asosyal itiraf

yersiz yurtsuz hissediyorum kendimi ve hiçbir yere ait değilmişim gibi geliyor. vay amk ya

Kapkaranlık bir yerde hiç ışık göremiyorum artık ne boktan bi hayat

Evde durmayı oldum olası sevmem hasta olduğum günler dışında illa ki dışarıya çıkmışımdır. Uzun zamandır dışarda yalnız başına sinemaya gitmeyi yalnız kafede kahve içmeyi yalnız bi parkta oturmaktan çok sıkıldım artık sevdiğim insanlar şehrimden çok uzak şehrimdekilerse boktan insanlar. Şu sosyal medyada yalnızlığı öven insanlar vardı ya onların hepsine küfürler ediyorum.

Bu başlık şimdi değil de ne zaman... Çok güçsüzüm ya şimdilik sadece ben görüyorum ama çok ama çok güçsüzüm. Birine gidip benim yerime küfür eder misin demeyi bile düşündüm. Şu an düşünüp ağlamam, öfkelenmem, üzülmem, sevinmem ve pişman olman gereken sayısız şey var. Keşke başkası olarak kendime tavsiye verebilsem. Kendim verince dinlemiyorum. Yoruyor bu saçma sapan döngü. Önce buna benzer bir çıkmaza girip kendime yükleniyorum, sonra düzeldim sanıp her şeyi ardıma atıyorum ve tekrar çıkmaz. Şükredecek tonla şey varken hiç değmeyecek şeylere üzülmekle mesai harcıyorum. Buraya yazarken iyice düşünme fırsatım oluyor ya. Toprakta yalın ayak üç tur atmış gibiyim. İyi ki var ulan. Yazmak yine geldi, şimdi iyiyim beni merak etmeyin

Yaklaşık son bir yıldır yaşadıklarıma hapsolmuş gibiyim. Yakının vefatı, kötü biten saçmasapan bi ilişki, duraklama dönemine giren eğitim hayatım, sabah akşam içtiğim ilaçlara rağmen hala bok gibi hissedişim, yer yer artan ağlama nöbetlerim, önümü göremediğim için sürekli düşücekmişim hissi, arkadaşlardan uzak kalma, terapiye gidicek güç bulamama ve dahası.

göz makyaj videosu izleme bağımlısıyım. bir yerde denk geldiğimde izlemeden geçemiyorum. bayılıyorum, harika yapıyorlar..

şu sıralar insanlardan nefret ettiğim bir dönemi yaşıyorum. ben konuşmadıkça benimle iletişime geçmezlerse çok mutlu olurum.

Yine açım yine yemeye üşeniyorum

Bazen her şeyi Youtube'dan bakıp doğru mu biliyorum diye kontrol ediyoruz :((

ilk kez okul hayatımda bu kadar zorlandığımı ve yorulduğumu hissediyorum. evimden okuluma gidiş süresi yaklaşık 1.5 saati buluyor o yüzden 8 dersine yetişmek için 6 da falan kalkmam gerekiyor. onun haricinde bir sürü proje yetiştirmem gerekiyor hocaların olmamış dediği yerleri düzeltmem gerekiyor. okuldaki bilgisayara alışamadığım için her gün kendi bilgisayarımı taşıyorum kendisi takoz kadar olduğu için 2 haftada bel ve sırt ağrısı yarattı. her gün bilgisayar ekranına saatlerce baktığım için gözlerim durduk yere yaşarıyor baş ağrısı eklendi bile cidden kahvenin önemini şu dönemde anladım ne yemek yiyecek zamanın oluyor ne de enerjin mis gibi kahve ikisinin de yerini tutuyor biraz isyan entrisi gibi oldu ama ben bu yıl bir sürü kitap okuyup bir sürü yerler gezmek istiyordum. ekonominin buna engel olacağını düşünürken okul hayatını göz ardı etmişiz

ölsem insanlar 2 hafta sonra farkına varırmış gibi hissediyorum

geleceğime etki edecek kritik bir karar veriyorum ve bu kararı vermekten korkuyorum çünkü hayatım alt-üst olacakmış, ailemi ihmal edecekmişim gibi hissediyorum. çok büyük ikilemdeyim ve ne yapacağımı bilmiyorum

Sürekli uykum var yoruldum

Bazı yerleri sevdiğim halde terkettim.Bazı insanlardan,verdiğim değerin altında ezile ezile uzaklaştım çünkü biliyorum ki dumanı üstünde bir ekmeğin biraz daha ısınmış hali yanmıştır.Size zarar veren her kim ve ne olursa olsun yanmadan bırakmayı bilin.

Yoruldum. Böyle ciddi manada yoruldum. Ne yapsam, bir şeyin neresinden tutsam hep elimde kalıyor. Hep bir şeyleri ya da duygularımı bastırmak zorunda kalıyorum. Her ortamda çizdiğim aşırı pozitif profil bile beni yormaya başladı artık. Düşüncelerin arasında boğuluyorum ve buna engel olamıyorum. Ufacık da olsa güzel bir şey bekliyorum sadece. Açmışım ben yine Güllü modumu püü

bakın arkadaslar ben bunu kendime her gün itiraf ediyorum ama size de itiraf etmek istiyorum yarın yeni hayatımın ilk günü! her sey cok farklı olcak günde 1 saat kitap okucam 3 litre su iççem 10 bin adım yürücem spor yapıcam çok düzenli hayatım olçak

Bütün insanların aynı yaşta olduğunu düşünüyorum. Çoluk çocuğuyla hem de.

Neşet Ertaş dinleyerek aşka küsüyorum.

Son 5 yılım; bu zor günlerim bir bitsin bu yaşadıklarımı unutursam şerefsizim ulan diye diye geçti. Amk şu günler geçse unutmayıp gülerek anacağım geçmişi tamam da geçmiş bir türlü geçmiyor öyle bir sıkıntı var. Hayatım bug'a girdi resmen asldkjaslkd

sevdigim kadın için gururumu ezdim bugün ise o beni ezdi.

karma puanım şu an 39.900. söylemesi çok seksi bence. bu kadardı. tşk. not: iyice bok gibi kullanmaya başladım burayı da. hayırlısı.

Her hasretlik kavuşmayı gerektirmiyormuş. Bazı kişiler bazı şeyler özlendiğiyle kalmalıymış. Ölen birine son kez veda edip bir yola çıktığınızı düşünün. Sonra da o kişinin yol boyunca ansızın arkanızdan seslenip durduğunu. Artık o yok ki. Ne kadar sesi duyulsa da geride kaldı. Dönsen bile orada değil. Orada olan şey kalbinin avuçlarında kalan yaşanmışlıklar ve kalan ya da kalmayan hisler. Bu şekilde yürümeyi öğrenmek en doğrusu. Özlenen ne varsa hepsi için geçerli. Unutmamak gereken en önemli şey şu ki arkaya bakarak önünü göremezsin. Ve hayattayken ölenlerle kavuşamazsın. Bunu hazmettiğimden beri kendime inanamıyor ve haklı gururuyla hoplaya zıplaya ilerliyorum yolumda. İhtiyacım olan şey fazlalıklardan arınmak, gereksiz duygusal bağ yüzünden değişime direnç göstermemekmiş. Oh! (bkz: gençleştim resmen bu kadar mı fark eder)

duygusallaşınca dünyanın en gerizekalı insanı oluyorum

sevdiğim adam twitter'da oda açınca mideme kramp giriyor:(

Hayat döngüden ibaret. Maalesef ve iyi ki. Aslında iyiyim ama canım çok sıkılıyor.

Şu camları açın bağırın nasıl bir hayat lannn bu diye

Kendi evimde yalnız ve yabancı hissettim bu akşam. Sevdiğim adam, eşim, hobilerine ve arkadaşlarına vakit ayırırken daha da yorulmaya başladığı için bana ayırdığı vakit azaldı. Bunu ona söylediğimde inkar ediyor ama kendimi kötü hissediyorum.

Boğuluyorum... her şeyden, herkesten akademik hayat-iş döngüsünden çıkamıyorum. Kendime ayıracak vakitsizlikten yaşamayı, gezmeyi, tozmayı, eğlenmeyi, gülmeyi unuttum. Yorgunum hem de öyle böyle değil. Okulu ayrı, işi ayrı, ödevi ayrı, projesi ayrı, toplantıları ayrı... Her şey o kadar üst üste ki hayatımdaki insanlar kendilerinin ihmal edildiğini düşünüyorlar, aranmadıklarını, sorulmadıklarını, onları merak etmediğimi, özlemediğimi düşünüyorlar belki de bu düşünce onlara artık sevilmediklerini düşündürtüyordur bilmiyorum belki de artık hayatımda hiç insan bile kalmamıştır bunu da bilmiyorum ama gerçekten çıldırmak üzereyim bunu biliyorum. Haftalardır kendi evimin sınırlarından çıkmadım, semt değiştirmedim. Geçen haftaya kadar evden bile çıkmamıştım. Keşke bir boşluk olsa da kendimi kadıköye atıp bir iki bir şey içsem. Bugün bir kaç insan görmek için dersten sonra kütüphanede çalıştım, garip geldi o insan trafiği. İnsanlarla interaction'da olmayı unutmuşum resmen. Bir şeyler iyi değil, yanlış giden bir şeyler var nedir, nasıl düzeltilir bilmiyorum tek istediğim sadece bir an önce yazın gelmesi ve bir anlık boşlukta nefes alabilmek. Genel olarak modum 4/10 seyrediyor gün içinde tek tebessüm dahi etmiyorum çoğu şeye, nasıl hangi ara buna evrildim bilmiyorum. Gittikçe dibe batıyorum, boğuluyorum... Sanırım bir ele ihtiyacım var neyin, kimin, neden, niçin olduğu önemsiz olan bir el. Ya beni tutup yukarı çekecek ya yolumu düzeltecek ya da bana nefes aldıracak. Ya da her şeyi daha da bok edecek. Her şey boktan sözlük, her şey

Ben kaza bebekmişim. Yani istenmeyen bebek. Korunmak bile sökmemiş bana. Doğacam ulan demişim. Annem aldırmayı düşünmüş ama babam istememiş. Ben doğduktan sonra da anneme güç vermiş varlığım. Mucize gibiydin der hala annem bana. Tabi bu yaptığı hatayı telafi etmiyo. Ara ara kızarım niye vazgeçtin aldırmaktan diye. Hakkımdır.

çıkılmaz bir depresyona girdim, akademik hayatım bitince her şey yoluna girer sanmıştım ve sanmakla yetindim kaldım bir işe tutunabilmek için bütün hayallerimi düşüncelerimi kenara atmak zorunda kaldım yaşıyorum ama nasıl yaşıyorum bu hayat içinde sıkıştım kaldım ve her şey yeterince zor değil gibi insanlarda bunun üstüne kat çıkıyor umarım her şey bir an önce son bulur

hayal kırıklıklarından sonra aklıma ilk gelen şey acaba ben kötü bir insan mıyım oluyor.

Kahve soğumuş,zaman geçmiş,sigara bitmiş,ben aynı şarkıda kalmışım.

Yani pek itiraf sayilmaz ama yine de uzunca bi sure kendi icimde kabullenmekte zorlandigim bir konu hayatta bazi seyler icin diger insanlardan faha cok calismam gerekiyo ben gecelerce bi matematik sinavina calisirken ayni sinifta oldugum kisi sinavdan once bakip benden yuksek almasj beni cok uzuyo ya da bi spor yapiyorum kurallarini nasil oynanacagini cok onceden ogrenmisim ama daha uc ay once gelen kisi benden iyi yapiyor ve bu yazdiklarimin hepsiyle esit sartlar altinda egitim aliyoruz antremanlar yapiyoruz gercekten boyle bi seyin olmasi beni o kadwr uzuyo ki kendimi bu yuzden her seyde yetersiz goruyorum hicbir basarim da yok zaten sadece oylesine yasiyorum cok mutlu da degilim kendimde bi gelecek de gormuyorum ne kadwr calissam da yapamiyorum hep yetersiz kaliyorum hem derslerime hem hayata

gözlerinde ışıltı gördüğüm insan sayısında ciddi bir artış yaşanıyor. çevremi böyle parıldayan gözlerle donatmak istiyorum. farkı galiba birisi yaratacak. farklı bir ışıltı hissediyorum ve adını koymakta hem aceleci hem temkinli olmak istiyorum. bu iki duygunun beni sürüklediği dinamik çok sarsıcı. yalnızca üzerine fazla düşünmeden, öylece durup izlemek istiyorum. bazen hiçbir şey anlatmadan. konuşmadan. dinlenmek, dinlemek. anlamı olsun istiyorum, anlamsızlıktan çıkalım istiyorum, öylesine değil de onunla olsun istiyor olabilirim. mini mini itirafları önce kendime yapıyorum.

ne zaman ölen kişiden geriye kalan en hüzün verici nesne başlığına denk gelip girsem kendimi ağlar halde buluyorum.

Kimse sikimde değil

3 sene kadar önce hayatta hemen hemen hiç hata yapmamış bir insandım. Ne çocuklukta ne ergenlikte öyle büyük hatalarım, yanlışlarım vs hiç olmadı. Hep yaşıtlarımdan daha olgun düşündüğüm söylenirdi. Mantıklı bir insandım duygularımı hiçbir işe karıştırmazdım. Sonra bundan yakınmaya başladım, “hata yapmak istiyorum bu şekilde hayatı yaşayamadığımı düşünüyorum” gibi çocukça söylemlerim oldu. Ufak ufak adımlarla hatalar yapmaya başladım. ”Amaaan sanki nolacak” ile başlayan cümlelerim zamanla arttı da arttı. Şimdi geldiğim noktada çok kirli hissediyorum. Her hata bende kirli bir iz bırakmış sanki. Evet çok şey öğrendim bu süreçte, çok ağladım çok güldüm. Ama işte masumluğum gitti sanki. Şimdi bana sorsalar ne hata yaptın diye ve anlatsam muhtemelen birileri çıkıp bu da hata mı falan der biliyorum. Fakat bunlar benim için büyük yanlışlar oldu. Üstüne bir de şu an hayatı daha da yaşayamadığımı hissediyorum. O zamanlar ne neşeli bir kızdım, şimdi aptal gibi hissediyorum. Ayaklarım yere basmıyor, özgüvenim yerle bir falan of off. Öyle işte sözlükcüğüm, 3 sene önceye dönsem de dilimi eşek arıları soksa keşke :(

yalnızlıktan kafayı yemek üzereyim. kötü olan bu durumu düzeltebileceğim bir sey de yok

bu akşam biri mesaj attı. asla tanımıyorum bu kişiyi. sadece adımı yazıp bırakmış. ben de döndüm hâliyle merak ettim. tahmin edilebileceği üzere yürüme amacıyla yazılmış bir mesajdı ama daha önce hiç böylesine denk gelmemiştim. 20 dakika içerisinde 5 kere reddettim ve konuşmaya devam ediyor kendince. durduk yere arkadaş olduğumuzu söyleyip mezdeke dinlemeyi önerdi. beyefendi dedim, istemiyorum. cadısın yazdı. reddetmeyi naz sanan biriyle karşı karşıyayım.

bugün kendim için çok büyük bir şey yaptım. dün bir şeyleri öğrenme vaktim geldi deyip birkaç görüşme yaptım. üstüne bugün de görüşmeyi başardım. sonrasında hızlı hızlı nefes almaya başladım ama olsun. taktım ağzıma sigaramı ağladım. ne yaptığımı anlatabileceğim kimse yok. kimisini koruyorum, kimisine güvenmiyorum, kimisinin umursayacağını düşünmüyorum. ama ben bugün kendim için çok büyük bir şey yaptım. daha fazlasını da yapacağım. öğreneceğim. yıllardır korktuğum şeyleri, kapı arkası dinlediğim şeyleri öğreneceğim. bizzat birinci ağızdan öğrenebilme fırsatı bulmuş olmam da beni daha fazla öğrenmeye teşvik ediyor. üzüle üzüle başaracağım. seni öğreneceğim en yakın arkadaşım. sana neler olduğunu öğreneceğim. sana olanların başkasına olmaması için elimden geleni yapacağım. bir maddeden, başka bir maddeye. duyabiliyorsun değil mi? ben seni duyabiliyorum. ben son ana kadar seni duyacağım.

Arkadaşımın sevgilisiyle konuşmuştum biraz flört gibiydi.

Şiir okuyamıyorum. Ağır geliyor bana. Geçenlerde yarım bıraktığım bir kitabı yeniden elime aldım yine hemen bıraktım. Sonra bir kere yolda okuyacak bir şeyim olmadığından Şükrü Erbaştan okudum. Çoğu şiirinde ya bir tamlamaya ya da ifadeye vuruldum. kavuşmanın kekeme sevinci adına gibi

Kendime çok büyük haksızlık yapıyorum bunu biliyorum ama vazgeçmiyorum.

gorsel İyi dostlar edindim hepsi ailem oldu hesabı o kadar mutlu etti ki...

gorsel Milletin dostlarına bakın birde bizim dostlarımıza bakın (bkz: Dost değil sırtlan bunlar sırtlan) Edit: Görsel alıntıdır linçlenmeden veya çalıntı demeden dipnot düşelim :))

Merhaba arkadaşlar yüksek müsadenizle bir şeyler karalamaya geldim. 5 haftadır falan bataktayım, kara sevdaya düştüm maalesef. Keşke size ilk haftalardaki mental durumumu gösterebilsem. Kara sevdayı geçtim, beyefendiden hoşlanacağımı bile düşünmüyordum. Nasıl da rahatım ama, götüme bile takmıyorum çok affedersiniz. Sonra bir takım gelişmeler oldu. Mesela bana çok güzel güldü, benim için şarkı söyledi, benimle birlikte sıraya kafasını koyup uyuyakaldı. Bir şeylerin kalbimde filizlenmeye başladığını hissettim. Sadece geçici bir şey dedim, aşık falan olmuyorum ya sonuçta. Hoşlanıyorum biter gider. Sonra beraber sigara içip beraber gülmeye falan başladık. Benim hislerim büyüdü de büyüdü. Küçücük kalbime nasıl sığsın artık. Beyefendinin yanında oturduğum her anda tırnaklarımı sıkmaya başladım. Yoksa ona sarılıvereceğimden korkuyordum, çünkü yemin billah sarılmaya çok ihtiyacım vardı. Yakın zamamda sevgilisi olduğunu öğrendim, tamam dedim unuturum bundan sonra. Ne olacak yani, kendime biraz zaman verirsem hallolur. Zaten aşık falan da değildim. Sonra sevgilisine nasıl seslendiğini duydum, nasıl da sevgiyle konuşuyordu. Kalbimin özlemle çarptığını hissettim. Küçüldüm de küçüldüm gün geçtikçe. Şimdi ben de kalbim de minicik. İkimiz de 3 gündür ölü gibi yatıyoruz yatakta. Beynimde kira vermeden yaşayan beyefendiyi düşünmekten haşat olduk. Kalbimle ortaklaşa karar alıp en yakın arkadaşıma anlattık bu olayları. Bir kere anlatınca hızımızı alamadık ki, birkez daha anlattık. Evet de daha ne kadar anlatıcaz ona? Şimdi kendi kendime anlatıyorum sözlükte, bakın delirmenin ilk adımındayım. Beyefendiye öyle böyle değil, baya baya deli oluyorum. Nolacak benim bu durumlar?

(#4299298) bu entryde bahsettiğim bey ile birlikte bir yola çıktık, şimdilik mutluyum, hayat çok garip :)

bundan üç ay kadar evvel beleş yemek yiyebilirim belki diyerekten facebooktaki mevlüd bulma gruplarına katılmıştım. ve hayır, buralarda hiç mevlüd haberi verilmedi.🥲

Bugün de malım çok şükür

her hangi bir ölçü birimi kafamda canlanmiyor. 100m2 ev misal ne kadar büyüklükte bi fikrim yok. uzunluk ölçüleri de öyle kafamda canlandiramiyorum ne kadara geliyor.