Yoğun ve yorucu bir haftayı daha geride bıraktım. Hem mental hem de fiziksel olarak kendimi çok yorgun ve bitkin hissediyorum. Kafamın içindeki sesler ise susmuyorlar. Bu yüzden biraz kafamı dağıtmaya ihtiyacım var. Çok şükür çevremde hoş sohbet edebileceğim, oldukça eğlenceli çok güzel insanlar var. Bir şekilde yüzümü güldürmeyi başarıyor, hatta saatlerce kahkaha atmamı sağlayabiliyorlar. Ancak insanın yüreği gülmedikten sonra yüzünün gülmesinin bir anlamı olmuyormuş. Güldükten kısa bir süre sonra şöyle bir duruyor ve bir şeylerin eksik olduğunun farkına varıyorsunuz ya, işte bu durum bir iç burukluğu yaratıyor. Bence insanların sevip sevildikleri zamanlarda kendilerini daha iyi, daha olumlu hissetmelerini sağlayan en önemli faktörün bu olduğunu düşünüyorum. İçinde bulundukları anı yaşarken hiçbir eksiklik hissetmeden o ana ait yaşanılanı tam olarak hissettikleri için diğer insanlara nazaran daha mutlu ve olumlu bir ruh halinde oluyorlar. Yani gerçek mutluluk önce yüreğinizin gülmesinden geçiyor. Yüreğimi son güldüren kadının, belkide onu bir daha kimseye güldürmesi için teslim edemeyeceğim kadar paramparça etmiş olması ne kadar acı...