4 senedir tanıdığım adamı kaybettim. Aslında bi hatam sonucu bitmedi. her zaman ettiğimiz kavgalardan biriydi hep derdim kendime her kavgadan sonra "barışırız" diye. o gün bir şey oldu ama yok dedim bitti. geri dönemedim içim nasıl boş olabilir bu kadar. nasıl üzülmem
ben onu sevmek istiyorum ama yok asla yok içimde bir şey. en başta biraz zaman verdim kendime. dedim ki herhalde bu bir süreç bir şey hissedemiyorsun genel olarak, hayatını düzene koymaya çalıştığın bir dönemdesin yeni şeylere adapte oluyorsun başka şeylerle o kadar çok meşgul oldun ki hissetmiyorsun bir şeyler. Ne alakaysa.
öyle bir şey olmadığını da anladım tabi sonra. ama bakıyorum şimdi öyle güzel sevilmişim ki. bebek gibi hissettirmiş beni. hatalarımız elbette oldu ama her şeyiyle harikaydı, keşke bir şeyler hissetseydim. Çok saçma ya çok saçma nasıl bi insan birden sevmeyi bırakabilir. neredeyse 2 aydır bunu sorguluyorum. Ama neredeyse özlemiyorum bile.
özlemek de garip bir şey. özlenir elbette o kadar zaman geçirmişiz ne anılar birikmiş. ama canımı en çok acıtan şey de şu; beni o kadar iyi tanıyordu ki aklımdan geçen düşünceyi dahi bilebilecek derecedeydi. Beni çok güzel sakinleştirirdi her zaman. ne hissettiğimi bilirdi işte. Aynı zamanda en iyi arkadaşımdı zaten. böyle olmayan var mıdır zaten ? hiç sanmıyorum. ben beni çok iyi tanıyan dinleyen adamı kaybettim. en yakınımı kaybettim. ben şimdi kime hangi derdimi anlatayım ? hangi birini ne kadar biliyorlar ki?
o kadar üzüldü ki o kadar duygusal bi insan ki zaten nasıl başa çıktı hiç bilmiyorum. yaptığı fedakarlıkları asla göz ardı edemem. birbirimizle var gibiydik evlenilebilecek en iyi insandı belki şu hayatta karşıma çıkan veya çıkabilecek insanlar arasında. ama işte. amadan sonrası beni de kahrediyor. evlenmek için evlenilir mi hiç ? duygularım darmadağın her şeyim darmadağın.