Ötesi olmayan, kaçınılmaz son, sonsuzluğa doğru yol almak… 
Çok az yiyor, çok fazla uyuyor, ağrıları arttığı için sızlanıyor, sevdiklerini görmek için çırpınıyordu.
Teni soluklaşmıştı ve sıcaklığın en kırmızısında bile kalınlara bürünüyordu. Ruhu üşüyordu, bu dünyadan göçmek istiyordu besbelli. 
Ölüme olan yakınlığını nasıl da anlamıştı, bavulunu toplarcasına eşyalarını düzenliyor, kıymet verdiği parçaları ise sevdiklerine pay ediyordu.
Dilekleri birbir kabul oldu. Tüm sevdiklerini gördü, söyleceklerini söyledi, kıymetlilerini emanet etti.
Ve ölümü yıllardır bekliği bir dostmuşçasına selamladı. Ölüm de onu buyur etti.
Işıklar içinde uyu…