asosyal itiraf

O kadar alışmışım ki hep çevremdekiler için bir şeyler yapan, hayatlarını kolaylaştıran taraf olmaya. Birilerinin de benim için bir şeyler yapabileceğini görünce şaşkınlık mı desem afallamak mı desem öyle şeyler oldu. Önceki gün halletmem gereken küçük ama gerçekten küçük bir işim vardı. Halletmek için gittiğim kurumun eski sahibi babamın arkadaşı. Şu anki sahibiyle de eski ortaklar. Bu iki kişinin adıyla gittiğim halde yetkili kişi sorun çıkardı. Laftan anlamayan bir kadın olduğunu fark ettiğim için daha fazla uğraşmadan çıkıp geldim. Sonra babam arkadaşıyla görüştü böyle böyle olmuş diye. "Pazartesi hallederiz bana bıraksın, ponçik hiç canını sıkmasın halloldu bilsin" dedi. Ben b planıma geçip bulduğum diğer yolda ilerlemek üzereyken gerek kalmaması, birinin benim için devreye girip olaya el atması bir miktar hem de bayağı miktar duygulandırdı ve bir değişik hissettirdi. Bu değişik his iyi de bir his... Boğuluyor olsam kimseden bir yudum su istemeyecek olan ben, birisinin yardımıyla o işi yapmaktansa yapmamayı yeğleyen ben, geçen de danışanıma vereceğim ölçeklerle ilgili detay detay şeyler sordum arkadaşıma. Kıyamet alameti demek. Evet yaa başkaları da benim için varsa elinden geleni yapabilir(miş)! En azından bunun o kadar da kötü bir şey olmadığına ikna oluyorum. Yani kendimin farkındayım zaten de ben bayağı bayağı değişmişim yaa...