Yıllar önce yazdığım bir karalamayı gördüm. Neler yaşamışım nasıl bir hissiyat ile yazmışım hiç anlam veremedim. Gerçi o gün de anlam verememişim zaten...
23.10.18
Şu sıralar göz pınarlarıma kadar yükselen ama oradan ileriye bir türlü gidemeyen ordu var içimde, muhtelif birliklerin bir araya gelmesiyle oluşmuş...
Muhârebeleri kaybedip son kaleme değin çekiliyorum ama, o oraya girmeyip içeride beni açlıktan ölmeye mahkûm ediyor sanki. Savaşmayı biliyor ama kuşatma bilgisinden yoksun sanki. Yahut kalemin duvarları onların kuşatma kulelerinin ulaşamayacağı yükseklikte, bilmiyorum… Bu savaş ve kuşatma sahnelerinin neden orta çağ savaşı şeklinde hayal ettiğim husûsunda hiçbir fikrim yok. Bu ordunun amacı ne olanı yıksalar yerine ne koyacaklar merak etmiyor değilim. Yüksek ihtimâl yalnızca taht değişimi olacak, olan düzen devam edecek.
Üzücü, bunca çileden sonra bir ihtilâl göreyim isterdim oysa ki içimde. Hiçbir zaman bir ihtilâle ev sahipilği yapabilecek kadar cesur olamayacağım sanırım, şartlar beni mecbur bırakmazsa…
Hal böyle olunca, bu yenilgiye beş kala halimle dolaştıkça insanların garip bakışlarına maruz kalıyorum, her zamankinden biraz daha garip yani. Soruyorlar, cevap veremiyorsun. Ne denilebilir ki ? Nasıl izâh edilebilir böyle bir hâl? En azından ben bilmiyorum. Kendime dahi izah edemediğim, ne olduğunu bilmediğim, nerden geldiğini çözemediğim bir şeyi nasıl izah ederim? Hadi tüm riskleri alıp izaha kalkıştım, kim nasıl anlayabilir?
İşte bu satırlarıda sen anlarsın diye değil de sadece beni yadırgamayacağını, yargılamayacağını bildiğim için yazıyorum. Bu satırlardan başka anlatacağım yer yok şimdilik…
Saygılarımla.