asosyal itiraf

Vazgeçemiyorum. Üzgün olduğum zamanlarda içimdeki her şeyi dökene kadar yazarım ama bunları yazmadan önce dakikalarca ekrana baktım, ne yazacağımı bilemedim. Canım hala çok yanıyor. Uyuyamadığım uykunun derdinde değilim, yiyemediğim yemeğin de ya da gülemediğim anların. Derdim onunla. Bu düzende bir tuhaflık yok mu? İnsan en sevdiğine en savunmasız oluyor ama en savunmasız olduğun, seni en çok üzüyor. Ne yapalım? En sevdiğimize karşı savunma mekanizmasıyla mı hareket edelim? Ona karşı bile indirmeyelim mi kendimizi korumak için kurduğumuz duvarları? Ne olurdu yani bu savunmasızlığın ve güvenin tek karşılığı sevgi olsaydı? O da bir yol sonuçta. Hem de sevdiğimize karşı savunma mekanizması geliştirmekten çok daha iyi bir yol. Ben onun böyle birine dönüşebileceğini hiç düşünmedim. Canımı yakıyor ama umurunda değil. İçim bir yandan bize bir şans daha vermesini istiyor ama bunu isterken mantığım, kalbim ve kendime olan saygım birbiriyle savaşıyor. Gurur adı altında bir şeyleri yapmaktan çekinen biri değilim ama beni umursamayarak beni üzen birine nasıl yeniden başlamak için ısrar edebilirim? Israrla devam eden ilişki mi olur. Yeniden deneyelim demek ayrı, onu diyebilirdim ama beni üzerken o eğlenmeseydi. Aylar önce burda birinin yazısına denk gelmiştim “şu an ise ne seni affedebilmek ne de senden vazgeçebilmek siniyor içime” diyordu. O zaman affedebilmek biraz da olsa siniyordu içime çünkü zorluklar yaşamış ve yorulmuştuk ama sevgi tükenmemişti onu biliyordum. Ama artık tam olarak ona karşı hislerimi bu cümle yansıtıyor. “Şu an ne seni affedebilmek ne de senden vazgeçebilmek siniyor içime”. Bu çok zor. Ben üzgünken, aklım bana dönerse affetmemelisin dediği için mantığımla savaşırken, mantığımı dinlememeye çalışırken, hala ara sıra olan mesajlarda söylediği küçük şeylere tutunmaya çalışırken o eğleniyor, söylediğim şeylerin karşılığında ilişkimiz bitti diyor. Ben hiç onu suçlayamadım, kimseye o kötü demedim. Aptal biri değilim, hatalarını görüyordum ama onu kendime bile kötülemiyordum. 4 yıllık birlikteliğin ayrılığının 3. ayına yaklaşıyoruz ve ne düşünüyorum biliyor musun? İnsan gibi sevmeyi ve değer bilmeyi bilseydin bizden çok güzel bir şey olurdu. Ben bugün ilk kez benden esirgenen şeylerin ciddi ciddi başkalarına verildiğini fark ettim. Ayrılırken bile senden başkası olmayacak cümleleri ile başlattığı süreçte geldiğimiz nokta beni ağlatırken onun eğlenmesi oldu. Ne olursa olsun beni senden vazgeçip vazgeçmeme savaşının içine atmamalıydın. Yaşattıklarını yaşama çünkü bunun için birini benim seni sevdiğim gibi sevmen gerekir. Umarım bize bunu yaptığın için bir an önce pişman olursun ve bana o pişmanlığı gösterirsin. Sadece bunu diliyorum.