Başlığı görünce bi anda dedem ile yaşadığımız anılar aklıma geldi ağlamama sebep oldu,babam çok küçükken vefat etmiş babasız büyüdüm baba yerine koymuştum dedemi.
Sbs’ye gireceğim sene hastalandı,bana ne hastası olduğu söylenmedi,büyük bişey olmadığını düşünüyordum,sınava gireceğim için üzülmemi istememişler. O sene boyunca dedem hep ‘şu kız sınava girsinde Çanakkale’ye kızımla oğlumu ziyarete gidelim’ derdi anneme.
Neyse sınava girdim o gece hemen Çanakkale’ye gittik ilk teyzemlerde kaldık 2 gün sonra dedemle annem dayımlara gitti ben teyzemlerde kaldım, o gece kuzenim dedemin akciğer kanseri olduğunu ağzından kaçırdı,ertesi günde dayımın kucağında vefat ettiği haberi geldi.
Çok kızdım kendime 1sene boyunca çocuklarını görmek için benim sınava girmemi bekledi ve çocuklarını gördükten sonra vefat etti,o gün kendime kızdım, onun yanında değil teyzemlerin yanında kaldığıma kızdım,onu hiç sevdiğimi söylemediğim için kızdım.
Seneler geçti o kadar acıyı zorluğu atlattım ama hala dedemin mezarına gidemem,benim için yerinin çok farklı olduğunu çok geç anladım şuan bile bu yüzden kendime kızıyorum.