sözlük yazarlarının söylemek istedikleri

Boşanmanın ardından yas tutmak gayet doğal üzgün olmamız ağlamamız gülememiz çok normal evliliğimiz bok gibi olsafa bu normal kimse boşanayım mutsuz olayım diye evlenmiyor beraber yaşlanmak bir ömür geçirmek için evleniyoruz ve boşanırken ne olursa olsun üzülmemiz normal çünkü hayallerimiz yıkıldı

Seni düşünmediğim bir günüm bile yok. Hâlâ kabullenemiyorum gidişini. Belki net bir veda etmeyişinden ya da birkaç defa gidip geri dönmüş olmandan kaynaklı içimdeki umudu tam olarak yitirmemiş olmam geciktiriyordur bu kabullenişimi. Oysa belkide ilk defa bu kadar net bir şekilde kendini ifade ederek bu ilişkinin seni artık yorduğunu ve sana yük olduğunu söyledin bana. Ama ben bu açıklamalarından sonra sana veda ederken senin bana veda etmemiş olman bile acaba hâlâ bir umut olabilir mi sorusunu da aklıma getirmiyor değil. Tabii bu durumu kabullenemiyor olduğum için kendimce veda etmeyişini sendeki bir çelişki olarak yorumluyor da olabilirim. Belki bir vedayı bile çok görmüşsündür bana, bilemiyorum. İşte böyle kafamda bazı sorular ve bu sorulara kendimce yapmış olduğum yorumlarla kalakaldığımdan olsa gerek, hâlâ kendimce bana küçük bir umut ışığı bırakacak yorumlarda bulunuyorum. Senin durumun nedir bilmiyorum ama bende ki durum tam olarak bu...

Dertleri dert edinme hastalığı olan hastalık hastası insanlardan tiksiniyorum. Her boka bir bahane uydurup her işten kaçıyorlar. Ayy ben onu yapamam şu hastalığım var, ayy ben yemek yapamam bu hastalığım var, bilmem kimin bilmem nesi ölmüş çok üzüldüm, bilmem kimi hastaneye kaldırmışlar, x şehirde kaza olmuş, bunun oğlu kocaya kaçmış vs diye uzayıp gider. Gel şu işin ucundan tut desen ölüyorum diye yatak döşek yatar ama felaket tellallığına geldi mi dedikodu oldu mu saatlerce telefonda konuşur. Bi şöyle olamadık valla. Dünyanın yükünü biz sırtlanıyoruz da gıkımız çıkmıyor.

Bugün hiçbir "arkadaşım" dediklerim tarafından aslında sevilmediğimi, benimle çok da vakit geçirmek istemediklerini fark ettim... Belki sıkıcı biriyimdir bilmiyorum. Ama kalbim bir kez daha kırıldı... Mesela arayıp hadi falanca yere gidelim demiyorlar ben demedikçe, zoraki buluşulmuş hissediyorum. Ya da buluşma lafta kalıyor... Ya da sadece kendi dertlerini anlatmak için buluşmak akıllarına geliyor...

Abi neden ben ya özel bir sebebi var mı uzun uzun anlatıyorum ne istediğimi ne beklediğimi ben mi anlatamıyorum siz mi anlamıyorsunuz bu karanlık benim seçimim değildi abi ya bu yola çıkarken güvendiğim insana ne oldu tanıyarum artık insanları bayramı bile içim ölürken insanların mutluluğunu izleyecek kadar ne yapmış olabilir ki insan.

Çok yorgun hissediyorum bişey de yapmadım oysa. Korkuyorum hep böyle devam edecek diye

Eski numaram üzerine kayıtlı telegram uygulamamı az önce ana ekrandan sil yerine uygulamayı sil yaparak kapattım . Şimdi girmemin hiç bir imkanı yok . Adı üstünde “eski numaram” üzerine kayıtlı idi yeni numaramı güncellememiştim . Burdan kendime söylemek istediğim :”hay senin aq kızım ya “ Bir sürü takip ettiğim TUS sayfası vardı. Atama işleri için danışacağım hesaplar vardı . Şimdi hangileriydi ,isimleri neydi bulabiliyorsan bul .

Ortada teklif yok ortada sevgili yok ama bayram da düğününe çağır beni diye istek aldım.. vardır bi hayır..

Ben yaşıyorum, birisi ölüyor... Ben hâlâ yaşıyorum, birisi daha ölüyor... Ben ölemiyorum, sonra birisi daha ölüyor... Sevdiklerim gözümün önünde büyüyor, değişiyor... Bana önce kardeş, sonra abi abla ve ardından anne baba oluyorlar. Ve ardından öylece gidiyorlar. Ben olduğum yerde öylece kalıyorum, hayat etrafımda akıp gidiyor. Sürekli sevdiklerimin ölümünü görüyorum ama kimsenin peşinden gidemiyorum. Yoruldum artık. Sonsuza kadar tek başıma olmaya karar verdim. Bu çok uzun sürecek ama bir hayatın daha değişimini izleyip bağlanıp kaybetmeye gücüm kalmadı. Mecburiyetten yaşıyoruz...

Etimle kemiğimle yoruldum.

bugün eski sevgilimle konuştum tam bir hayal kırıklığı onu sevdiğim için değil ben böylesi tutunmaya çalışan hayat yaşarken onlar neden böyle ben neden devam edemiyorum saatlerce ağlamak istiyorum düzelmeyeceğini bilerek

uzun süredir üzerimde erbatur ergenekon duygusallığı var. içimde ukte kalan bir aşk var ve elimden hiçbir şey gelmiyor. karşıma çıkan herkeste o ilişkiyi arıyorum, haliyle ilerlemiyor. ne yapacağım hakkında en ufak fikrim yok. üstelik kendimden fazlasıyla utanıyorum bu duygular içerisinde olduğum için.

Her şeyin farkındayım ve biliyorum. Fakat bir süre böyle devam etmesini istiyorsan böyle devam etsin. Bazı şeyler için zamana bırakmak doğru olabilir ama aradan bu kadar zaman geçtikten sonra üstüne bir daha zaman bırakırsan zaman kaybederiz.

kafayı yiyorum gözlerim görmüyor sol gözüm görmüyor artık sağcıyım

Üzülür gibi olunca ınstagrama girip 1-2 ünlü profiline bakıyorum sonra şu moda girip mutlu oluyorum. Güzel karılar iyi ki varsınız <3

dinlendiriciliği az olan evleri sevemiyorum. bunun birçok etkeni var; evin mimarisinden aksesuarlarına, kullanılan renklerden eşyalara, ışıklandırmalardan ev ahalisinin halet-i ruhiyesine kadar birçok şeye ister istemez takılıyorum. misalen şu ev her anlamda hiç dinlendirici değil; link abartmıyorum, libido killer...

Sevgilimle birlikteyken ve çok tatlı olduğumuz anlarda bana "çok tatlısın" derdi ve bende ona "sen de çok tatlısın. Ben ekmek kadayıfı isem sende kaymaksın. Bunlar ayrı ayrı tatlı olabilirler ama birlikte muazzam bir tada ulaşırlar. Bu yüzden biz birlikte çok daha tatlı bir hâl alıyoruz." derdim. Bugün öğle yemeğinde kaymaklı ekmek kadayıfı vardı. Tatlıyı görür görmez önce yüzümde bir tebessüm oluştu. Bir süre tatlıyla bakıştıktan sonra ise, şimdi o sadece kaymak olmayı tercih ettiği ve beni de kaymaksız bir ekmek kadayıfı olmaya mecbur bıraktığı için sanki göğsüme bir öküz oturmuş gibi hissettim. Sadece yutkundum ve tatlıyı almadan masama geçtim. Yemeğimi yedim ama karnıma mı gitti yoksa koynuma mı anlamadım. Her şeyin onu hatırlatıyor olması ve artık hayatımda olmamasından dolayı onu hatırlamanın acı veriyor olması ne kötü. Allah'ım yardım et...

ara ara bazi bilgileri kontrol ediyorum hâlâ biliyor muyum diye mesela gençliğe hitabe kimse demedi bana hadi bi ezberden oku diye kontrol ettim ufak ufak sıkıntılar var ama okunuyor ya da kunut duaları bunun çoğunu unutmuşum bi şeyler oluyor hafızamızda tabii her şeyi tutamıyoruz ama yonca evcimik'in haydi sallayalım şarkısı yerine kunut dularının ezberimde kalmasını tercih ederim

benim bir şeylerin düzeleceğine dair inancım kalmadı ssnırsam ipleri komple saldım karambole gidiyor gibiyiz

Askeriye kantini çok pahalı, tost 30 lira mesela. İki ısırık alınca hemen bitiyor aq. Sözde ucuz diye biliniyor ama hikaye. Uzun lafın kısası, Abd başkanı dahil herkesi devreye sokun. (bkz: evet tarafından)

Beni üzme ş*refsiz

Çok kırgınım be sözlük... Ve "neden beni bu kadar kırmasına izin verecek kadar onu sevdim ki" diyemeyecek kadar çok seviyorum onu...

söyleyecek bir şey kalmadı hayata dair ne hevesim ne de hedefim var. emeği geçen herkesin zürriyetini sikiyim. dibin daha da dibinde hissediyorum.

Anksiyeteli ve depresyonlu sekilde ders çalışmak bir eziyettir

okuduğum bir şeyde “bilsen” kelimesi geçince gülümsüyorum. Aslında çok saçma ama aşırı sahiplendim bu ismi

Şöyle,yorman biri Güzel bir iş Güven veren insanlar. Mutlu olmayı hepimiz hak ediyoruz herkes herkesten şikayetçi fakat kimse kendini değiştirmiyor.

Dürtme içimdeki narı , Üstümde beyaz gömlek var .

ya ne söyleyecem avukat arkadaşa soruyorum mesajlaşırken şunu desem mi diyorum olmaz suç diyor la çıldıracam o suç bu suç ben nasıl hırsımı alacam kalkıp gidemem ki şu an ankara'y giderken yolda sinirim geçer zaten avukatımı dövecem sonunda

Bi süredir depresyondan çıktığımı farkediyorum. Hayat daha yaşanılabilir geliyor en azından ölmek istemiyorum artık. Küçücük bir dilim ekmekle 1 günü geçirdiğim dönemi de atlattım. Bugün başkalarının zoruyla değil kendi isteğimle süslenip püslenip çıktım dışarıya. Her şeyi düşünüp kendimi yıpratmıyorum. Bunu deyince hep en başa dönüyorum inşallah bu sefer böyle olmaz. Bu güzel noktda kalmak istiyorum. Hayat ben güzel düşünürsem güzel olurmuş. Artık düşüncelerimle hayatımı mahvetmeyi bırakacağım.

Beynim sus artık sikicem belanı ha

Yine bi sıkıntı çöktü içime

19:47

Senin ben evveliyatını dit dıt dıttt

Birisi seni içeri almazsa sonunda kapıyı çalmaktan vazgeçersin...

Herkes yolunda vesselam...

Aay koşun! Sevgili annem 53 yaşında ve bugün bisiklet sürmeyi öğrendi. 5 yaşında bir çocuk kadar neşeli dolaştı tüm gün. Şimdi asıl söylemek istediğim şeye geçiyorum. Sanırım buraya yazmıştım. Annem aylar önce de birkaç gün bisiklet sürmeyi denedi. Yanımızda babam olunca onun kaba ve moral bozucu yorumlarıyla çok çabuk pes etti. Babam anneme hep böyle yapar. Alay eder, özgüvenini kırar, neşesini öldürür. Ben o dönem tek başıma yardımcı olamadım. Bugün kardeşim de diğer yanına geçince kendini güvende hissedip başardı. Ben inanıyorum ki bir kadının hayatını en çok etkileyen insan yanındaki adamdır. Kimseye tavsiye vermek haddime değil, ben yanımdaki erkeği tartarken bir şeyi başarmak istediğimde ne kadar yüreklendirdiğine, onun yanında kendimi daha güçlü hissedip hissetmediğime dikkat ediyorum.

arkadaşlar başkalarına zaman harcamak aptalca, çünkü o kadar zamanınız yok.Bir gün bu gerçeği fark edeceksiniz. 2015 ten beri kapatamadığım platonik mevzusunu bugün kapattım ve sadece geçen zamanıma acımak kaldı elimde.Keza biten ilişkimden sonra da 2 yıl öfkem dinmemişti.Ne gerek var arkadaşım ya ne gerek var? O kadar zamanın mı var? Bir kere insan ömrü kısa, kaldı ki zaten üçte biri bebeklik üçte biri yaşlılık. Çok saçma geliyor şimdi çoook. Geçen zamana üzülüyorum cidden

Hayatımdaki insanlara karşı oldukça verici bir yapıya sahibim. Hatta benimkisi biraz abartılı desem yeri var. Sevdiğim, değer verdiğim insanları mutlu görmek, onların mutluluklarına vesile olabilmek beni de mutlu ettiği için bu konuda kendimi frenleyemiyorum. Hâl böyle olunca insanlarla olan alma verme dengesini asla koruyamıyorum. Bunu yaparken içimden gelerek yaptığım için bu durumdan hiç rahatsızlık duymuyorum. İşin ironik kısmı ise; verdiğimin yarısını bile bana vermemiş olan kişilerin gün gelip verdikleri şeylerin hesabını yapıyor olmalı. Böyle olduğu zaman o kişiden anında buz gibi soğuyor, aramızda alacak verecek bir şey varsa hesabı kapatıp vedalaşıyorum. Hesap, kitap yapıp çıkarcı düşünen insanları hiç sevmiyorum. Hele nankör olanlardan rabbime sığınırım...

.

en kötüsü de anlatacak insanın olmaması veya anlatsan da anlamayacak insanların etrafında olması.

Çok kırıldım. Aslında paramparça olduğumu söylesem yalan olmaz. Özellikle son bir ayım uykusuzluk, iştahsızlık, bolca üzüntü ve gözyaşı ile geçti. Toparlandım desem yalan olur. Sadece biraz daha zamana ihtiyacım var. Ama halledeceğim, bundan eminim. Daha önceleri defalarca düşüp nasıl kalktıysam, ölüp ölüp nasıl yeniden küllerimden doğduysam yine başaracağım. Bu hale gelmeme sebep olanları asla affetmeyeceğim demiyorum. Çünkü onları affetmediğim sürece onlarla olan savaşım bitmeyecek ve bu yaşadığım acılar sürekli tazelenecek. Ben bu yüzden onları affetmeyi seçiyorum, affedecek ve onları tamamen kafamdan ve yüreğimden çıkararak özgür kılacağım. Geçmişe takılı kalıp onlarla defalarca savaşarak onların yaşattıkları acıları yeniden hissedip bu acıları hayatımdaki ya da hayatıma girecek olan suçsuz, günahsız başka insanlardan çıkarmamak için onları affedeceğim. Şu an bütün çabam bu affetme sürecini tamamlamak için. İnsanların birçoğu empati yoksunu oldukları için hayatlarındaki insanlara ne tür acılar yaşattıklarını tam olarak anlayamıyorlar. Bu yüzden çoğu zaman anlamak, yaşamaktan geçiyor. Olur da bir gün, beni bu hale getirenler bana yaşattıklarını yaşarlarsa, işte o gün yaşadıkları acıya üzülüp ağlarken akıllarına beni de getirip "ben bu adama ne yaşatmışım böyle" diyerek bir damla gözyaşı da benim için dökmelerini çok isterim...

arkadaşlarımı haftasonu mangala çağırdım da ben mangal yapmayı bilmiyorum ki bu detayı sonradan fark ettim şimdi hepsi şunu yaparız bunu yaparız diye konuşuyorlar arkadaşlar kusura bakmayın ama nah yaparız diyemiyorum aq aajajajaa yotube izleyerek mangal yakmayı öğrenecem bugün aaajajajaj

Allah büyük.

o kadar mutsuzum ki.......... her gece bi başıma kaldığımda hönkürerek ağlıyorum. telefonumda arayıp iki sohbet edeceğim bi tane insan yok. Ha bi de hayatım boyunca hiç sevilmedim.....

Anne özür dilerim senden gizli psikiyatriye gittim antidepresana başladım. Ama ben çok mutsuzum farket biraz beni ya ben hiç iyi değilim. Sana göre bir şeyim yok şımarıklık yapıyorum ama ben çok mutsuzum biraz anla beni lütfen ya biraz destek ol bana. Düzeleceğim söz inanıyorum kendime geleceğim ama biraz zaman biraz da ilaçların yardımına ihtiyacım var...

Burayı günlük icabında kullanmak gibi olacak ancak yıkılışımı kelimelere döküp beni tanımayan ve muhtemelen hiçbir zaman tanımayacak insanların like butonlarına aşina olmak, ulan benim gibi düşünen ya da düştüğüm durumlara düşenler de varmış düşünceleriyle su serpilebilir yüreğime. Bu satırları istanbul'un güzide semtlerinden (eski evimin caddesinde) en iyisinde -kuzguncukta- yazmaktayım sözlük. Beni yordular, yoruldum. Esnektim kopardılar. Büyüdüm sanıp oyuncaklarımı kırdılar. Duygularımı yitirdim, düştüm ama sadece dizlerimin üstünde durabiliyorum. Hayatıma anlam katacak şeyleri vücuduma kazıyarak tutunuyorum. Beni yaraladıkça kabuk tutan olayları hatırlatacak şarkıları dinleyip o iyileşmemiş yaranın kabuğunu kaldırıp bakıyorum iyileşmiş mi diye, iyileşmemiş. Dinledikçe daha kötüye gidiyor. Belirsizlik hakim. Yürüdüğüm bir yol var ucu açık ama ne olacağı meçhul. İlişkilere güvenim bitik. Ya yine kırılırsam korkusuyla denerken ufacık bir şeyde vazgeçer haldeyim. Sanırım tek isteğim birine sarılıp ağlamak. Yalnız, ben ağlamaya hiç alışkın değilim. Yalnız başıma ağlamaya da hiç aşina değilim. Ağlamam bitince editlerim.

19.54

Arkadaşlar pilim bitti.

görmezden gelinmek çok iğrenç bir şey. insan başına gelene kadar fark etmiyormuş. bugüne kadar görmezden geldiğim herkesten özür dileyesim var, berbat hissediyorum.