Az evvel fotoğraf albümünü karıştırırken bir fotoğrafa rastladım. Bir zamanların efsanesi olan mavi önlük ve herkesin evinde bulunan o perde sanırım sene 2004.

'gittiğin yerdeki çiçeklere kapılsa da kalbin, sılandaki baharı unutma sakın.'

ne zaman birine “ne bilem” desem istemsiz bir şekilde içimden “formatınızı” kelimesini söylüyorum.

yani öyle sık “ne bilem” diyen bir insan da değilim zaten ama istemsiz gelişiyor her şey.

karanfil bağımlılığım var. en çok üzgünken veya stres altındayken aldığımı fark ettim az önce. tek seferde 3 taneye kadar yiyorum. top kekik ve taze nane yaprağına karşı da benzer ilgim var.

ilgi manyağıyım.

birkaç haftadır konuştuğum ve bir kez buluştuğum kızdan ret yedim bu gece.

"seni kırmak istemiyorum ama devam da etmek istemiyorum kafam bu aralar çok dolu umarım beni anlarsın."

bunları dedikten sonra diyemedim ki ben senden çok hoşlanıyorum aslında, seni düşünmeden edemiyorum. sadece seni tanımak güzeldi diyebildim. ona söyleyemediklerimi buraya yazıyorum ki belki gönlüm bir nebze ferahlar.

ha kırdım ha kıracam az kaldı. ha böyle bi şeytsem ipler kopacak ama tutuyorum. çıldıvıcam yakında.

bugün luzümsuz hareketler sergileyen bir ekibin çayını tazelerken bardakları bodoslama karışık ve yıkamadan doldurdum. bişman değilim haketmişlerdi.

(bkz: #2288504)

bokunu çıkarmamış olsalardı yeni nesil rap de arada iyi giderdi.
şimdi pop müzikten bile daha pop bir rap var ortada. genlerine o kadar aykırı ki bunu belirten ve buna isyan eden rapçilere "sen bizi çekemiyorsun, kıskanıyorsun" diyorlar.

ha şu an dinlenebilir olmasının temel nedeni yıllardan beridir bu işle uğraşıyor olmalarının müzik bilgilerine yaptığı katkılar. artık her biri neredeyse eğitimli bir müzisyen kıvamına gelmişler, dolayısıyla şarkılarda ritim ve ritme ayak uyduran o sözler daha kaliteli. ancak içerikte bir sığlaşma mevcut. benim canımı sıkan biraz bu.

ankarada i̇stanbula normalden uygun maliyetle sık sık nasıl gidip gelebilirim? her türlü öneriye açığım buyurun dostlar