yerin dibine girilesi anlar

Bugün kütüphaneye gittim. Kapıyı otomatik kapı sandım önünde bekliyorum. Açılmayınca boyum yüzümden beni görmüyor sanıp elimi kolumu sallıyorum zıplıyorum falan. Neyse sonra biri içerden gelip bana dümdüz bir şekilde kapıyı açtı, gülerek kapının otomatik kapı olmadığını söyledi. Sağol abi de o kadar da salak değilim anladım diyemedim

Görme engelli bir arkadaşım doğum günü hediyesi olarak telefon kılıfı istemişti, 'hangi renk' demiştim :(

geçen gün tipine salladığım kızın dibine düştüm 0 şaka bir kapaklanmışım yere size anlatamam. Bir de cüzdanım düşmüş sallamıyorum bile

“İnsanlık hali” deyip geçiyorum, o yüzden hiç rezil olmuyorum

Üniversite ikinci sınıfta okula gitmek için sabah erkenden uyandım. Misler gibi kahvaltımı yaptım, hatta o kahvaltı o kadar güzeldi ki, yumurtayı bile kayısı kıvamında yapmıştım. Sonra durağa yürümek üzere yola koyuldum. Ama çok manyak bir kar yağışı başladı. Neyse durağa vardım, baktım hiç kimse yok. Dedim bugün kimse yok, otobüs boş olur. Kendi kendime düşündüm, ulan bu durak her zaman dolu olur bugün niye boş. Koca durakta bir tek ben varım çünkü. Telefonu açtım, günlerden cumartesi diyor. Dedim bunun ayarları bozulmuş herhalde, ayarlar bölümünden telefonun tarihini cuma yapmaya çalışıyorum ama yapamadım. Sonra google arama motoruna; "bugün günlerden ne" diye yazdım. Bir baktım cumartesi gösteriyor. O an ufak çaplı bir gülme geldi bana. Kar biraz durur belki diyerekten, durakta iki sigara yaktım ama kar durmadı. Aksine daha çok yağmaya başladı, sonra burnumu çeke çeke eve gittim. *Rezilliğimi kimse görmedi ama ben dibine kadar yaşadım. (bkz: salaklık değil kardeşim dalgınlık)

birkaç ay önce, bir cafede çalışan baristadan etkilenmiştim. henüz hoşlanma evresinde değildim ama sürekli o cafeye gidiyorduk. haliyle az çok muhabbet de kurduk. neyse bir gün okuldan sonra tekrar oraya gittik arkadaşlarımla o yoktu, oturduk saatlerce sohbet muhabbet ettik derken geldi bu. direkt bizim masaya doğru yürümeye başlayınca ben bi şaşırdım. noldu acaba falan diye düşünürken dedi ki 'dün cüzdanını burda unutmuşsun.' ben mal gibi kaldım tabii. bir gündür cüzdansız gezdiğimi fark etmeyişime mi yanayım, cüzdanımı onun bulup kimlik fotoğrafımı görmüş olmasına mı üzüleyim bilememiştim. bana kal geldiğini görünce güldü bir de 'fark etmedin mi' diye. ARKADAŞLAR KİMLİK FOTOĞRAFIMDA UYUŞTURUCU BAĞIMLISI GİBİYİM. beni yeterince utandıran bir anıdır iyi geceler. not: ödemelerimi karttan yaptığım için telefon kılıfımın arkasındaydı, cüzdan kullanmıyordum.

Geçenlerde Vibrasyon motoru siparişi verecektim. Mail'e Vibratör motoru yazmışım. İyi akşamlar.

Topluluk önünde konuşma yaparken detone olmak...

İstanbul'dan İzmir'e gitmiştim cebimde de afedersiniz hayvan gibi para vardı. Bir şekilde bitirdik tabi parayı sonra annemi arayıp isme para yollatmıştım. O da, " banka çok komisyon kesiyor ben bunlara para yedirmem " deyip ptt üzerinden göndermiş civarda da ptt yoktu. Kızın cebindeki izban kartı alıp öyle havalimanına yetişmiştim. 2 günde 2 maaş yiyip üstüne de engel yemiştim.

Heyecandan hoşlanılan kızın numarasını yanlış almak. Daha sonra yemekhanede arkadaşları ile otururken yanına gidip bunu hatırlatmak.Akabinde mesaj yoluyla reddedilmek.

Sevişirken belim tutulmuştu ve devam edememiştik...

Ya az önce markete gittim kasada bi cocuk vardı bayağı da tatlı bi şey. Ben de gözlüğümü almadım yanıma maskeden buğu oluyor diye. Çocuğun yaka kartı vardı ben de malzemeleri poşete koyarken bi yandan da yaka kartından ismini okumak için odaklanıp gözümü falan kıstım o derece. Zor güç okumaya çalışıyorum çocuk o sira bana bi dönerse yüzüme bi sıcaklık bastı ki poşeti nasıl doldurup çıktım anlamadım bile

çerçeveletip duvara asmak istediğim bir gafım var, asla da peşimi bırakmıyor. bundan üç sene önce babamın arkadaş grubu ziyarete geldi. içlerinden biri sohbet esnasında bana dönüp, “söyle bakalım edebiyatçı, ne düşünüyorsun günümüz şair ve yazarları hakkında” dedi. ben de açtım ağzımı yumdum gözümü, tabii o zaman daha patavatsız biriyim. iki satır yazarak kendisini yazar ya da şair ilan edenlerden başladım önce. yergime öyle odaklanmış olacağım ki, babamın kaş göz edişini görmeden devam ettim, “şairlik basite indirgenecek bir iş değildir!” diye yükselerek de tüy diktim. meğer adamın şiir kitabı varmış, bir de not iliştirip imzalayarak hediye getirmiş kitabını bana. verirken eli titriyordu. güleceğim ama gülemiyorum da, salonda ölüm sessizliği var. arkadaşları kahkahalarını içlerinde tutmaktan morarmış vaziyette bizi izliyorlar. adamcağız sorduğuna pişman, ben konuştuğuma. en utandığım anlardan biri oldu. o günden beri tavsiye ya da yorum isteyen kimseye cevap vermiyorum korkumdan. adam aradı az önce babamı, müsaitsek bayramlaşmaya geleceklermiş. işte yine geliyor vicdan azabım. abi çok özür dilerim, n’olur gelme artık bize ya.

Üniversite mezuniyetimin olduğu gün üzerimden nasıl dere aktığını anlatacağım size. O gün sabah ben yurttan çıkış yaptım ve eşyalarımı polis evine taşıyacaktım. Bir arkadaşım çok eşyam olduğu için yardıma geldi. Taksi çağırdık, bindik taksiye gidiyoruz. Taksideyken bir anda bardaktan boşalırcasına yağmur yağmaya başladı. Polis evinin önüne geldik. Polis evi de yokuş bir yerde yağmurdan önünde bir dere olmuş. Taksici dedi ki ben arabayı yanaştırcam siz sakın basmayın suya merdivene atlayın. Sonra durdurdu arabayı, paçaları sıvadı atladı dereye. Ben de gaza geldim merdivene atlamamla yere yapışmam bir oldu. Merdivenler fayansmış. Kalkmaya çalıştıkça yere yapışıyorum. Üzerimden dere akmaya devam ediyor. Bu sırada arkadaşım taksiden çıkmaya çalışırken çantasını düşürdü. Çanta dereyle birlikte sürüklenmeye başladı. Arkadaşım da atladı dereye koşuyor. Ben hala yerden kalkmaya çalışıyorum. Bir şekilde kalktım yerden valizleri polis evine sokmaya çalışırken bu sefer otomatik kapıyı bozduk. Sonra biz her şeyi bir yerlere fırlattık ve ilk bulduğumuz yere çöktük. Üzerimizden sular falan damlıyor. Biz böyle otururken içeri bir aile girdi. Üstlerinde bir damla su yok ve aşırı cool girdiler. İnsanların bize bakışını unutamıyorum.

Çalıştığım kurumda büyük bir program var, hepimiz çok şık olmalıyız. Karşılama ve ağırlama yapacağız. Ben de kumaş pantolon güzel bi bluz saç makyaj derken gayet şık oldum. Tabi normalde makyajsız öylesine toplanmış saçlarıma ve son derece gündelik olan kıyafetlerime alışık olan iş arkadaşlarımdan ne övgüler alıyorum. O özgüvenle karşılamalar yaptım. Konuklarla sosyal medyaları için fotoğraflar çekindik. Tüm davetliler gittikten sonra tuvalete gittiğimde patlak bir pantolonla karşılaşmasaydım 10 numara gündü. Ne kadar süre gezdim hiç bilmiyorum. Tek umudum çok da belli olmamış olması. Yaklaşık 10 cm patlak olan dikişin

profil fotoğrafı rezilliği. google ve ekşi hesabımda yıllardır olan tek bir profil fotoğrafım var. bu; gorsel ben bunu unuttum tabii kaldı öyle. hiç dikkatimi de çekmedi. mail adresimde de aynı profil fotoğrafı var. bi ara lan bu foto gözüküyo mudur maillerimde bi bakayım dedim unuttum. geçen gün bir iş teklifi için mail gelmiş. ben de cevap verdim. sonra bi baktım profil fotoğrafımda bu resim duruyor, pırıl pırıl. allah kahretmesin. adamlara mail bir gidiyo, orta parmaklı bir disney prensesi. iş disiplini desen sıfırrrr. ayy bi de bana nefertiti hanım falan demişler. ne hanımı, nee? rezillik!

Ne yani kimse şakşuka yaparken yakalanmadı mı ? Biz bu internete para veriyoruz bunları okumam lazım. Ofiste horlarken yakalandım valla napıo orda diye sesleniyordu müdür hiç uyanmadım bile bugün atılmazsam başka ne zaman atılırım işten dedim ve devam ettim uyumaya ve o vukuatın üzerine 3,5 yıl daha çalıştım.

Bir gün verilen işe sayıp söverken, sövdüğüm adam çat diye içeri geldi “iti an çomağı hazırla mı demeliyim yoksa iyi insan lafın üstüne geldi mi demeliyim boktan?” dedi. “Hangisini seçiyorsanız onu demelisiniz” dedim ve böylece sıçtım, sıvadım…

sabah işe gitmek için durakta otobüs bekliyordum. Otobüs geldi sıraya girdim akbil elimde hazır basıcam geçerken. Önümdeki 4 kişi akbil basmadan geçmiş, meğer otobüs geç sefere başladığı için o saatteki hattı jest olsun diye ücretsiz yapmışlar. Ben de uykunun hala etkisindeyim kaldırdım makinedeki poşeti bastım akbili baktım teyzeler gülüyor şoför bana bakıyor napıyor bu amk salağı der gibi. Hiç bozuntuya vermeden oturdum koltuğa çıkardım telefonu gömdüm kafamı yol bitene kadar kaldıramadım.

Küçükken teravih namazında önümdeki teyzenin eteğinin içine kafam girmişti ya, hala aklımda

Metroda karşımda oturan kadın üzerime baktı uzunca. Sonra seslendi. gömleğimin düğmeleri açıkmış meğer. Ne kadar süre öyle gezdim bilmiyorum. İliklerken çok kötü hissetmiştim.

Kendi adıma değil de başkaları adına çok girdim.

Sevgilim ile alışveriş yaparken hanıma yakalanmıştım. Çok utanç vericiydi...

bi gün taş savaşı yapıyoruz. (niye yaptığımızı sormayın bende bilmiyorum çocukken gayet mantıklıydı.) işlek bir caddenin yanındaki boş bir arazideyiz. çatışmanın ortasında kuzenime döndüm dedim ki "bak bu taş ülkenin gidişatını değiştirecek" deyip, tekbirler eşliğinde yolladım mermiyi. sen git o sıra caddeden geçen, camı açık olan ve hızla gelen gri reno clio'nun şoför camından içeri sok. tabi ben taşın adamın kafasına geldiğini fark edince seri bir şekilde arazi oldum. diğer bebeler de dağıldı zaten. tersten dolanıp adamın yanına, kalabalığın ortasına daldım. a: adam b: ben c: civardakiler c: abi iyi misin ambulans falan çağıralım mı? başın kanıyor.. a: iyiyim iyiyim gerek yok, ne oldu demin anlamadım kafama taş geldi. b: abi şu arazideki çocuklar taş savaşı yapıyordu. ibnenin birinin attığı taş senin kafana geldi ben gördüm. çocuk kaçtı. a: vay a.... (şimdi adamın bana ettiği küfürü yazmayayım ama güzel sövdü takdir ettim .d) b: doğrudur abi. sonra işte ambulans geldi adamı ve arabasını götürdüler. bu da böyle anımdır. :)

lise döneminde arkadaşımla sarıyer börekçisine gidip bir kaç şey yiyelim dedik, mekanın üst katının en köşesine geçtik oturduk ve börekçi bomboş. bir allahın kulu yok. arkadaşımla siparişimizin gelmesini beklerken bu ağzına küçük cin biberden birini attı atmasıyla kıpkırmızı olması bir oldu. hem öksürüyor hem ağzından salyası akıyor hem de gözleri fal taşı gibi açıldı. ulan bu karşımda böyle bir hale bürününce beni bir gülme tuttu ama imkanı yok durduramıyorum kendimi.. en sonunda gülmekten altıma işedim. çişimi de tutamıyorum, kaçırmak olsa neyse bayağı hepsini saldım. sandalye daha fazla batmasın diye yere oturup gülerken işemeye devam ettim. masada olan bütün peçetelerle çişimi sildim olduğu kadar, siparişler gelmeden de kaçıp gittik.

ofiste bir arkadaşla birbirimizi korkutma yarışını girdik. o beni korkutuyor, ben onu korkutuyorum falan. bir gün sıra bana geldi. arkadaş sarı bir tişört giymiş ve ben de yemekhanedekilerin hepsini göz ucuyla kestim. sarı renkli bu arkadaştan başka giyen yok. ben de hemen yemekhane çıkışına pustum. plan hazır. sarı tişörtlü avım gelecek, "böh" diyeceğim ve korkutacağım.. sarı tişörtlü avımı bekliyorum.. 1-2 dakika kadar da bekledim. asansörün dış kapı aynasından da izliyorum geliyor mu diye.. bir baktım sarılı biri geliyor. hiç yüzüne de bakmadım "bismillah" deyip, geldiği an "böh" diye atladım önüne. gelen kişi firma patronuymuş. bir korktu adam, bir korktu... ben dedim ki "aha sıçtık." ben tabi özürler... özürlerr... o an içimden istifa belgemi düşündüm.. film şeridi gibi geçti böyle.. kovuluyorum falan jasdjas allah'tan anlayışlı adammış da kızmadı jasdjas meğersem ben yemekhaneyi kesiyorken, bu arkamda yemek tabağını bırakıyormuş ben bunu görmedim sajdjasdj 2 gündür toplantı olmuyor da adamın yüzünü görmüyorum allah'tan sajdjasjd abi inşallah arkamdan "malın biri..." diye bahsetmezsin ajdjsa

bi yarım saat önce sedyeyi hastaların gözü önünde kapıya vurdum hepsi bi ''hiiiğ'' yaptı amk kendimi hiç bu kadar rezil hissetmemiştim. ben kötü bir sedye şoförü değilim hühühğhğ

(#3836580) (#2318733) Bir ara diğerlerini de gireyim yav. Hatırlaması güzel oluyor.

Bana tarihlerle alakalı bir şey anlatmaya çalışan bir iş arkadaşıma "ekime kadar mı yoksa..." şeklinde bir cümle kurdum. Yeni işimde üçüncü günümdü. Başka ay mı kalmadı oraya örnek verecek yani güneş?

bugün asansör, olduğum kata gelince kapıya açıl susam açıl demem yetmiyor gibi o meşhur el hareketini de yaptım. içindeki adam korkup geri çekildi. açıklama yapmaya çalışıyorum ben de. "açıl susam açıl diyordum ben de" diye nerden bileyim gece yarısı milleti göreceğimi

öğretmenimle konuşurken aynı anda bir arkadaşımla öğretmenimin dedikodusunu yapıyordum. arkadaşıma atacağım mesajı hocaya atmıştım

nisan ayında çalıştığım kurumda başka bir birime geçtim. daha ikinci günüm. odamda çalışan ve yaşça benden büyük olan iş arkadaşım bi konuda sıkıntı yaşadı işle ilgili. acayip gerildi haklı olarak, napcam şimdi falan modunda. tam o sırada birim şefimiz girdi içeri. ben de boş bulundum "hızır gibi yetiştiniz ehehehe" dedim. kimse gülmedi. çünkü ben birim şefimizin isminin hızır olduğunu tamamen unutmuşum...

Unutkanlığın en güzel yanı böyle şeyleri hatırlamıyor olmak. Sanki hiç yerin dibine girmemişim gibi

Üniversitenin ilk haftalarında bir kankam vardı. Sürekli play station kafeye gidiyorduk. Bir ara 10-15 dakikada bir telefon çalmaya başladı. Sürekli kanka köydeki işler açmam lazım deyip dışarı çıkıyordu. En sonunda dayanamayıp senin peder de bütün işleri sana salmış kahvede kağıt oynuyor herhalde deyip güldüm. Baktım o gülmüyor yüzü düştü aha dedim şimdi sıçtık. Meğersem babasını geçen sene defnetmiş. O yüzden bütün işler buna kalmış. Hayatım boyunca en utandığım anı olabilir.

kışlada askeri gazino önündeyken diğer rütbelilerin arasında garnizon komutanına çarpılmıştım cayır cayır. olduğum yere bayılaydım keşke amk. öyle böyle azarlamamıştı.

tabu oynuyorduk. oynayanlar, izleyenler falan hayli kalabalık bir gruptuk. sıra karşı takımdaydı. anlatıcı kişisi ekip arkadaşına "insanoğlu" sözcüğünü söyletmeye çalışacaktı. bana göre kolay bir kelimeydi. ulan ne şans be diye hayıflanırken çocuk ipucu vermek için takımındaki diğer elemanı göstererek "necati nedir?" diye sordu: -hayvan! -göt! -şerefsiz! -beyinsiz! seyirciler de olaya müdahil olmuştu ve artık her kafadan bir ses çıkıyordu: -pezevenk! -tipini siktiğim! -mal beyanı! -orospu çocuğu! başkası adına çokça utanmışlığım vardır ancak yerin dibine girmenin dayanılmaz ağırlığı altında ilk kez o akşam ezilmiştim.

Tiktok.

marmarayda ayaktayken trene binen bir teyze beni aniden itince önümdeki adamın üzerine düştüm. aşırı utanmış, çok özür dilemiştim. sağ olsun anlayışla karşıladı, bir şey demedi. o kadar utandım ki kaç ay geçti üzerinden hala aklıma gelir, utanırım.

yeni tanıştığım iş arkadaşım (+) ben (-) .. + bugün erkek arkadaşımda kalacağım dönüş benim için problem olmaz - ailen biliyor yani? + evet. annemle yaşıyorum zaten ben. (sadece 5 dakika önce babasının vefatının tüm detaylarını anlatmıştı)

Yatakta oynarken anneme yakalandım. Of ya.

uzun zamandır bünyesinde çalışmak için hayaller kurduğum dünya devi denilebilecek bir firmaya sonunda türlü çabalarla ulaşmayı başarmıştım ve ufak bir mail akışı ile görüşmeyi yüz yüze noktasına getirmeyi hedefliyordum. gönderdiğim mailin öyle etkileyici ve nokta atışı olması lazımdı ki, adeta inşaatta keşfedilen ibrahim tatlıses gibi bir pırlanta bulduklarını düşünmeliydiler. derken ben o güne kadar çalıştığım iş yerlerini, kısa sürede yükseldiğimi ve kariyer hedefim uğrunda edinimlerimi, başarılarımı yazmış, kendimi resmen pazarlamıştım. oldu bu iş diye düşünürken bir gün sonra yanıt geldi: -muse hanım, CV eklemeyi unutmuşsunuz. ...

tam isiklarda arabam stop etti. balatalarina sictigim Ne yaptiysam calismadi. Arkada bir ton arac dat daat yedi düvelin kafasini sikti amk. O an keske Yer yarilsa da arabamla icine girsek dedim. En azindan trafik acilirdi.

şiddetli baş ağrısı ile biten gecenin ve uyku dostu kabusların ardından telefonum kendimi hiç hazır hissetmediğim bir saat diliminde çaldı. hala iki gözümü aynı anda alt kirpiklerden ayıramayacak kadar komut özürlüsüyüm. yine de her an bir şeyleri kaçırabilirim korkusuyla da telefona sarıldım, malum iş arıyorum: + muse hanım günaydın. falanca firmadan (reeder amk) arıyorum, eğer iş arayışınız devam ediyorsa kısa bir öngörüşme yapmak isterim. - günaydın. tabii, buyrun. + çalıştığınız yerleri, ne iş yaptığınızı ve ayrılma sebeplerinizi kısaca anlatır mısınız? burada olan biteni anlatmış bulundum ama bir yandan bu denyo niye hiç cv incelemeden aramış diye acayip uyuz oldum. zaten çıkarttığım her ses farklı bir dalgalanma yaratıyor. inanılmaz gerildim. + eklemek istediğiniz başka deneyiminiz var mı? - yok ama siz tam olarak hangi pozisyon için arıyorsunuz? + mağaza müdürlüğü için başvurunuz bulunmakta. - hee doru. + ??? ıhm, markamız ve ürünlerimiz hakkında bilginiz var mı? - biliyorum biliyorum, bir arkadaşım da çalışıyor orada, hatta telefon da aldım ben sizden. ehe :d + arkadaşınızın ismi neydi? - valla soyadını bilmiyorum, adı kadriye ama. + hangi telefonu almıştınız? - kendime almadım, arkadaşıma almıştım, iphone'un bir modeliydi. işte o an, yer yarılsa, yerin dibine girsem, zaten bir konuşma boyu hem sesimin tonundan hem gevşek gevşek lafı uzatma çabalarımdan kıl kapmışım, içimdeki ikinci karakter ile savaş halindeyim, kadın yapıştırdı: + yalnız muse hanım... tüm telefonlar bizim kendi üretimimiz, başka markanın ürünlerini satmıyoruz... bu gerizekalı easycep ile karıştırdı. allah da beni şu yatağa kaldırıp kaldırıp vursun, pestilimi çıkarsın istedim. aptallıklarım böyle böyle yayılıp piyasada bir kara liste oluşacak ve sonsuza kadar işsiz kalacağım diye korkuyorum.

Dersin birisinden 0.08 puanla kalmıştım bende hocaya ulaşmak için sınıf grubuna hocanın mailini atmalarını istedim. Neyse kızın birisi cevap verdi. Diğer dersten de 3 puanla kalmıştım onun da maili lazımdı ama sınıf grubuna yazsam geç cevap geliyordu bende bana mail atan kıza özelden yazdım. Özelden yazmamın sebebi şu: Bizim sınıf çok kalabalık olduğu için teorik derslerde 2 ye böldüler bizi. Diğer sınıfta da bana mail atan kızla aynı isimde birisi daha var o da benim arkadaşım. Bende bana mail atan kızı o arkadaşım sandım ama değilmiş. - Ya Diğer hocanın da mailini atar mısın? Bu orospu çocuklarından hayır yok. Deli ettiler beni akşam akşam. Sikicem en sonunda birini o olacak. (Mesaj görüldü ama cevap yok) + Diğer hocanın maili yok bende. Ben o an kızın benim arkadaşım olan kız olmadığını anladım. - Valla kusura bakma ben seni diğer sınıftaki kız sandım. Gerçekten kusura bakma. + Sorun değil. - Tekrardan kusura bakma iyi akşamlar. + İyi akşamlar. O an öyle bir utandım ki yer yarılsada içine girsem diye dua ettim resmen. Arkadaşı ile benimle dalga geçtiklerine yemin edebilirim. Ben o kızın yüzüne nasıl bakacağım.. t: konuşma burada gorsel

41 yıllık yaşantım boyunca hiçbir zaman bugün olduğum kadar yerin dibine girdiğimi hatırlamıyorum. Yeraltı katmanlarını o kadar hızlı bir şekilde delip geçtim ki, kendimi bir anda çekirdekte buldum. Karakterime tamamen ters ve asla yapmayacağım bir davranış biçimi ile suçlandım bugün. Hem de hayatta en çok değer verdiğim insan tarafından. O, bunu yapmış olduğumu düşündükten sonra gerçekten yapıp yapmamış olmamın ise hiçbir önemi kalmadı. Sonuçta artık onun gözünde bunu yapmış birisiyim. Bu utanç bana bir ömür yeter artık. Şimdi, bu asla unutamayacağım büyük utancımla baş başa kalmaya gidiyorum. Hadi kalın sağlıcakla, Allah'a emanetsiniz...

Bugün resmen Murphy ile koyun koyuna bir gün geçirdim. Başıma gelmeyen kalmadı diyebilirim. Son günlerde içinde bulunduğum psikolojik durumun yan etkileri olarak bir süredir unutkanlık, dikkat dağınıklığı ve odaklanamama gibi sorunlarla mücadele ediyorum. Bugün bu sorunların yaratmış olduğu birkaç hatam yüzünden iki defa üstlerim tarafından uyarıldım, hatta azarlandım desem daha iyi olur. Meslek hayatım boyunca çok nadir olarak karşı karşıya kalmış olduğum bu durumu bugün iki defa yaşayınca keşke yer yarılsa da beni hemen buraya gömseler diye düşündüm. Karşımdaki insana ise çeşitli mazeretlere sığınarak bir cevap bile vermedim. Çünkü yaptıklarımın elle tutulur bir tarafı yok. Tek mantıklı açıklaması içinde bulunmuş olduğum psikolojik durum ama bundan ona ne öyle değil mi? İçinde bulunduğum durum artık normal hayat akışımı bile olumsuz yönde etkileyecek bir hâl almış. Bir an önce kendime çeki düzen vermem gerekiyor yoksa bu ve benzeri olayları fazlasıyla yaşarım.