dede

gençliğinde ağzı epey bozukmuş. babam arada anlatır. sertmiş de. kendisinden çok çekinirlermiş. katı tarafını ben pek bilmem. ama bu buruş buruş derili, zayıf mı zayıf ve bana göre oldukça sevimli ihtiyarla ilgili birkaç kare var gözümün önünde. hastalığından dolayı dışarı çıkamadığı için arkadaşları düzenli olarak ziyaret ederdi dedemi. içlerinden bir tanesi vardı ki, kaç yaşına geldim, etrafındaki herkese -çocuk yaşlı demeden- onun kadar saygılı ve nazikçe yaklaşan birini hiç görmedim. bizimkinin tam tersiydi fakat aralarında artık nasıl bir çekim varsa, mükemmel anlaşıyorlardı işte. çok küçüğüm. kahve içiyorlar. gözlerim kapalı, onları dinliyorum: -gac göndür yoğudun, dedim unuddu bizi heral. +aşk olsun, yalan söyleme bari. -gelünce gapıdan içeri almeyin deyü dembühledüm de dinlemeyolar napcen. +allah aşkına, iki yıldır karımdan çok seni görüyorum. -hee, o nası eyi mi? döndü mü gari bursa'dan? +bugün geliyor. -ağşamına zikiş var yane heheh