küçüğüm o zamanlar. yaşadığımız mahalle tekin değil, babada para yok. mahallenin çocukları sokakta hep paten kayarlardı. ben balkon demirleri arasına koca kafamı sokar bütün gün bunları izlerdim. - bi kere kafam demirlere sıkıştı ama bunun konumuzla bi alakası yok- bazen annem de yanıma oturur beraber izler çekirdek yerdik. bi gün ailecek dışarı çıktık ve ben hayatımda ilk kez aşık oldum. kenarlarında tekerlek olan bir ayakkabı! patenden daha ucuz, fakat kayma imkanın yok. hayal gücünü kullanmadan tabi. hayatımda son defa maddi birşey için ağlamıştım. babam dayanamayıp aldı. ondan sonra ayaklarım büyüyene kadar o ayakkabıyı giydim. hemde böyle paten kayar gibi. ayaklarım büyüyene kadar mahallenin en iyi patencisi bendim galiba :)
belki paramız yoktu ama hayal gücüm vardı.