24 yaşındayım, hatta yaşımı bilmeyenler 28 falan diyo daha olgun göründüğümü söylerler ama ben yağmurdan sonra oluşan küçük su birikintilerinin üzerinde sıçrıyorum. Sırf bunu yapmak için geceleri dışarı çıktığım bile oldu. Ev arkadaşım her seferinde tuhaf tuhaf bakıp şu halinin videosunu çekip “bu adam 24 yaşında, memur ve böyle böyle şeyler geçti başından desem kimse inanmaz, çocuk musun sen yaw” dese de kendime engel olamıyorum.

Huy diyemem ama yaşlılıktan dolayı hafızası bir gidip geliyordu komik bir hatıramız var rahmetliyle anlatayım Bir gün amcaoğlu aradı " ped bardak ben dedemi camiye bıraktım namaza benim işim var dedemi camiden al bizim eve götür " dedi yavşak çocukluğundan beri hep iş kitlemeyi sever çakal Gittim camiye gördüm dedemi tanıdı beni güldü elini öptüm sarıldık vs. Camiden aldım amcalara doğru yürüyoruz dedemle gırgır şamata muhabbet şahane aq arada bir babama falan giydiriyoz harika bir dede-torun ilişkisi Amcamlara götürdüm kapıdan amcama teslim ettim dedemi sonra işim vardı amcamların eve girmeden döndüm . Dedem eve girmiş üstünü değiştirmiş koltuğa oturmuş dönmüş amcama " Yauv camide bir çocukla tanıştım sağolsun bana sahip çıktı muhabbet ederek eve kadar eşlik etti bana Allah razı olsun " demiş (bkz: asdfghjkl)

Vay anasını be 1 yıldır kimse hortlatmamış başlığı ben hortlatayım bari. Ali lidar abimiz çok güzel özetlemiş aslında; "ben seni severim aslında da düzenim bozulur diye korkuyorum. durduk yere başımıza saçma sapan bir aşk çıkar. sinemaya gitmeye ele ele tutuşmaya falan kalkarız. işin yoksa çiçek al, saç tara, parfüm sık. küsmesi, barışması, ayılması, bayılması, hatta eninde sonunda kaçınılmaz ayrılması. meyhanede tanıdığım gerzek bir filozof vardı! güzel kadınlar insanın ömrünü uzatır derdi. bir sürü güzel kadın girdi hayatıma hepsi ağzıma sıçtı... (bkz: alengirli şiir)

benimdir. iki seneden fazla süredir devam eden bir ilişkim var. az önce annem sordu "sizin xxx'le hiç fotoğrafınız yok neden?" diye. o sorunca başka benimle aynı fikirde olan var mıdır diye aklıma takıldı. ben bunun uğursuzluk getirdiğine inanan biriyim. herkesin aynı gözle bakmadığını varsayarsak kıymet verdiğim bir şeyi başkalarının gözüne sokmayı hiç istemedim. başlarda birkaç fotoğrafımızı paylaştık ama ne zaman birimiz bir fotoğraf paylaşsa o gün bir şekilde bir gerilim yaşadığımızı fark edince anladım ki böyle şeylere hiç gerek yokmuş. insanlar mutluluk görmeyi sevmiyor çünkü. biz mutlu muyuz evet. birbirimizi biliyor muyuz evet. sevdiklerimiz ilişkimizi biliyor mu evet. öyleyse gerisi güzel anlarımızı milletin gözüne sokmakmış gibi geliyor artık. ergenlik zamanlarımda sevgilim benimle fotoğraf paylaşmazsa "aha beni sevmiyor kimse görsün istemiyor" der üzülürdüm. gülüyorum şimdi o hallerime. yani sevginin gösterilmesinin yolu asssla bu değil. aynı şekilde düşünen varsa anında dönsün bu hatadan. seneye bu zamanlar kısmetse evli olacağız. anca düğün fotoğrafımızı paylaşırım "biz evlendik" diye. gerisi benim gözlerimde ve aklımda kalsın.

Kötü bir ailem kesinlikle yok. Hatta pek çok yönden bana destek çıktılar diyebilirim. Ama düşünüyorum ki ailem yaşadığım problemlere karşı biraz daha ilgili olabilseydi bazı problemleri içimde çok daha kolay atlatırdım. Aslında bir derdim olduğunda da yardımcı olmaya çalışıyorlar ama muhafazakar bir ailem olduğu için yaşadığım duygusal problemlerin %90'ınını kendi içimde halletmek zorunda kalıyorum. Öyle işte :)

Flaubert aşk tanımı şöyle yapar; "Merak. Birine karşı ansızın merak duymaya başlarsınız, korkunç bir merak. Onu tanımak, onunla doğmak, dünyaya onunla yeniden gelmek istersiniz. Bu yüzden aşka en uzak cümle senden nefret ediyorum değil, artık bilmek istemiyorumdur."

araba istiyorum ya. kaldırıma çekip ikide bir balkondan kontrol etmek istediğim bir arabam olsun. saatlerce muayene sırası bekleyeyim ama bir arabam olsun. su gibi benzin harcayayım ama olsun artık ya.

kadın. yüzyıllarca hakları, namusları, kıyafetleri, hareketleri tartışılan. dünyada eşi benzeri olmayan varlıklardır. buraya kadar her şey hoş. buradan sonra bugün şahit olduğum, iğrenç bir şiddet ve gördüğü şiddetten rahatsız olmayıp, kocası gitmesin diye yalvaran kadından bahsedeceğim. apartmanımız 12 daireden oluşuyor, biz ve 2 daire hariç diğer herkes yazlığına gitmiş durumda. yani apartman şu an bomboş. yanımıza yeni genç bir çift taşındı. annemle film izliyoruz yarı uyku halinde, yaklaşık 1 saat önce bir ses aldık. sanki kadının etini koparıyorlar. boğuk ,kesik kesik bir ses. anlatamam. hala kulaklarımda. bir şey yapmamız gerektiği için insaniyet namına apartmana çıktım. anneme de ara polisi dedim. kapıyı ısrarla çalıyorum. bir yandan ellerim titriyor. çünkü şu an başımıza bir şey gelse evde, yanımızda bir erkek yok. çalıyorum ısrarla kapıyı bi an ses kesildi. ödüm koptu kadın öldü sandım. iki dakika kadar bekledim. derken kapı açıldı. saçı başı dağılmış, burnu kanayan, boğazında parmak izleri olan yan komşumuz, kadın titriyor. ‘ne var’ diye bağırdı bana. ne diyeceğimi bilemedim saçmaladım o anın korkusuyla ne söylediğimi net hatırlamıyorum ama ‘lütfen evimize gelin, evde rahatsız olacağınız kimse yok. biraz sakinleşin toparlayın kendinizi. sonra konuşarak halledersiniz.’ dedim. kadın bağırarak ‘sana noluyor? dayak yiyorsam ben yiyorum. eşimle benim aramda.’ dedi ve kapıyı suratıma kapattı. eşimle benim aramda! aslında bi an içimden polisi tekrardan arayıp yanlış anlamışız demek çok istedim ama her ne kadar komşumuz geri zekalı olsa dahi dövülmeyi hak etmiyor. polis geldi balkondan daireyi gösterdik, mercekten bakıyoruz. polise açmadılar başta kapıyı. sonra zorladı polis ‘açın sesiniz tüm sokakta, ihbar aldık.’ diye sonra polis içeri girdi. bir süre sonra çıktı. balkondan bakarken yan dairedeki adamı da görürüm ümidi ile baktım ama polisler tek gidiyordu. yazık. tabi korkuyoruz iki kadın evde tekiz, kadın halinden memnun ama sırf ihbar ettik diye aradaki duvarı kırıp öldürecek potansiyelde bi adam. yarım saat sonra adam apartmanda; ‘bir daha yüzümü göremezsin ne bok yiyorsan ye’ diye bağırıp çıktığında rahat bi nefes aldık. lakin dayak yiyen kadın ‘gitme n’olur’ diye bağırıyordu. acıdım. neden? anlamıyorum. orada dayak yiyorsun. etini koparırlarcasına bağırıyorsun. sana yardım ediyorum. hayatımı riske atıp kapını çalıyorum. sen bana ‘eşimle benim aramda’ diyorsun. eşinle senin aranda kavga dövüş varsa sizin evliliğinizi sikeyim. çok sinirliyim. o kadar sinirliyim ki tüm geri zekalı kadınların dünyadan silinip, ürememelerini o zihniyetlerini kendi kızlarına empoze etmemelerini isteyecek kadar çok. şu an bu entryi okuyorsan ve kadınsan. lütfen kendine değer ver. eğer sen kendine değer vermezsen, eşinin, abinin, babanın, çocuğunun sana değer vermesini bekleme. bi haksızlık varsa ortada susma, insanlardan yardım istemekten çekinme. hepimiz aynıyız. çaresiz ve ölümlü. başımıza gelmez dediğimiz hiçbir felaket yok. kendini ezme. bunları feministlik olsun diye demiyorum havlayacak çok kişi var. can savunmak, korumak, acımak insanlık. bunu sürekli kalıplara sokmayın.

Bir gün komşu çocuğu ile kapıda karşılaşınca, takılayım dedim. Beni seviyor musun lan dedim? Evet abi seviyorum dedi. Ne kadar seviyorsun dedim? 1 kadar seviyorum dedi. Öyle dediğinde baya güldüm sonra kaça kadar sayabiliyorsun dediğimde donup kaldım ve ne diyeceğimi şaşırdım. 1’e kadar sayabiliyorum abi dedi. O gündür bu gündür benim için sevginin ölçüsü 1’dir. (bkz: Deli duvar) nickimle vakti zamanında bu entry girmiştim. Fakat silindiği için tekrar girmek istedim. Orijinali