çerçeveletip duvara asmak istediğim bir gafım var, asla da peşimi bırakmıyor.
bundan üç sene önce babamın arkadaş grubu ziyarete geldi. içlerinden biri sohbet esnasında bana dönüp, “söyle bakalım edebiyatçı, ne düşünüyorsun günümüz şair ve yazarları hakkında” dedi. ben de açtım ağzımı yumdum gözümü, tabii o zaman daha patavatsız biriyim. iki satır yazarak kendisini yazar ya da şair ilan edenlerden başladım önce. yergime öyle odaklanmış olacağım ki, babamın kaş göz edişini görmeden devam ettim, “şairlik basite indirgenecek bir iş değildir!” diye yükselerek de tüy diktim.
meğer adamın şiir kitabı varmış, bir de not iliştirip imzalayarak hediye getirmiş kitabını bana. verirken eli titriyordu. güleceğim ama gülemiyorum da, salonda ölüm sessizliği var. arkadaşları kahkahalarını içlerinde tutmaktan morarmış vaziyette bizi izliyorlar. adamcağız sorduğuna pişman, ben konuştuğuma. en utandığım anlardan biri oldu.
o günden beri tavsiye ya da yorum isteyen kimseye cevap vermiyorum korkumdan.
adam aradı az önce babamı, müsaitsek bayramlaşmaya geleceklermiş. işte yine geliyor vicdan azabım.
abi çok özür dilerim, n’olur gelme artık bize ya.