Kişinin kendi içinden çıkarması gereken yeni bir insandır.
Her şey bittiğinde başka bir insana değil kendinize bel bağlamaktan başka çare yok çünkü. Aklınız varsa bunu hayat boyu kendinize kılavuz edinin.
Bu millete bazı anlarda daima yalnız olduklarını ve yalnız kalacaklarını anlatamadım. Tam her şey bitti dediğin anda kurtarılmayı beklemeyin. Çünkü tam da o zaman herkes sırtını dönecektir bir şekilde. İnanmazsınız bile en yakınlarınız bile sırtını dönebilir böyle anlarda. Bu noktada kurban rolüne bürünmeyip kendinizi kendinizden kurtarmak maalesef tam olarak size kalmış bir durum.
Her şey bittiğinde, tüm ışıklar söndüğünde, karanlığın ortasında kaldığınızda, hiçbir çıkış bulamadığınız o günde değil ama o kara günün ya da günlerin ertesi günü ne yapıyorsan aslında bundan sonra sen de o'sun.
Hayat bu, inişler çıkışlar hep oluyor. İnsanlar her gün nelerle sınanıyor aklınız almaz. Sokaklar çaresiz, üzgün, öfkeli, muhtaç, acınası insanlarla dolu ve muhtemelen çoğumuz bir gün o sokaktaki adamın geçtiği yoldan geçeceğiz. Belki bugün değil ama bir gün mutlaka geçeceğiz. Şanslı azınlıktansanız ne mutlu tabii.
Ama en kötü günün ertesi günü ne yapacaksın? Bence asıl sorulması gereken soru bu. Dediğim gibi, inişler ve çıkışlar hep var ama inerken çıkışa hazırlanmak, çıkarken düşüşe hazırlanmak bu oyunun doğru oynanış biçimi maalesef.
Üzgünken umutlu, mutluyken huzursuz olmak oyunu kuralına göre oynamak demek maalesef.
Tam her şey bitti derken yolun sonunda belli belirsiz bir ışık görünür, eğer kurtarılmayı bekleyen bir kurbansan o ışığı çoğaltman mümkün değil. Deri değiştirmek istiyorsan düştüğün yerde yeni virajı dönerken giyeceğin takım elbiseyi dikmek gerekiyor. Maalesef gerçek olan bu. Ayakta kalanlar genellikle katil tabiatlıdırlar, önce yere düşen kendilerini öldürürler. Hem bir daha düşmemek için hem de o düşen adamı bir daha görmemek için.
Gömleğime kan bulaştı. Kırmızı kravatımla kombinleyeyim o halde. Şık durur.