Kendisinin adını taşıyorum.
Küçük bir ilçede büyüdüğüm için, yaşadığı yerde saygın bir ismi olduğu için içten içe yıllar boyu bu ismin ağırlığını da çok hissettiğim olmuştur. Adamın 6 çocuğu 20 küsur torunu var. Bir günden bir güne benim yüzümden başı öne eğilmesin diye çok kaygılandım.
Her insanın ilk rol modeli babası olur. Ergenliğimden sonra ben babamın yanında hatta babamdan bile daha çok onu rol model olarak almıştım kendime.
Çalkantılı, fırtınalı, mücadeleyle dolu uzun bir hayatı olmuş. Uzun bir dönem hayat hikayelerini dinledim, onu hep ciddiye aldım. Kendime çok dersler çıkardım. Etrafımdaki insanlara ondan uzun uzun bahsetmekten gocunmadım. Yer yer gurur duydum.
Onu anlamaya çalıştım, kendimi anlatmaya çalıştım, yeri geldi karakterime ters bir tutum olsa da ona layık olmaya çalıştım.
Ulan 82 yaşına geldi onu sabırla dinleyen benden başka kimse kalmadı etrafında.
Ama gel gör ki hayat işte...
Bu sabah şu yaşıma kadar hiç kırılmadığım kadar kırıldım kendisine. Daha genç olduğum dönemlerde zaman zaman üstüme geldiği zamanlarda bile ona bir miktar haklılık payı verir, bir yerde benim iyiliğimi düşündüğü için böyle yapıyor der kızsam bile kırılmazdım.
Bugüne kadarmış.
Tamiri olmayacak bir şekilde canımı sıktı bir hareketi. Henüz yaptığı düşüncesizlikten haberim olduğunu bile bilmiyor. Benim için koca bir çınar gibi gözüken bu 82 yıllık dev adamın gözümden şak diye düşebiliyor olmasına inanamıyorum.
Aşırı canımı sıktı bu olay.
Gece yarısından şu saate kadar dedemin yıllardır kafamda dimdik duran imajının yerle bir oluşunu seyrediyorum.
Hayal kırıklığı kadar yaralayıcı bir travma yok gerçekten.