Son 2 haftadır kuyruk sokumu bölgemde iltihaplı bir kitle var. Omurgam baskı yaptığında canım acıdığı için ayakta duramıyorum, oturamıyorum, yan yatmak bile zulüm gibi. Bir anda hayattaki herşeyim kısıtlandı. İşe gidemiyorum, okula gidemiyorum, kendi yemeğimi hazırlayamıyorum hatta tuvalet işi bile bir işkence sanki.
Bu süreçte ilk 1 hafta yalnızdım. Anneannem yoğun bakımda olduğu için annem onun yanındaydı. Evde erkek kardeşim ve babamla kaldım ama ikisi de odaya gelip sadece kuru bir 'nasılsın?' diyor veya 'aç mısın' diye sormaktan başka bir şey yapmıyorlardı. Sancılarım çoğaldıkça çoğaldı.
Genel Cerrahi doktorum iltihap boşaltılmadan kitleyi almak için ameliyat yapamayız dedi. İltihapı boşaltmak için işlem gerekiyordu ve iltihaplı bölgeyi uyuşturamayız dediler. Acımı anlatmam imkansız, neşterle 3 kesik, boru sokup su sıkma, yaranın içine bez sokma... Tüm işlemleri saniyesine kadar anlatabilirim. Pansuman odasına yürüyerek girip, sürünerek çıktım ve doktor 20 gün boyunca iltihabı çıkarabilmek için aynı işlemler her gün yapılacak dedi. Tüm sesim koridorda yankı yaptığı için insanlar bana acıyarak bakıyordu. Babam eve getirip, acıyla yatağımda bırakıp gidiyordu.
Sonra annem geldi. Yeni doğmuş bir bebekmişim gibi bakıyor bana 1 haftadır. Yemeğimi yiyeyim diye salondan masayı odaya taşıyor, ilaçlarımı aksatmıyor, üzerimi eğilmeme izin vermeden özenle değiştiriyor, 3 gündür acı dolu bir pansuman geçiriyorum ve o odadan perişan çıktığım zaman onu da dışarıda, acı çektiğim için perişan halde buluyorum.
Bundan 2 hafta önce annemin gerçek önemini bu kadar iyi bilmiyordum belki de. İşe git, okula git derken tamamen kendi hayatımdaydım ve kavramsal olarak sadece ben vardım. Şimdi hayatım tamamen anneme bağlandı. Hiç oflamıyor, sargı bezinden kan sızıyor yatak, çarşaf kan oluyor, gıkını çıkarmıyor. Önce üzerimi değiştiriyor, sonra yatağı. Daha sonra hiç bir şey olmamış gibi bana yemek yedirip ilaç içiriyor ve pansumana götürüyor. Ben pansuman yapılırken acıdan içeride ağlıyorum, o sesimi duyduğu için dışarı da ağlıyor. Benim bakımım yetmez gibi bir de evle, erkek kardeşim ve babamla uğraşıyor.
Kardeşim ergenliğe yeni girdiği için huysuz ve kavgacı, babamsa tam bir 'bana hizmet edilsin' adamı. Bu akşam tutturmuş 'bugün yoruldum masaj yap ayaklarıma' diyor anneme. Kadın yine de gıkını çıkarmıyor ama benim zoruma gidiyor.
20 gün sonra ne olur, ameliyat olur muyum, ne zaman iyileşirim bilmiyorum. Tek bildiğim canım ne kadar acırsa acısın günün sonunda ve herşey de annemi buluyorum yanımda.
Uzun uzun içimi döktüm, buraya kadar okudunuz mu bilmiyorum, hatta sizin annelerinizi hiç tanımıyorum ama ben benim anneme ne yaparım da bunun karşılığını vermiş olurum bilmiyorum. Lütfen annelerinize iyi davranın. Büyüdüğüm için artık onun bakımına muhtaç değilim sandım ama hayat beni yine şaşırttı.
Canım annem, sana hayatım boyunca minnettar olacağım..