"ölüm bir eve girince, sağ kalanları da biraz öldürüyor."
der Peyami Safa.
bunu en iyi; en yakınlarının, sevdiği insanların tabutuyla evden çıkarılışını görenler bilir.
ağlamak, kendini parçalamak nafiledir; toprak geri vermez aldığını. çaresi yoktur, dermansız bırakır.
hasta insan için; ağrılardan, acılardan, dayanılmaz tedavilerden kırtuluştur. ama ölüm kalanadır biraz da. o acı ta nerelerden çıkar da en önünüze oturur, tekrar tekrar ölümü tokat gibi yüzünüze vurmak için.
özlemdir; anılar, konuşmalar, sarılmalar hepsi tek tek gözün önünden geçer. ama o kadardır, bir daha ne tekrarı olur, ne de yenisi.
göçüp gidenlere ve içimde ölenlere...