ölüm

“nedir bu ölüm? dağların taşların kabul etmeyip insanın kabul ettiği şey mi? sen ölümü beklerken kalan sağların sende seyrettiği şey mi yoksa?”

'ölmek istemeyeceğiniz yerde bulunmayın.' herkes bu cümleyi duymuştur. oturup bi düşünün. bu; ölümün ne zaman ve nasıl geleceğini bilememenin verdiği o his sonucu ortaya çıkan cümle. 'tuvalete de mi gitmeyelim heheeh' gibi cümlelerin muhatabı değildir. oturup düşünenler böyle absürt cümleler kurmaz zaten.

kısacık hayatımızı bu, şu, o, şöyle, böyle demeden yaşamamız gerektiğini bizlere hatıran büyük olgu. (bkz: hayatı anlamlı kılan şeyler)

bu akşam çocukluk arkadaşımın annesinin öldüğünü öğrendim. bazı nedenlerden dolayı uzun zamandır görüşmüyorduk. annem haber verdi.çok garip gerçekten çok garip... ölüm gerçekten çok yakın ama böyle zamanlarda daha çok hissediyorsun bunu. i̇nsanın en yakınlarından birini kaybetmesi ne kadar kötü bir şeydir. hayal bile etmek istemiyorum ki şu durumda neler hissettiğini tam olarak anlayamam bile. şimdi kara kara düşünüyorum nasıl arayıp da baş sağlığı vereceğim?ne diyeceğim?ne dersem boş olacak onun için biliyorum. rabbimin ona sabır vermesini dilemekten başka bir şey gelmiyor elimden.:/

çok ilginç bir şey ya. genelde hiç korkmam diye düşünürüm hatta bi an önce öleyim kafasına girdiğim zamanlar çok olur. sonra ciddi ciddi düşününce korkunç bir şey. ne bileyim bir daha kimseyi görememek nereye gideceğini ne olacağını bilememek kötü bi durum ürkütücü. gerçi teoman 'ın dediği gibi herkes merak içinde ölümden sonra hayat var mı diye boşuna düşünürler sanki hayat varmış gibi ölümden önce.

... yeryüzünde varlık gösterebiliyor olmamızın en önemli sebeplerinden bir tanesi kesinlikle merak duygumuzdur. biz yaşama dair tüm kazanımlarımızı merak duygusu ile karşılamış canlılarız. ancak yaşama dair kazanımlarda şöyle bir nüans var; birileri merak ettiği sürece diğer insanlar bu merakın kazanımlarını elde edebilir. biz insanlar deneyimlerimizi paylaşabiliriz. bu noktada ölümün tam karşılığı şöyle oluyor; kapkaranlık! ölenler kalanlarla deneyimlerini paylaşamaz. kişinin yaşama sorduğu en büyük soru "ölüm nedir?" sorusudur. bu bağlamda ise cevap arayışı intihardır dersek yanılmış olmayız. ancak ölüm tamamen kişisel bir deneyimden öteye gidemeyen bir veri olduğu için de tarih boyunca gizemini korumaya devam etmiştir. teorik olarak nazım'ın da dediği gibi öleceğini bile bile yaşamak acayip bir durum olmanın yanı sıra güçlü bir merak barındırır. örneğin; newton yaşamı boyunca bilimsel alanda yaptığı çalışmalar için yaklaşık 1 milyon kelime yazmış olsa da ilahiyat alanında 3 milyondan fazla kelime yazmıştır. i̇şin asıl ilginç tarafı ise ilahiyat alanındaki çalışmalarını genellikle yakın çevresi dışındaki insanlarla paylaşmamıştır bile. (kaynak: enis doko - dahi ve dindar isaac newton) bana kalırsa bu alandaki çalışmaların son derece kendine has çalışmalar olduğunun farkındaydı. newton'u delicesine ilahiyat alınına yönlendiren motivasyonunu dönemin din adamları otoritesi ve kilise kültürüne bağlayamayız zira newton'un sıra dışı bir gayreti olduğundan eminiz. newton'u doğa bilimlerine yönlendiren merak duygusu neyse ilahiyata yönlendiren şey de ölüme duyduğu merak da odur. ...

tamamı ile sebepsiz ölüm var mıdır acaba bu merak ettiğim ana konu. kimi hastalıktan ölüyor, kimi yaşlılıktan kimi de intihar ediyor. ama öyle durup dururken sebebsizce ölüm olabilir mi? ne hücre yaşlılığından ne de hastalıktan öylesine uyurken nabız durabilir, son nefes verilebilinir mi? sebepsiz yere ölebilir miyiz gerçekten çok merak ediyorum.

kulaklarımda direk şu replik çınladı: "ölümün olduğu yerde daha ciddi ne olabilir?" allahın adil olduğu konulardan biri ayrıca.

sürekli aklımı kamçılamaktan ne zaman vazgeçeceksin cevap veriyorum (bkz: hiçbir zaman amk salağı)

sessiz sedasız giden insanlar var. bazen çok iyi bildiğimiz insanları kaybediyoruz,kanımız canımız olanları. ama ölüm bir son değilmiş onu anladım. kalanlara bıraktıkları izleri taşımak.gerçeklerle yüzleşmek. onları tam anlamıyla tanımak. ölüm beraberinde çok şey götürür sanırdım hep, yanılmışım; beraberinde çok şey getiriyormuş.

garip bir şey ya. yani biliyoruz ki öleceğiz, dünya fani. öbür tarafta, yaptıkların için yanacaksın, hatta belki kazığa oturtacaklar... ama yine bir şeyleri yapmaya devam ediyoruz sanki hiç hesap sorulmayacakmış gibi. gerçekten garip.

ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm? ben senin için yaşamayı göze almışım... (kanayan gül emojisi)

ölüm, arkada kalanlar için bir yarım kalmışlık ....bir çaresizlik....kabullenişmiş de ...oyle bir acıymış ki kendinden baska kimseyle paylaşamadığın

t: ceyhun yılmaz şiiridir. "kaç sabahtır geceye uyanıyorum, ne oldu güneşe.." --- spoiler --- kaç sabahtır geceye uyanıyorum, ne oldu güneşe, aynalarda yokum, dumanı tüten gözyaşlarıma dokunuyorum, elimi ısıtmıyor, seni özlemek istedim, o da olmadı... ve sonra ağlayınca farkettim, gözyaşlarım yanaklarımı ıslatmıyor! yüreğimde bir ağrı, bir tek onu hissediyorum. hissedince anlıyorum, keşke veda edebilseydim sana, sımsıkı sarılıp, güzel saçlarını koklayıp gitseydim... ölmüşüm ben bebeğim ölmüş, herkesin korktuğu gün bana bugünmüş! --- spoiler ---

yazın amcamın eşi vefat etti. aklıma geldi şimdi, iki tane de çocuğu vardı. bana ne kadar kolay söylemesi. unutuyorum, günlük yaşantıma devam ediyorum. ama o çocuklara kolay değil. allah kimseye göstermesin.

geleceği zamanları hissediyorum. ama geldiğini yine de anlamıyorum. şu kasım'a adım attığımızdan beri bir kasvet vardı içimde. hep dua ettim en hayırlısının olması için. geçtiğimiz günlerde -öz değil- teyzemin vefat haberi geldi.. dank etti her şey. kanserdi, kimisi için beklenen bir ihtimaldi. ama ben böyle konularda kötü ihtimalleri düşünemem. ay sonu parasızlığından mütevellit, okuduğum şehirden evime bedava ulaşmak için x firmasında muavinliğe başlayıp, birkaç saatlik mesai sonrası -gideceğim yere ulaştıktan sonra- istifa ederek evime ulaşmayı, dönerken de başka bir y firmasıyla aynı yöntemi kullanarak başladığım noktaya dönmeyi düşünebilirim. bu kadar lüzumsuz bir hayal gücüm var. ama böyle durumlarda olumsuz ihtimalleri düşünmeye meylim olmuyor. benim de ölümüm bundan olursa şaşırmam. not: olsun da lütfen..

çok yakın

uzakmış gibi duruyor ama çok yakın aslında. hiç ölmeyecek gibi yaşamamak lazım

yakındır, bize de sevdiklerimize de... ama kime daha yakındır, kime ne kadar yakındır orasını bilemeyiz. tanrı sevdiklerimizden ayırmasın.

ürkütücü bir telaffuzu var kelimenin. yazarken bile insan bi tuhaf oluyor. sonsuzluğun başlangıcı. yakın birini kaybedince tanıyor insan ölümü, yoksa tv'den duymakla ya da şunun şusu ölmüş demekle tanınmıyor. çünkü insan kendinden de bir parçayı kaybetmiş oluyor. allah sevdiklerimizle sınamasın bizi. asıl yazmak, konuşmak istediğim buydu. sevdiklerimizin değeri! bilmiyorum, yeterince değer veriyor muyuz? ya da yeterince değeri alıyor muyuz? bilmiyorum, kavgaya gürültüye veya küskünlüğe gerek var mı? ben bu soruları sorarken bile sınıfta kalıyorum. çünkü ben beceremiyorum. elimden geldiğince yaptığımı sanıyorum belki de, bilmiyorum. velhasıl, farkındayım.. pişman olmamak dileğiyle.

zirvedir.

keşke hemen gelse, yorgunum ve bunaldım. sadece merak ediyorum da neden kimse anlamıyor nasıl olduğumu? bu dünyayı hiç sevemedim ben.

kimseye yakışmıyor tamam da gençlere de hiç olmuyor ya. bir akrabamız vefat etti dün gece. az önce annemle konuşurken dedim ki "maşallah hep güler yüzlüydü." tabii sonra kısa bir sessizlik. maşallah nazar değmesin diye denir halbuki ona artık nazar değemez. bu dünyada bütün ezberleri bozacak tek şey ölümdür. allah anne ve babalarımız başta olmak üzere tüm sevdiklerimize hayırlı ve uzun ömür nasip etsin.

"biri ölür üzülmezsiniz, sonra asılı hırkasını görürsünüz, o hırkanın duruşu kalbinize oturur." (nuri bilge ceylan)

bazen kurtulmak için ölmeyi istesek de aslında birilerini cezalandırmak için istiyoruz içten içe. onların bizi kendi hayatlarında koydukları yerden bir adım bile ileri gidemiyoruz. çoğu zaman sevgimizi ve çabamızı görmeleri için tabiri caizse yırtınıyoruz. önce işe yarayacağını, karşıdakinin hayatında önemli bir yere sahip olmanın bizim için ne kadar önemli olduğunu gösterip o an bize sarılıp "tamam her zaman yanındayım, her şey güzel olacak bundan sonra her zaman yanındayım." diyeceğini sanıyoruz. bunun olmayacağını bilsek bile içten içe bunun hayalini kuruyoruz. sonra tabii işler düşündüğümüz/istediğimiz gibi gitmiyor çünkü bir insana ona muhtaç olduğumuzu hissettirdiğimiz anda o kişinin "bir çırpıda hayatımdan çıkarabileceklerim" listesinde ilk sıraya yerleşiyoruz. kendimize olan öfkemiz, gururumuzun bir hiç uğruna paramparça oluşu, duvarlarımızı hiç değmeyecek birine yıkmamız, kabul etmek istemesek de karşıdakinin vicdanını sızlatmak istememiz hatta ve hatta bir bakıma onu cezalandırmak istememiz bizi "ölüm" düşüncesine sevk ediyor bence. ama değmez. bir hayatımız var ve onu da başkasına bizi soktuğu rezil durumu ödetmek için harcamamalıyız. değmiyor. ortalama elli altmış yıl sürecek bu serüveni birilerine kendimizi kabul ettirmek için harcamamalıyız. böyle yazınca ne de kolay görünüyor, oysa ben bunları yazarken bile işe yaramayacağını bile bile birilerini ölümümle cezalandırmak istiyorum. yapacağımdan değil, korkağın tekiyim zaten ama bunu çok içten istiyorum.

bir insanın dünyadan tamamen silinip gitmesini kabul edebiliyor musunuz ? mesela baktığınız bir köşede onun olması gerekiyor ama yok. güldüğünüz bir anda size eşlik etmesi gerekiyor ama yok. ağladığınız bir anda omuzuna yaslanmanız gereken biri oluyor ama yok. sevindiğiniz anda sarılmanız gereken biri oluyor ama yok. bir insanın olması gereken yerlerde olamaması daha kötüsü olabilme ihtimalinin bile 0'a inmiş olması ne kadar acı...

hala daha gerçekliğini kabullenemediğim olgu. birkaç saat önce kardeşimle yaşıt bir çocuğun ölüm haberini aldım. milli maçı izlerken boğazına mısır kaçtığı için haftalardır yoğun bakımdaydı. bugün öğlen cenazesi kalkıyor, ben hala inanamıyorum. çok basit bir sebepten ufacık bir çocuk ölüyor ve ben buna inanamıyorum. benim ölmem bile daha olasıydı belki de oysa şu an mısır patlattığı için onun annesi ağlıyor.

keşke ölsem di̇ye kaç cümle kurdum bi̇lmi̇yorum.. ama insanın yakını ailesinden biri hastalanmaya görsün dünyanın en acı verici kelimesi oluyor..

mevlanaya göre vuslat (düğün günü) olarak tabir edilir. ahiret için de after party tanımında bulunmuştur.

kendisi 84.bölümde (bkz: leyla ile mecnun) a konuk olmuştur. çok kral adamdır ama kendisini yakın bi zamanda görmek istemiyoruz tabii ki :d

--- spoiler --- ölümlüyü sevmek, ne korkulu iş. --- spoiler --- - necip fazıl kısakürek

(bkz: i̇nsan öleceğini bile bile nasıl yaşar ya çıldırır ya da öleceğini unutur ) çok garip bir şekilde tüm dünya yaşantısını gözler önüne seren bir dize ve her ölüm konusunda aklıma gelir.

"ölümü tez gönderme tanrım. yaşamla didişeyim, dişi gönder azrail'imi, ölümle sevişeyim." - (#2294027)

umarım kapıma dayandığında gitmeye hazır bir yolcu gibi karşılarım seni.

kaçınılmaz olandır. tanrı sıralı versindir.

çok yakın oldugumu hissettiğim bir kurtuluştur

az önce hayatımın en kötü ölüm sahnesine şahit oldum. dün beş tane civciv aldık eve getirdik ama kümese koyunca sansar öldürdüğü için sepetin içinde balkonda bakalım birkaç gün en azından büyüyene kadar dedik. az önce de annem biraz dışarı çıkar dedi. dışarıda onları izliyorduk komşunun 6 yaşında bir oğlu var o da geldi. çocuk o kadar sevmiş ki yerinde duramıyor oraya buraya koşuyor falan, sonra pat diye bir tanesinin üstüne bastı. bütün organları dışarı çıktı o kadar korkunçtu ki. çırpınıyordu allah'ım hayatımda gördüğüm en korkunç sahneydi. neyse ki hemen öldü de acı çekmedi ama minicikti ya o kadar üzücü ki bok gibi hissediyorum..

ölmek değildir ömrümüzün en fecî işi, müşkül budur ki ölmeden evvel ölür kişi. #yahyakemal

her an ölebilirim, sen her bakışımı veda say.

üzülmüyorum baştan söyliyeyim. ağlayarak da yazmıyorum bunu sadece biraz bu boşluğu anlatmam lazım. ailenin son büyüğünü kaybettik geçtiğimiz günlerde. yeni yıla ulaşamadı anneannem. her ne kadar beklenen hatta istenen bir ölüm olsa da birinin soğuk yüzünü görmek her zaman, istisnasız her zaman bu boşluğu oluşturuyor insanın içinde. nasıl olduğunu öğrenmek için aradığım da telefondan öğrendim öldüğünü. daha doğrusu evdekiler de benimle birlikte öğrendi. ben arayana kadar yaşıyor sanıyorlarmış. annem birkaç kez anne diye seslendi sonra kendisinin de nefesi kesildi zaten. telefonun ucundan onların da öğrenmesine şahit oldum yani. caddenin ortasında bi aşağı bi yukarı epey bi gittim geldim sanırım o esnada. öldü mü baba konuşsana diye sorarken insan illa yaşıyor demesini bekliyor. ölüm hiçbir zaman artık zamanıydı denilen bir şey değilmiş, aksine kimseye yakıştırılamayanmış. ama yine de büyük nimet. insan daha yaşarken çürümeye yüz tutmuş birine bakarken bu beden artık toprağa yakışıyor diyebiliyor. hem ölüm ilişkileri de pozitif yönde etkiliyor. bir anda topluyor, müthiş kenetliyor herkesi. aileyi aile yapıyor. sabahına yurtdışındaki çocukları torunları da dahil kim varsa yanındaydı ananemin. son görev tabi. ölüm seslere yüzlere de sirayet ediyor hemen. bilirsiniz matem zorunludur ölü evinde. çok üzülmesen de sevinemezsin de. bu arada matem demişken belirteyim, ailenin en kötüsü en güzel yası tutar. kötüler şovu sever çünkü. gülmek ayıptır ölü evinde yüksek sesle konuşulmaz. biraz tuhaf bi bilinçsizlik hali gibidir. kendinde yokmuşsun gibi. bu tarz beklenilen ölümlerde acıyı da tam hissedemiyor insan. ama boşluğu o donukluğu net hissediyor. telefonlar hiç susmaz arayan herkesin sesi birbirine benzer, aynı ton aynı cümleler. ölüm gerçekten herkesi aynı yapıyor. abim muhtemelen hayatında ilk kez babamın ağlayışına şahit oldu bu olayla. benden daha kötüydü bu yüzden kendisi. zaten oldum olası duygusaldır. annemse çocuğunu kaybetti sayılır. yaklaşık 4-5 yıldır bebek bakımı itinasıyla ilgileniyor. çok çocuğu vardı ananemin. 50-60 yaşlarında insanların anne diye çocuk gibi ağlamasına dayanamıyor insan. anneye muhtaçlık demek ki hiç bitmiyor. babamsa zaten anneannemin öz oğullarından daha özdü. ama yine de hepsi istiyordu ölmesini babam niye öyle hıçkıra hıçkıra ağladı ki. sevmiyorum hiç babamın ağlamasını. bana gelince anneannem evdeki 3 yaşındaki kardeşim gibiydi. aklım ermeye başladığından bu yana bu hep böyle olmuştur. severken canını acıtırdım bazen bilirsiniz yaşlılar böyle sevilir. huysuz aksi çirkindirler. çocuk gibi kötülükleri de göze batmaz, ciddiye alınmazlar. en son ölümünden 1 hafta önce görmüştüm kendisini. bana yine her zamanki gibi nereye gidiyorsun diye sormuştu. muhtemelen hala okuduğumu zannetti. ben de her zamanki gibi tekrar tekrar açıkladım anladı gibi kafasını salladı. bu şekilde ayrıldık. iyi ki yüzüne dokunmuşum o gün. sıcak yüzüne son dokunuşummuş. son zamanlarda sırtında yaralar oluşmuştu. yanından ayrıldığım ilk haftada krem almıştım yaraları için. eve gidişimde götürecektim. bence kesin iyi gelecekti. ölüm tarihini bilmemek de ayrı nimet ama tabi. 28 aralık sabahı son gördüğü sabah olacakmış akşamını göremeyecekmiş. son lokması son yudumu belliymiş. bizimki gibi. insanın da anca böyle zamanlarda aklına geliyor acaba benim son sabahım ne zaman olacak diye. en son kiminle konuşacağım kiminle gülüp acaba en son kimi kıracağım diye. son lokmamın patatesli bir şeyler olmasını isterdim heralde ben. sorulsa böyle söylerdim yani. ananem son zamanlarda bir şey yiyemiyordu mandalinayı aşırı severdi. annem en son ne zaman verdi acaba. pazarda muz da satılıyor mu demiş anneme bi kaç gün önce. son yediği meyve oymuş. ananem gerçekten yemeyi çok severdi. bizim evde öldüğü için eşyalarını da ben topladım. masada suluğu kalmış yarım suyu duruyor içinde. üzülmüyorum. güzel yaşadı anneannem uzun da yaşadı. ölüsüne de dokundum sevdim yüzünü hiç korkmadım. yeşil puantiyeli elbisesiyle şirin mi şirin bir fotoğrafı duruyor şimdi telefonumda. bu haliyle hafızamda uzunca bir süre yer edecek. hiç üzülmüyorum. aslına bakarsanız anneannem iyi biri de değildi. ama o kadar uzun yaşadı ki kötülükleri bile unutuldu. geçmişte kaldı her şey. son yıllarında şefkat ve sevgiye muhtaç çocuktu bizler için. hayır üzülmüyorum. sevinmiyorum da. sadece anneannemin ölümü eşikti benim için. küçükken ölümün sıralı olduğunu zannederdim hep. sayardım. önce dedem ölecek sonra babam sonra annem sonra mahalledeki halime abla. halime ablayı pek sevmezdim iyi ki benden önce ölecek diye sevinirdim ama ben de zeynep'ten önce ölücem diye de üzülürdüm. şimdi son aile büyüğünü kaybettik. benim hesaplarıma göre şimdi sıra onun çocuklarında. kendimi annemin yerine koymak istemiyorum. anneannemin yaşıyor olması ölümü bizden uzak tutuyordu sanki. sanki o ölümle bizim aramızda kalkan gibiydi. ben varken onlara dokunamazsın diyor gibiydi azraile. gerçi bunun böyle olmadığını 2 yıl önce 2 ay arayla gelinini ve oğlunu toprağa verişinden anladık. ananemden sonra gömeceğim her kişi için çok korkuyorum. şimdi üzülmüyorum ama ondan sonra kim giderse gitsin aşırı üzüleceğim. ananemden sonraki kuşaklardan hiçbirinin ölümüne hazır değilim. ben anneannemin değil de sonrakilerin hatta kimbilir belki de kendi yasımı tutuyorum. 2020'de ani ölümler genç acıları yaşamayız umarım. o değil de yılbaşında o ses türkiye izlemek 10/10 aktivite tavsiye ederim.

umarım sonrasında bir şey bulurum. cennet cehennem vs. hiç fark etmez. bir şey olmasını istiyorum. olacağına inanmıyorum. fakat istiyorum.

hayatın en büyük gerçeğidir. genelde en sevdiklerimizi alınca hatırlarız bu ölüm denen hadiseyi. hatırlarız hatırlamasına da; sonrasında çok geç olur. çünkü en sevdiğimizi yanına almıştır bile. en sevdiğimizin arkasından ağlarız, ağlarız ama hiçbir şeyin olacağı yoktur. sonunda da muhtemelen bir şey olacağı yok. deriler eriyecek kemikler eriyecek toprağa karışacak en sonunda üzerinde adımız, soyadımız, doğum ve ölüm tarihimiz olan genellikle beyaz, mermer bir taş olarak kalacağız. ziyaretimize gelecekler, üzerimize ektikleri çiçekleri sulayacaklar. dua edecekler ve gidecekler.

her canlı bir gün ölümü tadacaktır.

şimdi değil bak gerçekten nolur sonra

her an kapımızı çalabilecekken kalp kırmaya gerçekten gerek var mı? küs olmaya ve bahaneler üretmeye gerek var mı?

ağırdır. çok ağır hem de.

acı verir. yokluğuna değil de hayali kurulan şeylerin hiç yapılamayacağına alışmak çok zor geliyor. ondan kalan zamanlar da zaten “biz nelerle uğraşıyoruz amına koyim ölüm var ölüm” demekle geçiyor. hiç unutmamak lazım. bir gün son nefesini vereceğin gerçeğini hiç arka plana atmamak lazım babuşlar.

(bkz: kim nasıl ölüyor) (bkz: emile zola) (bkz: serbest çağrışım)

"Ölüm; ruhun bedenden ayrılmasıdır. Ölüm, insan varlığı için bir âlemden diğerine intikal etmektir. Ölüm; ölürken bile bazı şeylere özlem duyulmasıdır. Ölüm, doğmaktır. Ölüm, başlamaktır. Ölüm, varken yok olmak değil, varken gerçek olmaktır. Varken yok olunamaz, yoksan zaten hiç var olmamışsındır. Termodinamik yalan söylemiş olamaz sevgilim." -Müzeyyen Son-