asosyal itiraf

küçükken ismail yk hayranıydım

Ondan ayrıldığım için çok üzülmüştüm fakat onsuz hayat çok daha güzelmiş.

Başkalarına tekrardan moral vermeye başladıysam eski halime geri dönüyorum demektir.

Hayatımda hiç cino yemedim.

Bugün ben yokken çantama birisi çikolata koymuş. Görünce bir afalladım. Not falan da yok. Dümdüz atıp gitmiş. Kendimi birden liseli gibi hissettim. Biraz güldüm, biraz meraklandım falan. Dedim başka bir şey olmaz inşallah. Belki çantalar karışmıştır falan da dedim. Sonra eve geldim o çikolatayı sanki marketten almışım gibi oturdum yedim. Ekstra bir değişiklik olmadı, rutin. Böyle böyle tükettim kendimi, böyle böyle yıkıldım. Herkes ve her şey sadece mezarımı eşeliyor ve bunun benden başka kimse farkında değil.

sanki tüm kabilem beni yavaş yavaş terk edip gidiyor. adım adım uzaklaşıyor benden. her geçen gün daha az umursanıyorum ve daha az fark ediliyorum. kimsesiz insanlar nasıl yaşar, onu öğrenmekteyim. son gücüm ile çığlıklarımı nihayete erdirdiğimde duyacak birinin olacağından şüpheliyim. bazı şeyleri değiştirmeyi denedim. ama olmuyor. bir yerde takılıyım sanki. herkes için zaman akıp geçerken ben ufak bir pencereden olanlara şahit oluyorum. herkesin hayatında atan bir nabız olduğunu varsayarsam eğer, benimkisi durmuş gibi. belki de tamamen durmalıyım. her şeyi kapatıp yeniden açarsam düzelir belki. belki hiç açılmaz bi daha. bilemiyorum. artık gidilecek bir yer, bulunacak birisi yok. her yer karanlık ve boş. tutunmaya çalışırken bir şeylere dengeni kaybedip düşemiyorsun bile. düşülecek bir yer bile yok. hiç kimse yok. neresi burası amk. götüm dondu. iyiyim ama. çok iyiyim.

bilgisayarım eski olduğu için soğumuyor ve ellerimi ısıtıyor. olaylara artık olumlu tarafından bakıyorum ne yapayım

rüyamda sevildiğimi gördüm. Uyandığımda içimde bir mutluluk vardı, ayılınca gitti.

manevi danışmanın yanına sırf bedava bir şeyler yiyip içmek için gidiyorum. kyk'de üçüncü haftam ve dolandırmam böyle.

Doğru kişiyi buldum sanmıştım oysaki aynı bokun mavisiymiş.

Köpekler gibi özledim abi

geldim kankacım sendeyim

yalnızlık ve karanlıktan korkarım beni oraya itmeyin

Son 2 haftadır kuyruk sokumu bölgemde iltihaplı bir kitle var. Omurgam baskı yaptığında canım acıdığı için ayakta duramıyorum, oturamıyorum, yan yatmak bile zulüm gibi. Bir anda hayattaki herşeyim kısıtlandı. İşe gidemiyorum, okula gidemiyorum, kendi yemeğimi hazırlayamıyorum hatta tuvalet işi bile bir işkence sanki. Bu süreçte ilk 1 hafta yalnızdım. Anneannem yoğun bakımda olduğu için annem onun yanındaydı. Evde erkek kardeşim ve babamla kaldım ama ikisi de odaya gelip sadece kuru bir 'nasılsın?' diyor veya 'aç mısın' diye sormaktan başka bir şey yapmıyorlardı. Sancılarım çoğaldıkça çoğaldı. Genel Cerrahi doktorum iltihap boşaltılmadan kitleyi almak için ameliyat yapamayız dedi. İltihapı boşaltmak için işlem gerekiyordu ve iltihaplı bölgeyi uyuşturamayız dediler. Acımı anlatmam imkansız, neşterle 3 kesik, boru sokup su sıkma, yaranın içine bez sokma... Tüm işlemleri saniyesine kadar anlatabilirim. Pansuman odasına yürüyerek girip, sürünerek çıktım ve doktor 20 gün boyunca iltihabı çıkarabilmek için aynı işlemler her gün yapılacak dedi. Tüm sesim koridorda yankı yaptığı için insanlar bana acıyarak bakıyordu. Babam eve getirip, acıyla yatağımda bırakıp gidiyordu. Sonra annem geldi. Yeni doğmuş bir bebekmişim gibi bakıyor bana 1 haftadır. Yemeğimi yiyeyim diye salondan masayı odaya taşıyor, ilaçlarımı aksatmıyor, üzerimi eğilmeme izin vermeden özenle değiştiriyor, 3 gündür acı dolu bir pansuman geçiriyorum ve o odadan perişan çıktığım zaman onu da dışarıda, acı çektiğim için perişan halde buluyorum. Bundan 2 hafta önce annemin gerçek önemini bu kadar iyi bilmiyordum belki de. İşe git, okula git derken tamamen kendi hayatımdaydım ve kavramsal olarak sadece ben vardım. Şimdi hayatım tamamen anneme bağlandı. Hiç oflamıyor, sargı bezinden kan sızıyor yatak, çarşaf kan oluyor, gıkını çıkarmıyor. Önce üzerimi değiştiriyor, sonra yatağı. Daha sonra hiç bir şey olmamış gibi bana yemek yedirip ilaç içiriyor ve pansumana götürüyor. Ben pansuman yapılırken acıdan içeride ağlıyorum, o sesimi duyduğu için dışarı da ağlıyor. Benim bakımım yetmez gibi bir de evle, erkek kardeşim ve babamla uğraşıyor. Kardeşim ergenliğe yeni girdiği için huysuz ve kavgacı, babamsa tam bir 'bana hizmet edilsin' adamı. Bu akşam tutturmuş 'bugün yoruldum masaj yap ayaklarıma' diyor anneme. Kadın yine de gıkını çıkarmıyor ama benim zoruma gidiyor. 20 gün sonra ne olur, ameliyat olur muyum, ne zaman iyileşirim bilmiyorum. Tek bildiğim canım ne kadar acırsa acısın günün sonunda ve herşey de annemi buluyorum yanımda. Uzun uzun içimi döktüm, buraya kadar okudunuz mu bilmiyorum, hatta sizin annelerinizi hiç tanımıyorum ama ben benim anneme ne yaparım da bunun karşılığını vermiş olurum bilmiyorum. Lütfen annelerinize iyi davranın. Büyüdüğüm için artık onun bakımına muhtaç değilim sandım ama hayat beni yine şaşırttı. Canım annem, sana hayatım boyunca minnettar olacağım..

Uzaklaşmak isterdim ama nereden bilmiyorum. "Kendimden" cevabını vermeyi kabul edemiyorum. Kendine bu kadar değer veren birinin kendini sevmiyor görünmesini aklım almıyor. Yine kandırıyormuşum kendimi. Yine kendimi gördüğümden daha fazlası gösteriyorum. Hayır sadece söylüyorum. Ve ilginçtir inanıyorum (gerçeğin zaten bu olduğundan şüphelenecek kadar)

Ya arkadaşlar benim çok canım acıyor. Öyle birisi bıraktı gitti ya da bir şey oldu da ondan değil. Nereden baksan eh işte bir hayatım var, yaşıma göre iyi kazanıyorum falan ama hep bir şeyler eksik geliyor. Neyin eksik olduğunu kendi içimde çözümleyemiyorum ve bu bir parçamın eksikliğinin hissi beni delirtme raddesine getiriyor, düşüncelerim acımaya başladı artık.

hayatımın en zor dönemindeyim sanırım. daha önce de zor zamanlar oldu tabii ama her bakımdan bok içine düştüğüm başka bir zamanı hatırlamıyorum. zor ayakta duruyor gibiyim bir darbe alsam uzanırım öyle kalkamam. kalkmak için kılımı da kıpırdatmam.

Bu devirde yaptığım hiçbir işin maddi karşılığını alamadığım gibi manevi olarak da huzurum yok. Çabalamak bana hiçbir zaman güç gelmiyor, ama çabamın hep boşa çıkması beni yıldırıyor.

İçimde büyük bir sıkışmışlık var. Hiç mutlu değilim sürekli keyifsizim ne uyanmak istiyorum ne uyumak. Çalışasım da yok yatasım da paraya ihtiyacım var diye işe girdim şu hafta bitsin de bırakıyim diye bekliyorum küfürler ediyorum işe gelirken de üniye giderken de hayatım neden bu kadar keyifsiz bilmiyorum hayattaki hiç bir şeyden zevk alamıyorum, mutlu olamıyorum ağlamak bile gelmiyo içimden sıkışmış bekliyorum hiçliğin ortasında

"İnsanlar yanımdan ayrıldı, kadınlar geldi gitti, her seferinde kendimi pencereye yağmur damlaları vuran bir odada oturan yalnız biri gibi hissettim; çevremdekilerle aramda bir çeşit camdan engel var gibiydi ve kendi mi bu camı kıracak kadar güçlü görmüyordum."

Etrafımda beni dinleyecek kimsenin olmamasından o kadar yoruldum ki. Niye kimsem yok,niye her tükenmişliğimde tek başımayım? Sessizlik insanı yorar mı yorar.

4 senedir tanıdığım adamı kaybettim. Aslında bi hatam sonucu bitmedi. her zaman ettiğimiz kavgalardan biriydi hep derdim kendime her kavgadan sonra "barışırız" diye. o gün bir şey oldu ama yok dedim bitti. geri dönemedim içim nasıl boş olabilir bu kadar. nasıl üzülmem ben onu sevmek istiyorum ama yok asla yok içimde bir şey. en başta biraz zaman verdim kendime. dedim ki herhalde bu bir süreç bir şey hissedemiyorsun genel olarak, hayatını düzene koymaya çalıştığın bir dönemdesin yeni şeylere adapte oluyorsun başka şeylerle o kadar çok meşgul oldun ki hissetmiyorsun bir şeyler. Ne alakaysa. öyle bir şey olmadığını da anladım tabi sonra. ama bakıyorum şimdi öyle güzel sevilmişim ki. bebek gibi hissettirmiş beni. hatalarımız elbette oldu ama her şeyiyle harikaydı, keşke bir şeyler hissetseydim. Çok saçma ya çok saçma nasıl bi insan birden sevmeyi bırakabilir. neredeyse 2 aydır bunu sorguluyorum. Ama neredeyse özlemiyorum bile. özlemek de garip bir şey. özlenir elbette o kadar zaman geçirmişiz ne anılar birikmiş. ama canımı en çok acıtan şey de şu; beni o kadar iyi tanıyordu ki aklımdan geçen düşünceyi dahi bilebilecek derecedeydi. Beni çok güzel sakinleştirirdi her zaman. ne hissettiğimi bilirdi işte. Aynı zamanda en iyi arkadaşımdı zaten. böyle olmayan var mıdır zaten ? hiç sanmıyorum. ben beni çok iyi tanıyan dinleyen adamı kaybettim. en yakınımı kaybettim. ben şimdi kime hangi derdimi anlatayım ? hangi birini ne kadar biliyorlar ki? o kadar üzüldü ki o kadar duygusal bi insan ki zaten nasıl başa çıktı hiç bilmiyorum. yaptığı fedakarlıkları asla göz ardı edemem. birbirimizle var gibiydik evlenilebilecek en iyi insandı belki şu hayatta karşıma çıkan veya çıkabilecek insanlar arasında. ama işte. amadan sonrası beni de kahrediyor. evlenmek için evlenilir mi hiç ? duygularım darmadağın her şeyim darmadağın.

Sanırım biraz içtim. Sanırım dememin sebebi tam olarak ne zaman başladığımı bilmememden geliyor. Muhtemelen yine sarhoş olmuşumdur ama çok da önemli değil. Dün de böyleydi, ondan önceki gün de ve onu kovalayan 6 yıllık zaman diliminde de. İpleri ne zaman elimden kaçırdım, o kayış ne zaman koptu elimden bilmiyorum ama uzun süredir böyle ilerliyor. İnsanlar girip çıkıyor hayatıma, kadınlar giriyor. Bazı zaman ertesi güne adını bile hatırlamadığım arkadaşlarım oluyor. Memnun muyum bu halimden ? Hiçbir fikrim yok, zaten düşünmek eylemini ertelemek için içiyorum. Muhtemelen bıraktığım gün de son yılların uzun bir özetini yaşatan bir depresyonla yüzleşeceğim. Neyse ki hayat kısa, kuşlar uçuyor

Gözlerimin uykusu var

Sabah alarm kurduğumda uyanamıyorum. Birinin senini duyup günün başladığını hissetmem gerekiyor.

naber lan itiraf sayfası? bayağıdır gelmiyordum. çünkü duygu-düşünce denen şeyleri biraz hafife almaya, üstlerine gitmemeye başlamıştım. sonra bi’ yerde bizim fren patladı ya. evet, mlsf.. yazıp yazıp siliyorum, ne diye? kurup kurup bozuyorum, ne diye? durup durup dalıyorum, ne için? batıp batıp çıkamıyorum ama. yine başladı benim boğulmalar. ulan aynı sığlıktaki sularda hâlâ ya. hiç açılamadım, kıyıdan bi’ 7-8m dahi uzaklaşamadım net olarak bakıldığında. çok çabaladım, nefesim kesilinceye dek hatta. yardımcım da vardı dip akıntısı mı rip akıntısı mı, neyse o işte. açıklara açıldıkça geri dönememekten korktum bir nebze. konfor alanı falan filan işte canım, bırakamıyor insan öyle kolay. -dip akıntım sen misin yoksa? ben mi çekiyorum beni yoksa?- sonra bir gün bir baktım gerisingeri gelmişim başladığım yere. atılan o kadar kulaç, yutulan o kadar yakıcı su. ı-ıh. hepsi boşunaymış. devam etmekten korktuğum için ödediğim bedeller. çok sık olmaya başladı bu. ya hiç başlamazsın ya da bitirmeden bırakmazsın değil mi? mâkul kişi böyle yapar. hiç akla mantığa sığan davranışlar sergileyemedim iç meselelerim hakkında. dışarıdan ziyadesiyle rasyonel bir insandım oysa. şarkısı yarıda kaldı, aklı da karıda kaldı. az önce çirkin, bayağı bissürü şiir okudum. popülerlik güdüsüyle yazılmış, üç beş fav almak için atılan tweet benzerleriyle süslü, yazarın kurban olarak okura sunduğu tarzda. etkilendim hâliyle. -5 satır üstünü tenzih ediyorum- ondan bu ucuz söylemlerle kıvranışlarım. buraya da şeyden geldim ya, hesabı kapatma mevzuundan. sonra, sonra mesajlarıma kıyamadım. bir bok da yok gerçi ama. öyleydi işte. 1930 güne de -hayır, kendime- acıdım sanki bir miktar. ayrıca yedek de alınamıyor hâlâ. neyse sıraladım işte bissürü sebep. öyle işte. -bahsedilen tüm kişi ve kuruluşlar hayat ürünüdür. evde denemeyiniz.- (bak bak kelime oyunuma bak. benden max bu kadar oluyor **** abi. zaten senin sevmediğin tarzda bir insanımdır. yaşarken karşılaşsaydık, zamanlardünyalarevrenler biraz kaysaydı, kırardım ben de *****’i. beni de yetiştiremediler. ben ölünce de anlaşılamayacağım. hoş, anlam’a değecek bir kıymetim de yok.)

cumartesi gece bi karar verdim. vazgeçmiş gibi görünsem de aslında vazgeçmedim, sadece uygun zamanı bekliyorum.

Yaşamamın tek sebebi kendimi öldürmenin günah olması. Dayanacak gücüm kalmadı, nefes almaya sebebim kalmadı. Ne beni koşulsuz seven bir ailem var ne de işyerinde huzurum. Çalışmasam evde kafayı yiyorum çalışmaya geldim burada iki gerizekalı yüzünden yine kafayı yiyorum. Kimseye derdimi de anlatamıyorum. Herkes her şeyi biliyor ve ben hiçbir şey bilmiyorum. Keşke yeni bir sabah hiç olmasa, keşke olduğum yerde unutulsam sanki hiç var olmamış gibi... Tükendim, bittim. Söyleyecek bir sözüm kalmadı hayatta. Söyledem de kimsenin umrunda değil zaten.

Bir yıldır atatürk yalnızlığı yaşıyorum.

Uyumayı unuttum ig

Bir tuhaflık var bende çözemedim. Böyle aklı başında davranmam normal değil. Bir şeyler oluyor bana ama ne oluyor bulamıyorum?

Her şeye rağmen içimden atmak, gelmiyor içimden.

her gidenin arkasından bir yazı yazmayı seviyorum ben. İçimde söyleyebildiğim ya da söyleyemediğim her şeyi yazmayı çok seviyorum. Ama bu sefer yazamıyorum sözlük. Böyle bir insana içimden veda yazısı yazmaya henüz hazır değilim. Veda etmek istemiyorum, ama her bir satırımda yaşasın istiyorum. Henüz hazır değilim. seni gördüm rüyamda

4 yıl önce Ramazan ayında bir gün babam dağdan mantar toplamış getirmişti. Ben de oruçlu olduğum için etli yemek çekiyor canım. Neyse anneme sordum ne var yemekte mantarlı bir şeyler yapmış babamın canı mantarlı istiyormuş. Sinirlendim istediğim şey yok diye. O an salladım işte ben mantardan nefret ediyorum asla yemem falan yemedim de inat etmiştim babama. Sofraya oturduk ne kadar ısrar ettiyse de yemedim. Bundan 5-6 ay sonra babam vefat etti ve ben hala mantar yemiyorum. Nefret falan da etmiyorum aslında. O gün inattan yemedim şimdi yersem hainlik gibi geliyor bana bilemiyorum…

(#4266508) Şu entryi yazdıktan 2 saat sonra başıma çok kötü bir şey geldi. Bunun ne çeşit bir kötülük olduğunu tam olarak açıklayamam sanırım. İos güncellemesi gelince telefonumun hafızasının tamamen dolduğunu fark ettim ve en azından fotoğrafları falan bilgisayara aktarayım dedim. Çok zor aq. Her seferinde kanser ediyor beni bu işlem. Neyse bu sefer gereksiz zorlaştı bir türlü olmuyor telefon hata veriyor falan. Müşteri hizmetlerini aradım. Beraber uğraştık falan. itunes'i tekrar kurduk vs. vs. En son telefonu bilgisayar üzerinden yedekleyip güncellemem de istendi. İşlem uzun sürdüğü için bitince tekrar arayın falan dendi. Ondan sonra da iyice bok oldu telefon. Durduk yere dondu kaldı açılış ekranında. Birkaç kez itunes üzerinden güncelledim, orada not vardı eğer yine güncellenemeyip telefon düzelmezse mecburen geri yükle demem gerekiyordu ve öyle olunca da telefonumdaki tüm veriler silinecekti. 2 saat boyunca uğraştıktan sonra birden bir aydınlanma geldi. Dedim yapacak bir şey yok sıfırlayacağız telefonu. Ve yaptım. Bunun benim için tuhaf anlamları var. O telefonun içinde bir daha ulaşmamın mümkün olmadığı bir sürü şeyler vardı aslında. Anılar, bilgiler, veriler ve geçmişte kalan bir sürü tuhaf şey. Hatta bazıları eskaza ortaya çıksa ciddi ciddi başım belaya girebilecek şeyler de vardı. Hepsi gitti. :)) Kendi tarihimin tozlu sayfalarında kaldı artık sanıyorum. Bu biraz üzücü, kırıcı ama belki de iyi bir şey henüz emin değilim. Bazı şeylerden kendi rızamla kopamıyordum ve sanırım kader bu konuda bana destek çıkmaya karar verdi. Vardır bir bildiği diye umuyorum. Tanrı zar atmaz çünkü ve ben tanrının sevdiğinden emin olamasam da merhamet ettiği bir kulu olduğumu düşünüyorum zaman zaman. Sanki telefonla beraber bende de bir şeyler sıfırlanmış gibi hissediyor olabilirim. Ya da öyle umuyorum bilmiyorum. Yeni bir sayfa belki de, yeni bir insan en azından. Hayatta bir şeylere 576. kez falan yeniden başlıyorum. alsdkalsd Yarın spora falan da başlarım ben kesin. :D Öyle işte. Kesip atamadıklarımı belki de kesip atmam isteniyordur, telefon bir işaret sadece. Güzel anılar vardı. Daha güzelleri olacağına dair bir beklentim ve umudum kalmadı, güzel olanlar güzelliğiyle orada kalsın yeter. Öpüyorum yanaklarınızdan ve özgürlüğümüze içiyorum. Şerefe o zaman.

Doğalgazı açtım.

Sokakta biriyle karşılaşıyorum veya biri bana whatsapptan mesaj atıyor halimi hatrımı soruyor o an doğru gitmeyen bir durum varsa hayatımda başlıyorum anlatmaya. Sen nasılsın senin okul nasıl cart curt sormayı unutuyorum. Bu bence baya saygısızca. Kendime çeki düzen vermem lazım.

her zaman "aşk boş iş yeaa ben aşık olmam" tarzında büyük konuşuyorum ki evren beni göt etmek için sevgili mevgili bi şey göndersin

Bazen içimi böyle bi huzur kaplıyo etrafımdaki herkesi her şeyi çok seviyorum buraya gelip en güzel duygularımı paylaşmayı bütün entryleri okumak istiyorum ama bazen de o kadar bunalıyorum ki ne kimseye sevgi gösteresim geliyo ne etrafımdaki insanları seviyorum.. sadece odama kapanıp dizi izlemek ya da oyun oynamak istiyorum.. böyle olduğum zamanlarda da hep kendimi sorguluyorum gerçekten etrafımdaki insanları seviyo muyum diye? Bu soruya cevap verdiğim zaman neşem tekrardan yerine geliyo.. garip bi hayat..

Sanki hiç boş vaktim yokmuş gibi metroya koştum demin . Hareketlere bak ,gece YouTube da sabun kesme videosu izlerken hiç mi utanmayacağım acaba kendimden

Hiç yapmamam gereken bir şey yaptım:))normalde ruh hastası insanların yapacağı bir şey. Ahshs ama öyle güzel bir şeye sebep oldu ki yazamıyorum bile :))bu sabah tekrar girip ekran kaydı aldım sık sık kendime hatırlatmak için:))

2 gündür yarım bardak çay ve iki üç tane sarmayla duruyorum. soranlara yemek yediğimi söylüyorum

28 saattir falan yataktan çıkmaya 576 saattir duş almaya 5 saattir falan kahvaltı yapmaya 12 gündür falan birikmiş bulaşıkları yıkamaya niyetliyim. Az önce 3 gün önce çalıştırdığım çamaşır makinesinin içindeki çamaşırları fark ettim. Leş olmuş hepsi. Bugünün pazar olduğuyla güneşin hiç göremeden battığını aynı anda fark ettim. Ve aynı zamanda Ekim ayının son günü olduğunu ve yarının pazartesi olduğunu ve yarın Kasım ayına girdiğimi 2020 yılından çok uzaklaştığımızı, pandeminin bitmediğini ve 2020 kasımından bu yana tam 1 yıl geçtiğini son 36 saattir ne yaptığımı ve ne yapamadığımı ve bir sürü şeyi az önce fark ettim. Sadece başım dönüyor sanıyordum halbuki tüm gezegenler ve tüm galaksiler dönüyormuş dünya ve samanyolu dahil. Hayatım kayarken onu kaçırmışım. Tıpta bunun bir adı olmalı artık.

Bir yılı geçti burdayım ama hala yardım hattını anlamadım ne zaman tıklasam boş://

bugün yeni gözlüğüm teslim aldım, oradan aklıma geldi. ben çok uzun yıllardır gözlük kullanıyorum; bir sürü gözlük, bir sürü gözlük camı değiştirdim bugüne kadar ama hiçbirinde sevgilimin yanında olduğumda baktığım gözlükten bakamadım hayata. bambaşka bir şey o gözlük. renkler daha canlı, her şey daha net, daha parlak. hayat daha güzel görünüyor o gözlüklerden. daha bi huzurlu oluyor, daha bi mutluluk verici oluyor. inanamıyorum gerçek olduğuna. bahsi geçen gözlük temsili; gorsel

Sevdiğim beyi çok seviyorum gerçekten ama bazen sanki ona ait değilmişim gibi geliyor onu görmediğim zaman çok özlüyorum her zaman yanında olmak istiyorum onu seviyorum ama aşık değilim gibi sanki. Çok üzülüyorum böyle düşününce insan aşık olduğunu nasıl anlarki :( çok kötüyüm sözlük çok nasıl hissedeceğimi nasıl davranacağımı bilemiyorum. Derdimi anlayan varsa yeşillendirebilir

Bazen yaşamsal fonksiyonlarımı yerine getirmek için bile üstün bir çaba sarf ediyorum. Tam şu an mesela nefes almaya çalışmak, nefes almak için kendimi zorlamak çok ama çok zor. Bir gün kendimi hayatta tutmaya çalışmaktan yorulup o yorgunluktan öleceğim diye çok korkuyorum. Keşke kimsenin hayatında yara açmadan gidebilseydik. Keşke birilerinin ölümü hayatımızda bu kadar büyük yaralar, doldurulamayan boşluklar açmasaydı. O zaman kimseye yara olmayacağımı bilerek bir şeyleri değiştirirdim. Belki de hayatımdaki kimse için bu kadar önemli değilim ve hayatta kalmak için uydurduğum milyon bahaneden biridir bu da. Bilmiyorum. Sadece çok yorgunum ve bu geçmiyor.

Ben galiba Türk kahvesinin tadını sevmiyorum ya. Ama bğımlılık oldu benim için. Günde en az iki tane içmeden duramıyorum.

İnstagramda rastgele gezinirken asosyal sözlügün paylastıgı bir entryi okudum. Yazı çok tanıdık geldi hesabı inceledim bir de ne göreyim :) Meğersem yakınımın hesabıymış. Vurucu nokta ise kendisi bir başlığa yalnız ve kimsesiz olduğunu yazmış bu cümle beni biraz kırar.