ölüm

En sevdiğim, en yakınım dediğim insandan "sigara içmeye gidiyorum" diye bir mesaj aldım. Beni bu mesajı kadar üzen bir şey yok. O kadar korkuyorum ki onu hastane odasında beklemekten, o kadar korkuyorum ki ölmesinden. Biliyorum, onca ölen insan sigaradan ölmedi ama yine de canımı sıkıyor, sonuçta bu yüzden ölen veya sürünen çok kişi var.

Mezarlıklar ölüler için değil geride kalanlar için varken unuttuğumuz şeylerden biri. Sonrası zaten bildiğimiz gibi. Pişmanlıklar, keşkeler, üzüntüler...

Tek gerçek belki de. Hazırlık yapılması gereken tek son.

Bir gün mutlu olmadığım şu dünya da. Elbet güzel günler göreceğim diye yaşamayı sevip istediğim şu dünya da. Aileme huzur gelecekse sıkıntılar stresler bitecekse beş dk sonra ölümün olduğunu anlayacaksak ölmek istiyorum. Allahım beş dk mutlu olmadığımız şu dünya da yüzümüz gülecekse al canımı

t: 1999 çıkışlı bindik bir alamete... albümünde yer alan cem karaca şarkısı. her unsuruyla muazzamdır, muazzam! "cahar atıp şeş oynasam, gene yenersin beni. ölüm bana gülerek gel n'olur.. sırtımdan vurdurma beni, alnıma sık kurşunu, karşıma geç, yüzüme bak ve öttür baykuşunu." ölüm --- spoiler --- ölüm bana sırıtarak gel, ölümü öp n'olur. yüzünde o tanıdık riyakarlık.. çünkü nice dost dediklerim, sarılıp öptüklerim, suratlarında aynı eda ve sahtekarlık. elbette haksın, haktan gelirsin. kimi gördük ki dünyaya kazık kakmış da kalmış? heykelin bile dikilse, sen öldükten sonra, bakarsın tepene kuşlar kakalmış. cahar atıp şeş oynasam, gene yenersin beni. ölüm bana gülerek gel n'olur.. sırtımdan vurdurma beni, alnıma sık kurşunu, karşıma geç, yüzüme bak ve öttür baykuşunu. sırtımdan vurdurma beni, alnıma sık kurşunu.. . beni sordun mu ölüm ikiz kardeşin doğuma? bağlayan ne çözen ne hayat denen düğümü? kimi havyar yerken, kimi soğan cücüğünü. üç beş arşın beze sarar öyle gidersin. cahar atıp şeş oynasam, gene yenersin beni. ölüm bana gülerek gel n'olur.. sırtımdan vurdurma beni, alnıma sık kurşunu, karşıma geç, yüzüme bak ve öttür baykuşunu. karşıma geç, yüzüme bak ve öttür baykuşunu --- spoiler ---

kendisinin olduğu yerde hiçbir şeyin zerre önemi yok. bundan 7-8 ay önce iki kız arkadaş gelip dövme yaptırmıştı bana. o kızlardan biri geçenlerde kanserden öldü. geldiklerinde epey sohbet etmiştik ve iki arkadaş aynı dövmeyi yaptırmıştı. az bir şey geriye dönüp baktığında bile insan sadece yıkım görüyor hayatta. bu bazen ölüm oluyor, bazen başka bir şey. ama hep kötülük var hayatta. kötülük de değil aslında. hüzün ve keder var. mutlu olunan anlar mı? koca bir ömürde o kadar azlar ki, hiçbir mana ifade etmiyorlar bu yüzden. insan ürememeli. üremek, bir insanın kendine, başka birine ve evrene edeceği en büyük ayıptır. çünkü sonunda ölüm var. aralardaki binlerce kederi ve hüznü saymıyorum bile.

yıkıcı. gerçeği de gerçek olmayanı da. beyinde anlama kavuşamadığın bir kayıp. ne yetisi var ne yetkisi.

Birgün ölmek için hergün yaşıyoruz kısacası

kendi ölümümden değil de sevdiklerimden birini kaybederim diye çok korkuyorum. bazen uyuyan erkek kardeşimi yatağına göndermek için uyandırmaya çalışıyorum tepki vermediği zaman direk acaba öldü mü, uyanmazsa korkusu sarıyor. gerçekten rabbim hayırlı, sıralı ölüm versin. hayat ölümü görmezden gelmekle yaşanmıyor. öyle ansızın çıkagelir ki varoluşunun gerçekliği çarpar suratınıza

20 yaşındayım ve sanırım en çok düşündüğüm şeylerden birisi neden böyle oldu ben de anlamadım

bazen inançsız olmayı çok diliyorum. ölümü düşündüğümde özellikle. inancımın gereklerini yerine getirmiyor yapma dediklerini yapiyorum. namaz kıl diyor kılmıyorum zina yapma diyor yapiyorum. bunun sonucunda daha mezarda başlayacak bir azap beni bekliyor olacak. bu beni çok korkutuyor ama harekete geçirmiyor. (bkz: günah çıkarma entrysi)

Hey sen ! Evet evet sen, bunu okuyan kişi Haberin olsun Şimdi ölüm her şeyden daha yakın Nereye kadar saklanıcaksın? Eğer cevap bulabilirsen banada haber ver olur mu..

1 ayda soyum kurudu amk. 1 ay önce babaannemi kaybettik, bu sabah halamı, dedem de 17 gündür makineye bağlı yaşıyor. bugün yarın gider demiş doktorlar.

insan beyninin algı sınırlarını aşan dünyevi kavramlardan bir tanesi. hakkında her ne kadar milyonlarca varsayım, mit, din söylemi olsa da bu dünya üzerinde yaşayan kimse gerçek anlamda neye benzediğini, nasıl hissettirdiğini, ardında ne olduğunu, ne olacağını bilmiyor. ne kadar cezbedici öyle değil mi? böyle bir hayatta doğmamış olsam, dert sayabileceğim hiçbir şey olmasaydı hayatımda ömrümün sonuna kadar yalnızca bu belirsizliği dert ederdim. yalnızca bunu düşünürdüm, kafayı yiyecek kadar hatta.

(#3940509) dedem de gitti. öteki halamda da korona pozitif çıkmış. 2-3 güne de ben giderim artık.

Sürekli aklımda

Şüphesiz çok acı ve bir o kadar da gerçek. Karantina sürecim bugün başladı, hayattan bir beklentim yok ve olmadı bu zamana kadar. Olursa olur olmazsa nasip dedim her zaman, lakin bir kıytırık virüsle başa çıkamayıp ölür gidersem tek korkum diğer taraf için yeterince hazırlıklı değilim. Keşke senaryo iyi yazılmamıştı deyip sıyrılabilsem ve bir o kadar haklıyım ama alnuma yazdu kader silemedim. 15 gün içerisinde bunalımdan 8. Kattan kafamın üzerine atlamazsam bunu da alt ederim gibi geliyor. Çünkü edemezsem bunca emeğime yazık olur. Allah'ı affet ama öldürmezsen güldür bu sefer lütfen. vaziyet aynen böle

Bugün kedim öldü ve onu ellerimle gömdüm.İlk defa ölümü bu kadar net hissettim. Toprağa küreği vurdum,bir sürü farklı böcek çıktı sağdan soldan ve solucanlar kıvrandı gözlerimin önünde.Daha derine vurdum,öyle dalmışım ki düşüncelere ellerim patlamış,durduğumda fark edebildim.Kedimi çantasından çıkardım.Veterinerde hasta beziyle paketlenmişti.Çukura koydum onu.Hafif yamuk olan çukurdan dolayı paketten kaydı ve gri patileri göründü,gözlerim doldu.İyi ki yüzünü görmüyorum dedim.Hızla toprakla kapattım üstünü, hemen kapatmazsam kapatamazdım.Mezarının başına ve sonuna iki küçük çubuk diktim.Tüm eşyalarını çöpe attım,çünkü bulaşıcı hastalığı vardı.Yatağını kaldırdım.Eşyalarını yıkadım.Şimdi dün burada canlı olduğu yerde oturmuş entri yazıyorum.Çok tuhaf bir histeyim,ilk defa sahip olduğum birini kaybettim.Sürekli toprağın altında üşüdüğünü hayal ediyorum,çıkarıp ısıtmak istiyorum onu ama yapamıyorum.O artık yok.Bugün şunu öğrendim ki ölüm,soğuk demekmiş.

az önce evimin olduğu katta telsiz sesleri, komutanım diye konuşan kişilerin sesleri geliyordu. kulağımı dayadım kapıya yine bir şey oldu herhalde dedim. birisi telefonla konuşurken ''abiniz evde ölü bulundu'' cümlesini kullandı. başımdan aşağı kaynar sular döküldü, hâlâ sesler gelmeye devam ediyor. uyku yok bu gece.

Bir (bkz: sylvia plath) şiiri "Çok güzel olmalı Yumuşak, kahverengi toprakta yatmak Başının üstünde çimlerin dalgalanması Ve Sessizliği dinlemek... Dünün ve yarının olmaması Zamanı unutmak, Hayatı affetmek, Barışta olmak..."

açık seçik aşk bandosu grubunun şarkısı. link tesadüfen denk geldiğim bu şarkı tamamen enstrümantal ve yaklaşık 10 dakika. bitince bi "lan ben ne dinledim az önce?" tepkisi verdiriyor. tabii böyle sessiz bi ortamda kulaklıkla, tamamen şarkıya odaklanarak dinlemek önemli. diğer yandan, tam uyumadan önce açıp uykuya dalmalık şarkı ama hüzünlü tabii biraz. buruk, yalnız, kimsesiz hissettirdi bana. gündüz falan dinlesem çok dikkat etmezdim ama gecenin bu saatinde her yer sessizken dinlemek çok hoş oldu. sanki dünyada sadece ben kalmışım gibi. edit: ölüm böyle bi şey mi acaba lan? umarım böyle değildir ya. ben daha iyi hissettiren bi şey olduğunu düşünüyorum. bu şarkı benim ağzıma sıçtı. edit2: grubun başlığındaki entryler... yok bunlar sanatsa neşet ertaş'ınki neymiş bilmem ne. sadece grup ve şarkı isimlerine bakarak yapılan müziği eleştirmek biraz saçma değil mi? mis gibi şarkıları var ayrıca (bkz: artık gitme), çoğu popüler gruba taş çıkarırlar.

Bir Özdemir Asaf şiiri Ölüm; ben onu çiçeklerle giderken gördüm. Ölüm; ben onu yaşamları bilerken gördüm. Obur doymazlıkların obur açlıklarında. Ölüm; ben onu, varlıkları silerken gördüm. Ama bir de yokluğun ve yüreğin önünde; Ölüm; ben seni utanç ile titrerken gördüm.

Her ne kadar bilsemde başıma geleceğini ölme fikri ya da birilerinin ölümünü kaldırmak zorunda olma fikri beni mahvediyor çok sevdiğim insanları toprak olarak gördüm çok kez fakat hâlâ mahvediyor...Ölümün hiç bir türlüsü kolay değil bunu öğrendim ben. Hatta sevdiğin kişinin ölme ihtimali bile insanı yerle bir ediyormuş bitti artık ölmedi diyorsun ama bi kere yerle bir oldun ya o düşünce mıh gibi kazınıyor her zerrene. Lütfen bu duyguları yaşamadan önce içinizdeki herseyi yaşayın sevin,sevilin,ağlayın,gülün. Yaşamak istediğinizi ertelemeyin çünkü ertelediğiniz kişi ölmese bile sizin yaşayacağınızın bir garantisi yok. Hayat baya baya kısa yıllar da su gibi akıp gidiyor. Her saniyenizi pişmanlığa yer vermeden geçirmeniz dileğiyle.

sonun başlangıcı. mesleğim gereği çok tanık oluyorum ve artık bir şeylere alıştığımı hissediyorum. bu alışmışlık daha çok korkutuyor beni.

çok üzücü bir haber aldım. aslında arkadaşım değil, tanımıyorum. benim bölümün normal öğretiminden bir kız. daha 20 yaşında. sınava girememiş diye hoca ulaşmaya çalışıyor, okulu arıyor ailesine ulaşmaya çalışıyor, internette kızın ölüm haberine denk geliyor. düşünsenize ailesine direkt ulaşsa kızınız sınava neden girmedi?'nin cevabı öldü olacak. henüz 20 yaşında. hayalleri, idealleri, planları, umudu hepsi onunla birlikte öldü. ölüm var işte. yaş ayırmıyor, beklemiyor. öylece gelip alıyor seni. bir avuç topraktasın. sevenlerinde alışıyor. neden bilmiyorum çok etkiledi bu haber beni. düşündüm. şuan ölsem yarım kalır her şey benim için. planlarımdan, gelecek hedeflerimden, hayallerimden kimsenin haberi olmayacak. yarına çıkacağımızın garantisi yokken neden ölmeyecek gibi yaşıyoruz.?

Kendim için değil de, sevdiğim birini kaybetmekten korkuyorum. Belki son görüşüm olmasından, belki hiç görmeyecek oluşumdan. Yanında olamamaktan, son kez sarılamamaktan veya hiç sarılamayacak olmaktan. Korkuyorum..

tesellisi olmayan en büyük gerçek.

Çaresi olmayan tek gerçek. Bir eve girdiğinde artık hiçbir şey eskisi gibi olmuyor, ölenle ölünmüyor lafı da yalan bu arada. İnsan canından çok sevdiği birinin adının yanına öldü kelimesini yakıştıramıyor. Bunca zaman oldu hala adının yanına öldü kelimesini koyup cümle kuramadım. İçinde ölüm olmayan, talihsiz bir olaymış gibi bahsediyoruz hep. Bir anıyı hatırlarken; ondan önce miydi, ondan sonra mıydı diye düşünüyoruz. Az önce bu kavram üzerine düşünüyordum ki, sözlükte karşıma çıktı. En son gerçekten hayal kurup mutlu olduğumda, ölümle tanışmamıştım. O tarihten beri de, mutlu sanılsam da mutlu değilim. Dünyayı önüme sersinler, yine de her şey eksik. Çünkü, az önce fark ettim ki tüm hayatım boyunca olmasını istediğim basit hayaller bile bu ölüm denen şey yüzünden yok oldu. Ben hayatımı tek bir hayale bağlamışım. İnsan sevgilisi ile ilgili hayaller kurar. Benim hayallerinde yeğenim ile geçireceğim zamanlar vardı. Sonra tek bir anda silindi hepsi. O günden beri hayal kuramadım, kursam da "o yaşasaydı, o şimdi olsaydı" temalı hayaller kurdum. İnsan bir şekilde kendini avutmalı işte. Her gün aklımda bu ölüm gerçeği, ölümden de korkmuyorum. Mezarlıktan da korkmuyorum. Hatta ne zaman mezarı başına gitsem, yanına kıvrılasım gelir. Sonra da düşünürüm "şuraya yatsam da ölsem yanında" diye. Ama işte düşünceler yetmiyor tek. Aklıma her geldiğinde, yaşamadığını inkar edesim geliyor. Sanki o bir yerlerde büyüyor gibi düşünmek istiyorum. Ama inkar ettiğim gerçeği bilmek de her gün ölmeme sebep oluyor. Kaç kere öldüm sayamadım zaten. Başka bir durum olsa mucize dilerdim, söz konusu ölüm olunca sabır diliyorum. Allahım dayanma gücü ver, bazen çok güçsüz hissediyorum.

Annem kanser ve sürekli aklıma geliyor o ölürse ne yaparım diye . Biliyorum çok iyi olucak ama geliyor işte bazen aklıma çok korkutucu o olmasa ne yaparım ki ben... Her zaman dualarım onunla .. Biz tekrar yenicez kanseri iyi olucaz .

Ölüm bilinmeyen bir sonsuzluk. Geleceğini biliyorsun ama hayal gücüne sığdıramıyorsun. Korkuyorum ama bundan kaçılmıyor bir gün gelecek biliyorum. Ne zaman bir ölüm, hastalık duysam kendimi onun yerine ya da yakının yerine koyarım (bkz: düşünmeyin manyak olursunuz ) benim gibi. Tövbe est. gece gece aklıma geldi gene özellikle bu tür başlıklardan kaçıyordum ama bakın kaçamadım.

Bazen en mantıklı seçenektir kısa ,kesin ve basit varlıkla yokluk arasında o ince çizgi .. Hayat dualiteden ibarettir varlık ve hiçlik bir ışığın yanması bir enerjidir, varlıktır , canlılıktır söndüğünde ise koca bir hiçlik başlar aydınlıkta herşey açık seçik iken karanlık gizemlerle doludur kimse bilmez ,öğrenmeye de cesaret edemez Şu ana kadar 23 yıl 3ay 7 günü doldurdum bu açık seçik olan taraf ,ışığın yandığı süre şu sn den sonrası bile bir bilinmezlik içeriyor yani yaşadığımız her anın sonrası karanlık olan tarafta kalıyor. geçmiş daima aydınlıkken gelecekse tümüyle karanlığı içeriyor karanlıksa bir hiçliktir hiçlik de sessizlik . umutlar karanlık geleceğin içinde titrek bir mum ışığıdır, bazen bir rüzgar eser o titrek narin ışık buna direnmeye çalışır işte siz o mumdan büyük ateşler yakın ki rüzgar ne kadar şiddetli eserse essin o ışığı söndüremesin benim her yaktığım mum kendini aydınlatmaya yetmedi en ufak esintide derinden sarsıldı benliğim . Yanlış olduğunu bildiğin bişeye cesaret edemediğinde ise aklına şu soru geliyor "Çok mu dürüstsün çok mu korkak?" ...

Bilindiği kadarıyla bir gün bu hayattan ebedi olarak gitmek, kaybolmak ya da hiç var olmamış gibi yok olmak anlamı taşıyor. Ya da yalnızca bir nesne haline gelmek. Nesneleşmek. Başka dış bir öznenin gözünden cansız bir madde halinde olmak. Ve bir bitiş. Ne olursa olsun. Sonsuzluk icinde bir noktada bir bitiş yaşamak. Belki yeni bir başlangıç ama her şeyden önce ve kesinlikle bir bitişin olması. Bir bitişe er ya da geç sahip olmak. ... Sonra eğildi sevgilinin yüzüne Sürdü bulutlanmış gözlerini O güzellikler ülkesine Baktı baktı ve dedi: -Hayatında güzeldin Ölümünde güzelsin Öldün Bir daha ölmeyeceksin (Erdem Bayazıt, Ölüm Risalesi) ...

Bi uçurum kadar uzak aynı zamanda bir nefes kadar yakın olan. Nerde, nezaman, nasıl geliceğini bilemediğin. Korkutan bir belirsizlik ve hiçlik. Ölüm.. Soğuk ve karanlık olan ama bi okadar da sıcak ve aydınlık. Kimisi için korkulu bir rüya kimisi içinse tek çare. Ama herkes için hikâyenin tek ve hazin sonu. K

Bir yıl içinde anneannem anneannemin en yakın arkadaşı annemin 3 amcası öldü cidden çok garip hepsi bir anda gitti

Bugün gidişinin tam 8. yılı. Bir gün erken gelmesen yollarda mı ölüp kalacaktın? Neden daha önce kalp krizi geçirdiğini bize söylemedin? Yoksa sende mi bilmiyordun? Bilip sakladıysan hesaplaşırız elbet. Bazı yönlerden kendimi suçladım ilk zamanlar. Eşek kadar kızsın, niye kalp masajı yapmayı bilmiyorsun diye. Hala öğrenemedim gerçi. O gece sana yapamadıktan sonra başkasına yapabilir miyim bilmiyorum. Sonra anladım, seni kalp masajı da kurtarmayacaktı. Şu 8 yılda burada olsa da fikrini alsam, burada olsa da gururlansa, burada olsa da sarılsam dediğim çok an oldu. Başka baba-kız görünce için için ağladım. Ama yuttum. Sanki seni özlemeye, senin için üzülmeye hakkım yokmuş gibi hissettim hep. Güçlü olmak böyle bir şey mi baba? Hani "Güçlü olacağız, başaracağız. Kendi hayatımızı kendi ellerimizle güzelleştireceğiz.." diyordun ya, senden sonra çok çabaladık. Oldu sanki biraz ha? Ben seni içimden hiç uğurlayamıyorum babacım. Elimde değil. Seninle konuşmaya, derdimi sana anlatmaya çok ihtiyacım var. Duymasan bile... Huzur içinde uyu babacım. Huzur içinde.

"ölüm bir eve girince, sağ kalanları da biraz öldürüyor." der Peyami Safa. bunu en iyi; en yakınlarının, sevdiği insanların tabutuyla evden çıkarılışını görenler bilir. ağlamak, kendini parçalamak nafiledir; toprak geri vermez aldığını. çaresi yoktur, dermansız bırakır. hasta insan için; ağrılardan, acılardan, dayanılmaz tedavilerden kırtuluştur. ama ölüm kalanadır biraz da. o acı ta nerelerden çıkar da en önünüze oturur, tekrar tekrar ölümü tokat gibi yüzünüze vurmak için. özlemdir; anılar, konuşmalar, sarılmalar hepsi tek tek gözün önünden geçer. ama o kadardır, bir daha ne tekrarı olur, ne de yenisi. göçüp gidenlere ve içimde ölenlere...

Ölümün en güzel yanı ölenin öldüğünü bilmemesidir. Öleni uğurlayanlar da artık acısı olmayan bir ölüye değil, öleceklerini düşünerek kendilerine üzülürler. Her şey biz “ sağlar “ içinse üzülmenizin bir faydası yok. Freud, kişinin kişinin en büyük arzusunun kendi cenazesinin izlemek olduğunu söyler. Ölümünü bile, canlı bir mekanizma olarak görmek ister. Pek tabii, insanın ölümü diye bir şey yoktur. Çünkü insan öldüğünde, ölümü deneyimleyemez. Ancak başkasının ölümüne şahit oluruz. Ölme hakkımız bile bir başkası tarafından gasp edilmiştir.

"Üşümesin diye üstünü örttüğünüz birinin cenazesine katılmadan dünyayı anlayamazsınız"

Biz çoktan bu işi hallettik arkadaşlar. Ne duygularımız canlı ne de hayat sevgimiz. Yaşıyoruz işte ama ruhen değil bedenen.

Her ölüm, ardından yağmuru çağırır. Garip bir tecrübedir. Fakat hangi mevsim olursa olsun aldığım bir ölüm haberinin sonrasında hep yağmur yağmıştır. Ya o gün yahut ertesi gününde ekseri bu durumla karşılaştım. Ayrıca yeryüzündeki en kesin ve keskin hakikâttir.

ölümü unutarak yaşıyor gibiyiz. hayatımızın hangi noktasındayız? başında mı yoksa sonunda mı? ne yazık ki bilmiyoruz. belki de hayat güzelliklerini bize yarın göstermeye başlayacakken belki de bugün hayatımızın son günüdür. bunu ihmal ederek yaşayamayız. her günü son gün gibi.

bu yıl benim kuzenim gilin babası vefat etti. hâlâ ara ara ağlarlar. en ufak bir şarkı çalışında onu hatırlatan bir konuşma olduğunda. tek bir tane en sevdiği ceketi vardı mesela hala evlerinin askısında asılıdır. geleceği yok ama insan bekliyor işte demişti bana. o gün şunu anladım. "ölenler ölümü bilmez, ölüm geride kalanlar içindir."

cok alistim olume, bi yandan meslegim geregi alismam gerekiyor ama olume karsi duygusuzlasmam da beni icten ice uzuyor

geride kalanlar için ölüm öyle bir şey ki hiç aklından gitmese de mahvediyor her hatırlayışında da...

Cem Karaca'nın 1999 yılında yayınladığı bindik bir alamete albümünde yer alan, sözleri hayli anlamlı şarkısı. Hele o giriş mükemmel ötesi. ------------------------------------------------------------------------- Ölüm bana sırıtarak gel Ölümü öp n’olur Yüzünde,o tanıdık riyakarlık Çünkü nice dost dediklerim, Sarılıp öptüklerim, Suratlarında aynı eda Ve sahtekarlık Elbette haksın, haktan gelirsin Kimi gördük ki, Dünyaya kazık kakmış da kalmış Heykelin bile dikilse Sen öldükten sonra Bakarsın tepene kuşlar kakalmış Cahar atıp şeş oynasam Gene yenersin beni Ölüm bana gülerek gel Ölümü öp n’olur Sırtımdan vurdurma beni Alnıma sık kurşunu Karşıma geç,yüzüme bak ve Öttür baykuşunu.. Beni sordun mu ölüm İkiz kardeşin doğuma Bağlayan ne çözen ne Bu hayat denen düğümü Kimi havyar yerken Kimi soğan cücüğünü Üç beş arşın beze sarar Öyle gidersin... ------------------------------------------------------------------------- Spotify Youtube

Bir kere çok içten istemiştim. Gökyüzünde pamuk gibi bulutlar vardı ama ben iç çekip, son sabrımla o bulutlara bakarak "Allahım al canımı" demiştim. Çok içten bir duaydı. Gerçek olur diye biraz bekledim, sonra ağlamaya başladım "en güzel yaşımdaki dileğime bak" diye. O gün bugündür yüzüm gülmez, zaten o günden bugüne kadar da her gün öldüm. Ben somut bir ölüm istemiştim, duada detay önemli.

Ötesi olmayan, kaçınılmaz son, sonsuzluğa doğru yol almak… Çok az yiyor, çok fazla uyuyor, ağrıları arttığı için sızlanıyor, sevdiklerini görmek için çırpınıyordu. Teni soluklaşmıştı ve sıcaklığın en kırmızısında bile kalınlara bürünüyordu. Ruhu üşüyordu, bu dünyadan göçmek istiyordu besbelli. Ölüme olan yakınlığını nasıl da anlamıştı, bavulunu toplarcasına eşyalarını düzenliyor, kıymet verdiği parçaları ise sevdiklerine pay ediyordu. Dilekleri birbir kabul oldu. Tüm sevdiklerini gördü, söyleceklerini söyledi, kıymetlilerini emanet etti. Ve ölümü yıllardır bekliği bir dostmuşçasına selamladı. Ölüm de onu buyur etti. Işıklar içinde uyu…

Hayatı çok ciddiye alıyoruz, ölüm yokmuş gibi dert ediyoruz her şeyi. Ölüm bir köprüdür, dostu dosta kavuşturur. Ölüm diye bir gerçek bekliyor bizi. Sevdiğiniz varsa ve hala nefes alıyorsa bu en büyük şükür sebebi. Sahiden ölümün gücü, sevenleri ayıracak kadar kuvvetli midir? Ölüm her şeyi bitirir bir gün. Kimseleri incitmeyin, kalp kırmayın. Bir gün özür dileyecek kadar bile zamanınız olmayabilir. Ölmek için çok genç, yaşamak için fazla telaşlıydık. Nasıl ölmek ister insan? Çok ani mi gitmeli bu dünyadan? Vedalaşmak için uzun uzun kalmalı mı yoksa? Hiçbirinin garantisi yokken bence her anını vedalaşıyor gibi kıymetli geçirmeli bence insan.

Şu yaşımda ölmeyi diledim ben... Namaza gidip Allah'ım sana yalvarıyorum bana bu canı sen verdin sen al diye dua ettiğimi biliyorum. Yine edicem çünkü bıktırdılar bizi, farkındasınız demi aşık olduk pişman ettiler, strese girmek istedik kendimizi sigaraya vurduk zam geldi. Şu lanet dünyada paran olmasa üzülmene bile izin vermiyorlar. Geceleri dökdüğüm göz yaşımın hesabını bana kim nasıl verecek. Beni severken bir o kadar da üzdünüz ölmek istiyorum arkadaşlar herşeyden sıkıldım herşeyden... Haftaya cuma günü namazda yine Rabbimin huzuruna çıkıp " sen verdin sen al Allah'ım " dicem. Sen al ki bana gerek kalmasın ben alırsam hiç hoş şeyler olmaz...