asosyal itiraf

Kendi başıma olduğumda geçirdiğim vakit arkadaşlarımla ya da başkalarıyla geçirdiğim vakitten daha kaliteli ve eğlenceli geliyor..

selam sözlük bayadır yazmıyodum hatırlatalım kendimizi. çok yoruldum ya. iş çok yoğun geçiyo kendime vakit ayıramıyorum hiç. zaten ayırsam ne yapcam onu da bilmiyom evde oturup dota oynarım sanırım. kimseyi almak istemiyorum hayatıma bu aralar. kimseyle tanışmak kimseyle konuşmak istemiyorum. sadece bugün de bitsin bugün de bitsin diyerek günlerimi geçiriyorum. başa dönelim buraya geliş sebebime. aldatılmam. beş buçuk ay olmuş. artık iyiyim sanırım. ne özlem ne öfke ne sevgi ne de nefret hiçbir duygu kalmamış içimde. uzun zaman sonra profiline baktım. güzel görünmedi be. her haliyle güzel bulduğum en çirkin hallerini bile beğendiğim kadın güzel gelmedi. mutlu edici. ilaçlarımı bırakmak yanlış bir karardı biliyorum. ama o kadar uyuyamazdım vaktim yoktu. hala yok ama geri başlamam gerekecek çünkü kontrol altında tutamıyorum duygularımı. ne anlatıyom ben ya. yazmaktan da keyif almıyomuşum. iyi geceler.

içim çürüyor benim. bi keresinde bir arkadaşım kahve falıma bakıyordu ve dedi ki, yaşadığın bazı şeyleri yaşamamış gibi davranıyorsun, onları görmezden gelip bir sandığa kilitlemişsin, yüzleşmeyi kabul etmiyorsun, içten içe çürüyor sandığın demişti. tokat yemiş gibi olmuştum. sonra yine görmezden geldim dediğini. uzun zamandır da dememiş gibi düşünmemişim bile. işte benim en boktan özelliğim bu. yüzleşememek. yüzleşemiyorum ya. yüzleşince nolacaksa gerçi? daha mı iyi olacak? ara ara yüzeye çıkanlar var da savuşturuyorum. bastırmak iyi değil de karşıma alıp enine boyuna incelersem nolacak sanki? nolacak ben diyeyim. kafayı yiyeceğim. bazen kendimden çok korktuğum zamanlar oluyor. bazen bana güçlüsün diyenler oluyor. işte o yüzeyde görünen. hiçbir zaman göründüğüm gibi biri olmadım. biraz sinsi buluyorum sanırım bu yanımı. sonuçta insan göründüğü gibi olmalı. bense bir dünya duvar örmüşüm gerçek benin önüne. ama kimseye bir zararım yok. benim zararım sadece kendime. benim tek düşmanım yine kendimdir. barışması gerek insanın kendisiyle de ruhum bu kadar öfkeliyken nasıl olur bilemiyorum. bi yerden acısını çıkarması lazım. sonuçta var olduğu günden beridir, bedenimin parçası olan beynime, bilincime nazaran daha fazla şey hatırlıyor olmalı. ve çok öfkeli. en yakınında da kendini buluyor işte. etten kemikten. ve bu etle kemik yığınından pek hoşnut değil gibi geliyor bana. sanki onu buraya zincirlemişler gibi. sanki hiçbir zaman gelmek istememiş gibi. hayatı bazen bir sofraya benzetiyorum. insanlar her zaman olduğu gibi açlar. tabaklarına saldırıyorlar, yetmiyor birbirlerinin payına göz dikiyorlar, daha fazla pay alabilmek için her şeyi yapmaya hazırlar, ağızlarından tükürükler ve yemekler fışkırıyor ama doymuyorlar. bense bir köşede oturmuş tabağıma midem bulanarak bakıyorum. ben doydum, bana müsade demek istiyorum ama ayıp olmasın diye susuyorum sanki. bi de itiraf edeyim, itiraflardan nefret ediyorum. ama bazen ruhumun kusması gerekiyor işte.

Sabah kendime ıspanaklı smoothie yapmak için hazırlık yaparken eşim gördü ve “Aaa ıspanaklı börek mi yapacaksın” diye sevindi baya hahahahha. Ayrı dünyaların insanıydık ya da şey, beni bir tek sen anladın sen de yanlış anladın bebeğim

Geçmişten bu güne fazla konuşmadığım hep dinleyici kaldığım için asosyal damgası yedim. Ve bunu kabullenerek aşırı bir şekilde içime kapandım. Bundan hiç mutlu değilim.. Kimsenin sözüne kulak asmamalı asla onların dediklerini yapmamalıyız. Her zaman kendi bildiğimizi oynamalıyız ki mutlu olalım.

İndirimler görüyorum sürekli. Şu indirimi kitaplara da uygulasalar keşke. Yaklaşık 7-8 kitap alma düşüncesindeyim. Bakın kendi gelişimim bir yana, bu kitaplarda olan bilgilerle vereceğim eğitimlere olan katkım çok daha fazla olacak. Ufku genişletme meselesi, ince detaylara ulaşmam için gerekiyor. Hesap yaptım toplamda 750₺. İnsafsızlar. Ölmek bile parayla, bari kitaplarda indirim yapın da bilgili ölelim. Allah’ınız yok mu lan siziiinn 220₺ kitap mı olur laaan

Bok gibi bir gündü ve yine gayet kötü bir akşam , amına koyayım böyle istikrarlı hayatın...

Bu yaşıma kadar kendime ait bir hayat kuramadığımı farkettim ve bu cok acı verici. Lise ve üniversite tercihlerimi ailemin dediklerine kendimi ikna etmekle gecirdim. Kücükken hep sessiz kalan ve laf dinleyen çocuktum o kadar öğrenmişim ki başkalarının sözünü dinlemeyi bir süre sonra kendi isteklerimi baskılamaktan içimdeki kişiyi öldürmüşüm. İlişkilerimde de hep öyle oldu bana doğru gelen bütün fikirleri anlatamadım ve ya anlamadılar. Ve sonrasında ben yine suçlanarak terkedildim her seferinde karşı tarafın beklentilerini karşılayamadım diye. Şimdi 28 yaşında kimseye güvenemeyen, korkak bir adam oldum çıktım. Kendim nerdeyim ne istiyorum haberim bile yok. Başkalarını memnun edicem diye kendimi kaybetmişim farkında degilim. Ne yapacağımı da hiç bilmiyorum.

Yalnız kaldığımda deli gibi sövüyorum yerinde duran koltuğa bile sövüyorum yastığı kafama bastırıp bildiğim bütün küfürleri sayıp rahatlamaya çalışıyorum.

Hayatta beni merak etmesini istediğim tek kişi beni merak etmediğinde insana biraz koyuyor. Ama asıl başkaları beni merak edip nasıl olduğumu sormaya başladığında hissediyorum acısını. O kadar değersiz hissettirdi ki... "5 dakikası yok muydu bana ayıracak?" demeyi kesemiyorum kendi kendime. Arasa dese "nasıl oldun?" tüm dünyalar benim olacakken, böyle ufak şeyler tüm günümü güzelleştirecekken olmayınca o kadar düşüyor ki modum... Şu kısacık hayatta tüm zamanımı onunla geçirmek istemiştim. Sakin, dingin, insanın az olduğu bir hayat. Çok şey istemişim...

Yıllarca birinin gelip beni düştüğüm yerden kaldırmasını bekledim. Kimse gelmedi. Birinin beni anlamasını istedim. Kimse anlamadı. Çok fazla şey beklemişim insanlardan.

bazen yok olmak istiyorum.

günlerdir tivitlerime manasız imaları ve eski eski tivitlerime gidip favlamalarının ardından 'bortubocek ben özledim' yazdı bugün arkadaşlar. haftalardır içimde tuttuğum onca cümleyi nasılsa anlamaz diyip yazmayacaktım ama sonra benim içimde kalıp bana dert olacağına söyleyeyim ona dert olsun olduğu kadar dedim. ne var ne yoksa döktüm içimi en sonunda da bak yoluna bu saatten sonra dedim. içim öyle bi hafifledi ki anlatamam. keşke daha önce deseymişim.

--- spoiler --- bende aşık oldum. çok aşık oldum. onların kalbi aşık olduğu için çarptı. ben aşık oldum. kalbim duracak gibi oldu. --- spoiler --- (bkz: Şubat (dizi))

yıllar sonra sevgilim oldu. Ama ben yine yalnızım. Hayatımda güzel bi yerdesin sadece üzgünüm sevgilim. O büyük boşluğu doldurmak zaten mümkün değildi. Pinhani’nin de dediği gibi “Bu yalnızlık içime işlemiş Çıkartamazsın çünkü o senden eski Bu yalnızlık içime işlemiş Çıkartamazsın çünkü o benden biri”

Ne hissetmem gerektiğini bilmediğimiz dakikalardayız. Kocaman bir boşluk var, düşüyorum. Bağırmıyorum. Yere çarpmıyorum.

hikayem seninle başlardı, seninle devam etsin..

En yakın arkadaşım polisliği kazandı yakın zamanda gidecek 8 ay falan yok, en yakın ikinci arkadaşım da yakın zamanda askere gitti. Geçmiş olsun benim arkadaş çevrem bitti artık yapayalnız bir adamım, bir süre...

Eğer ağlamıyorsam kafayı yastığa koyduğum gibi uyurum uyuyamıyorsam uykum gelmemiştir zaten uyumaya çalışmam ya da ertesi gün erken kalkmam gerekmesi bir rutin olmuştur d hiçbiriyse uyurum mlsf. Çocukken televizyonlarla tuhaf bir iletişim şeklimiz olduğuna inanırdım. Aklımdan geçen şeyi 5 saniye sonra filan tv'de görürdüm, çok az tırsar çok mutlu olurdum. İnsanlarla ya olduğumdan yüksekte kalarak ya belli bir gerginliği devam ettirerek iletişebildiğimi anlıyorum yoksa noluyor diye kendime onların bana sorduğu gibi sormak çok zor geliyor, çünkü fazladan bir cevabım yok. Konuşmayı bilmiyoruz kendi kendimizle konuşmak daha zor. İşleri zihnimde sürekli üst üste eklerim. Bunlar gerçek manada boş olduğum zamanlar. Gün içinde hepsini yapacağıma dair bir inanç geliştiririm, günün bitmesine 10-15 dakika kalana kadar, buna her seferinde gerçekten inanmak yoruyor. Gsgsgs. Ta ki hareket etmeye başlayayım. Dans etmeyi çok seviyorum bu yüzden. Günlük karamsar uzun vadede aydınsarım. Güncel müslüman kavramına inanıyorum. Yani hayatın bir alanına zihnin bir köşesine hapsetmeden, köşe yazısı okumam ama buna köşe yazarları yazdıklarına ne kadar inanıyorsa o kadar inanıyorum, umarım düzelecek. En bayat ummakların en devamlı ümitsizlikleri ler ler ler.

kedileri sevmiyorum. ortamlarda herkes kedi sevdiği için sevmediğimi söyleyemiyorum ama sevmiyorum işte. fazla sinsi geliyorlar bana.

Erkek arkadaşım var daha yeni. Uzun yıllar sonra. Muhtemelen benim yüzümden biticek bi ilişki. Güzelsin dese inanmıyorum seviyorum dese asla. Her şey sonunda bi yalana varıcakmış gibi yaşıyorum duygularımı. Hep askıda.

Bazen kaderin bana çok büyük haksızlıklar yaptığını düşünüyorum. Ama tam olarak kimden hesap soracağımı bilmiyorum. Camı açıp mutlu musunuz lan orospu çocukları diye bağırasım geliyor. :D

yalnızlığını paylaşabileceğin insanı arıyor olmanın sonucu aşk mıdır sözlük? ben yalnızlığı paylaşırken aşık olmayı değil eğlenmeyi istiyorum. saçma salak yerlerde 2 kadeh bir şey içip tüm enerjimi kahkaha atmaya kullanmak istiyorum. eğlenceli olduğumu söylerler hep. ben eğlenceme ortak isterken biri beni sevsin değil benimle keyifli vakit geçirsin istiyorum. dostluk değil arkadaşlık değil aşk hiç değil. ne istediğini bilmeyen insanlara her zaman söverim ve ben ne istediğimi bilmiyorum sözlük.

İçimdeki sesleri dinlememek için müziğin sesini son ses açıyorum.

ben aptal insanlardan kaçmaya çalıştıkça daha da içine batıyorum bu nasıl bişey ya kafayı yemek üzereyim, bütün ayı, yobaz, keko ne varsa hepsi benim etrafımda

uykusuzluktan başım/gözüm ağrıyor. tam tüm işleri sonunda bitirdim, iki saatlik bir kıvrılayım dedim, beş dakika bile uyuyamadan kabus görüp sıçrayarak uyandım, kaçtı uykum. başımsa hala ağrıyor. ileride bir cadıyla anlaşma yapmam icap ederse hayatımdan alacağı bir günü belirledim şu an... aq hayatı.

imkansızın verdiği acı tatla artı bir daha yıkık devam ederken hayatıma bir şeyleri düşlemek hala çok güzel.

ekstra dikkat dağınıklığım olduğu için dışarıda arkadaşlarımla oturduğumuz zaman belli bi zaman sonra onların suratlarına baksam bile dinleyemeyip farklı şeyler düşünmeye başladığım için bi kişiyle çok uzun zaman muhabbet etmeyi sevmiyorum. belli bi zaman boş bir suratla yüzüne bakmış oluyorum çünkü hele bir de muhabbet sarmazsa yarım saat sonra ben yokum

aramızda bi şeyler olduğunu düşünmüştüm. ta ki "benimki" diyene kadar. o an öldü her şey

geri dönüşü olmayan o noktadayım.

8 yıl sonra aşık oldum bu hissiyatı çok özlemişim.

Öküz kadar adamım oturdum çocuk gibi ağlıyorum sonra yok sen erkeksin güçlüsün bok güçlüsün

Dün kendime kar küresi aldım. Ve sanki sevdiğim bir insan bana bunu almış gibi mutluyum. Kendi kendime hayaller kuruyorum falan. Kimse almayınca kendi kendime hediye aldım, ne yapayım. Yalnız olmak böyle bir şey sanırım.

Bazı akrabalar var ki Allah düşmanımın başına vermesin. Baba tarafından zaten hiç hazzetmiyorum. Bir tanesi - biliyor ya sınava hazırlanıyorum- arıyor, yok şöyle yok böyle napıyorsun, hazırlanıyor musun falan filan. Ağzının ortasına bir tane çarpıcaksın o olucak. Ne yapsalar ne söyleseler dokunuyor ya. Çünkü bir söyleyiş var bir başka söyleyiş var. İkisi çok farklı şeyler arkadaşlar. Gıcıklar! Alçaklar!

Gitmiştim, ben aslında yoğum.

Bu başlığa yazdığım tüm entirileri okudum az önce. Arada kendi entirilerimi okurum ve bundan garip bir haz alırım.(bkz: zevk alınan ufak sapıklıklar) 2021'de hiç uğramamışım bu başlığa. Yılın son zamanlarında yetiştik gittikçe ketumlaşıyorum demek. Neyse zamanında güzel şeyler itiraf etmişim kendimce. Bazılarının konusunu tam hatırlamasam da ve siz çoğundaki gerçek itirafı göremeseniz de benim gibi biri için yeteri kadar açık olmuşum. Hiçbir zaman kendini tam olarak açık edemeyen biri olarak iyi bir adım bu başlık benim için. Hayatımda belli periyotlarda şu (#2338949) eşikten geçiyorum. Herkesin hayatla başa çıkma yöntemi başkadır. Benimki de böyle işte. Pasif direniş. Saf koruma. Olaylara müdahale etmememdeki naif inancım, kendi saf koruma mekanizmam böyle çalışıyor bende. Korkaklığım başka türden cesaretleri doğuruyor. Sırf korkumdan başka başka şeyleri göze alabiliyorum. Çoğunuz tanıyorsunuzdur zaten bu duyguyu. Geçtiğimiz günlerde çok kritik bir adımın eşiğinden döndüm. Bir gün kendi frenleriniz boşalırsa en yakın arkadaşınızı fren olarak kullanabilirsiniz. (bkz: iyi tavsiye) İşte yine eylemsizliği seçiyorum. Bakalım bu yol ayrımı bizi nereye götürecek. Kadere teslim oluyorum yine. Dışarıdan gelen tüm saldıralara hala direnebiliyorum. Tüm kapımı çalanlara evde yokmuş gibi yapıyorum. Bana atılan tüm pasları es geçiyorum. Yakılan sinyalleri görmezden geliyorum.  Saf korumaya alıyorum kendimi. Yıkılan kulemi yeniden yapıyorum. Ne zamana kadar? Birisi öldüğümü düşünüp kapıyı kırana kadar.

bugün vatana millete hayırlı en ufak bir eylemim olmadı. ders de çalışmadım. allah benim belamı versin.

Bana her canım dediğinde eriyorum. Tek bir kelimenin, iki hecenin, senin kalbime bu kadar sirayet etmene inanamıyorum.

Bugün bir haftalık mutsuzluğuma ara vermek için sonucu bana göre ağır olacak bir şey yaptım. Kendimi mutlu etmek için bir şeylerden vazgeçmek üzse de başardığımı hissediyorum.

Hayatı artık zaman geçsin diye yaşıyorum gibi, umudum kalmamaya başladı.

Benim için önemli ve zorlayıcı bir mesele var ki o da farkına vardığın şeyi kabul edebilmek. Ben artık farkına vardığım şeyleri kabul ediyorum. Kızmıyorum, küsmüyorum. Üzülmüyorum diyemeyeceğim yalan olur, en azından daha az hırpalıyorum kendimi. Sakinim. Çok sakinim. Olması gereken neyse o oldu ve olmaya devam ediyor. Yersiz endişeye de çabaya da mahal yok artık. Her şey yolunda mı bilmiyorum ama her şey olurunda kesin bilgi. Fark ettiklerimi kabullendikten sonra olmasını istediklerim olması gerekenlerle bütünleşmiş halde. Elimde olan şeylerle olmayan şeylerin ayrımını da hiç olmadığı kadar verimli şekilde yapıyorum. Oldurmaya çalışmanın ya da Amerika'yı yeniden keşfetmenin alemi olmadığını kabul ediyorum! Israrın, zorlamanın, yorulmanın gereği yok. Bize gereken tek şey akışta kalmak. Bizim olan iyi ya da kötü her neyse bizi bulacak, oluruna varacak. Sırtımı bu gerçeğe yaslamak, başarmak zor oldu ama oldu. Hiç kimseyle ve hiçbir şeyle oldurmaya çalışma mücadelem kalmadı. Benim kavgam bitti. Yol güzelse yürüyor, çay sıcaksa içiyorum özetle. Ve bu hiç olmadığı kadar güçlü bir o kadar da iyi hissettiriyor. "Sonra bir bakmışız, tüm taşlar yerine oturmuş. Kafanda her şey sessizleşmiş, sorularının cevaplarını da almışsın. Oluruna varmış, zaten ne yapsan da oluruna varırmış. Sadece zamanı var."

en son ne zaman uyuduğumu hatırlamıyorum şu an.

. cümlelerime bu şarkıyla baslamak istiyorum zira su an ruh halimi anlatmaya kelimelerim yetmeyecek muhtemelen… Hem bütün ihtimalleri hem de kendini tuketmis biri olarak yaziyorum bunları her şeyi berbat eden ben miyim? Beni buna insanlar mi itti? Bunun kararini veremiyorum, sağlıklı düşünemiyorum. Sevmeyi unutuyorum insanlar nasil sevilir ben unutuyorum. artik sevemiyorum kimseyi, sağlıklı iliskiler yurutemiyorum. butun iliskilerim pamuk ipligine bağlı ve kopmak hic de zor değil. son zamanlarda hayatimdan cikan insanlarin haddi hesabi yok, belki de hic hayatima dahil olmamislardir. sadece bi ugrayip gidenlerdir, bilemiyorum. giderek daha da yalnızlaşıyorum. telefon rehberimi actigimda aramak istediğim, iyi degilim demek istedigim kimse yok. farkli hikayelere basladigimi zannedip hep ayni sona ulasmaktan cok yoruldum…

kaygılarımla başa çıkabildiğim zamanlar ne kadar şanslıymışım. Bir aydan fazla oldu depresyon belirtileri. İlk defa depresyonu yaşıyorum. Hissettiklerimi anlatmak için çabalamıycam çünkü anlaşılmak gibi bi beklentim kalmadı. Sadece diyebilirim ki inanmayı unuttum. Yaşamayı unutmakla eş değer. Hayatımdaki gerçekler sadece kötüleri varlar. İyilerine inanmayı unuttum. Kendimi de unuttum eskiden nasıldım. Yeni bi ben yaratmak için en iyi zaman.

Başımı onun omzuna yaslasam başımdaki yükler hafifleyecekmiş gibi geliyor

İnsan uğraştığı şeydir. İnsan günün birinde oraya vardığında anlayamasa bile arzuladığı şeye dönüşecektir. Kulaklarını kapamayı bırakması gerekiyor. Bu durumların da bir devamı var çünkü. Kişisel gelişim kitapları günlük olarak kendilerini güncelleyebileceklerse uyar ve inanmasam bile oluyor lan bir şey derim. İnsanlar aynadır ve değildir. Gömülmek bu yüzden kötüdür. Belki daha doğru bir yalnızlık anlayışının geliştirilmesi gereken en uygun zamandır. Zamane tetikleyenleri bize uygun birer araçtır hiç şüphesiz. Tedirginliğini bazı belirsizliklerini geri kazanarak giderebilirsin belki. Carpe diem✌️

bazen madridli bela'ya gülüyorum allah affetsin.

uzun süreden sonra birine hafif hafif düşüyorum galiba, sonumuz hayrolsun

Bugün düşünüyorum. İnsanların birbirleriyle alıp veremedikleri şey neydi? İnsan insana iyi gelirdi oysa, acısını alırdı. Şükrü Erbaş - İnsanın Acısını İnsan Alır

saygı adı altında kabullendiklerimin yükü çok ağır geliyor.