Önceden kendimle sohbet eder, kendimi teselli edip bir şekilde yoluma bakardım. Çünkü az çok halledilebilir şeylerdi. Ama şimdi yapamıyorum, kendi içimde boğuluyorum resmen. Hayatımda her şeyin çok belirsiz olduğu bir noktadayım. Yapmak istediğim şeylerin beni ve çevremdeki insanları nasıl etkileyeceğini düşünmekten işin içinden çıkamamaktan ne yapacağımı şaşırdım. Kendi kendime bir şekilde yuvarlanıp gidiyordum ama insanın hayatındaki insanlara olan sorumluluğu çok yorucu. Maddi manevi sorumluluk gerektiriyor. Manevi olarak bunu çoğu zaman sağlayabilsem de maddi boyutu beni inanılmaz yormaya başladı. Üstelik işsizken, iş bulamazken ve karşına sürekli kısamayacağım şeyler çıkmaya başladıkça nasıl halledeceğim diye düşünmekten baş ağrım geçmez oldu. Para harcamayayım aileme daha fazla yük olmayayım diye neredeyse evden çıkmak istemiyorum. Üniversite mezunu yaşını almış bir insanın bunları yaşaması çok acı. Öyle sitemliyim ki günümüz şartlarına, sistemin ülkeyi bu hale getirip bize umutsuz bir hayat yaşatmasına. Normal standartlarda insan olabilmek bile lüks oldu. Yaşamak için yaşamaya döndü hayatlarımız. Ben bu konuyu aşamıyorum. Kendimi ferahlatamıyorum. Sürekli hesaplayarak hareket etmek çok yorucu.