Bugün gidişinin tam 8. yılı. Bir gün erken gelmesen yollarda mı ölüp kalacaktın? Neden daha önce kalp krizi geçirdiğini bize söylemedin? Yoksa sende mi bilmiyordun? Bilip sakladıysan hesaplaşırız elbet. Bazı yönlerden kendimi suçladım ilk zamanlar. Eşek kadar kızsın, niye kalp masajı yapmayı bilmiyorsun diye. Hala öğrenemedim gerçi. O gece sana yapamadıktan sonra başkasına yapabilir miyim bilmiyorum. Sonra anladım, seni kalp masajı da kurtarmayacaktı.
Şu 8 yılda burada olsa da fikrini alsam, burada olsa da gururlansa, burada olsa da sarılsam dediğim çok an oldu. Başka baba-kız görünce için için ağladım. Ama yuttum. Sanki seni özlemeye, senin için üzülmeye hakkım yokmuş gibi hissettim hep. Güçlü olmak böyle bir şey mi baba? Hani "Güçlü olacağız, başaracağız. Kendi hayatımızı kendi ellerimizle güzelleştireceğiz.." diyordun ya, senden sonra çok çabaladık. Oldu sanki biraz ha?
Ben seni içimden hiç uğurlayamıyorum babacım. Elimde değil. Seninle konuşmaya, derdimi sana anlatmaya çok ihtiyacım var. Duymasan bile...
Huzur içinde uyu babacım. Huzur içinde.