ölüm

babannemi toprağa verdiğimizden beri üzerinde düşünüp durduğum mutlak son. her şey nasıl da boş. babaannemi öylece poşet gibi bir şeyin içinde görünce durup şöyle dedim kendime "o da bir zamanlar yaşayıp nefes alıyordu, hayalleri, hayatı, hırsları, kızgınlıkları, küstükleri ve barıştıkları... birçok hissiyle hayattaydı." oysa şimdi bir poşetin içinde insanların bir an önce kurtulmak istediği bir şey hâline dönüştü. sonra toprağa indirilişini izledim. "nasıl da korkmuştur şimdi." dedim kendi kendime. çok ürkerdi her şeyden babaannem. ben buradayım, korkma." dedim. duydu, biliyorum. üzerine blokları kapattılar. lahit mezarmış. "ne garip." diye düşündüm. nefesim kesildi, soluk alamadım. hıçkırdım, onu oradan çıkarmak istedim. söyleyemediklerimi söylemek istedim sadece. bir ölüyle konuşamamanın ağırlığı kalbime yerleşti. öylece kalakaldım. ertesi gün metrobüs camından dünyayı daha farklı gördüm. etrafa baktım, ağaçlar, kuşlar, çimenler... iyi tasarlanmış bir oyundu adeta. son model arabasının içinde havalı havalı ilerleyen insanların egosuna döndüm, "öleceksiniz" diye bağırmak istedim o an. aynaya baktım ve ölünce nasıl bir şekilde gözükeceğimi düşündüm. ağlayan bir çocuk gördüm, aklıma babannemin cenazesiyle aynı aynı anda arabadan indirilen gasilhanede gördüğüm bebek cesedi geldi. hangi yüze baksam ölünce nasıl gözükeceklerini düşündüm. ölümü düşündüm. dakikalarca, saatlerce, günlerce... sorgusunu vermem gereken kocaman bir sınav olduğunu hissettim o an. omuzlarıma ağırlığı düştü, kalkamadım. boş bir kağıdı öğretmene veremezdim, vermezdim. nefes alamadım, bunaldım, daraldım. hiç gitmeyecek, kalıcı bir şeylere tutunmak istedim o an sadece. bulamadım. ben ölümü tanıdım, ölmeden tanıdım ve aynı olamadım bir daha.

2 ay önce dedemi toprağa verdikten sonra daha iyi anladım ölümün nasıl bir şey olduğunu, çokta bir şey yazamıyorum buraya çünkü yazıp yazıp siliyorum. ölüm insana geçip gidici olduğunu hatırlatıyor, insan kalbi kırmanın gereksiz olduğunu anlıyorsun mesela, mal mülk peşinde koşmanın paragöz olmanın gereksiz olduğunu anlıyorsun.

Çok düşündüğüm konudur. Acaba nasıl bir şey? Ruhun bunca yıl yaşadığın bedenden çıkıp gidiyor da nereye? Düşündükçe garibime gidiyor, öldükten sonra mezarimiza gelenleri duyuyor muyuz? Duyuyorsak da duyup da cevap verememek nasıl bir şey? Hesaba çekilmek nasıl bir his acaba? Ölmeden hemen önce azraili mi ne görüyor musuz , acaba ne kılığında?Bazen tadasim geliyor ölümü nasılmış diye ama vazgeçiyorum, neyse iyi günler çok sacmaladim

ölüm her şeyi bitirir bir gün en iyisi mi sevgi biriktirelim

ne demiş memati reis; ölüm ölüm dediğin nedir gülüm ben senin için yaşamayı göze almışım......

uyurken yapılan eylem..

ölüyorum tanrım bu da oldu işte

Ölmek nasıl bir his bilemem fakat geride kalmak insanın göğsüne ağır bir taş bırakıyor.

Ölümü çoğu insan sevdiklerinden ayrılmak dünyadan kopmak olarak algılar ve yahut inanışı gereği karanlık olarak görür. Oysa ölüm bir eşiktir, beden kıyafetini çıkarıp enerjisel boyut olan yola ruhla ilerlemektir. Bazılarımız bunu biliyor olmamıza rağmen çoğu zaman hüzünlenir göz yaşı dökeriz. Sanıyorum ki insan gidenin ardından döktüğü gözyaşları yaşayamadıkları veya yaşayabilme ihtimali olan anıları için dökmekte o yaşları.. Ah insan oğlu ah..

içimdeki ölüm düşüncesi.. ecelimi beklerken yoruluyorum korkuyorum

İstemekle gelmez, kovmakla gitmez. En vefalı dost.

bim'den aldığım dost yoğurt... geçmişti 3 gün son kullanma tarihin. duruyordu ağzına kadar 2 kg yoğurt. yesen bir türlü yemesen israf. ölüme meydan okumak gerekir bazen , ecelimi beklerkenn....

var olduğunu bildiğimiz ama bazen hiç yokmuş gibi davrandığımız..

En yakınınızın başına gelince yaşarken de ölüyorsunuz. Ölen kurtuluyor, yaşarken ölenler her gün ölüyor..

Sevdiklerini kaybettiğinde cehennemi oluyor insanın.

Ölümün de hayırlısı olsun derlerdi hep büyüklerimiz. Küçük aklımla öldükten sonra hayırlı olup olmadığının önemi olmadığını düşünürdüm. Pandemide insanların yıkanmadan gömüldüğünü gördük. İnsanlar sevdiklerine sarılmadan defin yaptı. Daha ne kadar kötü olabilir dedim. Deprem oldu insanlarımızı önce sağ çıkarma umudunu taşıdık, sonra cesedimizi bulalım da tek parça olsun bari dedik. Daha sonra tek parça olmasa da olur cesedini bir bölümünü bulalım da defin yapabilelim istedik. İlk defa hayatın sana ne göstereceğini bilemezsin cümlesini bu kadar net yaşadım. Ölümün de hayırlısı... Yaşamını yitiren herkesin mekanı cennet olsun. Yattıkları yer incitmesin...

Sevdiğini toprağa verip, eve döndüğünde kalbinde yanan o kırk mumun hiç sönmeyecek olanı. Babanı yada anneni kaybetmeden önce korktuğun sonraysa hayatın sana sille tokat dalışına rağmen yaşadığın gerçeklik.

Hiç ölmeyecekmiş gibi dünyanın rengine kandık.

Verdiği üzüntünün yanında çok da garip hissettiren bir şey. Hep görmeye alışkın olduğun birinin, sesini, kahkahasını tanıdığın birinin artık hiçbir zaman olmayacak olması. O yokluk hissinin verdiği boşluk hissi. Şimdi ne yapacağız onsuz, artık kendimizi parçalasak da geri döndüremeyiz düşüncesi bir çıkmaz.

Büyük harcamalar yaparken içimi rahatlatan en güzel şey. Amaan bi daha mı gelicez sanki dünyaya, yarına garantimiz mi var sanki diye diye vicdanımı kandırıp şak diye yapıyorum harcamayı. Giren yine bana giriyor ama olsun. Yaptıklarım için pişman değilim aklım hala yapmadıklarımda…

Bazı ölümler de ruhsaldır. Hiçbir duygunuz, yaşama amacınız/sevinciniz, sizi heyecanlandıran herhangi bir şey kalmaz hayatınızda. Ruhunuzu çoktan kaybetmişsinizdir ama bedeniniz bir yerlerde atalanıp duruyordur. Bitsin gitsin istersiniz ama aynı zamanda sizi en çok korkutan şeydir bu. Garip. Ölümün cazibesine yakalanmışsınızdır ama ölümden bir o kadar da çok korkarsınız.

Bizim evin çaprazında yaşlı bir kadınla zihinsel problemi olan ve sanırım bir şeyler kullanan oğlu yaşıyor. Dün akşam kadın evinde ölü bulundu. Öleli birkaç gün olmuş. Evi daha yakın olanlar kokudan rahatsız olmaya başlayınca fark edilmiş. Oğluna x diyelim. X'i annem birkaç gün önce yolda hızlı bir şekilde yürür, kendi kendine konuşurken görmüş. Haline şaşırmış, üstü başı da normalinden daha pejmürdeymiş. Annemin zihnindeki senaryoyu çözdünüz bence. Tüm mahallenin aklında aynı şey dönüyor. Gerçekse de değilse de çok tuhaf değil mi herkesin böyle emin oluşu? Diyelim gerçek, bu en çok kimin için zordur? Bence x için. Bir başka tuhaflık da şu; dün akşam ben çıkarken mahalleli toplanmaya başlamış, polis savcı gelmişti. Gece eve döndüğümde o meraklı, ayaküstü sohbet eden, normalde kadın var iken varlığını fark etmeyen kalabalık dağılmamıştı. Ölüyorsun bir başkası için o akşamın aksiyon malzemesi oluyorsun. Kadını en son gördüğümde kışlık odun hazırlamaya çalışıyordu. Şimdi onlar evinin önünde duruyor, o yok. Kışı odunlar görecek, kadın göremeyecek. Yoksa odunlar göremez, ağaçlar mı görür sade? Bilmiyorum. Önceki haftalarda ne zaman görsem kış hazırlığı yapıyordu. Kış hazırlığı yapan kadının ani ölümü. Çok kurgusal durmuyor mu? ölüm de insanlar da çok tuhaf değil mi? Onca yıldır şu dünyadayım, ne güzelliğine hayretim bitti ne çirkinliğine.

her an ensemizde olduğunu geçtiğimiz günlerde çok hazin bir haber alarak yeniden fark ettiğimdir. ayrıca çok yakın zamanda çıkacak olan allame albümü. gümbür gümbür olacak gibi duruyor. tanıtım; "ölümden öte köy yok, sizlerden öte göt..." . edit: albümün tamamı