asosyal itiraf

çok eski yazarlar hariç kimin kız kimin erkek olduğunu ayırt edemeyip herkesle kızmış gibi yorumlaşıp mesajlaşıyorum. birine ters bir şey söylemeden bu huyundan vazgeçmem gerek galiba lajdvbdjiskj

Önceden kendimle sohbet eder, kendimi teselli edip bir şekilde yoluma bakardım. Çünkü az çok halledilebilir şeylerdi. Ama şimdi yapamıyorum, kendi içimde boğuluyorum resmen. Hayatımda her şeyin çok belirsiz olduğu bir noktadayım. Yapmak istediğim şeylerin beni ve çevremdeki insanları nasıl etkileyeceğini düşünmekten işin içinden çıkamamaktan ne yapacağımı şaşırdım. Kendi kendime bir şekilde yuvarlanıp gidiyordum ama insanın hayatındaki insanlara olan sorumluluğu çok yorucu. Maddi manevi sorumluluk gerektiriyor. Manevi olarak bunu çoğu zaman sağlayabilsem de maddi boyutu beni inanılmaz yormaya başladı. Üstelik işsizken, iş bulamazken ve karşına sürekli kısamayacağım şeyler çıkmaya başladıkça nasıl halledeceğim diye düşünmekten baş ağrım geçmez oldu. Para harcamayayım aileme daha fazla yük olmayayım diye neredeyse evden çıkmak istemiyorum. Üniversite mezunu yaşını almış bir insanın bunları yaşaması çok acı. Öyle sitemliyim ki günümüz şartlarına, sistemin ülkeyi bu hale getirip bize umutsuz bir hayat yaşatmasına. Normal standartlarda insan olabilmek bile lüks oldu. Yaşamak için yaşamaya döndü hayatlarımız. Ben bu konuyu aşamıyorum. Kendimi ferahlatamıyorum. Sürekli hesaplayarak hareket etmek çok yorucu.

O kadar alışmışım ki hep çevremdekiler için bir şeyler yapan, hayatlarını kolaylaştıran taraf olmaya. Birilerinin de benim için bir şeyler yapabileceğini görünce şaşkınlık mı desem afallamak mı desem öyle şeyler oldu. Önceki gün halletmem gereken küçük ama gerçekten küçük bir işim vardı. Halletmek için gittiğim kurumun eski sahibi babamın arkadaşı. Şu anki sahibiyle de eski ortaklar. Bu iki kişinin adıyla gittiğim halde yetkili kişi sorun çıkardı. Laftan anlamayan bir kadın olduğunu fark ettiğim için daha fazla uğraşmadan çıkıp geldim. Sonra babam arkadaşıyla görüştü böyle böyle olmuş diye. "Pazartesi hallederiz bana bıraksın, ponçik hiç canını sıkmasın halloldu bilsin" dedi. Ben b planıma geçip bulduğum diğer yolda ilerlemek üzereyken gerek kalmaması, birinin benim için devreye girip olaya el atması bir miktar hem de bayağı miktar duygulandırdı ve bir değişik hissettirdi. Bu değişik his iyi de bir his... Boğuluyor olsam kimseden bir yudum su istemeyecek olan ben, birisinin yardımıyla o işi yapmaktansa yapmamayı yeğleyen ben, geçen de danışanıma vereceğim ölçeklerle ilgili detay detay şeyler sordum arkadaşıma. Kıyamet alameti demek. Evet yaa başkaları da benim için varsa elinden geleni yapabilir(miş)! En azından bunun o kadar da kötü bir şey olmadığına ikna oluyorum. Yani kendimin farkındayım zaten de ben bayağı bayağı değişmişim yaa...

neredeyse görüştüğüm herkese “fotoğraftakine benziyor muyum?” diye soruyorum

yeter artık yaşamak istemiyorum. bunu her dediğimde sadece bir itiraz var. sadece bir kişi karşı çıkıyor. diyor ki: "henüz değil.". susuyor sonra. hepimiz o yalnız adamı dinliyoruz. lafını söyleyip susması sanki onu erdemli biri yapıyor. ben artık böyle düşünmüyorum. bence o da bir özelliği haricinde tıpkı bizim gibi. düşünebildiği sürece hayatta kalmak istiyor. tüm vücudu felç olsa da tüm duyularını kaybetse de düşünebilmek onun için yeterli. hala ümidi var. acınası olmayı bırakmak gibi bir hayali var. o da tıpkı biz diğerleri gibi güçsüz. fakat hepimizi kendisinin güçlü olduğuna inandıracak kadar bilge. ama artık biliyorum. bu bekleyişin artık tek sebebi var. sahte bilgenin savaşmayı bırakacağı günü bekliyoruz. o gün geldiğinde hiç olmamış olacağız.

Eski beni cidden özlüyorum. Edit: cidden çok özlüyorum. Bambaşka biriymişim gibi geliyor şu an.

Sevildiğimi sandım sözlük. Meğer yokmuş öyle bir şey. Herkes çok güzel rol yapıyor bir ben beceremiyorum bu işi. Kaptırıyorum kendimi masum duygularımla salıveriyorum her şeyi. Umarım bir gün gerçekten seven birine denk gelirim. Sahteliklerden yoruldum çünkü.

bazen bana yaşadığımı hissettiren tek şey sabah içtigim çayım ve sigaram oluyor

Amansız kırtasiye hastalığımdan dolayı (bkz: hadi ya çok geçmiş olsun), amaçlı ve kullanım alanını düşünerek -yazar burada, sadece beğendiği için almadığını, bir amaç uğruna bu çizgili defterle yolunu birleştirdiğini belirtmek istemektedir- almama rağmen defteri kullanmaya kıyamıyorum. Bi ara intikam defterini de alıp -büyük ihtimalle- hiçbir şey yazmayacağım. Allahın cezası tatlı şeylerle aşk yaşıyorum. Her aklına geleni yazma Huççi!! (bkz: sözlük yazarlarının salaklıkları) İlgili şaka

''ben artık senden daha iyi birisini bulabileceğimi bile düşünüyorum.''du son sözleri meğer tatilde tanıştırdığım aile dostumuzla (kendisinden 12 yaş büyük) aldatıyormuş aldatılmak mı yoksa söylediği söz mü deseler, aldatılmak bile bu söz kadar acıtmadı be sözlük

Artık kimsenin ne doğum gününü ne de başka bir şeyini hatırlamıyorum bütün duygularımı mahvettiler sanki hayatımda hepsi bi acıdan tecrübeden ibaret emeği geçen herkese teşekkürler

Buraya bok gibi hayatımı fazla düşünmemeye kafa dağıtmaya troll yapmaya giriyorum. Güzel kafa dağıtıyor burası benim için bir şeyler okuyorum bazen gülüyorum bazen bilgiler öğreniyorum. Ne buraya yazdıklarım gibi birisiyim ne de bu kadar eğlenceli gülen birisiyim.

O kadar cok duygu yasiyorum ki o kadar cok sey düşünüyorum ki kendi düşüncelerime kendim yetisemiyorum unutmaya basliyorum herseyi kısır dongudeyim çıkamıyorum. Cok yoruldum cok. Birseyleri sanmaktan biseylere inanmaktan yoruldum. Güçlü gozukmekten oyle davranmaktan yoruldum. Ve son donemde fark ettim ki en,en yakinim dedgim insana bile kendimi acmiyorum artik ara ara gelip buraya yaziyorum. Kalabaliklar arasnda kendmi yalniz hissediyorum. Varım ama yokum.

Yaklaşık 5-6yıldır burdayım şuraya bir kere mutluyken girmedim. Sıkıntıya düşünce kimseye anlatmayıp gelip buraya yazıyorum.

Benim sevmekten yana hiçbir problemim yok. Ama beni sen ittin gidiyorum.

Doğum günümmüş bugün

Ve yine hersey normal gibi davrandigim bir gunu bitirdim boktan bir gece geçiriyorum mutsuzum, kirginim, kızgınım ve yine paylasicak kimsem olmadgi icin burdayim.

Sevdiğim kadının hayatta en çok nefret ettiği kişiyim

30 yasimdayim ve bu yasa kadar herseyi hallettim hep tutunacak bisey buldum.basima her gelen olayda hayatima baska yenilik katıp yoluma devam ettim.ve ben bugün hicbiseyi toparlayamiyorum. Sana olan duygumu,tutkumu,öfkemi,sevincimi aşamıyorum.Bazen diyorumki gelse naparsin? Gidişindeki o alayci gülümseme geliyo gözümün önünde iyisimi gelmesin hic diyorum. Ama öyle özledim ki yemin ederim gözlerim dolu dolu geziyorum. Öyle şeyler işte

tüy toplama rulosunu tek seferlik sanıp ilk kullanımdan sonra çöpe atmıştım çocukken. ertesi gün de bayramdı. neyse ki çoktan görevini yerine getirmişti o süreçte. zaten o yüzden bunun işi bitti diyip ondan kurtulmuştum. nereden bileyim onun katman katman olduğunu? üzerinde yazıyorduysa da okumadım. durumum yoktu. aradan zaman geçti, yine lazım oldu o lanet şey. bizimkiler tüm evde o aparatı aradı, ben onu o gün çöpe attım diyemedim... hâlâ da bilmezler. söylemedim. niye söyliyim? salağız ama enayi değiliz çok şükür. ne dememişler? biz diyelim olsun böyle bir söz; babanın diline düşeceğine hasmının eline düş daha iyi. (bkz: abart) (bkz: bir de bayıl istiyorsan feriha) (bkz: feriha kalk bir gören olacak)

Sizde de var mı bilmiyorum ama beni hep bir köşede yakalayan bir duygu var. Bazen herhangi bir dolmuşta, bazen merdivenleri çıkarken, bazen sokakta öyle yürürken.. Baktığım boşluk hep bu iğrenç duygu işte. Sanki hep beni çağırıyor, hep onunla olmamı istiyor. Onu hissedebiliyorum. Bu yüzden insanların gözlerinin içine bakamam mesela. Hep kaçırmaya çalışırım gözlerimi. Bu duygu beni bitiriyor. Herkesten ve her şeyden nefret etmemi sağlıyor. O duyguyu görebiliyorum ama gösteremiyorum. Böyle bilmediğim bir delikte çürümekle meşgulüm sanki. Anlatamıyorum ki..

Son 1 haftadır kendimi çok boşlukta hissediyorum. İstediğim hiçbir şey gerçekleşmiyor (isyan değil..) telefonu elime dahi alasım gelmiyor artık sadece uyuyorum mesela şuan uyanığım ya telefonu bırakıp uyuduğumda saat 6 7 de uyanacağım biliyorum. O kadar saat uyumuş olsam da yine de uyumak istiyorum. Rüyalarımda çok mutluyum çok eğleniyorum. Rüya alemi beni kendine çekiyor gözlerimi kapattığım her an hemen uyuyabiliyorum. Bir iki gündür ne çağrılara ne mesajlara bakıyorum ölü gibiyim. Olabildiğince insanlardan uzaklaşıyorum.. Ama bana en çok zararı verenlerle aramızda sadece 10 metre var.. Ne yapacağımı bilmiyorum nasıl davranayım bilmiyorum ne hissediyorum onu da kestiremiyorum. Ölümü düşünmüyorum fakat buna yaşamak da diyemiyorum. Bi ışık lazım hayatıma aslında ama siyah perdemi bile açmıyorum... Odama dolmayan bu ışık hayatıma nasıl dolacak ki..

Yaşamak istemem artık aranızda

Vazgeçemiyorum. Üzgün olduğum zamanlarda içimdeki her şeyi dökene kadar yazarım ama bunları yazmadan önce dakikalarca ekrana baktım, ne yazacağımı bilemedim. Canım hala çok yanıyor. Uyuyamadığım uykunun derdinde değilim, yiyemediğim yemeğin de ya da gülemediğim anların. Derdim onunla. Bu düzende bir tuhaflık yok mu? İnsan en sevdiğine en savunmasız oluyor ama en savunmasız olduğun, seni en çok üzüyor. Ne yapalım? En sevdiğimize karşı savunma mekanizmasıyla mı hareket edelim? Ona karşı bile indirmeyelim mi kendimizi korumak için kurduğumuz duvarları? Ne olurdu yani bu savunmasızlığın ve güvenin tek karşılığı sevgi olsaydı? O da bir yol sonuçta. Hem de sevdiğimize karşı savunma mekanizması geliştirmekten çok daha iyi bir yol. Ben onun böyle birine dönüşebileceğini hiç düşünmedim. Canımı yakıyor ama umurunda değil. İçim bir yandan bize bir şans daha vermesini istiyor ama bunu isterken mantığım, kalbim ve kendime olan saygım birbiriyle savaşıyor. Gurur adı altında bir şeyleri yapmaktan çekinen biri değilim ama beni umursamayarak beni üzen birine nasıl yeniden başlamak için ısrar edebilirim? Israrla devam eden ilişki mi olur. Yeniden deneyelim demek ayrı, onu diyebilirdim ama beni üzerken o eğlenmeseydi. Aylar önce burda birinin yazısına denk gelmiştim “şu an ise ne seni affedebilmek ne de senden vazgeçebilmek siniyor içime” diyordu. O zaman affedebilmek biraz da olsa siniyordu içime çünkü zorluklar yaşamış ve yorulmuştuk ama sevgi tükenmemişti onu biliyordum. Ama artık tam olarak ona karşı hislerimi bu cümle yansıtıyor. “Şu an ne seni affedebilmek ne de senden vazgeçebilmek siniyor içime”. Bu çok zor. Ben üzgünken, aklım bana dönerse affetmemelisin dediği için mantığımla savaşırken, mantığımı dinlememeye çalışırken, hala ara sıra olan mesajlarda söylediği küçük şeylere tutunmaya çalışırken o eğleniyor, söylediğim şeylerin karşılığında ilişkimiz bitti diyor. Ben hiç onu suçlayamadım, kimseye o kötü demedim. Aptal biri değilim, hatalarını görüyordum ama onu kendime bile kötülemiyordum. 4 yıllık birlikteliğin ayrılığının 3. ayına yaklaşıyoruz ve ne düşünüyorum biliyor musun? İnsan gibi sevmeyi ve değer bilmeyi bilseydin bizden çok güzel bir şey olurdu. Ben bugün ilk kez benden esirgenen şeylerin ciddi ciddi başkalarına verildiğini fark ettim. Ayrılırken bile senden başkası olmayacak cümleleri ile başlattığı süreçte geldiğimiz nokta beni ağlatırken onun eğlenmesi oldu. Ne olursa olsun beni senden vazgeçip vazgeçmeme savaşının içine atmamalıydın. Yaşattıklarını yaşama çünkü bunun için birini benim seni sevdiğim gibi sevmen gerekir. Umarım bize bunu yaptığın için bir an önce pişman olursun ve bana o pişmanlığı gösterirsin. Sadece bunu diliyorum.

WhatsAppda ölü taklidi yaptığım için instada hikayelere bakmama hastalığına yakalandım

fotoğraflarla ilgili başlıklardaki paylaşımların hepsine artılıyorum çünkü herkes biraz mutluluk hakeder :)

Umut nedir hepiniz bilirsiniz elbet. TDK'ya göre umut şu şekilde tanımlanıyor: ummaktan doğan iç erinci, güven duygusu. bu duyguyu, bu erinci veren şey. Benim için umut ise sevmek ve bu sevgiden doğan her türlü durumdu. Yaşadığım çok zorlu ama bir o kadar da güzel olan uzak mesafe ilişkim var. Tam 72 gün oldu o ışıl ışıl parlayan gözlere yakından bakmayalı, o küçük, narin elleri tutmayalı, saçlarını koklayarak öpmeyeli, kokusunu içime çekip ciğerlerimde saklamaya çalışmayalı. Bu yüzden umut benim için onun müsait olduğu anları kovalamaktı. Telefona gelen her mesaj bildiriminde "acaba o mu yazdı" diye düşünerek telefonu büyük bir heyecanla elime almaktı. Her gün kendi kendime gelin güvey olup hayal kırıklığına uğramama rağmen yine de her gün belki bugün görüntülü konuşuruz diye cebimde kulaklıkla dolaşmaktı umut. Belki "gel buluşalım" der diye tek müsait olduğu salı günlerini 1 ay boyunca boşa çıkarmaktı. İnsan umut ediyor işte, umut olmadan yaşamak neden!! Bunca umudun 72 gündür boşa çıkmasının, hayal kırıklıklarına uğramanın sebebinin ise sevdiğin kişinin seninle aynı düşüncelerde olmaması sonucu olduğunu öğrenince yıkılıyorsun işte. "ben özledim diyemem, sanırım duygularım öldü" dediği vakit anlıyor insan boş yere umut ettiğini. Sen burada binbir umutla hayaller kurarken aslında onun senin bu hayallerine hep bir bahane üreteceğini öğrendiği zaman bitiyor insanın umudu. Sevdiğin insan ile aynı duyguları paylaşamamak ne acı. Aynı paydada buluşamamak. Aynı hayalleri kuramamak. Aynı beklentilerde olamamak ne acı. Yüreğim paramparça desem abartmış olmam sanırım. Şu an bu satırları yazarken gözlerim doluyor, ekranı bile doğru düzgün göremiyorum desem yeri var. Peki neden böyle oldu? Her gün üzerine titrediğim, ilgisiz, sevgisiz bırakmadığım, şiirler yazdığım kadının duyguları neden öldü? Bilmiyorum... Ama umut etmeden yaşayamaz insan. Her hayal kırıklığı umudu baltalar belki ama umut bitmemeli, hep var olmalı. Her şeye rağmen yaşamaya devam etmeli ve umutla beklemeli. Belki bir gün "seni özledim, gel" der diye. Senin canın sağ olsun be gülüm...

Henüz dördüncü sınıftaydım. Sınıfta Sezer diye bir çocuk vardı. Elif'i seviyordu fakat Elif onu sevmiyormuş. Bir gün öğleden önce Tolga Sezer'e "öğleden sonra yüzük getir, nisan yapacağız size." dedi. Tabii başka biri de müzik topu getirecekti. Öğleden sonra herkes sınıfa gidince Tolga hepimizi botanik bahçeye çıkardı. Sezer'den yüzükleri istedi. Sezer 2 tane Elif için hac yüzüğü getirmiş hahshdhb neyse ki iki tane de Elif'e seçme şansı kalıyor (!). Sonra işte Tolga bir iki söz yuvarladı ağzında yüzükleri taktı. Ama Elif nasıl mutsuz. Müzik açıldı. Erkekler biraz erik dalı falan oynadı. Sınıfa gitmiştik en son. Gittiğim ilk nişan bu oldu herhalde. :D Zaten dördüncü sınıfta nişan yapmayan da ne bilim yanii.

Kendi kendime konuşmaktan başım ağrıyor.

yine hiçbir şeyden keyif almadığım, çok fazla düşündüğüm döneme girdim. çok yoruldum bu durumdan

Son zamanlarda günlük aldığım ağrı kesicilerin haddi hesabı yok. Keşke beynimi çıkartabilsem de kurtulsam hem bu ağrıdan hem bu düşüncelerden..

ecelimle ölmeyi bekleyecek kadar güzel bir hayat yaşamıyorum

"kaybolmadan doğru yolu bulamazsın" yine kaybolmam gerek sanırım yine hangi yol doğru bilmiyorum şuan gittiğim yolun herkes doğru olduğunu söylüyor bakalım neler olacak haydi başımızı biraz belaya sokalım :)

Buraya yazmak istediğim itirafları yazıyorum iyi, güzel, hoş da benim olduğumu anlayan bir akraba, dost vs. olursa ve beni afişe ederse... Hiii o zaman eyvah işte.

Şu an yanımda olsan sana neler söylerdim. Kimseyle konuşasım yok ama seninle sabaha kadar sohbet etmek isterdim. O kadar çok özledim ki seni ve sana dair her şeyi anlata anlata bitiremezdim. Sonra sen anlatırdın ben dinlerdim. Kadınlar çok konuşur derler ya aldırma sen onlara. Ben seni bir ömür dinlerim...

Yaşadıklarıma benzer problemleri olan insanlara bol bol motivasyon hayata tutunma sebepleri zart zurt veriyorum fakat iş kendi hayatıma gelince söylediklerimi yapamıyorum. Tamamiyle boş konuştuğumu hissediyorum bu utandırıyor fakat insan sevdiklerine evet haklısın hayat berbat pes edelim diyemiyor en azından ben savaşamıyorsam o savaşsın istiyorum toparlasın istiyorum. Tam bir hayal kırıklığıyım olmak istediğim yerde değilim, yaşamak istediğim hayatı yaşayamıyorum. Bu vücuda ait değilmişim gibi bu insanlara. Ailemin istediği evlat olamıyorum hayat benim onların isteklerine ideallerine göre yaşayamam tabi ama insana hayal kırıklığı gözüyle bakılması çok üzücü oluyor. Duygularımı kaybettim insanlarda samimiyet göremiyorum söylenenlerin altında farklı şeyler arıyor istenmiyor sevilmiyor gibi hissediyorum. Aslında evet sevilmiyorum. Pek umrumda değil. Sanırım deliriyorum.

Farkettim ki ben biriyle konuşurken mevcut durumu cok net anlatabiliyorum ama nasıl hissetigimden hic bahsetmiyorum. Bu bi sorun mu? Degil bence yani degildir heralde

Kimsenin beni uzun paragraflar yazacak kadar sevdiğini düşünmüyorum. Ne bir kardeş, ne bir sevgili..

ölücem sanıyorum bazen mutsuzluktan

Keşke bütün güzel konuşanlar hep birden konuşmasaydı böyle. İtiraf gibi itiraf. Teşbihte hata olmaz. Yani teşbihte hata olmamalı. Usulünce yapılmalı. Tam yerini bulmalı.

keşke şu an yanımda olsan..

Şuan da buradasınız Edit itiraf : ben bu entryi buraya yazmadım

“Mutluluk çocuklukta öğrenilir.”Bu cümle beni kırk yerimden bıçakladı bu gece.

hiç iyi değilim ben lütfen yardım olun lütfen

"bugün müsait misin bir şeyler yapalım" mesajını almayalı aylar oldu, bu mesajı atacağım biriside yok zaten. Çok yalnızım olm ya

Haftanın ilk günü başladı ve ben bir ton sorumluluğum olduğu halde bu saatte yeniçerileri andıran saçımdaki havluyla şarkı dinleyip, entry girip, abes fotoğrafar çekiyorum. Neyin mutluluğu, gamsızlığı, umursamazlığı bu be? Edit: imla

Bazı konularda haklı olmak değil de mutlu olmak isterdim.

Bu hayat hep benim ağzıma sıçtı derken farkettim ki hepsi benim bok yememmiş. Hayatim boyunca kendimden çok herkesi düşündüm ailemi, arkadaşlarımı herkesi sokakta geçeni bile, otobüs dolu diye binemeyeni bile. Noldu peki canımdan çok sevip, düşündüğüm herkes beni bir gram bile düşünmedi ama onlar da haklı kendini sevip önemsemeyeni onlar neden düşünsün ki. Kötü olansa bunun farkına vardım ama değiştiremiyorum aferin böyle devam edip gün yüzü görmeyim ben. Mallık desen bende. Hayatımı bes yaşındaki çocuğun eline versem benden iyi yönetirdi öyle bir rezillik benim ki.

Hiçbir yere ait hissedememek, başımı birinin omzuna koyup dinlememek ruhumu bıçaklıyor sanki. Boğazımda geçmek bilmeyen bir düğüm var. Bir deniz kenarında her şeyin geçeceğine inandırılmaya ihtiyacım var, kimse yok.

Güzel güzel sözler yazıyorum arada ama kime yazıyorum hiç bi fikrim yok. Ne aklımda ne kalbimde kimse yok. Arada kendi kendime aşka gelip yazıyorum. İlerde sevgilime eşime felan söylerim. Bak içimde birikiyor güzellikler üzerine savuramazsam öldürecekler beni. Şimdi yazarken çıktı bu üstteki. İleride oğlum olursa sevgilileri çok şanslı djdhdh afilli afilli iltifatları yazar yazar atarım djdhbs Mutlu olsun kızlar.