Çaresi olmayan tek gerçek.
Bir eve girdiğinde artık hiçbir şey eskisi gibi olmuyor, ölenle ölünmüyor lafı da yalan bu arada.
İnsan canından çok sevdiği birinin adının yanına öldü kelimesini yakıştıramıyor. Bunca zaman oldu hala adının yanına öldü kelimesini koyup cümle kuramadım. İçinde ölüm olmayan, talihsiz bir olaymış gibi bahsediyoruz hep.
Bir anıyı hatırlarken; ondan önce miydi, ondan sonra mıydı diye düşünüyoruz.
Az önce bu kavram üzerine düşünüyordum ki, sözlükte karşıma çıktı.
En son gerçekten hayal kurup mutlu olduğumda, ölümle tanışmamıştım. O tarihten beri de, mutlu sanılsam da mutlu değilim.
Dünyayı önüme sersinler, yine de her şey eksik. Çünkü, az önce fark ettim ki tüm hayatım boyunca olmasını istediğim basit hayaller bile bu ölüm denen şey yüzünden yok oldu. Ben hayatımı tek bir hayale bağlamışım.
İnsan sevgilisi ile ilgili hayaller kurar. Benim hayallerinde yeğenim ile geçireceğim zamanlar vardı. Sonra tek bir anda silindi hepsi.
O günden beri hayal kuramadım, kursam da "o yaşasaydı, o şimdi olsaydı" temalı hayaller kurdum. İnsan bir şekilde kendini avutmalı işte. Her gün aklımda bu ölüm gerçeği, ölümden de korkmuyorum. Mezarlıktan da korkmuyorum. Hatta ne zaman mezarı başına gitsem, yanına kıvrılasım gelir. Sonra da düşünürüm "şuraya yatsam da ölsem yanında" diye. Ama işte düşünceler yetmiyor tek.
Aklıma her geldiğinde, yaşamadığını inkar edesim geliyor. Sanki o bir yerlerde büyüyor gibi düşünmek istiyorum. Ama inkar ettiğim gerçeği bilmek de her gün ölmeme sebep oluyor. Kaç kere öldüm sayamadım zaten.
Başka bir durum olsa mucize dilerdim, söz konusu ölüm olunca sabır diliyorum. Allahım dayanma gücü ver, bazen çok güçsüz hissediyorum.