asosyal itiraf

Yaşadıklarıma benzer problemleri olan insanlara bol bol motivasyon hayata tutunma sebepleri zart zurt veriyorum fakat iş kendi hayatıma gelince söylediklerimi yapamıyorum. Tamamiyle boş konuştuğumu hissediyorum bu utandırıyor fakat insan sevdiklerine evet haklısın hayat berbat pes edelim diyemiyor en azından ben savaşamıyorsam o savaşsın istiyorum toparlasın istiyorum. Tam bir hayal kırıklığıyım olmak istediğim yerde değilim, yaşamak istediğim hayatı yaşayamıyorum. Bu vücuda ait değilmişim gibi bu insanlara. Ailemin istediği evlat olamıyorum hayat benim onların isteklerine ideallerine göre yaşayamam tabi ama insana hayal kırıklığı gözüyle bakılması çok üzücü oluyor. Duygularımı kaybettim insanlarda samimiyet göremiyorum söylenenlerin altında farklı şeyler arıyor istenmiyor sevilmiyor gibi hissediyorum. Aslında evet sevilmiyorum. Pek umrumda değil. Sanırım deliriyorum.