Üniversite ikinci sınıfta okula gitmek için sabah erkenden uyandım. Misler gibi kahvaltımı yaptım, hatta o kahvaltı o kadar güzeldi ki, yumurtayı bile kayısı kıvamında yapmıştım. Sonra durağa yürümek üzere yola koyuldum. Ama çok manyak bir kar yağışı başladı. Neyse durağa vardım, baktım hiç kimse yok. Dedim bugün kimse yok, otobüs boş olur. Kendi kendime düşündüm, ulan bu durak her zaman dolu olur bugün niye boş. Koca durakta bir tek ben varım çünkü. Telefonu açtım, günlerden cumartesi diyor. Dedim bunun ayarları bozulmuş herhalde, ayarlar bölümünden telefonun tarihini cuma yapmaya çalışıyorum ama yapamadım. Sonra google arama motoruna; "bugün günlerden ne" diye yazdım. Bir baktım cumartesi gösteriyor. O an ufak çaplı bir gülme geldi bana. Kar biraz durur belki diyerekten, durakta iki sigara yaktım ama kar durmadı. Aksine daha çok yağmaya başladı, sonra burnumu çeke çeke eve gittim.
*Rezilliğimi kimse görmedi ama ben dibine kadar yaşadım.
(bkz: salaklık değil kardeşim dalgınlık)