ilkokuldayken aldığım harçlık en fazla simit-ayran ikilisini karşılardı. okuldaki çocukların büyük bölümü durumları iyi olan ailelerin çocuklarıydı. bizim ev oraya yakın diye ben de orda okuyodum. tabi o zamanlar beslenme saati var. hiç sevmezdim o saati. sınıf arkadaşlarım tost, hamburger, cola falan yerken benim menüm pek değişmezdi. en fazla ayran gider meyve suyu gelir, simit gider poğaça gelir. 7 yaşındaki bir çocuk için zor durum haliyle dünyadaki eşitsizliği o yaşta görmek... velhasıl hatırladıkça o günleri buruk bir tebessüm oluşur bende. paramın ucu ucuna yettiği o simit- ayran ikilisinden aldığım hazzı, bu gün pahalı bir restoranda yediğim yemekten alamıyorum. şartlar zor da olsa o günler daha güzeldi lan. en azından insanlar samimiydi.