ölüm

“Ölmek için doğduk.” diye bir cümle okudum bugün.

Ölüm haktır hepimiz bir gün kavuşcaz evet ama sevdiğin biri için 'Allah'ım hayırlısı eğer ölümse sen canı acımadan onun yanına al' diye dua etmek çok zormuş

uykudan uyanış, yeni bir başlangıç.

Çevremde artmaya başlayan, yaş tanımayan durum. Bir insan, bir anda ortadan kayboluyor. İnsan kendine açıklayamıyor bu durumu. Çözümlemesi yapılamayan akıl sınırlarının dışında gelişen bir şey. Başıma gelirse, yakınım giderse, aklımı yitiririm diye korkuyorum. Daha uzak kişiler vefat ettiğinde ise hep şöyle düşünüyorum ; bir ütopya var ve onlar şuan oradalar. Aynı şekilde orada yaşamaya devam ediyorlar. İzleri silinmiyor insanın uzayda. Ütopyada da yeniden hayat bulduklarını hayal ediyorum....

kuzenimin amcası vefat etti iki gün önce. 51-52 yaşında filandı. bunu duyan bir kadın şey dedi bugün “tam yaşanacak yaşlarıymış” insan asla ölümü kendine yakın görmüyor, yakıştıramıyor. garip gerçekten.

ölüm düşüncesi kimi insanın içini karartır üzer benim içinse ölümü düşünmek huzur kaynağı

"ölüm dediğin nedir ki gülüm, ben senin için yaşamayı göze almışım"

Kimse başına gelmesini istemez ama en çok da sonrasını merak eder. Ölmek ilginç birşey. Birden yoksun artık.

ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm, ben senin için yaşamayı göze almışım.

"ölüm her aklına geldiğinde, ah edip vah edip inleme. bu halinle tanrıyı incitmiş olacaksın. ecel kapını çaldığında, evi telaşa verme. o geldiği zaman, sen gitmiş olacaksın."

Ölümü bilmem de geride kalmak çok zor şey. O gidiyor ama size sadece acı kalıyor.

2 kere deneyip beceremediğim, becerebildiğim gün huzura ereceğimi düşündüğüm olay. götüm mü yemiyor bilmiyorum. yiyor aslında ama hep bi engel çıkıyor. annemin hastalığını kaldıramıyorum 10 yıl oldu anasını satayım. defalarca terapiye gittim defalarca ilaç kullandım, kullanıyorum. en ufak bi zayıf anımda vuruyor beni. tüm hastalıkların amk.

seni tanıyan son insan öldüğünde bu dünyada yaşamamış gibi olacaksın. ne muhteşem söz değil mi

Dünya da eşit olduğumuz tek şey herkesin bir gün ölecek olması. Aslında ölümden korkmuyorum. Hayallerimi gerçekleştiremeden ölmekten korkuyorum. Dünya benimle gelmeyecek ki gitmekten korkayım, ben dünyada bir iz bırakamadan ölmekten korkuyorum. Hiç uçurtma uçurmadan gidiveren çocuklara üzülüyorum, Hiç annesini koklayamamış olanlara, Ağlayarak geldiğimiz bu dünyada yüzü hiç gülmeyen annelere üzülüyorum ben. Dahası dünyayı sırtlarına alıp gideceğini sananlara üzülüyorum. Hiç çimlere uzanmadan, denize girmeden, aşık bile olmadan özetle dünya üzerindeki tüm güzelliklerin değerini bilmeden ömür tüketenlere üzülüyorum. Yaşamak ne olursa olsun ümitli bir şey. Durmadan koşmak, bıkmadan dinlemek, sıkılmadan öğrenmek, yeniden sevmek, hepsi hepsi ümitli bir şey.

ne demiş şair: Ölüm hak Ölüm muhakkak

ölüm ölüm dediğin nedir ki gülümm

İnsanlığa bakınca iyi ki var diyorum.

sadık kalır randevusuna. iyi ki var diyemiyorum.

Hep diyorum insan ömrü maksimum 70 olmalı. 70den sonrası boka sarıyor ve hep dua ediyorum en fazla 70 sene yaşasam yeter Allah'ım fazlasını verme. 70 yaş ideal baba, dünya düzeni için gerekli olan yaş. Hatta 70 yaşını geçenleri direkt idam etsinler boşuna dünyanin gıda ve diğer stoklarını azaltıyolar.

Aklıma “Ölüm bize ne uzak bize ne yakın ölüm. Ölümsüzlüğü tattık bize ne yapsın ölüm” diyen şair Erdem BAYAZIT geldi. Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun.

Herşeyden soğutan, buz gibi bir gerçek. Sevin, sevilin vakit varken, çünkü zamansız bir ölüm var.

Eninde sonunda bizi şefkat ile saracak gerçek.

çok garip bir şey, bugün bir yakınımın annesi iki elinin arasında son nefesini verdi. ömrünü beraber geçirdiğin birisinin, görmeden edemediğin birisinin son nefesi senin iki elinin arasında gözlerinin içine bakarak oluyor. Allah kimseye böyle bir şey yaşatmasın, gerekiyorsa benim ömrümden alıp sevdiklerime versin ama ben onu yaşamayayım

Hepimiz ölecek yaştayız …

ölüm her şeyi bitirir bir gün biraz da sevgi biriktirin

Kardeşimin okuyup kaydettiği bu şiir i anımsattı bana. Kaybettiğimiz birinden kalan her şey o kadar değerli ki. Hele ki o kişi canınızın parçası küçük kardeşiniz ise. Dinlerken duyduğunuz bir tını sizi alıp götürüyor. Zamanın ve hayatın acımasızlığı yokmuşcasına o tınıda sevdiğinizi buluyorsunuz. Shakespeare e alkışlar olsun, Ölmek, uyumak sadece! Düşünün ki uyumakla yalnız Bitebilir bütün acıları yüreğin, Çektiği bütün kahırlar insanoğlunun. Uyumak, ama düş görebilirsin uykuda, o kötü! Çünkü o ölüm uykularında, Sıyrıldığımız zaman yaşamak kaygısından, Ne düşler görebilir insan, düşünmeli bunu. Bu düşüncedir uzun yaşamayı cehennem eden. Kim dayanabilir zamanın kırbacına? Zorbanın kahrına, gururunun çiğnenmesine, Sevgisinin kepaze edilmesine, Kanunların bu kadar yavaş Yüzsüzlüğün bu kadar çabuk yürümesine, Kötülere kul olmasına iyi insanın Bir bıçak saplayıp göğsüne kurtulmak varken? Kim ister bütün bunlara katlanmak Ağır bir hayatın altından inleyip terlemek, Ölümden sonraki bir şeyden korkmasa, O kimsenin gidip de dönmediği bilinmez dünya Ürkütmese yüreğini?

Ölüm sevdiklerimizle aynı cümlede anmak istemediğim 4 harfli bir kelime. 4 harf ancak bu kadar ağır gelebilir insana. 4 harf bir insanın canını ancak bu kadar çok acıtıp yakabilir.

hem korkup hem tatmak istedigim bisey

Huzur veriyor bana, kurtarıcımmış gibi geliyor. Anlamsız hayatlara yalnız ölüm bir anlam katabilecektir.

Bu gün 40 gün oldu.. Babam olmadan geçen koskoca 40 gün.. Kendimi bildim bileli gerçekten babadan çok arkadaşım olan, hiç bir zaman konu ne olursa olsun benden desteğini esirgemeyen, en kötü şakalarıma bile gülen birini kaybettim. Hâla gerçek olduğuna inanmakta zorlandığım bir durum ve uzun bir süre de alışabileceğimi sanmıyorum. Uzun uzun anlatıp ajite eder gibi konuştuğum bir entry olsun istemiyorum. O yüzden klişe ama sevdiklerinizle her gününüzü son gününüzmüş gibi yaşamanızı tavsiye ediyorum. Çünkü yapabildiğiniz en iyi veda bile böylesine bir kaybı yaşadığınızda yeterli olmuyor. Tüm kayıplarımıza rahmet ve kalanlarımıza baş sağlığı dilerim.

Bunca yaşadığım zaman içerisinde öğrendim ki, gerçekten tek gayem, ölümü hissedebilmek ve bunu istemek.

Hayattaki tek gerçek. Kendimi bildim bileli hep aklımın bir kenarında duruyor. Bilmiyorum belki öğretemediler yaşamayı belki de ben sevemedim. Yalan yok çabaladım da kendi başıma öğrenmek için ama her defasında daha doğrusu hadi bu defa olacak dediğim her an yaşamın ölümden daha ağır olduğunu yüzüme vurdular. Büyüdükçe artık ne heves kaldı ne umut ne de hayal. Maddi olarak da manevi olarak da yaşama bağlayan bir şey yok gibi geliyor. En lüks arabaya da sahip olsam, bana deliler gibi aşık biri de olsa ya da ne bileyim bir hayal, hedef peşinde de koşsam hayata bağlayan, yaşama isteği uyandıran hiçbir şey yok. En sevdiğim insanlarla deli gibi eğlendiğim anda da her şeyin tepe taklak olduğu dönemde de ölüm fikri çok cazip geliyor. Şu an tek bildiğim şey ansızın gerçekleşeceği bunun. Hiçbir belirti ya da yardım isteğinde bulunmadan. He belki ufak bir not olur kimse sorumlu değildir diye, gider ayak kimseyi zan altında bırakmayayım. Dünyanın halinden halim beter gerçekten, ya hallederim bir gün barışım yaşamla ya da sessizce ceketimi bile almadan çeker giderim.

benim çevremden birisi bu gerçekle yüz yüze kaldığı zaman elim ayağım kitleniyor ve tek kelime edemiyorum. tesellisi olmayan hayatın en gerçek mevzusu.

"ölüyorum, annem bana hiç kızmıyor"

yalnızlıkla birlikte hayatın en sahici gerçeği. her şeye rağmen iyi ki var. her şey o var diye bu kadar anlamlı. şu buruk video burada dursun; link

henüz yakın çevremden birinin başına gelmedi ama eninde sonunda karşılaşacağım gerçek. o süreci nasıl kaldırabilirim hiçbir fikrim yok.

Son gülüşün gibi gül, Son görüşün gibi gör, Son günün gibi gün geçir. Kısacası herşeyin bir sonu olduğunu ve o an olabileceğini unutmadan yaşa. Ölüm var. Bunu aklının en önemli köşesinde daima yaşat.

Sevdiğin birisinin ölmesi zor bir durum. İlk başlarda inanmakta güçlük çekilmekle beraber sonradan acı gerçeğin farkına varıldığı o an daha zordur çünkü öpüp kokladığınız, güldüğünüz, oturup konuştuğunuz birisinin artık sadece mezarıyla konuşabiliyorsunuz. Bazı şeylerin yarım kaldığı hissi içinizi yakar geçer. Alışmaya çalışırsınız bir süre sonra hafızanızdan yavaş yavaş silinmeye başlar o hep orada yaşasın istersiniz ama zordur. Gözyaşlarınız yanaklarınızdan süzülüp taaa kalbinizin içine doğru yakıcı bir şekilde akar.

(bkz: aşağılık insanoğlu her şeye alışır ) Yalnız anlamadığım nokta o kadar ölüme şahit oldum. Ölüm haberi verilirken ordaydım. Çoğuna müdahale ettim. Fakat ortalıpı yakıp yıkanı hala anlamıyorum. Demek istediğim bu abartılı bunu abartılı bir biçimde yapanlar. Mesela neden bana saldırıyor. Veya kapı duvarı yıkıyor. Buna da çok şahit oldum mesela. Kaç arkadaşımı zor aldım ellerinden. Yani yaşayınca allahtan ölünce bizden kaynaklı. Çok saçma. Evet ölüm zor bir durum anlıyorum fakat yaşanması ve hazmedilmesi gerektiğini düşünüyorum. Öyle sakinleştirici vs tarzı ilaçlar alarak bu dönemi atlatmanın doğru olmadıpını düşünüyorum.

Bir insanın tecrübelerinin kum taneleriyle sonsuza dek örtülmesidir.Bir gülümsemenin akıllarda kalışıdır.Bir kokunun yavaş yavaş unutulmasıdır.Bir tadın bir daha hiç alınamayacak olmasıdır.En önemlisi bütün duyguları yaşamış bir yüzün artık tüm duygulara karşı soğuk ve bembeyaz olmasıdır.

ruhum artık bedenime çok ağır geliyor

Ölmek için yaşıyoruz

Bugün her yer ölüm sanki. Kafamı nereye çevirsem ayrı bir ölüm haberiyle karşılaşıyorum. Televizyon ve sosyal medyaya bakıyorum, Rize, Antalya, Afyon, Mardin ve Antep'teki trafik kazalarını görüyorum. Camdan dışarı bakıyorum, iki ayrı binanın önünde, biri komşumuz olmak üzere cenaze kalabalıkları, ağlama sesleri. Arkadaşımın ablası trafik kazası geçirip vefat etmiş, haberi geliyor. Her birine üst üste şahit olunca insan bir garip hissediyor gerçekten. Keşke bu kadar gerçek olmasaydı. Allah rahmet eylesin her birine. Yakınlarına da çokça sabır...

bu aralar çok fazla dolaşıyor aklımda. üstesinden gelemiyorum hayatımdaki hiçbir şeyin.

Ölüm her zaman yakındır. Beklenmeyen bir anda masadan biri ayrılabilir. Kimisi son birkaç güzel söz söyleyip iyi dileklerde bulunabilir, ölüceğini bilerek ya da bilmeyerek. Kimisinin bunu söylemeye vakti olmayacaktır. Kendine bile son birkaç şey söyleyemeden, düşünemeden gidecektir. Siz her buseyi veda busesi, her sarılışı son kucaklaşma ve her güzel sözü son kelimeler sayın.

Vardır. Unutmadan yaşayın. Kamyonla tehlikeli durumun içine girdim. Bir sikim olmadı. Ama hayatım boyunca sevdiğim insanları mezara koydum.

işin gereği her daim ölümle burun burunaysan maalesef ölüm eskisi kadar etkilemiyor.etkilememeli de zaten o kadar kötü ölüm şekliyle karşılaşıyorum ki hatta bu durum hayatı sorgulatıyor.ölümün hayatı sorgulatması garip olsa da :/

Kurtuluş gibi gözüken sonsuz belirsizlik.

Bu akşam bir yakınımın ölüm haberini aldım. Beklediğimiz bir ölümdü ama insan nolursa olsun kendi başına gelmeyeceğini düşünüyor. Hâlâ gerçekliği dönüyor zihnimde, değişik bir durum.