şiddetli baş ağrısı ile biten gecenin ve uyku dostu kabusların ardından telefonum kendimi hiç hazır hissetmediğim bir saat diliminde çaldı. hala iki gözümü aynı anda alt kirpiklerden ayıramayacak kadar komut özürlüsüyüm. yine de her an bir şeyleri kaçırabilirim korkusuyla da telefona sarıldım, malum iş arıyorum:
+ muse hanım günaydın. falanca firmadan (reeder amk) arıyorum, eğer iş arayışınız devam ediyorsa kısa bir öngörüşme yapmak isterim.
- günaydın. tabii, buyrun.
+ çalıştığınız yerleri, ne iş yaptığınızı ve ayrılma sebeplerinizi kısaca anlatır mısınız?
burada olan biteni anlatmış bulundum ama bir yandan bu denyo niye hiç cv incelemeden aramış diye acayip uyuz oldum. zaten çıkarttığım her ses farklı bir dalgalanma yaratıyor. inanılmaz gerildim.
+ eklemek istediğiniz başka deneyiminiz var mı?
- yok ama siz tam olarak hangi pozisyon için arıyorsunuz?
+ mağaza müdürlüğü için başvurunuz bulunmakta.
- hee doru.
+ ??? ıhm, markamız ve ürünlerimiz hakkında bilginiz var mı?
- biliyorum biliyorum, bir arkadaşım da çalışıyor orada, hatta telefon da aldım ben sizden. ehe :d
+ arkadaşınızın ismi neydi?
- valla soyadını bilmiyorum, adı kadriye ama.
+ hangi telefonu almıştınız?
- kendime almadım, arkadaşıma almıştım, iphone'un bir modeliydi.
işte o an, yer yarılsa, yerin dibine girsem, zaten bir konuşma boyu hem sesimin tonundan hem gevşek gevşek lafı uzatma çabalarımdan kıl kapmışım, içimdeki ikinci karakter ile savaş halindeyim, kadın yapıştırdı:
+ yalnız muse hanım... tüm telefonlar bizim kendi üretimimiz, başka markanın ürünlerini satmıyoruz...
bu gerizekalı easycep ile karıştırdı. allah da beni şu yatağa kaldırıp kaldırıp vursun, pestilimi çıkarsın istedim.
aptallıklarım böyle böyle yayılıp piyasada bir kara liste oluşacak ve sonsuza kadar işsiz kalacağım diye korkuyorum.