kendisinin olduğu yerde hiçbir şeyin zerre önemi yok.
bundan 7-8 ay önce iki kız arkadaş gelip dövme yaptırmıştı bana. o kızlardan biri geçenlerde kanserden öldü. geldiklerinde epey sohbet etmiştik ve iki arkadaş aynı dövmeyi yaptırmıştı.
az bir şey geriye dönüp baktığında bile insan sadece yıkım görüyor hayatta. bu bazen ölüm oluyor, bazen başka bir şey. ama hep kötülük var hayatta. kötülük de değil aslında. hüzün ve keder var.
mutlu olunan anlar mı? koca bir ömürde o kadar azlar ki, hiçbir mana ifade etmiyorlar bu yüzden.
insan ürememeli. üremek, bir insanın kendine, başka birine ve evrene edeceği en büyük ayıptır. çünkü sonunda ölüm var. aralardaki binlerce kederi ve hüznü saymıyorum bile.