dede

mekanın cennet olsun be. yüzünden hiçbir zaman düşmeyen gülümsemenle hatırlayacağım her daim seni. o son gördüğüm hasta yatağındaki halinle değil. cünkü imkanın olsa orda da gülümser, espriler yapardın biliyorum. allah'ımın rahmeti üzerine olsun.

20 temmuz 2018 günü dedemi kaybettim. 90 yaşında hayata gözlerini yumdu ve ben o gün ne kadar iyi bir insan olduğunu bir kez daha anladım. yedi gün ya da kırk gün üzülmeye gerek yok üç gün içinde halledin yemek dağıtmayın yemek için harcanacak para ile öğrenci okutun diye vasiyet bırakmış daha ne diyebilirim. i̇yi insanlar dünyada bir eksildi cennette sayıları bir arttı.

dedem 92 senesinde vefat etmiş ve ben 98 doğumluyum. dedemin sadece resimlerini gördüm ve etrafta anlatılan kadar tanıyorum kendisini. hep mezarına giderim sanki onu görmüş ve tanıyormuşum gibi. öyle bir sevgim ve saygım var. ama hayatta bir insanı geri döndürme şansın olsa onu geri döndürür ve bana dedelik yapmasını isterdim.

şu hayatta kaybetmekten en çok korktuğum insandır kendisi. kaybı beni kahretmeye yetecek olan insan.

dedem 85 yaşında dün babannem vefat edeli 52 gün oluyor. adam 60 yıllık karısının arkasından çocuk gibi ağladı.

ben zamanında güzel sanatlara hazırlanırken bana olan desteğini unutamam. ben insan anatomisi yani baya baya nü (canlı modelden değil) çizerken, çizimlerime bakıp "sanat bu işte, allah vergisi çiziyor torunum" diye benimle övündü hep. bu ne, günah kızım da diyebilirdi. arkadaşlarımın dedesi arkadaşlarımın elleri ojeli diye kızların elinden su içmezken, benim dedem sür ama balkonda sür kızım kokusunu kaldıramıyorum der sadece. dünyanın en açık görüşlü, en çağa ayak uydurabilen dedesidir benim gözümde. her şeyin zihniyette bittiğini bana dedem öğretmiştir. zamanında imkanı olsaymış (annesini hiç hatırlamıyor, babası da az çok hafızasında. ablaları ve akrabaları büyütmüş. hayata atıldığında sadece 13 yaşındaymış. bunları dinlerken çok ağlamıştım) ve eğitim alabilseymiş eminim çok iyi yerlere gelirmiş. ama önemli olan insanın beynini geliştirmesiymiş, dedemden öğrendiğim en iyi şeylerden biridir. allah benim ömrümden alsın ona versin canım dedem.

bir dedem (büyükbabam) 90 küsur yaşında hayatta. bir takım sağlık sorunları var ama buna da hamdolsun. ama diğer dedemi çok özlüyorum be sözlük. çok kral çok esrarengiz çok marjinal bir adamdı.

dede bak dövüş kulubü hakkında konuşursan senin kafanı sikerim

tam 40 gün önce kaybettim dedemi(babamın babası). çok aniydi şaşkındık. dedemin vefat haberini aldıktan yarım saat sonra diğer dedem geldi yanıma. sarıldı bana ölümde var kızım dedi. belki de bu zamana kadar hiç sarılmadığım kadar sıkı sarıldım ona. sadece ‘kendine dikkat et tek dedem sen kaldın’ dedim. tamam dedi çok zormuş sözlük. i̇nsan alışıyormuş da alışmak acını azaltmıyormuş. benim dedem gideli 40 gün oldu. herkes rüyasında görmüş ben hâlâ görmedim. çok zaman oldu dede özledim nolur benimde rüyama gel. bir kere gel be dedem (#2283726)

küçükken zorla camiye götürürdü köydeyken gitmezsek de bi ton azarlardı kızardı. Yıllar geçti üstünden doğal olarak yaşlılığın verdiği hastalıklarla birlikte bayadır yatıyor.2-3 gündür yanındaydım.dün hastaneye kaldırdık amcamla beraber ambulansın arkadasından hastaneye gittik cihaza bağladılar sonda taktılar felan derken elini kolunu çok kıpırdatmasın diye yanında durmamızı söylediler.kaç gündür böyle bakıyor ama sanki seni değil başka bir şey görüyor gibiydi.elini tutarken bana baktı sanki tanımış gibi baktı ama aylardır bitkisel hayatta gibi olan adam böyle son kez bakar gibiydi.kalk dede dedim camiye gidicez daha.gülümsedi.aylardır sadece nefes alan dedem onu dedikten sonra gülümsedi ya ben orda bittim işte.çocukluktan kalan hatıralarda pek sevmezdim dedemi ama bu durumlarda bişeylere tanık olunca insan gerçekten çok farklı bi psikolojiye giriyor. yoğun bakıma aldılar 4 gün sonra sonuçlara bağlı olacakmış normale dönüp dönmemesi. ah be dedem çok çokk zor bi ihtimal ama keşke kalksan da son bi kez gitsek seninle.

Başlığı görünce bi anda dedem ile yaşadığımız anılar aklıma geldi ağlamama sebep oldu,babam çok küçükken vefat etmiş babasız büyüdüm baba yerine koymuştum dedemi. Sbs’ye gireceğim sene hastalandı,bana ne hastası olduğu söylenmedi,büyük bişey olmadığını düşünüyordum,sınava gireceğim için üzülmemi istememişler. O sene boyunca dedem hep ‘şu kız sınava girsinde Çanakkale’ye kızımla oğlumu ziyarete gidelim’ derdi anneme. Neyse sınava girdim o gece hemen Çanakkale’ye gittik ilk teyzemlerde kaldık 2 gün sonra dedemle annem dayımlara gitti ben teyzemlerde kaldım, o gece kuzenim dedemin akciğer kanseri olduğunu ağzından kaçırdı,ertesi günde dayımın kucağında vefat ettiği haberi geldi. Çok kızdım kendime 1sene boyunca çocuklarını görmek için benim sınava girmemi bekledi ve çocuklarını gördükten sonra vefat etti,o gün kendime kızdım, onun yanında değil teyzemlerin yanında kaldığıma kızdım,onu hiç sevdiğimi söylemediğim için kızdım. Seneler geçti o kadar acıyı zorluğu atlattım ama hala dedemin mezarına gidemem,benim için yerinin çok farklı olduğunu çok geç anladım şuan bile bu yüzden kendime kızıyorum.

Kendisinin adını taşıyorum. Küçük bir ilçede büyüdüğüm için, yaşadığı yerde saygın bir ismi olduğu için içten içe yıllar boyu bu ismin ağırlığını da çok hissettiğim olmuştur. Adamın 6 çocuğu 20 küsur torunu var. Bir günden bir güne benim yüzümden başı öne eğilmesin diye çok kaygılandım. Her insanın ilk rol modeli babası olur. Ergenliğimden sonra ben babamın yanında hatta babamdan bile daha çok onu rol model olarak almıştım kendime. Çalkantılı, fırtınalı, mücadeleyle dolu uzun bir hayatı olmuş. Uzun bir dönem hayat hikayelerini dinledim, onu hep ciddiye aldım. Kendime çok dersler çıkardım. Etrafımdaki insanlara ondan uzun uzun bahsetmekten gocunmadım. Yer yer gurur duydum. Onu anlamaya çalıştım, kendimi anlatmaya çalıştım, yeri geldi karakterime ters bir tutum olsa da ona layık olmaya çalıştım. Ulan 82 yaşına geldi onu sabırla dinleyen benden başka kimse kalmadı etrafında. Ama gel gör ki hayat işte... Bu sabah şu yaşıma kadar hiç kırılmadığım kadar kırıldım kendisine. Daha genç olduğum dönemlerde zaman zaman üstüme geldiği zamanlarda bile ona bir miktar haklılık payı verir, bir yerde benim iyiliğimi düşündüğü için böyle yapıyor der kızsam bile kırılmazdım. Bugüne kadarmış. Tamiri olmayacak bir şekilde canımı sıktı bir hareketi. Henüz yaptığı düşüncesizlikten haberim olduğunu bile bilmiyor. Benim için koca bir çınar gibi gözüken bu 82 yıllık dev adamın gözümden şak diye düşebiliyor olmasına inanamıyorum. Aşırı canımı sıktı bu olay. Gece yarısından şu saate kadar dedemin yıllardır kafamda dimdik duran imajının yerle bir oluşunu seyrediyorum. Hayal kırıklığı kadar yaralayıcı bir travma yok gerçekten.

geçtiğimiz şubat ayının 21. günü sabahı dünyadan kurtardı kendini. kurtardı diyorum, çünkü tüm bu felaketler silsilesine şahit olmamış olması sebebiyle mutluyum. ama o kadar ay sonra ilk kez, biraz önce, gerçekten olmadığını fark ettim. hani hep bi yere kadar gitmiş de bi sonraki ziyaretimde evde olacakmış hissi garip bir farkındalığa bıraktı yerini. tuhaf bi his. kendisiyle ilk kez tanıştığım ve adını koyamadığım bi his.

gençliğinde ağzı epey bozukmuş. babam arada anlatır. sertmiş de. kendisinden çok çekinirlermiş. katı tarafını ben pek bilmem. ama bu buruş buruş derili, zayıf mı zayıf ve bana göre oldukça sevimli ihtiyarla ilgili birkaç kare var gözümün önünde. hastalığından dolayı dışarı çıkamadığı için arkadaşları düzenli olarak ziyaret ederdi dedemi. içlerinden bir tanesi vardı ki, kaç yaşına geldim, etrafındaki herkese -çocuk yaşlı demeden- onun kadar saygılı ve nazikçe yaklaşan birini hiç görmedim. bizimkinin tam tersiydi fakat aralarında artık nasıl bir çekim varsa, mükemmel anlaşıyorlardı işte. çok küçüğüm. kahve içiyorlar. gözlerim kapalı, onları dinliyorum: -gac göndür yoğudun, dedim unuddu bizi heral. +aşk olsun, yalan söyleme bari. -gelünce gapıdan içeri almeyin deyü dembühledüm de dinlemeyolar napcen. +allah aşkına, iki yıldır karımdan çok seni görüyorum. -hee, o nası eyi mi? döndü mü gari bursa'dan? +bugün geliyor. -ağşamına zikiş var yane heheh

dedemin on çocuğu, sayısını ve isimlerini bilmediği kadar da torunları var. bizi de tek tek tanımaz her seferinde açıklama yaparız. geçenlerde abim gitmiş yanına, bir iki saat oturmuş çay içmiş konuşmuşlar. o gidince dedem dayıma demiş ki "kimdi o adam ?"

Hayatımın %80 ini si*miştir kendisi

Bir tanesi ölsün diye gözünün içine bakıyorum, sapasağlam. Diğeri ölürse ölürüm diyorum, yavaş yavaş erdiğini görüyorum

Dedem 80 yaşında parkinson hastası kendisi. Ama öyle titreyen cinsten değil yavaş hareketlilik olandan. Yıllardır onlarla birlikte yaşarız. Artık hemşiresi oldum her seferinde saat başı ilaçlarını veriyorum takip ediyorum onu. En son artık o kadar ilaç içiyor ki bana beni zehirliyosun dedi. Doğrusunu söylemek gerekirse çok da sevmem babamdan dolayı. Ama işte yaşlıdır diye bakıyoruz Allah rızası için diyelim. Bende bu lafına karşılık olarak "çoktan zehirlerdim niye bekleyeyim ki" dedim. Haklı olduğuna kanaat getirdim diyor içiyor artık hiç sorgulamadan. Bazen dobra olmak şart demekki xjdjdjxk

benim için çok şey ifade eden akrabalık terimi

Belki de tüm şansımı dedelerimden yana kullanmış olabilirim. Baba tarafından dedem benim için babamdan üstündür.Çok çok severim kendisini.küçükken hayrandım resmen ona.yanımızda kaldığı zamanlar saçlarımı okşayarak uyuturdu.ilk ezberlediğim telefon numarası onundu.ağzından bir kere kötü söz çıktığını duymamışımdır,sessiz sakindi.babam harçlık vermez dedem verirdi hep.hastalanınca yanıma ilk o koşardı. Anne tarafından dedem ise hayatta görebileceğim en neşeli insanlardan biriydi.anneanneme hiç adıyla seslenmez hep kirazım derdi ki belli bir yasa kadar anneannemin ismini kiraz zannederdim.son zamanlarında çok sinirli bir insana dönüştü hastalığı sebebiyle.ama hala sever sayardi beni.o zamanlar uzaktaydım mutlaka arar nasılım merak ederdi.bende arardım ama o daha çok arardı beni.bir gün sesini duyayım diye arayım dedim o gün açmadı telefonumu sonrasında dönmedi de.3 ay sonra öğrendim aslında benim onu aradığım zaman öldüğünü.onu son arayan ben olduğumu.çok kızdım keşke iki saat önce arayıp son kez sesini duysaydin diye kendime.ne sesini duyabildim,ne cenazesine katılabildim.

Çok büyük topçuydu vesselam. gorsel

Hem baba tarafından hem anne tarafından dedelerimi çok severim.hatta babamın dedesini bile 7 yaşıma kadar gördüm, tanıdım.onun yeri bambaşkaydı.çok sever dibinden ayrılmazdım.bu konuda şanslı bir çocukluk geçirdim.

Az önce dedemle baya çatışmayı kavga ettim. Artık yaşlılıktan dolayı tamamen bizde yaşıyorlar. Öncesinde kışın kalırlardı sadece. Artık sabrım tamamen taştı. Kavganın sebebi ise yerleri paspasladğm ıslak çıkma odandan dedim diye. Neymiş hapishaneymiş odası ona halbuki evin en ışık alan odası en ferah odası, kendi odamı verdim rahat yatsınlar diye. Saygılı ol biraz diyor sen de bana yaptığım işe saygı göstermesin ki saygı bekleyeceksin dedim. Sonra duygu sömürüleri tabi, yok sizde yaşlancaksınız, yok ben hastayım. Artık Allah günah yazmasın ama ölmesini dört gözle bekliyorum. Kendisini çok sevmezdim zaten (anneme kötü davrandıkları için) şimdi hep nefret eder oldum. Kendi oğlunun bile tahammülü kalmadı. Allah sabır versin bana, bize...

karantinamın altıncı günü dedemler kapının önüne gelmiş ve beni balkona çağırdılar.. pamuk gibiyim.. söz iyileşince size daha sık sarılacağım <3

Bir daha istesem de sesini duyamayacağım dedeme neden moralinin bozuk olduğunu sorduğumda kağıda “hayalim düştü” diye not yazdı. Hayatımda hiç bu kadar kötü hissetmemiştim. Yutkunamadım. Seni kaybetmekten çok korkuyorum dede, lütfen beni bırakıp gitme…

küçüktüm, torunlarıyla beraber uyumayı çok severdi. hoşçakal canımın içi, artık tek uyuyacaksın.seni çok özleyeceğim

dede deyince aklıma üç kişi gelir. annemin öz babasını tanımadım. zaten kendisi de tanımamış. ama üvey babasını bilirdim. üvey dedem olurdu haliyle benim de. onla ilgili az ama tatlı anılarım vardır. diğeri babamın babasıdır ki, o adamla ilgili anılarım hep trajikomiktir. o dönemler macarena şarkısı çok popülerdi. ben de bayılırdım oynamaya. hep kızardı karşısında oynuyorum diye. neymiş terbiyesizlikmiş. dört, beş yaşında olmam lazım. inadına ona dönüp heeey macerana deyince kıçımı sallıyordum yüzüne doğru. çıldırıyodu sinirden edepsiiiz diye hahsjdjd!çok şikayet ederdi beni babama. babam da nasılsa kızmıyor, gülüyor diye her gıcıklığı yapıyodum. kusura bakma dede, babamın minnak piyemseyiydim o zamanlar, ultra dokunulmazlığım vardı hehehe. o da herhalde babamdan mı çekinirdi, bilmiyorum ama hiç vurmadı bana. ama küçük piç diyomuş, annem öyle dedi. ben hatırlamıyorum. bi gün odaya mı ne kilitlemişim bunu, nerde o küçük piç diye bağırıp durmuş. adamı kilitleyip bahçeye çıkmışım oynamaya ahjsjsjaja!

Babamın babası zamanında babamla annem nişanlıyken anneme eziyetler etmiş evlenmişler yine çok çektirmiş. 10 tane evladı var en büyüğü babam ne oğlunu sever ne bizi. Annemin bi evladının ölmesine sebep olmuş kişidir. Şimdi yaşattığı şeylerin bedelini ödemekle meşgul hiç üzülmüyorum hiç acımıyorum kendisine.

Dede,Kemal sunal ve Cüneyt Arkın filmleri. Repliği şu “hey gidi kemal,hey gidi cüneyt”.

Bana baba olamayan bireyin, oğluma olmak için canını dişine taktığı ve kazandığı sıfat. Tatlıdır. Keşke benim de dedem olsaydı. Hayattaki en büyük eksikliktir belki de gerçek bir dedeye, anneanneye sahip olamamak..