Bazen yaşamsal fonksiyonlarımı yerine getirmek için bile üstün bir çaba sarf ediyorum. Tam şu an mesela nefes almaya çalışmak, nefes almak için kendimi zorlamak çok ama çok zor. Bir gün kendimi hayatta tutmaya çalışmaktan yorulup o yorgunluktan öleceğim diye çok korkuyorum. Keşke kimsenin hayatında yara açmadan gidebilseydik. Keşke birilerinin ölümü hayatımızda bu kadar büyük yaralar, doldurulamayan boşluklar açmasaydı. O zaman kimseye yara olmayacağımı bilerek bir şeyleri değiştirirdim. Belki de hayatımdaki kimse için bu kadar önemli değilim ve hayatta kalmak için uydurduğum milyon bahaneden biridir bu da. Bilmiyorum. Sadece çok yorgunum ve bu geçmiyor.