babam çalışmak için almanya'ya gitmişti. evde 3 kardeş, bir tanesi de 2 yaşında. sene 94. kış ayı ama baya baya soğuk. malum doğalgaz falan yok. zaten durumumuz da çok iyi değil. annem evde dışardan parça başı çalışılan ufak el işleri olur ya onlardan yapıyor. tabii biz de yardım ediyoruz. her neyse yine soğuk bir gün, yakacak odun-kömür yok. evde 2 yaşında hasta bir çocuk var ve o sobanın yanması gerekiyor. annem çaresizlikten ne yapacağını şaşırmış durumda. hiç unutmam annemin o suratını görür görmez kömürlükteki el arabasını alıp sokağa fırladım. mahallede ve semtte ne kadar marangoz varsa tek tek odun ve talaş istedim. eve dolu bir el arabasıyla geldiğimi gören annem mutluluktan mı dersiniz yoksa çaresizlikten mi bilemem ama ağladı. bana hayatımdaki en büyük derslerden birini vermiştir bu olay.
şimdi ellerinde tablet, doğalgazlı odalarda ağzını yaya yaya anneee şunu getir anne bunu getir diye bağıran çocuklardan nefret ediyorum. 4 ay sonra baba olacağım ve çocuğumu nasipse iğrendiğim bu tiplerden uzak yetiştireceğim.