hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

bizim sadece çocukluk dönemi fakir geçti sonra parayı bulduk çocukluk geri gelmedi. fakirken bana en çok kardeşimin yaşadıkları dokunmuştu. dokuz yaşında o zamanlar, öğretmenleri sürekli bunlardan eşofman aldırmak için para istiyormuş ve kardeşim vermediği için sürekli sınıf içinde aşağılıyormuş. evde ekmeği zor buluyoruz, her akşam hazır çorba ile duyuyoruz. kardeşim annemlere diyemiyor üzülmesinler diye. hocasının aşağılamalarına susuyor. bir gün annem tesadüfen kardeşimin derslerini sormaya gittiğinde hoca annemede kızmış "karı koca çalışıyorsunuz, bir eşofman parası vermiyorsunuz, feyzullaha söylemekten bıktım" deyince annemin başından kaynar sular dökülmüştü. hocaya " siz bizim kaç aydır işsiz olduğumuzu biliyor musunuz, evde ekmek yok, bilmeden dinlemeden bu çocuğa bu kadar baskı mı yaptınız?" hoca kıpkırmızı olmuştu ama kardeşim hala o günleri konuşmaz kimseyle. hele o adamın adını andırmaz.