hatırladıkça iç burkan garibanlık anıları

Geçenlerde bir arkadaşla sohbet ederken konu eski günlere, zorluklara falan geldi. Konuşurken gözlerimin dolmasına sebep olan, hatırladıkça da gerçekten içimi burkan bir anımı size de anlatayım. Çocukken durumumuz baya kötüydü bizim çok net hatırlıyorum o yılları. Hatta annem bana hamileyken sırf bu çocuğa bakamayız diye babamdan gizli aldırmaya kalkmış beni. Durum o kadar vahim yani. Yiyecek ekmeğimiz cidden yoktu galiba aksjdj. Hatta abimi çaya ekmek banarak beslemiş annem hala hatırladıkça üzülür. Neyse ortaokula gidiyorum o zamanlar. Birgün öğretmen bir soru sordu cevabı bileni tahtaya çıkaracak. Ben cevabı biliyorum ama tahtaya çıkarır diye korkumdan parmak kaldıramıyorum. Tahtaya da çıkmak istemiyorum çünkü ayakkabım yırtık. Çıkarsam görürler diye utancımdan elimi kaldıramadım o gün. Babama da söyleyemiyorum alamayacak çünkü biliyorum. Günlerce ağlayarak uyumuştum o ayakkabıyla devam edemeyeceğim ve ne yapacağımı bilemediğim için. Yaşım da 12-13 falan. Annemlerin hiç haberi olmadı tabi söylemedim. Yeni ayakkabı istemedim onlardan. İsteyememe huyu o zamanlardan varmış demek ki bende. Üniversitede de paran var mı derlerdi var dedim. Var dediğim de 5 lira ajsjhs Neyse sonra ayakkabı sorunum çözüldü ama o da çok ezici bir şekilde oldu. O olay ayrıca içimi burkuyor onu anlatmayacağım. Şu an bahsederken üzülmüyorum aslında ama o çocuk duygularımı o anların bana ne hissettirdiğini hatırlayınca içim eziliyor. Bu yüzden bir çocuğun, öğrencinin ihtiyacı ekstra dikkatimi çeker. Neyse canım üzülmeyin şimdi büssürü ayakkabım var sjdjdj

biriyle tanışmıştım ilk defa görüşeceğiz evden çıkarken çantamı değiştirdim neyse oturduk çay muhabbet falan dedim kalkalım hesabı ödemek istedim uzaktan geldiği için sağolsun ödetmedi es kaza ödemeye çalışsaydım rezil olurdum, sonra dedim ben şurdan otobüse bineceğim sende şurdan gidebilirsin bilmiyor çok buraları ben o arada çantada para arıyorum yok internetten kartıma bakıyorum beş kuruş yok otobüs kartıma bakıyorum yirmi kuruş kalmış taksiyle gidip evde ödesem evde de nakit para yok biliyorum salak gibi kartıma güvenerek çıktım son limitle internetten alışveriş yaptığım sonradan dank etti e almaya gelecek zaten hiç kimse yok. ev baya uzak yürüsem bir saat belki daha fazla sürer hava buz gibi soğuk şubat ve ya mart sanırım dedim çocuğa hava güzel ben en iyisi yürüyeyim zaten seviyorum yürümeyi külliyen yalan deli miyim o soğukta yürümeye. yok hava soğuk falan diyor tabi bende ısrarla yürüyeceğim falan dedim ve o buz gibi soğukta eve yürüdüm ama geldiğimde hiç bir yerimi hissetmiyorudum iki gün sonra grip oldum tabi ablamla telefonda konuşuyoruz ne oldu diyor anlattım böyle böyle diyor ki fazla gurur ..te vurur

Çocukluğuma dair hatırladığım tek bir garibanlık anısı var. Eskiden bu ekşi yeşil elmalar pahalıydı. Babamda o sıra batmıştı, borç ödüyordu. Normalde o ekşi yeşillerden değil diğerlerinden alırdık. Anneannem bize sürekli gelip kalmadığı için o geldiğinde özel bir şeyler yapmaya çalışırdık. Normalde almadığımız o elmaları anneannem seviyor diye alıyorduk ve sanırım sadece anneannem varken yiyordum...

Bunu daha önce yazdım mı hatırlamıyorum ama başlığı görünce yazmak istedim. Üniversite 2. Sınıfın yaz okulundayım. Devlet yurdunda kalıyorum. Normalde kyk da yemek fişleri verilir ama yaz okullarında yemek fişleri verilmez ve 3 öğün yemeği cebinden yersin. Ben de kantin pahalı diye gidip marketten kahvaltılık peynir zeytin sana yağ paket çay VS almışım. Kahvaltılarımı yurtta odamda yapıyordum, akşam yemeklerimi kantinden alıyordum. Sonra param azaldı akşam yemeklerini bıraktım onu da kahvaltılımlarımla hallediyordum. Sonra kahvaltılıklarda bitti. Abimi aradım. "Abi param kalmadı biraz destek çıkar mısın" diye? Tamam yollarım yarın akşam dedi. Tam 1 hafta para göndermediler. Sadece 5 liram kalmıştı. O bir hafta sadece ekmek alabildim. Suyumu yurdun tuvaletinden dolduruyordum. Kahvaltı ve akşam yemeklerimde yarım somun ekmek, sana yağ ve su ile geçiriyordum. En son benden 2 yaş küçük kız kardeşim aradı. O da Van'da deprem oldu diye okulları kapalıydı evdeydi çalışıyordu. Beni aradı "ne yapıyorsun, Bi ihtiyacın var mı?" dedi. "Para lazım bir haftadır doğru düzgün bir şey yiyemiyorum " dedim. Hemen para yolladı bana. Üstüne bir de gidip evdekilerle kavga etmişti. "Siz nasıl bir haftadır para istediği halde para göndermiyorsunuz, o orda aç kalıyor siz nasıl burda yemek yiyebiliyorsunuz" diye kavga etmişti. Çok dokunmuştu bana bu durum. Ama geçti gitti işte.

Ya gariban değildik de, giymelik bir şey alırken azıcık büyük alırdık. Üç sene giydiğim tişörtüm oldu çocukluğumda. Hatta on senedir giydiğim bir gri kapşonum bile var. Şu yaşımda anca içini doldurabildim. Bi de, eşofman alırken üstünü mont olarak giysem üşütür mü diye düşündüğüm oluyordu. Öyle. Halimize bin şükür. Allah razı olsun ailemden.

Evimize sucuk,salam hatta kaşar peyniri gibi şeyler çok nadir girerdi.Onu da 250 gr maksimum 500 gr şeklinde anca alırdık. Hele kıyafetler...T-shirtler,kazaklar,ayakkabılar...Ne mümkün. Yok ki elde avuçta.Hesap hep ''o paraya kaç tane ekmek alınır''şeklinde. Şimdilerde evinde bu tür yiyecekler olmayan,ya da bu yiyeceklere bu kıyafetlere ulaşmanın zor olduğu aileler ve mahalleler çokça azaldı(tabi gelire göre değişir). Şimdi baktığım zaman,eskiden bu yiyecekleri yediğimde,o kıyafetleri giydiğimde o kadar mutlu olur o kadar zevk alırdım ki,şimdi o kadar sıradan,o kadar bayağı geliyor ki... Kısacası bir şeyi,bir şeyleri kolay elde etmek onun değerini düşürüyor ve önemsiz hale getirebiliyor.Bu yiyecek,içecek hatta giyecek de olabilir,ve belki sevgi de aşk da olabilir. Kısacası bazı şeylerin yoksulluğu o şeyi daha kıymetli yapar.En azından benim için öyle...

İlkokulda yerli malı haftasına götürecek bir şey alamayacak kadar fakir olmamızdı

Küçükken benim için zenginlik demek dayım ve ailesi idi şimdi büyüdüm hala aynı fikirdeyim

Abimin ayağı kırılmıştı tek ayağıyla kalkıp benimle uğraşmaya devam ediyordu. Gitsin diye iteledim dengesini kaybedip cama girdi eli kolu kesildi her yer kan içindeyken bile paramız yok kış vakti cam nasıl yapılacak diye düşünmüştüm... Çocukluk aklı işte tuhaf oysa ki can daha kıymetli ama düşünemiyorsun bile.

Ortaokulda yılbaşı çekilişi yapılıyordu. Bizim de durumlar çok iyi değil. Anneme falan söylesem arkadaşlarıma rezil olmamam için elinden geleni yapar elbette ama ben yük olmak istemiyordum. O yüzden öğretmenime teneffüste gidip çekilişe katılmak istemediğimi söyledim. Öğretmenim sonraki derste çekilişe katılanların ismini küçük kağıtlara yazıp bir fanusa koydu. Listeden kişilerin ismini söylüyordu ve o kişi gelip fanustan birini seçiyordu. Böylece seçtiği kişiye hediye alıyordu. Sonra benim ismimi de söyledi hoca. Önceden çekilişe katılmayacağımı söylediğim halde ismimi söyleyince utandım. Bir kağıt parçası aldım. Çöpe doğru giderken öğretmen masasına uğradım ve "ben katılmıyorum hocam, size daha önce de söylemiştim" diyiverdim. Sonra da o kağıt parçasını çöpe attım. O an çok utanmıştım. Sınıfta sevdiğim bir kız da vardı. O yüzden utancımdan yerin dibine girmiş gibi hissetmiştim. Sınıftaki her öğrencisinin sosyal durumunu eşit gören öğretmenlerden nefret ediyorum. Ben de öğretmen olacağım. Buraya yazıyorum. Asla böyle biri olmayacağım. Gerekirse cebimden vereceğim ama benim sınıfımda kimse kendini fakir hissetmeyecek. Buraya yazıyor ve kendime söz veriyorum. Bir gün bir öğrencim benim yüzümden kendini böyle fakir, garip hissedecekse de Allah bana öğretmen olmayı nasip etmesin.

Babamın amcama fedakarlık yapmak istediği bir dönemde (sanki Sabancıyız kendimize zor yetiyorken millete neden yardım ediyorsak) sadece makarna yemem aynı dönemlerde botum delik su ala ala okula yürümem

amcamlarla altlı üstlü iki katlı kocaman bahçeli bir evde oturuyorduk dokuz sene önce. babam gurbete giderdi, oradan gönderdiği parayla beş kişi kıt kanaat geçinmeye çalışırdık. bir gün annem anlatıyor; "Baban yok, param da yok evde ekmek kalmamış. Amcanlara çıktım ekmek istemek için, dört tane ekmek istedim. O dört ekmeği, lafla sözle ağzında lafı geveleyerek bir ekmeğe düşürdü. Başımda dört tane çocuk, elimde bir tane ekmek. Yetecek mi yetmeyecek mi diye düşünerek eve geldim, yetti de çok şükür ama ben o günü ölsem de unutmam." annemin yaşadığı o günü bende ölsem unutmam.

Pek yok ya. bizim lise dağın başındaydı. Herkes eşitti o yüzden. Ama öyle olmasaydı kesin hissederdim. Çünkü, birgün arkadaşımla otobüse bindik. Güya okuldan kaçıyoruz işte. Döndü dediki, ben ilk kez otobüse biniyorum, çok garipmiş shdhdhfhhhf

Bizim garibanlığımız babamın sürekli milletle mal varlığı yarışından geliyordu, kazancı iyiydi fakat hep bankalara kredi ödüyordu. Sözde herşeyimiz vardı,en iyi semtte evimiz vardı, en iyi devlet okuluna gidiyorduk(sadece zenginlerin bulunduğu torpilli devlet okulu) babamın okula cüzi miktar bağış yapmasıyla bizde kaydolmuştuk. Arkadaşlarımızın hepsi zengindi bir biz kıt kanaat geçiniyorduk. Hayatım onların sahip olduklarını izlemekle geçti, küçük düştük yeri geldi alay edildik. Okul boyunca hiçbir sosyal etkinliğe katılamadık, kendimizi soyutladık. Öyle bir okula gideceğime normal bir devlet okulana gitsem daha iyiydi en azından kendim gibi arkadaşlarım olurdu. Bizim için her şeyi düşünen babam bunu düşünememişti.

İlk okuldayken maddi sıkıntılardan dolayı erkek kardeşimin sırt çantasını dönüşümlü kullanarak giderdik okula. Sabahları ben takar öğlen dersim bitince o takar giderdi. her gün sınıfın tiki kızları benimle dalga geçer gülerdi. Onların ki gibi pembe resimli çantam olmadığı için. O zamanlar anlamazdım ama şimdi aklıma geldikçe onları suçlamıyorum çocuktu onlarda sonuçta. suç onları o şekilde büyüten ailede.. çocuklarınıza herşeyden önce insanlığı merhameti ve vicdanı öğretin aksi halde dünya çok kötü bir yer oluyor.

Herkes oyun hamuru alıp gelecekti, bense ekmek hamuruyla gitmiştim

Öğle yemeği yenildiğine şaşırmıştım üniversitede. Ben sabah ev ve akşam evde yenilir sanıyordum. Allahtan yemek bursu çıktı da evi beklemek zorunda kalmamıştım.

Olm ben hiç zengin olmadım ki, hep garibandım bu yaşıma kadar tüm anılarımı nasıl yazıyım, hangi birini yazsam bilemedim ki aq.

Babam unuttum diye çikolata almazdı. Olay unutmak değil para olmamasıymış. Annem hep ben tokum ben yedim diyip bize yemek yedirirdi. Meğer yiyecek başka bişiy yokmuş. Bunları anladığınızda büyüdünüz demektir...

Telefon faturamı ödeyemediğim için işe girmem sayılır mı. Babam bana yük olma demişti :) annem de kendin öde diyor (çok param var çünkü). Aslında olayın garibanlık kısmı fatura ödemek için işe girmek değil de, babamın bana yük olma cümlesi olabilir.

Üniversitedeyiz. En yakın arkadaşımla ikimizde eksilerdeyiz. Bursun gelecek ayını harcamışız ikimizin kredi kartları dolu ve ikimizin de ailesi para göndermekten aciz. İsteyemiyoruz bile. Neyse bizde dedik işe girelim. Stant işine girdik. Çarşının orta yerinde standı kurup gittiler. İnsanlar durmuyor bile bırakın alsınlar. (Satış üzerinden para alınıyor) Neyse öğle yemeği zamanı geldi. En kötü karnımız doyar ya dedik. Oturduk kaldırıma standın arkasında yerde yemek yedik. Yemin ederim o anı ne ben ne yakın arkadaşım unutabildik. Hâlâ bazen ne günlerden geçtik derken ikimizin aklına gelen en güzel anımız. Şeye benzedi bu keyfimiz paşa da yok halimiz itten beter ;)

2020'nin başıydı sanırım. peder beyle birlikte oto galeriye gitmiştik. söz verdiği üzere bana bir tane bugatti chiron alacaktı. yaşadığım mutluluk ve heyecan tıpkı nureddin nebati'de olduğu gibi gözlerimden okunuyordu. galerici deyyus cebimizdeki ve banka hesabımızdaki meblağın üstünde bir fiyat çekince boynumuzu büküp eve mecburen siyah bir porcheyle döndük. ne zaman hatırlasam boğazımda bir şeyler düğümlenir. parasızlığın gözü kör olsun abijim.

Üniversitedeyiz, 4 kişilik bir öğrenci evimiz var. Hepimizin para suyunu çekmiş, bursların yatmasına daha var, ailelerden para istemeye yüzümüz yok. Sabah yumurta akşam makarna yemekten bir hal olmuşuz. O sıra çocuklar sürekli iddia oynuyor. Ben deli gibi futbol takip ediyorum ama pek iddia oynamayı beceremiyorum. Günah diye de vicdan yapıyorum. Neyse dedim yapayım bir tane, 6 maçlık bir kupon yaptım, ev arkadaşıma attım şu maçlara 3 lira oynasana Nesine hesabından dedim. Akşam oldu maçları takip ediyoruz, tüm maçlar geldi son maç kaldı. Sarpsborg-Beşiktaş maçı,gorselBeşiktaş kazanırsa bizim kupon tutuyor. Maç 2-2, dakika doksan Lens bi aşırtma denedi top daha havada süzülürken biz fırladık havaya arkadaşın biri goool diye bağıra bağıra yan odaya koştu kanepede tepiniyor(sebebi neydi ki)ama top daha kaleye bile girmedi. Top süzüldü süzüldü gol oldu. Allaaahhh bizim kupon geldi çığlıklar sevinç çığlıkları, sanki milyoner olmuş gibi seviniyoruz. Seviniyoruz çünkü kupon tutarsa plan belli. İlçedeki Köfteci Yusuf'a gidip karnımızı doyuracağız. Günlerdir çulsuzuz makarna yemekten tiksinmiş haldeyiz ete, kıymaya, köfteye hasretiz. Neyse çıktık yola önce mazot aldık sonra sürdük arabayı Köfteci Yusuf'a ama nasıl mutluyuz 4 tane adam arabanın içinde çıldırıyoruz. Bir yandan da hesabı kontrol ediyoruz para yattı mı diye. Yatmasa mal gibi geri döneceğiz. Neyse para da yattı yolun ortasında. Gittik bir güzel karınızı doyurduk. Beleş olduğundan haram olduğundan mıdır nedir yediğimiz en güzel yemeklerden biriydi. Çok zor durumdaydık Allah'ım affet. Tutan para da 110 lira falandı. Şimdi mahalle kasabından 1 kilo kıyma almak için 20-30 liraya daha ihtiyacınız var.. İşte o dönemki sefilliğimiz çok iç burkucuydu ama böyle güzel(acuh da günahlı)bir anıya sebep oldu. Keşke yeniden öğrenci olsak da hep makarna yesek, arada Lens aşırtma dener bakarsın gol olur, karnımız doyar. Edit:Maçın görselini ekledim.

garibanlığa bak, adamların arabası var.

Annemin işi olduğunda beni yengemle okula yollardı kendi kızı da vardı ve onun elini tutup kaldırım tarafına çekti bana d sen yol tarafına geç benim kızımdan önce sana bir şey olursa olsun demişti hala yolda birilerini böyle gördüğümde canımı acıtır :')

Lisedeyken para hakkında konuşuyorduk. Suriyeli kızın yanımıza gelip siz fakirsiniz ne bileceksiniz demişti. Olum ülkemdeki mülteciler bile bizden zengin vay mk

Ramazan ayı, üniversitesitedeyiz yurdun önüne iftar çadırı kurulacak. Arkadaşımla minik bir alışveriş için a101e girmişiz pide fiyatlarına bakıyoruz. Arkadaşım ağzından sular aka aka inşallah akşam çadırda pide verirler dedi. Yanımızdaki abla bize acıyarak isterseniz size pide alabilirim dedi. Gerek yok falan desek de sevaptır diyerek bize pide aldı ve koca pideyi ikiye bölüp yedik. Hayatımda yediğim en taze pide değildi ama yediğim en güzel pideydi

7 yaşındaydım, şu an 21 bu arada. Alt komşumuzun oğlu, ki 2 seneden fazladır taşınmştık oraya, yaşıtımdır. O zaman okula kayıt parası isteniyordu. Elde yok avuçta yok. Komşu oğlu kayıt oldum diyor, ben zırlıyorum, bizimkilerden ses yok. Bir gün okulun üniformasını giyip bahçede bana nispet yaptı. Tabii okul iki sokak üstte olduğu için daha da üzüldüm. Bir hafta kadar ağladım. Annem en nihayet danayamayıp Müdür yardımcısının odasına gidip ağlamış "yeminle paramız yok, olunca vereceğim" diye. O mübarek adam anneme "bacı sen merak etme, para mara istemiyorum, oğlunu da okulun en iyi hocasının sınıfına vereceğim" demiş ve yaptı da. Aynı okulda boyu 1.80 lik bir öğretmen de vardı ki, çocukların kulaklarından tutuyor, duvara yapıştırıp kulağından çeke çeke kendi göz hizasına getirip yere fırlatıyordu. Yeminle bunu gözümle gördüm... Adam bir de bunu teneffüste, diğer tüm öğrencilerin gözünün önünde yapıyor... Çocuklara mı üzüleyim, korkayım mı bilemedim... İşin daha da garibi komşu oğluyla aynı öğretmene düşmüştük. Bazen hastalanıp okula gidemezdim, aşağı inip ödevleri isterdim. Yarısını verir, "diğer yarısını da başkasından bul" derdi. Tabii ben bulamaz ertesi gün eksik ödevle gittiğimde hoca "niye almadın arkadaşından, altında oturuyor" der, ben de dönüp "yarısını verdi, diğer yarısını da başkasından bul" dedi diyemezdim. En nihayet bir gün anneme şikayet edince annem meseleyi söylemiş. Bir de okuma seti meselesi var... 7 8 tane hikaye kitabı var set olarak. O zaman da iyi paraydı hani. Babam sürekli milletle anlaşamayıp işten çıktığı için çocukluğumun büyük bölümü fakirlikle geçti. Annem el işi dantel, oya, yazma filan yapardı. Onun el emeğiyle okudum ben. Babamın yine işsiz olduğu bir zaman. Ben 15 tatilden evvel okumayı sökmüşüm, sınıfta ilk okuyandım. Düz yazıyı zaten biliyorum da, el yazısı denen zıkkımı okuyamıyordum... Tatil bitti, ilk iki üç gün kitap setlerini alan eve gidiyor. Annem de el işini yeni bitirmiş, bir sonraki gün para alacaktı. Sınıfta en son ben kalmıştım. Annem gelip aldığında ağlayınca öğretmen seti verdi... Anneme, öğretmenime ve beni merhametli ve bilgili bir öğretmenle tanıştıran müdür yardımcıma teşekkür ederim. Bir gün hayatımın bu kısmını yazdığımda isimlerini vererek yazacağım.

üni ikideyiz o sıra üç kişi kalıyoruz evde. hepimizinde durumu iyidi yani ama bi gün üç kişi toplanık bir ekmek (o zaman 1,5tl) parası toplayamadık. kartlar da doluydu yemek yemedik işte. hatırladıkça güleriz beraber.

hem garibanlık hem zenginlik anısı** sene 2017 -4 ev arkadaşıyız kahvaltı edeceğiz evde erzak bitmiş toplantık paraları sökülün dedik *orhan: 5 liram bile yok (evet 5 lira yada bozuk parası yoktu ama cebinde 2300 tl çıktı)(asgari ücret o zaman 1400 tl) *ekrem:5 liram bile yok ( 2 lira 10 kuruş çıktı) *ahmet: 300 lira çıktı *yakup: borç dolu kredi kartına biraz daha borç ekledik para çıkmadı. ulan orhan ne adamsın bizi ayaküstü 2 sene s..tin

sanırım 7-8 yaşlarımdayım. durumumuz biraz kötü. o zamanlar şu beyaz kasalı bilgisayarlar yavaş yavaş popüler olmaya başlamış, bizim mahalledeki her çocuğun evine girmeye başladı tabii benim için hayalden öte bir şey. üst katlarımızda oturan tuğçe'ye de almışlar. ara sıra onlara giderdim oynardık falan. babası dünya tatlısı bir adamdı ama annesinin beni sevmediğini bilirdim. kapıcı çocuğuyum yani ehe. bir gün bunlara gittim, tuğçe'nin yeni bilgisayarına bakıyoruz böyle sanki uzaydan gelmiş bir şeyi izliyorum öyle büyüleyici. bizim evdeki atarinin eeenn üst modeli diye kodluyorum kafama. bir oyun mu oynuyorduk neyse tam hatırlamıyorum dedim "tuğçe şu tuşa da ben basayım mı?" dedi ki "annem senin dokunmana izin vermiyor. sadece izleyebilirsin" aayy hani böyle ensenizden sıcak basar, tüm vücudunuz uyuşur ya heh ondan oldu bana. boğazım düğümlendi, kalakaldım. o sırada anlamıştım nermin teyze neden beş dakikada bir gelip kapıdan bakıyor diye... yani e be nermin teyze değer miydi bu başlığa örnek hikaye olmaya? bak yıllar geçti unutamıyorum o hissi. sonra bu kız eve gözleri dolu dolu gider. annem anladı tabii bir şey olduğunu; ben de anlattım. abooo o hırsla o parasızlıkla bir hışımla evden çıktı ki abimle beraber iki saat sonra bilgisayarla geri döndü. kenarda biriktirdiği parayı harcamış hiç düşünmeden. tutmayın ağlayacağım şimdi. kulakların çınlasın nermin teyze! gözlerinle beni, ailemi aşağılayan bakışlarınla aynaya bakıyorsundur umarım şimdi. edit: dahi olmayan de.

Valla biz ailecek garibanmışız onu bile büyüyünce anladım

çocukken evdeki kumbarayı banka zannediyordum ben.