asosyal itiraf

Tam anlamıyla bir itiraf ile geldim, bakınız iç dökme değil bu görseldeki adamı messi sanıyordum. Bi ara caps olarak lazım olmuştu “messi tavanı izlerken” gibi bi arama yapıp sonuç göremeyince şaşırmıştım. Arkadaşlarım çok dalga geçtiği için antrenmanlıyım, iyi geceler messi

bazı şeyleri kabullenmek zor geliyor yani anlamak, sindirmek ve yeni düzene alışmak. bakınca saçma geliyor belki bilmiyorum ama sindirmek için kabullenmek için her günümü her duygumu tek tek yazdım yetmedi ses kaydı aldım. tekrar tekrar dinleyip, okudum halen kabul edemiyorum. şu an iyi miyim? bilmiyorum. bunu yazmak bana iyi hissetiricecek mi?belki.

Sürekli bir arayış içerisindeydim. Hep bir şey eksik gibiydi böyle. Bir türlü o eksiği bulamadım, arayışımda da aradığım şeyi bulamadım. Vazgeçtim artık. Eksik bir şey var hayatımda, bırak gözlerim dolsun.

Toksik insanlar ve ilişkilere değer vermek yerine kendime değer vermeye başladım. Onlara ayırdığım vakti kendimi geliştirmek için kullanıyorum gayet verimli geçiyor böylece. Çok daha iyi hissediyorum.

ebru gündeş şarkıları eşliğinde yemek yapıp tiktok hesabımda yayınlıyor olsaydım keşke şu an daha mutlu olacağıma eminim.

Biri beni feci yaraladı ama ona bıçağı ben vermiştim.

iett otobüsünde aşık olmak....çaresi de yok, indi gitti

Az kaldı mutluyum

Öyle çok içimi dökmek istiyorum ama buna bile öylesine yorgunum ki, ölmek en güzeli sanırım. 23.10.1992-17.02.2022 Şaka şaka. Ancak Allah canımı alırsa onu bilemem. Neyse yatıp zıbarıyorum ben. Belki rüyamda mutlu olurum, belki...

Okuldan ve sınavlardan nefret ediyorum.

Bir süre sonra buraya hoşçakalın diyip aranızdan ayrılacağım ve bu benim en mutlu günüm olacak :)

içimde öyle bir sıkıntı var ki sanki dünya başıma yıkılmış ama nedenini bilmiyorum acil uyumam lazım benim

bir tane sığır var sözlükte. gözümden kaçmadı. ana hesaptan ağır abi takılıp leş yan hesabından aklı sıra eşcinsel eğilimli falan takılıp komiklik yaptığını zannediyor. siktir et çocuğum bu işleri sen. gel askerlik fotoğraflarını at biraz daha. biz de bolca artılayalım. ehehe bu da böyle bir itirafımdır.

hoscagalınız

çok tatlıyım yahu :D yerim kendimi.

Hem çok şey anlatmak istersin, içinde Tsunami olur, bin yıllık yanardağsındır da Volkanik bir şekikde için patlar ve önüne geleni yıkar geçersin, Gölcük Depremi olur ve içinde yer yerinden oynar, sağlam hiçbir şey kalmaz ve bunu bağırmak istersin, ama sonra seni kimsenin anlamayacağını, anlayamacağı gerçeğiyle yüzleşince susarsın ve içinde patlar ya her şey. Tam da öyle hissediyorum. Şu an bununla ilgili öyle edebiyat kasar ve acımı öylesine destansı yazarım ki, ama bilirim ki o destanda bile acımın "A" harfinden bahsedememiş olurum. Tam da o raddedeyim. Ölüm ile Yaşam arasındaki dipsiz kuyudayım ve bu kuyudan çıkış yok, çürüyerek ölmeyi beklemekten başka çare de yok sana. Bu senin kaderin, olmuyor, zorlama. Haydi eyvallah. Yerime de sevin, sevilin sevdiklerinizi ve hayatı. Elveda.

Gömleklerim olmuyor, pantalonlar dar geliyor bulk mulk derken biraz abarttık sanırım, ayakkabım bile dar geliyor böyle bir şey olabilir mi aw

uzun zamandır beklediğim bir mesaj vardı sonunda geldi ama beklediğime değmezmiş o yüzden beklemeyin beklenilen değmiyor ve üzüyor

hayatın her alanında 2. planda olmaktan bıktım. hep son tercih oluyorum. mal mıyım lan ben diye düşünmeye atıyor bu olay beni. vallahi bıktım.

Ne zaman içime dönmeyi aksatsam böyle oluyor. Daha da zora sokuyorum kendimi. Düzenli bakım şart. Kafandaki tüm sesleri susturup sessizliği dinlemen şart.

nefes alarak çürüyorum

Kötüye hiçbir sey olmuyormuş onu anladım. Yalan söylerler, kandırırlar sonra hayatlarına kaldıkları yerden hatta daha mutlu şekilde devam ederler. İlahi adalet ? Onun mutlu olması mı? Gece gece yine düşünceler boğdu beni.

Önceden çok arkadaşım vardı. Şimdi neredeyse hiç yok ne oldu nasıl oldu bilmiyorum geçmişi sürekli gözden geçiriyorum hepsi de benim ne kadar iyi bir arkadaş ve insan olduğumu söylerlerdi ben de beni sevdiklerini düşünmüştüm hep. Gerçekten anlamıyorum. Küçükken arkadaşlarımla küsünce neden olduğunu da söylerdik şimdi öyle ortada kalmış gibiyim:(

youtube platformundaki lise mezuniyet videolarını izleyip lisede keşke böyle bir çevrem olsaydı diye kendi kendime kederleniyom bazen. mesela

Buraya ne zaman bir şeyler yazsam siliyorum. Sanırım soyut olarak kendimi insanlara göstermekten korkuyorum. Cesaretsizim.

Kadınların cümle başı veya sonunda "ay ve ayol" dediklerinde istemsizce gülüyorum. Kötü bir haberi verseler bile cümle de "ay veya ayol" geçiyorsa durumun kötülüğü bende gidiyor. Örnek; H; 'Ölüyorsun ayol' B; Puahauhauau ayol mu? Bu itiraf IQ seviyemin sayısal değerini hesaplamanız için edilmiştir.

yapmam dediğim şeyleri yapmaya başladım

Ben galiba yalnız kalmaktan korkuyorum. İnsan korktuğu şeye aşık olur mu ?

Yıllardır yakın arkadaşım dediğim birisi var. Öyle her gün konuşmayız belki ama konuştuğumuzda aramıza giren o mesafeler hissedilmez. En azından hissedilmezdi. İnsanız ya hepimizin başına bir şeyler gelir yardım için el uzatırız. O günlerden geçtik. Sonra geçenlerde onun hayatında yaşanacak güzel bir haber aldım. Hem de iki farklı kişiden olmak üzere iki kez aldım bu güzel haberi. O haberi keşke ondan duysaydım. Sanırım başta da dediğim gibi yakın arkadaşım dediğim kişi sadece bana öyleymiş. Ben onun hiç yakını değilmişim. Olamamışım.

birkaç gün önce gibi izlemeye başladım. işte neyse 4 5 bölüm izledim. dün fark ettim ki ikinci sezondan izlemeye başlamışım :(

Bazılarının çok sonraları görmüş olduğu şeyleri bu kadar erken gördüğün için üzgünüm. Sana anneni geri veremem. Sana ilk aşkını geri veremem. Sana masumiyetini geri veremem. Mutlu aileni, çocukluk arkadaşlarını, çok sevdiğin mahalleni geri veremem. Ben geriye dönüp sana hiçbir şey veremem. Oysa sen bana ne çok şey verdin. Güç verdin, sabır verdin, umut verdin, başarı verdin, dostluk verdin. Asla aydınlanmaz sandığım bu dünyama ışık verdin. Çok şey öğrettin bana. Ben 19 yaşımda büyüdüm. Yaşayamam dedim yaşadım. Alışamam dedim alıştım. Başaramam dedim başardım. Kaybettiğim zamanlarda vazgeçmemem gerektiğini öğrettin. En yalnız kaldığım anda kendimle ne kadar kalabalık olabileceğimi gösterdin ve son olarak sen her halinle çok özeldin.

keşke o zamanlar hayatımın son zamanları gibi yaşasaymışım

O zamanlar hayatımın içine eden insanları tanımasaydım, onlara bu fırsatı vermeseydim şu an herşey daha berrak olurdu.

Neden karşı taraf uzaklaştıkça benim özlemim artıyor? Ulaşamayacağımı anladıkça kaybettiklerimin değerini mi daha iyi anlıyorum? Kaybetmenin çaresizliği kaplıyor belki de bedenimi ve en savunmasız hallerimi gösterebildiğim, en rahat hissedebildiğim kişi yine o olduğu için mi ona sığınmak istiyorum? Ama o beni istemiyor ki. Ve zaten aslında istemediği ve uzaklaşma yoluna gittiği için böyle hissediyorum. Böyle saçma bir ironi işte. Ne kadar salağım o zaman. Kabul edemiyor muyum istemediğini? Kabul etmek mi istemiyorum? Ne zaman kurtulucam bu hislerden? Kendini çok kapattı. Bitecekse de böyle bitmemeliydi. Böyle olmamalıydı. Bu düşünceden hiçbir şekilde kurtulamıyorum. Onunla adam akıllı iletişim kurmadan, her şeyi ortaya dökmeden, dertleşmeden, her şeyi denemeden bitmiş olması beni kahrediyor. Ama o olumsuz kısımlara o kadar odaklanmış ki bunların hiçbirini umursamıyor ve kaçtı, kaçmaya da devam ediyor. Belki de o doğrusunu yapıyor. Ama bana haksızlık ediyor. Kendine de haksızlık ediyor. İlişkimize de haksızlık ediyor. Koca bir haksızlık var ortada. Ve ben bunu kendi kendime aşamıyorum. Bir çözüm veya birleşme olmayacaksa bile bunu onunla konuşmadan, ona içimi dökmeden aşamayacakmışım gibi geliyor. Ama kendini gerçekten o kadar kapattı ki. Hiçbir şekilde ulaşılmıyor ona. Dinlemiyor, anlamıyor, anlamak istemiyor, öylece bırakmak istiyor. O yüzden ulaşmaya çalışıp bir sonuca varamamak, hatta sonunda daha da üzülmek istemiyorum. O yüzden çabalayamıyorum. Yoksa asla gocunmam. İlişkinin sonlarına doğru özellikle karşılıklı olarak çaba gösteremedik, enerjimizi oraya veremedik ama ben sonrasında bu şekilde bitmesine pişman oldum ve izin verse çabalayıp ilişkimizi kurtarmak çok isterim. Ama yok. Zaten tek taraflı kurtaramam. Ama en azından bana izin verse ve kendini kapatmasa belki becerebiliriz gibi geliyor bazen. Denemeden bırakmak istemiyorum. Ama yok, o öyle düşünmüyor. Seni suçlamıyorum diyor bir şeyler için ama aslında tam da beni suçluyormuş gibi geliyor. Çok fazla yük var üstümde. Çok ağır geliyor. Taşıyamıyorum. Altında eziliyorum. Kurtulamıyorum. Bu yüzden hiçbir şey de yapamıyorum. Öylece yerimde sayıyorum. Hatta düşüyorum. Yaşıyorum ama yaşamak bu değil. Böyle yaşamak istemiyorum. Ben ayrılmadan önce böyle değildim. Hatta son sözü o söylemiş olsa bile ben de zaman zaman bir şeyleri sorgular, ayrılığı düşünürdüm. Ama bu şekilde değil. Bu şekilde olmamalıydı. O zaman kendime özgüvenim vardı. Böyle bir şey yapmamız gerekirse bunun üstesinden gelebileceğimi düşünürdüm. Kendimi değersiz de hissetmezdim uzaklaşmış olmamıza rağmen. Ama yok. Şu an hem çok değersiz hissediyorum hem de özgüven falan kalmadı. Buna da çok üzülüyorum. Değmeyecek bir ilişki değildi. Üstüne üstlük beraber büyüdük ve zorlu da olsa, dolu dolu yaşayamasak da 5 yıl sürdü. Dile kolay. Bu yüzden denemeden bırakmak istemiyorum. Ama karşılık alamıyorum ki. Çok zor. Ama bir yanım da kendin kaşınıyorsun diyor. Çünkü unutmak istemiyorum ki. İstesem nolcak gerçi içimdeki diğer isteklere engel olamıyorsam. Kendimi kandırmış olacağım. Her şey geçer elbet. İnsan acımasızdır. Zaman acımasızdır. Ama şu an bunlara inanamıyorum. İnanamıyorum. Hala saçmaysa bile allahım lütfen bize bir yol göster diye dua ediyorum. Onun kalbinin umutla sevgiyle dolmasını ve güzel bir adım atmasını diliyorum. Her şeye rağmen bunları dilemekten alamıyorum kendimi. Çok saçma gelebilir ama durumlar böyle. Bu da böyle uzun bir itiraftı. Tabi ki aslında çok kısa ama işte...

birine 3 senedir takıntılıyım o da eski sevgilisiline takıntılı ve bu kişi ile yakın arkadaşız. mezar yeri öneriniz varsa yeşillendirebilirsiniz.

Bu kafa bunca düşünceyi artık kaldırmıyor.

instagram hesabım varken mutsuz olduğum zamanlarda, insanların mutlu mutlu hikaye ve gönderi attığını görüp onlar da benim gibi mutsuz olsun diye dua ediyordum.

Evet evet yaptım bi çılgınlık ve gidip çok da ihtiyacım yokken saç ektirdim 3100 ekildiğini öğrenince ihtiyacım varmış dedim neyse güzel günlerde kullanırım inşallah

Eski entrylerime bakınca yıllar yılı önce buraya yazdığım olmasını istediğim şeylerin ve hayallerimin gerçekleştiğini fark ettim :) (bkz: çok şükür)

sanırım her ne kadar umursamıyorum desem de her geldiğin de yeniliyorum

covid olmuşum. Tam şu an her dk yazıp nasılsın diye darlamana ihtiyacım var.

Doğum günümü hatırladın mı diyor. Hiç unutmadım ki diyemedim.

Dün akşam yıllardır görüşmediğim kardeşimi aradım daha doğrusu mesaj attım. Bu uzun zamandır aklımda olan bir şeydi ama vereceği tepkiden veya hiç tepki vermemesinden çekiniyordum. Daha 13 yaşında 7 8 sene önce gördüm en son. Üvey babam aradığım zamanlarda sürekli yanımda değil ben aratırım gibi bahaneler sunup hiçbir zaman geri dönmedi. Birkaç arama sonrasında bende aramayı bıraktım. Zaten farklı şehirlerde yaşıyorduk oturdukları evi dahi bilmiyordum. 5 yaşındaki bir çocuğa anlatsam da anlamayacağı durumlar vardı. Mesajımı görünce buyrun da siz kimsiniz yazdı o an canım çok yandı. Ablası olduğumu hatırlamamasına kızmadığımı daha önceleri ulaşmak istediğimi ama kendi iletişim kanalı olmadığından ulaşamadığımı telefonuna ulaşınca yazmak istediğimi söyledim. Verdiği tepkiyi hayatım boyunca unutmayacağım. Ablaa abla nerdesin seni çok özledim dedi. Sonrasında geç saate kadar konuştuk. Artık büyüdüğünü karşılıklı konuşabileceğimizi her zaman görüşeceğimizi söyledim. Umarım her şey çok güzel olur bu benim yıllardır istediğim, kendime kızdığım, cesaret edemediğim bir şeydi. Annem bizi izliyorsa gülümsemiştir. Buna eminim.

3 gün sonra doğum günü n'apsam diye düşünürken, sevgilisi olan kişinin ben olmadığım aklıma geldi

Bugün hayatımda çok büyük şeyler değişti sevgili sözlük. Evimi, kedimi, sevdiğim insanları ve İstanbul’u bırakıp geçici bir süreliğine de olsa biraz uzaklarda olacağım. Ne zaman dönerim bilemiyorum. Bu benim için yapması çok çok zor bir seçimdi. Ama hep istediğim hayallerime kavuşmak için attığım bir adım aslında. Yine de içim çok buruk. Aklıma şapşal çocuğumun suratı geldikçe gözlerim doluyor. Gitmeden önce kapıda çiçeğimi de şu şekil dişlemiş, üç tane diş izi çıkmış. Gördükçe mahvoluyorum. En kısa sürede hem ona hem de beni daha da uzaklarda bekleyecek olan canım sevgilime kavuşmayı diliyorum. O zamana dek kazandıklarımız vazgeçtiklerimize değecek umarım. Öyle bir şeyler işte

Hiç bu kadar boşluğa düştüğüm bir dönem olmamıştı.

Bütün arkadaşlarım yanlış yolda olduğumu söyleyip duruyorlar. Bilmiyorlar ki yol nasıl güzel. Diyorum 'vazgeçtim zateen olmaz bizden' ertesi gün görüyorum düşüyorum yine aynı yola. Gün bitimi diyorum 'cık olmaz bizden unut gitsin' ertesi gün görüyorum düşüyorum yine aynı yola. Bir kurtuluşu yok mudur?

Uzun zamandır giremiyordum sözlüğe girmediğim zaman zarfında başıma birçok şey geldi. Bazılarını aştım bazılarını aşmaya çalışıyorum… Hayatımda çok garip şeyler oldu en üzgün hissettiğim gün artık yalnız değildim. Allah benden birini alırken yanıma destek olsun diye birini gönderdi sanki. Artık ömrümü paylaşabileceğim yani inşallah paylaşmayı başarabileceğim biriyle birlikteyim. Önümde uzun yorucu ama çok güzel günler var. Artık kendimi daha çok seviyorum, daha iyiyim çok çok iyi, her anlamda. Sevildiğini hissetmek çok başka bir şeymiş garip bir duygu. Anlatacağım bir sürü şey birikmiş gibi hissediyorum. Uzun zamandır kavuşamadığım en yakın arkadaşım gibi geldin sözlük, özlemişim… Bu arada inşallah bu gerçekleşecek :) (#3869585)

Sevdiğim insanlarla boş yapmayı konuşmayı çok severim. Biraz fazla konuşurum böyle olduğunda benim onlara herşeyi anlattığımı zannediyorlar ama en yakınlarım bile bir çok şeyi bilmezler. Kendi kendime aşırı derece çok konuşurum ama kendime bile söyleyemediğim çok şey var.

zamanı gelince buraya gerçekten bir itiraf yazacağım. kimseye söylemediğim bir itiraf