sözlük yazarlarının söylemek istedikleri

10 şeyden 9 unu doğru yaparsın fakat o "1" ayıp olur.

Özellikle son 1 aydır kendi kabuğuma çekilip sadece kendime yönelmemle birlikte birçok aydınlanma yaşamaya başladım. Bu aydınlanmalar neticesinde geçmişe yönelik yapmış olduğum bazı hataların farkına vardım. Şu an bu hatalardan pişmanlık duyuyor olsam da, bunları değiştiremeyeceğimin farkındayım ancak bundan sonraki hayatıma dair çok önemli dersler çıkardım. En azından bir daha bu konularda pişmanlık yaşamayacağım düşüncesiyle kendimi çok hafiflemiş hissediyorum. Her şey güzel oluyor...

Yok bişey

Sizin ben evveliyatınızı zürriyetinizi s*kiyim kardeşim bu yarattığınız algıya düşünceye gram saygım yok yaptığınız herşeyin ta orta yerine eşşekler s**sın varlığınıza s*kayım beyinsiz olmanında bir yeterliliği varmış sizde o da yok

yarım saat önce falan duştan çıktım saçlarımı kuruttum taramak için tarağı alayım derken ince tokaların olduğu kutu da tarağa takılıp yere düştü saçıldı her yere oturdum topladım tek tek bir yandan da görüşüm bulanıklaştı dedim noluyoruz be.. sonra ayağa kalktım salak gibi hızlı bir şekilde dünyam karardı iyice tabii ki. ulan dedim şimdi burada düşsem acaba kaç saat sonra fark edilir ya da gün. sonra hafta sonu ailemin yanına gideceğimi haber verdiğim aklıma geldi. dedim heh tamam iyi ki ailem var .d nerdesin diye ararlar falan bi kaç güne gelirler yanıma. yemin ediyorum cipsizlik çok zor. cipsi bıraktım da.

Kendisine yapılan eleştirilerde ya da yapmış olduğu özeleştirilerde, yeterince dürüst olup hatasını kabul eden vicdan sahibi insanları çok seviyorum. Hiçbir şekilde hatasını kabul etmeyerek yetmezmiş gibi çeşitli bahanelerle kendi hataları için sürekli karşısındaki insanları suçlayan vicdansız insanlardan nefret ediyorum...

Ben aşık oluyorum sözlük. Üstelik sayende tanıştım. Sözlüğü kuran kişiye bir şeyler borçlu gibi hissediyorum.

karnim inanilmaz agriyor ve kulagimda acayip enfeksiyon var ve ZORLA kutuphaneye geldim birazdan yeter diye bağiracagim asiri mutsuz ve gerginim aglamamak icin zor tutuyorum kendimi ve ders calismam gerek hasta hasta evde yatamiyorum cok mutsuzum allahim neden boyle nolur yardim

Yoğun ve yorucu bir haftayı daha geride bıraktım. Hem mental hem de fiziksel olarak kendimi çok yorgun ve bitkin hissediyorum. Kafamın içindeki sesler ise susmuyorlar. Bu yüzden biraz kafamı dağıtmaya ihtiyacım var. Çok şükür çevremde hoş sohbet edebileceğim, oldukça eğlenceli çok güzel insanlar var. Bir şekilde yüzümü güldürmeyi başarıyor, hatta saatlerce kahkaha atmamı sağlayabiliyorlar. Ancak insanın yüreği gülmedikten sonra yüzünün gülmesinin bir anlamı olmuyormuş. Güldükten kısa bir süre sonra şöyle bir duruyor ve bir şeylerin eksik olduğunun farkına varıyorsunuz ya, işte bu durum bir iç burukluğu yaratıyor. Bence insanların sevip sevildikleri zamanlarda kendilerini daha iyi, daha olumlu hissetmelerini sağlayan en önemli faktörün bu olduğunu düşünüyorum. İçinde bulundukları anı yaşarken hiçbir eksiklik hissetmeden o ana ait yaşanılanı tam olarak hissettikleri için diğer insanlara nazaran daha mutlu ve olumlu bir ruh halinde oluyorlar. Yani gerçek mutluluk önce yüreğinizin gülmesinden geçiyor. Yüreğimi son güldüren kadının, belkide onu bir daha kimseye güldürmesi için teslim edemeyeceğim kadar paramparça etmiş olması ne kadar acı...

Genelde şarkıların yorumlarında denk geldiğim bir söz var: "Yanındakiyle yaşar, aklındakiyle ölürsün." Neyin kafasını yaşıyorsunuz abi?Madem aklında biri var yanındakini yaşlandırmayacaksın o zaman.Unutamıyorsan yalnız öl.Belki bir başkasıyla denersem unuturum sanıyor çoğu kişi.Diyelim unutamadın olduramadın sonra çekip gittiğinizde olan o geride kalana oluyor.En basiti şarkı dinlerken gözünün içine baktığı sensin ama görmek istediği başka biri...Gece rüyaları, hayalleri, sözleri başkası üzerine ama sen kendine olduğunu sanıyorsun hep felan. O insanın öğrendiğinde düşeceği aptal durumundan hiç söz etmiyorum hele. Yapmayın, devamlı sulamayacağınız çiçeğe en başta can suyu dökmeyin.

Her ne kadar bugünden maksimum derecede keyif almak için elimden geleni yapıyor olsam da eskiye dair birçok şeyi çok özlüyorum ulan ben. Az önce karşıma şampiyonlar ligi instagram sayfasının geçen hafta paylaştığı Robben golleri çıktı yine duygulandım. Aklıma Pes 13’de Bayern’den başka takım almayıp Robben’le şov yapan arkadaşımla yaptığım maçlar geldi. O zamanlar hayattan aldığım keyifle şimdiki zamanlar kıyaslanamaz bile. Eskiden izlediğim futbol, arkadaşlarımla geçirdiğim vakitler, gözüm kör olmuşçasına sevdiğim sevildiğim zamanlar, hissettiğim duygular… sanki o zamanlar her şey tamamen organikti ve o zamanlar hayattan aldığım tadı şimdiki şartlar çok daha iyi olmasına rağmen hiçbir şeyden alamıyorum. Geride bıraktığım her yaşla birlikte kendimden de bir şeyler bırakarak devam ediyorum yola…

bir mucizeye inandırıldım kendim tarafından.

Bağırmak istiyorum ama bağıramıyorum. Susmak istiyorum ama susamıyorum da. Kendimi dinlemeye gidiyorum bazen. Dinledikçe bu çektiğin bir şey değil ailen sağ aç değilsin açıkta değilsin diyerek kendimi ve içimi soğutuyorum. Ama biliyorum ki içimdeki ağlayan çocuk hiç susmayacak. Geçse de zaman 3 ay 5 ay 10 ay 10 sene biliyorum ki bitmeyecek. Ne desem boş ne anlatsam boş. Her şey eksik cümleler de eksik hayatım da eksik. Yarım kalmışlık iğrenç bir şey. Ne demiş şair; Ben ölürken ayağına dolanacak bir şiir yazdım sana. Her kelimesi seni tökezletecek… şimdi git… Git! Gidişi de kalışı gibi yarım sevgili… Yokmuş işte! Hayat üstümü vermedi…

(#4700471) Oluyormuş arkadaşlar. İsteyen başarıyor, bir şekilde olduruyor. Sahiden de bütün güzel hikayeler bir yabancının şehre gelmesiyle ya da birinin yola çıkmasıyla başlıyormuş.

haberin yok, ölüyorum.

allahım çabamı sen gördün o yüzdenn çokçaa aminnn

Saç kremlerine tükürim hindistan cevizi yağı muhteşemsin

omzuma kuş sıçtı ya bembeyaz miss gibi gömlek giymiştim yakamda şimdi bok var resmen ve ben okula gidiyorum dün çok icten yazdım herhalde dilekleri ondan bugün elinde kuponu falan olan varsa versin bana bugün şanslıyım hissediyorum

20.19

İnsanlar siz onlara ne kadar değer verirseniz sizi o kadar değersiz hissettirir. O yüzden herkese hak ettiği kadar değer vermeli ve değer verdiğimiz insanı da iyi seçmeliyiz.

Ben kimseyi sevemiyorum. Ben kimseyle sağlıklı bir ilişki kuramıyorum. Ben kimseyle eskisi gibi olamıyorum. İnsanlara sevgi besleyemiyorum. Ben anti hümanist bir kişiliğe bürünüyorum. Hayatın bana bu kadar acımasız davranmasını diğer insanlara bana davrandığı gibi davranmamasını anlamıyorum. Artık insanları geçtim yukarıdakinin de beni sevdiğini düşünmüyorum. Psikolojimi istemsizce kaybediyorum. Gereksiz şeylere olur olmadık zamanda sinirlenebiliyorum. Gülerken aniden enerjimi kaybedip depresif bir kişiliğe bürünüyorum. Ben yaşamak istemiyorum..

Yıllar önce yazdığım bir karalamayı gördüm. Neler yaşamışım nasıl bir hissiyat ile yazmışım hiç anlam veremedim. Gerçi o gün de anlam verememişim zaten... 23.10.18 Şu sıralar göz pınarlarıma kadar yükselen ama oradan ileriye bir türlü gidemeyen ordu var içimde, muhtelif birliklerin bir araya gelmesiyle oluşmuş... Muhârebeleri kaybedip son kaleme değin çekiliyorum ama, o oraya girmeyip içeride beni açlıktan ölmeye mahkûm ediyor sanki. Savaşmayı biliyor ama kuşatma bilgisinden yoksun sanki. Yahut kalemin duvarları onların kuşatma kulelerinin ulaşamayacağı yükseklikte, bilmiyorum… Bu savaş ve kuşatma sahnelerinin neden orta çağ savaşı şeklinde hayal ettiğim husûsunda hiçbir fikrim yok. Bu ordunun amacı ne olanı yıksalar yerine ne koyacaklar merak etmiyor değilim. Yüksek ihtimâl yalnızca taht değişimi olacak, olan düzen devam edecek. Üzücü, bunca çileden sonra bir ihtilâl göreyim isterdim oysa ki içimde. Hiçbir zaman bir ihtilâle ev sahipilği yapabilecek kadar cesur olamayacağım sanırım, şartlar beni mecbur bırakmazsa… Hal böyle olunca, bu yenilgiye beş kala halimle dolaştıkça insanların garip bakışlarına maruz kalıyorum, her zamankinden biraz daha garip yani. Soruyorlar, cevap veremiyorsun. Ne denilebilir ki ? Nasıl izâh edilebilir böyle bir hâl? En azından ben bilmiyorum. Kendime dahi izah edemediğim, ne olduğunu bilmediğim, nerden geldiğini çözemediğim bir şeyi nasıl izah ederim? Hadi tüm riskleri alıp izaha kalkıştım, kim nasıl anlayabilir? İşte bu satırlarıda sen anlarsın diye değil de sadece beni yadırgamayacağını, yargılamayacağını bildiğim için yazıyorum. Bu satırlardan başka anlatacağım yer yok şimdilik… Saygılarımla.

Toplumun gelişmesinin önündeki en büyük engel zeka seviyesi düşük olanlar. Bunların acilen yok edilmesi gerekiyor. Ben Hitler gibi alalım canımızın istediğini yakalım falan demiyorum ama en azından zeka testi zorunluluğu falan gelsin barajı aşamayanlar kısırlaştırılsın. Böylece en azından bir süre sonra toplum normale dönmeye başlar. Çünkü cahiller ve gerizekalılar toplum için ağır bir yük. Zaten dünyada nüfus da almış başını gitmiş hem biraz rahatlarız içimiz ferahlar her yer çok kalabalık.

dün arkadaşlarıma çocukken başımdan geçen bir olayı anlattım. ve dünden beri düşünüyorum o olaydaki kız acaba şu an ne yapıyor diye... aptal! hayatımın aşkı olabilirdin. birlikte büyür, öğrenir, eğlenir, gelişir, en nihayetinde de evlenirdik belki. ben sana beyefendilikten başka ne ettim? aptal! . olaya gelince, evvela; gorsel ayaktaki hergele benim. 6-7 yaşlarındayım şurada. diğer bebe de kardeşim. ama konumuz o değil şu an hajshfjagfsah (benim kombin şaka mı? asker pantolon + beyaz tişört + kısa saç. kral amk.) fotoğrafta dikkat etmeniz gereken tek şey salıncak. kurban olduğum dedem ben doğar doğmaz bana almıştı bunu. muazzam bir şeydi. hâlâ bile en sevdiğim en eğlenceli çocukluk meşgalem olarak aklımdadır. tadı hâlâ damağımda. doyum olmuyordu ya şununla sallanmaya. kaç defa orada sallana sallana uyuduğumu bilirim. beni büyüttüğü yetmedi, kardeşimi de büyüttü. ve sadece çocukları değil, 50 kilonun altındaki herkesi rahatlıkla sallayabiliyordu. kimleri kimleri salladım orada şu an düşününce ben bile şaşırıyorum. hâlâ da sağlam. biraz paslanmıştır o kadar. dedemin parası mı bereketliydi, iyi yerden almayı mı biliyordu çözemedim ama 10/10 üründü yani şu. misafir çocuklarına karşı çok havalıydım :d yarın öbür gün ben de ebeveyn olursam ilk işim aha böyle bir salıncak almak olacak. hiç parka, bahçeye çıkmasına gerek kalmasın yavrucağımın. sofradan kalksın, hemen dolaptan gofretini alsın, sonra da iki adım atıp direkt salıncağına kurulsun. mis. heerrr neyse. background bu kadardı. esas olaya geleyim; bir gün parktayız, top oynuyoruz agalarla. yaşım taş çatlasın 5 o zamanlar. biz kendi aramızda maç yapıyoruz ama bir anda etraftan bağırış çağırış sesi geldi. bir döndüm baktım parkın salıncaklarının orada olaylar karışmış. n'oluyor ya orda diye merak edip gittik, bir tane çocuk salıncağı gasp etmiş. başında da bir kız var, sıra bekliyor. ama çocuk yarım saattir sallanıyormuş. kız hadi artık sıra bende diyor, çocuk inadına inmiyor, mızıkıyor. bu arada kızı görseniz nasıl güzel... pratik zeka şov; kıza dedim istersen bize gidelim, bizde salıncak var, ben seni sallarım hakfsfhkaghsjadjs (bababbabababa gri'nin elli tonu'ndaki salıncak fantezisi olan adam, ayağa kalk küçüğün geldi...) tamamen temiz duygularla dedim bunu. niyetim tosun paşa ve leyla'nın salıncak sahnesi gibi bir şeydi. fakat centilmenliğim kıza sökmemiş olacak ki kız bir anda başladı ciyak ciyak ağlamaya. teklifin kulağa saçma geldiğini biliyorum ama o an için böyle bir tepki beklemiyordum. insan gibi soru soruyoruz amk, evet ya da hayır dicen bayan, ne savaş çığlığı atıyorsun? ben daha 5 yaşındayım, kadınları çözecek kadar uzun yaşamadım. deneyimsizim. bana öyle saçma sapan reaksiyonlar verme, travma yaşatma. insan gibi konuşmak çok mu zor!? belki evimde salıncak olduğuna inanmadı, belki teklifimi doğru algıladı ama buna neden gerek olsun ki diye düşünüp bana sinirlendi, belki de teklifimi hiç algılamayıp tamamen salıncaktaki çocuğa olan sinirini bir anda kusmaya başladı. bilmiyorum. lakin ilk ihtimal olmuşsa sana kötü bir haberim var ukala prenses. tamam dedemiz belki acun Ilıcalı değildi ama evde de salıncak vardı be. inanmamakla hata ettin. umarım aynı yanlışa allah konusunda da düşmezsin haksghajhajafhs aslında hata bende. hemen o an git getir parka salıncağını. geç kızın karşısına gözünün içine baka baka sallan. intikam! veya büyüklük(?) sende kalsın, kızı salla. veya işi tamamen ticarete dök, yarım saati 50 kuruştan diğer çocukları salla, iki saate kızı bakkala götürür her istediğini alırsın. bakkal amca bakkal amca, dondurma dolabının anahtarını ver. hanımefendiye istediği magnum'dan alacam, en pahalusundan olacak... gofret, cips, kola da alacaz. velhasıl; dünden beri içimde bu kıza dair bi' "beni hatırladın mı!?" sahnesi yaşama isteği var. "ben o gün salıncağına binmediğin çocuğum... gördüğün gibi büyüdüm. ama keşke hiç büyümeseydim. neden biliyor musun? çünkü sen geçmişte kaldın..."

Herkes çok gerizekalı

nezaketsiz insan sevmiyorum.

Ben vaktinde gelmeyen her şeyden vazgeçtim...

Bulgur pilavı yerken ağlayıyordum az daha. Bazen böyledir, içinize attığınız şeyler bulgur pilavı yerken volkan gibi patlayabilir.

İnsan yaşamaktan yorulur mu? Ben yoruldum.

Hiçbir zaman pes etmem ben senin için sadece savaşırım

Laik Türkiye Cumhuriyeti'nde yaşanan sığınmacı ve kaçak göçmen sorunu hakkında bir şeyler demek istiyorum, bu Araplar toplumsal ve kültürel dinamikler üzerinde önemli etkiler yaratmaktadır. Bu durum, özellikle Arap kültürüne ait bazı tutumların ve yaşam biçimlerinin Türkiye'de yaygınlaşmasına neden olmuştur. Örnek ; dukkan tabelası, kontrolsüz doğum, cinayeti, taciz vb. Ancak bu durum beraberinde çeşitli sorunları da getirmiştir. Özellikle kadın hakları ve çocuk hakları konusunda yaşanan sorunlar endişe vericidir. Bazı Arap ülkelerinden gelen sığınmacı ve kaçak göçmenlerin, çocuk evlilikleri ve çocuk istismarı gibi yasalara aykırı uygulamalara sıklıkla başvurduğu bilinmektedir. Bunun yanı sıra, bu grupların erkeklere yönelik (Afgan Pakistan) cinsel taciz ve istismar vakaları da artmaktadır.Bu durum, laik Türkiye Cumhuriyeti'nin göçmenleri kovacak adımlar atması gerektiğini açıkça göstermektedir. Ülkenin çıkarlarını ve yerel halkın güvenliğini korumak için gerekli olan bu adımların atılması kaçınılmazdır. Bu süreçte, genellemelerden kaçınılarak ve insan haklarına saygı çerçevesine bakmaksızın hareket edilmelidir.

bugün doğum günüm ama devamsızlıktan sınırda olduğum için derse geldim, hocam beni her gördüğünde uyarıyor bir daha gelmemezlik yapma diye. arkadaşım da memleketine gittiği için derse gelmedi zaten tek başıma oturdum sözlükte geziyorum boş boş. babama en sevdiğim pastanın siparişini verdim, okuldan çıkınca eve gidip kendime hazırlık yapacağım ve doğum günümü kutlayacağım. kendi doğum günümü kendim kutlamayı çok severim çünkü doğduğum için en çok ben mutlu olmalıyım gibi geliyo ahahahah

bugün güne inanılmaz verimsiz uyandım. zaten gece cenaze haberiyle uyandırıldım tamam zaten yakınım değildi ama birkaç saat önce durumundan bahsedip espri yapınca insan bir garip hissediyor. he bide gece 3'te baba tarafından birkaç kişiye sinirlendim. iki konuda bağlantılı. şu beyinsizlerle de iyi ki muhatap olmuyorum valla. neden açmıyorsun telefonları? diye sorana da 'işlerim var çok yoğunum' diyorum. kimsede bir şey diyemiyor. beyinleri yok. he buraya geldim baktım tecavüz haberi. zaten bok gibi zamanda yaşıyoruz o ayrı. birde samimiyetsiz köpekler duygularını dile getirince insan da bir mide bulantısı oluyor. (#4672530) daha öncede belirttiğim gibi. sonuç olarak bok gibi gün.

20.10

olm ben beyninden vurulmuşa dönmek ne demekmiş hayatın ağır çekimde akması neymiş ben anladım bugün bunu cidden ve beynimin içi kaynıyor resmen aq insanlari nefret ediyorum hepinizden

Bugün bir grup insan beynimin içine sıçtı resmen. Hem bedenen hem zihinsel 1 hafta çalışmış kadar yoruldum. Üstüne telefonum da hiç susmadı. Sabah evden çıkmadan yediğim tek bir muzla akşam 8.30’a kadar aç durdum. Şu an Allah topunuzun belasını versin modundayım. Yani dünyanın neresinde olursa olsun davar yine davar. İnsanla uğraşan herkese ekstra sabır verilmeli. Bir ara sinirimden ağlayacaktım. Kendime de çok üzüldüm. En son biri bana işimi nasıl yapacağımı anlatıyordu, onu arabaların altına hatta kör kuyulara atasım geldi. Senin benim işim hakkında ne gibi bir fikrin olabilir embesil diyemedim ona yanıyorum.

haber hışımla dolmaktan yoruldum. orospu çocukları!

Bu aralar başıma hiç olmaz dediğim garip garip olaylar gelmeye başladı. Geçenlerde başıma şöyle (#4700614) bir hadise gelmişti. O olayın şokunu henüz atlatamadan dün akşam üzeri yine "hadi canım" şeklinde tepki vermeme neden olan başka bir olay daha yaşadım. Dün akşam üzeri şöyle bir sahile inip salına salına yürüyüş yapayım dedim. Bir yanımda deniz, diğer yanımda ağaçlar, çimenler ve birbirinden güzel çiçekler... Sakin sakin yürüyerek etrafımdaki güzelliklerin tadını çıkartıyordum ki, birden gözlerim karşıdan gelen bir hanımefendiye ilişti. Hani böyle "Allah'ım yok böyle bir güzellik" diyebileceğiniz ve içinizden "Bu kız sana bakmaz oğlum" diyerek özgüveninizi yerle bir edecek kadınlar vardır ya, işte öyle bir kadın. Neyse, bir yandan adım adım birbirimize yaklaşıyor, bir yandan da çaktırmadan kızı kesiyorken göz göze geldik. Tam "Eyvah yakalandık" şeklinde tepki vermek üzereydim ki, hatunun bana bakmaya devam ettiğini fark ettim. Önce gözlerime uzun uzun baktı. Sonra spor ceketime, oradan gömlek, pantolon, ayakkabı derken beni baştan aşağı şöyle bir süzdü. Ciğer filmimi ve MR'ımı çektikten sonra gözlerime geri geldi ve yüzünde bir tebessüm oluştu. Yanımdan geçip gidinceye kadar gözlerimizi birbirinden ayırmadan bakışmaya devam ettik. "Allah'ım neydi bu şimdi. Ben az önce ne yaşadım. Az önce yaşananlar gerçek miydi?" şeklinde kendi kendime konuşurken çaktırmadan arkamı dönüp bakayım dedim. Hani kendimce kızı hala bakıyor mu diye kontrol edeceğim. Kafamı çevirdiğim anda kızın g*tüme baktığını gördüm. Yakalanmamak için hemen önüme döneyim derken kız beni fark etti ve o da hemen önüne döndü. Sanırım bu aralar benim g*te bir kısmet var ya, hayırlısı bakalım. Başıma kötü bir şey gelmese bari...

Gençliğimi asgari ücret karşılığında sattım. En güzel yaşlarımı çalışarak ziyan olarak geçiriyorum ne acı. En çok da yaşamak istediğim hayatı yaşamadan öleceğim.

sabah uyanıyorum aynı düşünce. gün geçiyor bir şekilde sonra yatmaya yakın yine aynı düşünce. her şey çok daha farklı olabilirdi diye düşünüyorum. olabilecek en kötü ihtimalin yaşanmasını kabullenemiyorum.

Bazen engelleri aşıp güzellikleri paylaşmak, yaşamak gerekir.

Ben hep hallettim, yine hallederim...

Az önce en yakın arkadaşımı uykusundan kaldırıp hayatını sikmekle tehdit ederek buluşmaya çağırdım ve beni hala çok seviyor.

Yine içimi döküp gitmeye geldim. Günlük gibi hislerimi döküyorum hep buraya... zaten çoğumuz öyle yapıyor. Aile sorunsalı hemen hemen herkes yaşıyordur ama ben kendimi bildim bileli yaşıyorum bu durumu. Hiç bir konuda ailemle anlaşamıyoruz hiç bir konuda derken mübalağa yapmıyorum gerçekten öyle. İş, hayat, düşünce vs vs her şeyimiz çok zıt. İnişli çıkışlı bir bağımız var ailemle. Bizim durumumuzu toksik ilişkilere benzetiyorum. Hani çok seversiniz birbirinizi ama çok da uzersiniz ya, öyle bir durum işte. Gitmek istiyorsun gidemiyorsun. Önceden maddi sıkıntı yüzünden gidemezdim. Çünkü beni ayakta tutacak bir işim ve kazancım yoktu. Şu an kendi kendimi geçindirecek kadar var (çok şükür ki) ama yine gidemiyorsun. Nedenini bilmiyorum bu arada. Alışkanlık mi, yalnız kalıp yaşayacağım korku mu gerçekten anlamıyorum. Onlardan uzak kalmak istiyorum ama bir yandan da istemiyorum. Bu duygu çok tuhaf ve tarif edemiyorum. Tek kalınca her şey istediğim gibi olacak belki ama bir yanim boş kalacak.... Bugün şey düşündüm. Ben mi ailemin sınavıyım yoksa ailem mi benim sınavım inan ki bilmiyorum. Bildiğim tek şey var ki bu zamana kadar böyle geldik böyle de gidecek. Ne ben ailemle istediğim bir hayatı yaşayabileceğim ne de her şey kendilerinin istediği şekilde olacak. Bir gün bu "özgür" ruhu tadacağim o zaman da her şey ya çok geç olacak ya da bir şeylerin kaybı sonunda olacak gibi hissediyorum...