra o gün ceket giyeceksin demişti. bende benim ceketim olmadığı için hocaya utanırım diyerek o görevden azad ettirdim kendimi.

mahalle de henüz arkadaşım yoktu ben de plastik topumla tek başıma duvara karşı şut çekip duruyodum. kendi kendime maç yapıp maçın spikerliğini falan yapıyodum. bizim apartmanın karşısında da bahçesi büyük bir site var site dediğim o zamanların siteleri malum işte şimdiki gibi güvenlikti oydu buydu yok normal halk sitesi.içeride bir sürü çocuk oynuyodu. anneannem balkondan beni izlerken ''sakir gitsene bak senin yaşında çocuklar var orada onlarla oyna'' dedi bende tamam dedim bahçeye girdim bekliyorum birisi gelsin beni aralarına alsın diye bi çocuk geldi ''sen kimsin?'' dedi diğer çocuklarda bana baktı alaycı gözlerle. içim burkuldu hiç bir şey demeden çıktım bahçeden eve gittim koşa koşa anneanneme sarıldım pek büyük bi olay olmasa da küçük bi çocuğa koyar

bı zamanlar annemle pazara gittik o zamanlar durumumuz kötüydü o kısta botum su gecırıyodu annem de poşet gecırdı ayagıma su gecmesin diye botun kenarında poset oldugu cok belliydi durumumuz duzeldu sukur annem gıdıp en pahalı botu aldı bana

biz büyük bir ailede büyümüşüz yani aile dedirtsem şimdilerde öyle değiliz neyse benden 3 yaş büyük amca kızım var dedem de üzerine tanımam evlat ve torun ayırma konusunda bi gün köydeyiz terliğim yırtıldı cayırt diye çıktı ayağımdan neyse dedim dedem yenisini alır gittim yanına baktı terliğe iple dikti şu inşaatçıların kullandığı ipler varya heh o işte aradan bi kaç gün geçti köye terlikçi geldi bizim nazlı amca kızına ayağındaki yeni olmasına rağmen terlik alındı bizim terlik dikilmiş vaziyette kaldı işte o gün iki yüzlü insanlardan nefret etmeye başladım

benim bu anıları dair anlatacağım epey şey var da uzatmak istemem açıkçası. şunu anlatmazsam çatlarım ama. 1998'de üniversite için denizli'ye gitmiştim. sevemedim okulu ve şehri. beynimdeki hiçbir şeye uymadı. 3-4 yıl ne okula gittim ne de başka bir bok yaptım. orada burada çalıştım, bir dünya işe falan girdim. ilk yıl sonrası zaten aileyle de bağları minimuma indirdim. tabi ki mevzu para. sonra osmannuri'nin abisiyle tanıştım. kitap satıyordu o zamanlar. osmannuri ve diğer küçük kardeşi de başka şehirlerde satıyordular. hatta o ara osman askere gitmişti. neyse işte, geceleri bir kafede kalıyorum, ev kirasını bile ödeyemeyecek durumdayım. o denli durum vahim. bir yaz gecesi osman'ın abisini arayıp beraber kitap satalım mı, benim çene ve kitap kültürüm iyidir dedim. o da zaten az-çok beni bildiği için olabilir ama bir kaç gün bir düşüneyim dedi. tamam dedim. aradan 4-5 gün geçti bu dönmedi bana. o ara öyle yılmışım ki her şeyden, osman'ın abisi hayır dese, üniversiteyi falan tümden bırakıp erzurum'a geri dönecek, tarla ekip saban süreceğim. şehir hayatını tamamen kafada bitirmişim. tabii üniversite okumayı da. bir hafta sonra aradı beni osman'ın abisi .tama dedi, yapalım. başladık kitap işine. sokaklarda, kaldırımlarda, alt-üst geçitlerde, pazarlarda, her yerde kitap sattık. sonra zabıta ensemize çöktü, mecburen bir yer kiralayıp orada satmaya başladık. sonra dövme stüdyom oldu işte. okul bitti, dükkanı kapayıp askere gittim. askerlik dönüşü kafayı rahatlatmak için istanbul'a gezmeye geldim ve bir daha denizli'ye dönmedim. bazen düşünüyorum da, acaba o gün osman'ın abisi hayır deseydi ne olurdu? şu an gerçekten yaşadığım sıkıntıları yaşar mıydım? cevap veriyorum; hayır. şehirli olmak; siksok şehirli hastalıklara getiriyor insana. saçmasapan ilaçlarla yaşamak zorunda kalıyorsun. ve içerlediklerin, arzuladıkların çoğu kez boş beleş şeyler. tüm bunlara karşın ne gölgeleneceğin bir söğüt dalı var ne de çıplak ayağını basabileceğin toprak parçası. ahdımdır ama, vakitsiz ölmezsek eğer -ki her ölüm vakitsizdir- bir gün müstakil, şehrin curcunasını n dışında bir eve taşınıp oradan devam edeceğim hayatıma. sabahları güneşi bağrımda hissedip toprağa basmalıyım ben. uyandıktan sonra tavuk, horoz, güvercin sesi duymalıyım ben. keçi yavrularını, kuzuları sevmeliyim ben. ben; ruhumun tedavisinin toprakta ve diğer canlılarda olduğunu çok iyi biliyorum. çünkü oradan geliyorum. ve ben oradayken her şey çok güzeldi. bu tarafa imrendik, buraya geldik, meğer; tünelin ucu bombok bir yere çıkıyormuş.

fakirler doluşmuş yine başlığa not : fakirim.

ilk aklıma gelen geçen hafta başımdan geçen bir olay. arkadaşlarla cafe tarzı sikko bir mekanda oturuyoruz. ama masada oturanların hepsi neredeyse babadan gelme zengin çocuklar. masanın üstünde araba anahtarları, çüzdanlar, parliament paketleri, iphoneler vs görgüsüzlüğün dibine vurulmuş durumda. masada oturan arkadaşlardan birisi cafeye jaguar marka arabasıyla gelerek, cafede oturan neredeyse herkesin dikkatini çekmiş durumda vs. derken şakasına ''lan arabanın anahtarlarını ver de bugün okula senin arabayla çıkayım'' dedim. açıkcası kabul edeceğini hiç düşünmüyordum, lakin hiç düşünmeden tamam diyip anahtarları uzattı. olayın peşinden geçen 5 dk boyunca kendi kendime ''lan burdan okula ne kadar yakar acaba?'' diye düşünüp durdum. en son dayanamayıp sordum, kanka burdan okula ne kadar yakar yeaa? diye. aldığım cevap şu şekildeydi, ''çok değil kanka yeaa 50-60 git-gel anca.'' çaktırmadan cüzdanımı açtım, 20 lira param kalmış, iyiymiş ya neyse kanka şimdi araba sana lazım olur, ben alıp gitmeyeyim dedim. usulca anahtarı masaya bırakıp, akbilime 5 lira attım ve okula otobüsle çıktım.

14 yaşımıza kadar vitesli bisiklete binemedik hep o bisikletten düşüp kolunu kıran şerefsiz çocuk yüzünden neymiş bizimde kırılırmış.

pttcelli olduğunu hatırlamak ve her ss aldığında yukarıyı kırpmak

küçüğüm 8-9 yaş arkadaşım ders çalışmaya size gelicem diye tutturdu kapıcıyız bir oda bir mutfak var evimiz gelme diyorum işim var diyorum işin bitince gelirim diyor gelme misafir gelecek diyorum gidince gelirim diyor neyse kandırdıgımı sanmıştım eve geldim babam işten gelmiş yorgun iş dediysem hamallık yapmıştır muhtemelen yorgun uyuyor. camı tıklattı birisi kapıcı evlerini tahmin edersiniz yerle bir zaten, arkadaşım gelmiş atlatamamışım işte neyse aldım içeri artık kaçış yok evde masa yok ışık girmez rutubetli zaten oda cok kalmadı ama yaşadıgım üzüntü ve eziklik unutulmaz. daha cok var sözlük bunlardan hangi birini anlatayım yinede herşeye çok şükür. buarada adını feriha koydum dizisinden nefret ederdim nefret.

annem merdiven temziliği yapar bende kendimi bildim bileli yardım ederim işte yine bir apartmandayız siliyorum yerleri paspaslıyorum annem camlarda biliyorum o apartmanda sınıf arkadaşım var lise 1 deyim o beni bilirmiydi bilmem ama bilmiyormuş gibi yapardık ikimizde. neyse onların kata geldim gerçi her kapı önünde dua ederdim allahım kapıyı kimse açmasın diye ama onların daireyi biliyorum dua ediyorum cıkmasın kimse derken çat.. kapı açıldı şaka gibi aha kaçtıgım sınıf arkadasım ah be evde başkası yokmuydu cıkacak... başım önde silmeye devam kolay gelsin dedi beni üzmek istemedi heralde oda biran önce cekti gitti ama sözlük içim buruldu ezik hissetmedim yanlış bişey yok aslında ama çocuklugum gençliğim böyle anılarla dolu yanlış olan bişeyler var ama çözemiyorum sözlükcanlar

7 yaşımdayım annem ile babam ayrılmış ve annem ile yeni bir eve taşınmışız durumumuz yok doğal olarak sıfırdan bir düzen kurmaya çalışıyoruz akşam saati annem evde birşey arıyor bende sordum anne ne arıyorsun diye "ekmek alacağım oğlum para yok evde 5-10 kuruş ne varsa arıyorum işte" demişti üzerinden 11 yıl geçti hala dün gibi hatırlarım aklıma geldikçe şükür ettirir bana.

kaç sene geçti hatırlamıyorum. bir yaz akşamı evde vantilatör var tabii. babam eve geldi çay-kahvaltılık bir şeylerle akşam yemeği yiyeceğiz. eskiden masada yemek yeme olayı yoktu bizde yer sofrası vardı. annem çayı getirdi sofranın yanına koydu, vantilatör de dibinde. kardeşim vantilatörün karşısına geçmiş, 'aaağğğğğğaağağğğğğ' diye eğleniyor. biz dikkat et diyemeden çaydanlığa tekme atmasıyla ayağının komple yanması bir oldu. tabii bu kadar ciddi olunca hemen hastaneye götürdüler, pansuman yapıldı vs ayağı sargıda. iki gün sonra yine akşam çocuk uyurken babam yanlışlıkla kaynar su devirdi sağlam ayağına. o acıyla haykırarak uyandı tabii, yine koştur koştur hastane. bir yandan içimiz acıyor ama bir yandan da gülüyoruz iki ayağı sargıda kucakta geziyor falan. hastaneden geldiği sıralarda sızlanıyor hâlâ. 'allahım neden benim kaderim böyle, beni sevmiyor musun?' diye. belki ben yine gülerdim de babamın gülen sesinin arkasında dolan gözlerini gördüm o an. küçücük kızı kucağında, iki ayağı da komple yanık, allaha sesini duyurmaya çalışıyor. babamsa o yanıklardan birinin sorumlusu olmanın yanı sıra kızının acı çekişine şahit oluyor. henüz üç dört yaşlarında çocuk sözleriyle babamı ağlatıyor.. edit: babamın aynı şekilde benim ayağımı da yakmışlığı var. :d

ben küçükken durumumuzun çok iyi olduğu söylenemezdi. annemle çarşı çok çıkamazdık. çıktığımızda da öyle çok bir şey alamazdık. ben bir şey beğenip istediğimde alırdı annem o istediğim şeyi eline fiyatını sorduğunda suratı düşerdi sonra cebindeki üç kuruşa bakardı pazarlıkta edemezdi cebinde ki paranın azlığı yüzünden ezilirdi annem benim yüzümden. pişmanlık duyduğum aklımdan çıkmayan içimi sızlatan bir durum keşke annemi o duruma düşürmemiş olsaydım.

yıl 2004 falan,ufağız tabi düğüne götürdü bizimkiler beni. nasıl sıkılıyorum anlatamam. tanıdığım yok yaşıtım yok. öyle kös kös oturuyorum falan,sonra bi tane çocuk geldi yanıma dedi ki adamlar yere dolar atıyo gel toplarız. bana o an bi deli cesareti geldi,gittim yerden 5 tane dolar topladım. nasıl mutluyum,bi 5-6 gün o dolarlara evladımmış gibi baktım. kırışmasın diye uğraşırdım falan. çocukluk işte. sonra bi gün dedim bu para çok para,küçücük çocuğuz 5 dolar ne demek yani. gittim aşağı hemen markette alıcak bir şeyler arıyorum,1,4'tü o zaman dolar. 7 liraya büfe salam alıp anneme tost yaptırmıştım. bu da böyle bi garibanlık anısıdır.

ortaokuldaydım daha ailede bütün herkes çalışıyo o zamanlar. eve gönerken yolda sobayı yakmak için tahta,odun ne varsa topluyodum. evin içi ısındığı zaman da kendimle gurur duyup güzel bi uyku çekiyodum

garibanlığın hangi birini anlatacan ama geçmiyo lan paranda olsa kaliyo o garibanlik ama kalsin amk vicdanli insafli oluyor garibanlik görmüş adam

ilkokulda iflas ettiğimiz için okula 250 bin lira (şimdinin 25 kuruşu işte) ile gidiyodum. bir simit almak için arkadaslarımdan 250 bin lira daha istiyordum her gün. sonra birisi cıktı dedi ki ''sen her gün neden bizden para istiyosun dilenci'' o an öyle yıkıldım ki tuvalete gidip ağladım 1 ders boyunca... sonra eve gittim annem benim ağladığımı gördü onun da gözleri doldu ne oldu diye ısrar edince ''anne bana bugün dilenci dediler'' dedim. sonra o da başladı ağlamaya.. allah'a şükür işlerimiz rast gitti gene düzlüğe çıktık ama o günü hiç unutmıcam be sözlük her gece uyumadan önce bana dilenci denmesi,annemin bana bakıp ağlarken ki o çaresizliği,bitkinliği... iyi ki varsın be annem.

ilkokuldayken her gün 1 tl götürebilirdik okula. o zamanlarda kış çok soğuk. arkadaşlarım dediler ki salep alalım. o da 1 tl. ben de nasıl açım ama tadını merak ettiğim için salep aldım. sonra içemedim. bir beğenmedim. üstüne de aldığım iki yudumu da kustum. hem param bitti. hem aç kaldım. hem de kustum.

bu yazilanlari okudukdan sonra kendi derdimi sıkıntımı demeye utandim

ortaokulda evi terk ettiğim zamanlarda bir akrabamda kalıyordum. harçlık vermek yerine öğle arasında eve gel yemek hazırlarım demişti. öğle arasında çalıyorum kapıyı, açan yok. unutulmuşum. bodrum kattan aldım benim topu, gittim ceviz ağacına. topu dike dike düşürdüm cevizleri. bi güzel doyurdum karnımı.

yine mikail'in hızlı olduğu zamanlar yağmur, çamur yollardan dere akıyor. okuldan çıkıp eve yürümem lazım ama şemsiyem de yok. okulun önünde şemsiye satan seyyar bir abi vardı. param yoktu o zaman alamamış, eve gidene değin donuma kadar ıslanmıştım. bugün de aynısı yaşandı ama param vardı. velhasılıkelam öğrencilik zor iş.

gece 12 disaridan cocuk sesleri geliyor yarim metre kar yagmis cildirircasina karda yuvarlaniyor arkadaslarim. giyecek eldivenim yok annemin bana hazirladigi bohçayi actim banyoda kullanilan ele geçirmeli kir bezini taktim bende asagiya indim serap teyze dalga geciyor oglum 19 yasina gelmisin kir beziyle kar mi oynanir fakir orosbu cocugu dedi bana. benim elim var ama eldivenim yok senin sutyenin var ama memen yok serap teyze diyip atledinin icine kar topu attim al bunu kullan dedim imza toplayip binadan attirdilar

küçükken paramız yoktu. annem bir bardak belkide daha az sütü 3 e böler su katar kardeşlerime bana verirdi.

yakın arkadasımla kızlarla mekana gittik 4 kişiyiz bitane 35lik vodka söyledik her şey iyi hoş güzel anasını siktiğimin hesabı geldi 250tl ödedik . para son 25 tl kaldı taksiye biner gideriz diye planlıyoruz sonra orospu cocukları girişte ceketleri aldı ordan da 20tl ödedik . 5tl kaldı ona da iki börek yedik açtık. kızların evi yakındı bıraktık ama paramız olmadığını söylemedik karizma çizilicek ya amk. 13 km yürüdüm sözlük eve kadar 13km yürüdüm. köpekler peşledi 2 kere amk . anasını sikeyim o gün bugündür evde bira içiyorum.

aklima gelen ikinci bir animida paylasmadan gecemeyecegim bir gun annemden kucuk olan teyzemlerde kalmistim ve teyzeminde bir yere misafirlige gitmesi gerekiyordu neyse benide yaninda goturdu cunku o zamanlar cok kucugum ayagimda en dandiginden bez bir ayakkabi evden cikarken teyzem soruyor baska ayakkabin yok mu senin diye masumane yoo dedim neyse o zaman gidecegimiz yerde iceriye girme sokakta oyna dedi ulan teyzemde ozel okulda ogretmen maas desen o bicim bi tane ayakkabi almak yerine fakirligimi yuzume vurdu nitekim darbe olayindan sonra issiz kaldilar insallah benim o ruh halimi su an anlayabiliyorlardir...

annem markete girmeden önce tembihlerdi canınız ne çekerse çeksin söylemeyin hatta dışarda bekleyin diye biliyordum ki dayanamaz alırdı evin iki kuruş ihtiyaç parasını da bizim istediklerimizi almaya çalışırdı zor duruma düşerdi alamazsa deli gibi ağlardı. canım içi ciğerim annem benim

bildiğin fakirdik lan işte.hepimizin başına gelmiştir eminim yada gelmemiştir. (bkz: yırtık çorapla misafirliğe gitmek)

ankarayı gittiğimiz de lunaparkta param yoktu diye sadece izlemiştim,fakirlik ölümden beter

liseyi kolejde burslu okumuştum. ayakkabım yırtık olduğu için sürekli ayağım ıslanırdı. çok dokunurdu.

beşinci sınıftaydım o zamanlar maddi durumlar kötüydü hoca bir kitap aldırmıştı 25 liraydı parasını herkesin getireceği son gündü babamdan da istedim yoktu adamın cebinde son 25-30 lira bir şey vardı. neyse sabah oldu okula gidecem kapının ordayım ama parayı götüremiyorum, hocaya ne diyecem diye düşünüyorum böyle anlamadım ağlamıştım annem de ağlamıştı babamın o son parasını getirdi verdi götürdüm ulan hoca dedi kitapçı gelmedi bugün, paraları sonra alırız falan ah babam be valla kendimden utanıyorum o halimi hatırladıkça. özür dilerim be baba..

ekmek almaya giderken 5 kere elimdeki bozuk parayi saymistim oraya gidince eksik olmadiginin garantisine varmak icin

iki odalı bi gecekonduda oturuyorduk. bi odası nemli, küflü olduğu için 3 kardeş ve anne-babamla aynı oda da kalıyorduk. şimdi çok şükür rahatız ama anne ve babamın sağlığından endişeliyim be sözlük.

aç olduğun halde cebinde yeterli para olmadığı için "ben tokum" deyip sadece kardeşine yemek almak

açlıktan ellerin titremesine rağmen cebinde sadece yol parası kaldığı için bütün gün canım bi şey istemiyor diyerek dolaşmak ve bunun yıllarca tekrarlanması

universitenin ilk haftasi whatsapp grubu icin herkesin numaralari kagida yazilirken kiz geldi benden de istedi + beni de mi alacaksiniz ?? -??? diye anlik tepki verdim hala gruptayim kimseye karisamiyorum atarlar diye

misafirlige gittigimizde aç oldugumdan gözüm donmustu mutfaga girip buzdolabinin ustundeki bebe biskuvisini farkettim elime 3 5 tane aldim evin firlama pici beni gördü kosa kosa salona gidip herkesin icinde mutfaktaki abi kardesimin mamasini yiyor anne diye bagirdi hemen arkasindan kostum cocuga bir tekme attim kanepenin icine girdi am*inakoyum

lisedeyken durumumuz çok kötüydü. hani okula gidince su alacak kadar bile para isteyemiyorum ailemden. etraftan yardımlar falan geliyor. bunlar çok koymazdı bana, durumumu kabul ederdim. ama bir gün evin kapısı çalındı, bi tanıdığımız var kapıda, yanında da bir başka kadın. hadi dediler, ne hadisi dedim. açıklama yapma gereği duymadılar, annem ve beni aldılar yola koyulduk. o zamanlar bi adidas mağazası vardı önünden geçerken içerideki ayakkabılara göz atmayı çok severdim, oraya götürdüler. ben hala safım, anlayamadım, heralde diyorum ben yaşımdaki çocukların vücut yapısına göre kıyafet alıp birilerine yollayacaklar. hani saflık o derece. neyse bunlar aldılar ayakkabı bana. 120 tl, siyah, derisi parlıyor. bir de bu kadınlar hadi bak benim çocuğumun ayakkabısı yok böyle falan diye gaz veriyor bana. benim içime bi öküz oturdu zaten o sıra. ama annem ağladı ya hani? o iğrenç lafın üstüne? kelimelerin fiziksel şiddetten daha ağır olduğunu farkettim ya hani? işte o zaman var ya, iskender'in denizlerini yırtıp napolyon'un haritalarını yakasım geldi. o an ben fakirliğin utanılacak bir şey olduğunu düşünmeye başladım. hani sadece beni götürüp bu işi yapsalardı yine bu kadar bu duyguları hissetmezdim. ama sonra o düşünceden sıyrıldım bir şekilde. tabii o tanıdık olan teyzenin suratına bakmadım bir daha annemi bu şekilde ağlattığı için. bir şeyleri insanların kalbini kırmadan yapmakta mümkün. bu insanlar belki o zamanlar çok kırdılar kalbimi. ama bir şey öğrettiler işte bu şekilde bana; "insanın cebi değil, gönlü fakir olmamalı."

ilerde anlatabileceğim anılarım şu an değil

annem anlatır bir aralar hergün makarna yermişiz.kendim yediğim için değil de annem yediği için aklıma geldikçe hüzün çöker.

orta 1 e gidiyordum bizim okul kıyafetleri ozaman takım ceket kravat üçlüsü,kurban bayramı oldu o aralar benim de babamın maddi durumu o sıralar iyi değildi bayramlık alamadılar o sene bana okul kıyafetiyle geçirmiştim bayramı annem çok yakıştığını söylemişti tabi bende cidden öyle sandım taki arkadaşlarımın arkamdan benimle dalga geçtikleri ana denk gelene kadar o gün ne kadar ağladığımı bir ben bir allah biliyor şuan aklıma geliyor tebbessüm ediyorum sonra bana annemi babamı bağışlayan allah'a şükrediyorum .buda böyle bir anımdır