ölümü düşünerek "yaşayabilen" insanlara gıptayla bakıyorum. benim çevremde ölümü düşünen yaşayamıyor, yaşayanlar da ölümü hatırlamıyor çünkü. geçenlerde bir arkadaş "ölümü düşünüyorum her şey çok saçma geliyor. sürekli mezarlıklara falan gidiyorum hayatta yaşama amacımı kaybettim." demişti. aynı şekilde hayatı iliklerine kadar yaşayan arkadaşım da dini ya da bu hayatın bitişine dair hiçbir şeyi düşünmüyor. şahsi fikrimi belirtecek olursam ben ölümü düşünerek yaşamıyorum. ne zaman düşünsem içime kasvet geliyor. tamam bir gün öleceğiz ama bunu sürekli kendime hatırlatmamın bir gereği yok bence. her gerçeğin her dakika aklımızda olması anı yaşamamıza engel olur. iyi insan olalım, inanıyorsak gerektirdiklerine uyalım, gerisini de düşünmeyelim.

(bkz: galip) bunun haricindekilere cevap vermeye gerek yok. :d

(bkz: dedemin adı olsun mı ) (bkz: muzaffer )

19 sene önce işlenmiş olmasına rağmen henüz geçtiğimiz aylarda çözülmüş olan 12 yaşında masum bir kız çocuğunun cinayetidir. çözülmüş deniyor yani, az önce tesadüfen öğrendim. katil öz babası ve üvey annesi çıkmış. anlatmaya dilimin varmadığı kelimelerimin yetmediği kadar korkunç ve kan dondurucu şekilde işlenmişti. hatta öyle ki delil bulunmasını olabildiğince zorlaştırmak için hande'nin saçlarından tutamlar kesilip evin her yerine saçılmıştı. bu da dna kalıntısı ile katili bulmayı bir hayli imkansız kılıyordu. hande boğazına ve sağ el bileğine atılan bir kesik, 13 bıçak, 1 çekiç darbesi ile öldürüldü. belli ki katiline hande'nin canını almaya yetecek tek bir darbe vurmak yetmemişti. bunu ancak hande'den ölümüne nefret eden bir cani yapabilir deniyordu ki katili babası çıktı. kendi öz babası. kanı donuyor insanın, insanlığından utanıyor. 12 yaşındaki bir melek size ne yapmış olabilir ki bu kadar kin kustunuz bedeni üzerine? hande katili bulunduğu için bir nebze huzura ermiş midir bilmem, dilerim tez vakitte canilerin ikisi de ızdıraplar içerisinde geberirler. darısı çağla'nın başına.. (bkz: çağla tuğaltay cinayeti)

Her zaman tutarlı ve mantıklı biri olmama rağmen hayata bakış açımın zamanla değiştiğini. Ki bu çok kıymetli bir şey. Misal, yıllar önce girdiğim bir şeye bir artı geliyor, ne yazmıştım ki diyip linke tıklıyorum. Ve nasıl olur diye ekrana bakarken buluyorum kendimi.. Nasıl yani cidden bunu ben mi yazmışım? Ama artık öyle düşünmüyorum ki. Silsen olmaz. Silmesen, o kişi sen değilsin. Hele hiç uçmadıysanız ve yıllardır burdaysanız yazdıklarınıza donup kalırsınız. Hayat çok garip ve esnektir

insanların karşılarına çıkıp yüzlerine konuşacak cesareti olmayan kişilerin her gece yaptığı eylem.

uzun sürmüyor. birbirimize ağlayıp moral verip pışpışlayıp yolları ayırıyoruz. ayırmak dediğim de aniden yazmayı bırakmak. kimse de niye yazmıyorsun diye sormuyor. mükemmel bir ortamı var buranın. şimdi yazıştığım herkes benden mi bahsediyor diye düşünecek. düşünsünler.

'61 doğumlu eski Trabzonspor ve Samsunspor'lu futbolcu Hasan Şengün'ün lakabı. Sanıldığının aksine dobi lakabı şişman olmasından dolayı değil "topu at" kelimesini Karadeniz şivesinden dolayı "dobi at" şeklinde söylediği için böyle kalmıştır. Aklıma her geldiğimde kahkaha attırır bu olay :))) (bkz: gereksiz bilgiler) (bkz: sözlüğe bir daha gelinse alınacak nickler)

Çok afedersiniz de saygı olmayan yerde, sevginin her harfini sikeyim.

hiç ummadığı, alakasız bir anda pat diye söyleyince bile yüzünde güller açmasına şahitlik etmektir. çok güzelsin