Yine içimi döküp gitmeye geldim. Günlük gibi hislerimi döküyorum hep buraya... zaten çoğumuz öyle yapıyor.
Aile sorunsalı hemen hemen herkes yaşıyordur ama ben kendimi bildim bileli yaşıyorum bu durumu. Hiç bir konuda ailemle anlaşamıyoruz hiç bir konuda derken mübalağa yapmıyorum gerçekten öyle. İş, hayat, düşünce vs vs her şeyimiz çok zıt. İnişli çıkışlı bir bağımız var ailemle. Bizim durumumuzu toksik ilişkilere benzetiyorum. Hani çok seversiniz birbirinizi ama çok da uzersiniz ya, öyle bir durum işte. Gitmek istiyorsun gidemiyorsun. Önceden maddi sıkıntı yüzünden gidemezdim. Çünkü beni ayakta tutacak bir işim ve kazancım yoktu. Şu an kendi kendimi geçindirecek kadar var (çok şükür ki) ama yine gidemiyorsun. Nedenini bilmiyorum bu arada. Alışkanlık mi, yalnız kalıp yaşayacağım korku mu gerçekten anlamıyorum. Onlardan uzak kalmak istiyorum ama bir yandan da istemiyorum. Bu duygu çok tuhaf ve tarif edemiyorum. Tek kalınca her şey istediğim gibi olacak belki ama bir yanim boş kalacak....
Bugün şey düşündüm. Ben mi ailemin sınavıyım yoksa ailem mi benim sınavım inan ki bilmiyorum. Bildiğim tek şey var ki bu zamana kadar böyle geldik böyle de gidecek. Ne ben ailemle istediğim bir hayatı yaşayabileceğim ne de her şey kendilerinin istediği şekilde olacak.
Bir gün bu "özgür" ruhu tadacağim o zaman da her şey ya çok geç olacak ya da bir şeylerin kaybı sonunda olacak gibi hissediyorum...