babanın ölmesi

Herkes çok zor çok acı bir şey olduğunu yazmış ama, Baba var, Baba var arkadaşlar.. bizim evdede bi adam var baba dediğimiz. Ama ne işe yaradığını küfür, hakaret, dayak vs. Den başka anladığı bir şey var mı bilmiyoruz. Ha ölse ne olur? Üzülmem. Ne kaybederim. Huzur mu, sevgi mi, mutluluk mu, para mi.. hayır hiç biri değil. Sadece üzerimdeki baskıdan, şiddetten, korkudan, özgüvensizlikten ve daha bir çok şeyden kurtulurum.

Cahil cahil konuşma doktor insanın babası ölür mü? (bkz: Kardeş Payı)

Denecek o kadar şey var ki o yüzden hiçbir şey denemiyor.

Sizin hiç babanız öldü mü? Benim bir kere öldü kör oldum Yıkadılar aldılar götürdüler Babamdan ummazdım bunu kör oldum

sizin hiç babanız öldü mü? benim bir kere öldü kör oldum yıkadılar aldılar götürdüler babamdan ummazdım bunu kör oldum. Cemal süreya

Çocukluğumdan hatırladığım kadarıyla oyun oynardık, konuşurduk, dışarı çıkıp gezerdik. 7-8 yaşına gelmeden bunlar bitti. O zamanlar büyümeye başladım. Hâlâ aynı evdeyiz ama en son ne zaman konuştuğumuzu hatırlamıyorum. Belki de çok uzun zaman olduğu için unutmuşumdur. Bilmiyorum. Aynı çatı altında iki yabancı gibiyiz. Evde, ailede sadece adı var. Benim için de adı ve göstermediği sevgisinin eksikligi var. Ölmedi ama yaşıyor gibi hissedemiyorum pek. Ama emin olduğum bir şey var toprağın altına girdiği zaman o mezar taşına bakınca en çok benin gözlerim dolacak. Şimdiki gibi.

İnsanın kolu kanadı kırılırmış. Telefonu eline alıp ona mesaj yazmak istermişsin. Sanki bir yere gitmiş de gelecek gibi olurmuş. Akşam olunca eve gelmeyince daha çok anlaşılırmış. Karşılıksız güvenen ve seven birini kaybetmekmiş. Hiçbir zaman eskimeyecek bir acıymış.

Uzun bi kanser tedavisinden sonra, 34 gün önce gömdüm babamı. Hastane hastane dolaştım, hastalığın her evresinde hem karar alıcı hem uygulayıcı oldum. Sonra da layıkıyla, hastalığında nasıl her şeyini üstlendiysem, ölümünde de üstlendim, tabutunu kendi ellerimle taşıyarak gömdüm babamı. Sevgisiz büyüyen ve annesi babası tarafından hiç sevilmeyen o kız çocuğuydum. affettim babamı. Eğer babanızla aranız kötüyse, onu silip atabiliyorsanız atın ve arkanıza bakmayın. Ama o kadar da kötü değilse kin beslemeyin çünkü muhtemelen öldüğünde yerle bir olacaksınız ve pişmanlık peşinizi bırakmayacak.

mahallede babasıyla arkadaş gibi olan abilerim, arkadaşlarım vardı. çok kıskanırdım onları çünkü ben de babamla öyle olmak istedim hep fakat hiç beceremedim. babam kendine göre kuralcı ben ise başına buyruk, asi bir gençtim. ortada buluşamamıştık hiç, taa kii ölmeden kısa bir süre öncesine kadar. sonunda başarmıştık, tabularımızı kırıp arkadaş gibi olabilme yolunda ilerliyorduk ki birkaç adım attıktan sonra elimi bıraktı gitti. ortada kimsesiz kalmıştım. derken bir gün bir adam çıktı karşıma ve bana "bir baba kaybettim, bir baba kazandım" dedirtti. babama gösteremediğim tüm sevgiyi ona gösterdim. ağzından bir söz çıkmadan ne demek istediğini anlayacak kadar tanıyıp, lafını bitirmeden istediğini yapıyordum. o da bana çok büyük babalık yaptı, elimden tuttu kendi çocuğundan ayırmadı. üzerimde o kadar çok hakkı var ki ödeyebilir miyim bilmiyorum. neyse lafın özü şu, öz babamdan hiçbir beklentim olmadan büyüdüm ben. her işimi kendim gördüm. ama babam dediğim adamdan istedim. bana iş bulmasını istedim o ise "sen işi boş ver, ingilizceni hallet ben parayı hallederim" dedi. bu benim için gerçekten çok güzel bir şey. zaten maddi olarak kimseye muhtaç etmedi, hiçbir şeyini kıskanmadı. ama ama ben balık istemedim ki, bana balık tutmasını öğretmesini istemiştim. fakat nedense içimde bir kırgınlık var. istediğim tek şeyi kendince iyi düşünceyle yapmadı, ama yapsa güzel olurdu. önceden oğlum demeden konuşmazdı şimdi onu demeyişi de biraz kırıyor sanırım beni. kendi kendime her gece soruyorum, yanlış bir şey mi yaptım acaba?diye, gidip kendisine de sorduğumda hayır cevabını aldım defalarca. bilmiyorum ya. bu durum beni çok üzüyor, sanırım yine o elim boşta kaldı ve kalbim çok kırgın. yine de çok seviyorum. iyi ki, iyi ki var!

bugün tam 5 yıl oldu. çok şey yazmak isterdim buraya lakin içimdekileri anlatacak bir şey bulamıyorum.

Yaşarken ölmesi daha fena bir olay bence . Allah ‘ım senin emanetine sahip çıkacak babalar nasip eyle tüm çocuklara 🤲🏻 Ne varlığıyla ne yokluğuyla imtihan olmasın çocuklar 🤲🏻

geçen hafta çok sevdiğim bir insanın babası ani bir kalp krizi ile vefat etti. aradım, baş sağlığı dilemeye. ne diyeceğimi bilemedim, ağzımdan kelimeler çıkmadı. onun sesinin çatallaşması bile ok adar dengemi bozdu ki, her zaman onu güldürecek sözlerimin herhangi bir işe yaramayacağını anlayarak hiç uzatmadan kapadım telefonu. şimdi şuramda öyle bir acı var ki, keşke yanında olsaydım da onunla beraber ağlasaydım öylece. ah be çocuk, bilsen ne çok üzüldüğümü...

Sığındığın limana mühür vurulması gibidir.

15 Şubat 07:10’da yaşadığım şey. Etimle kemiğimle nefret ettiğim adamla 17 yaşımdayken “Bu saate kadar yoktu şimdi de olmasına gerek yok, benim zaten bir babam var” diye görüşmeyi istemesem de anne ve abla baskısıyla tanıştım. Bir süre de kırılmasın diye görüştüm. Yüzüne baktığımda bir yabancıdan başka bir şey görmedim. 3-4 yıl boyunca bana maddi destek oldu. Manevi olarak da yanımda olmaya çalıştı zaman zaman, ama beceremedik. Benim için çoğunlukla kan bağımın olduğu, kimliğimde tesadüfi bir şekilde adının yazdığı bir adamdan öteye geçemedi. Sürekli “keşke hayatıma hiç girmeseydi” diye düşünüp huzursuz oldum. Babalar gününde içimden aramak, hediye almak gelmedi. Bağ kurduğumuzu hissettiğim nadir anlar olsa da bir türlü orta noktada buluşamadık. Belki de zaten yanımda sırtımı dayadığım, ağladığımda annemden önce gittiğim, beni merak eden, koruyup kollayan, sevgililer gününde yalnızım diye bana hediye alan bir babamın olmasıdır. Şimdi 25 yaşıma girmek üzereyken hayatımdan yine çıktı. Varlığına hiçbir zaman alışamadığım bir insanın hayatımdan çıkmasına neden üzüldüm bilmiyorum. İnsanın dili ne kadar sert olursa olsun kalbi o kadar sert olamıyormuş ki oturdum günlerce ağladım. Ölmüş olmasına mı, hiç yanımda olmamasına mı yoksa artık ortada bir ihtimalin bile olmamasına mı bilmiyorum. İçimde bir şeyler yanıyor ama neden?

3 yaşında kaybettim kendisini. Ona dair yok denecek kadar az şey var hafızamda. Fotoğraf falan desen hak getire bir iki poz dışında hiçbir şey yok. Babama dair aklıma kazınan tek bir an var. Helallik istemek için evimizin önüne getirilmesi ve abimin enişteme sarılıp ağlaması. Başka hiçbir şey yok. Olması için nelerimi vermezdim ki.. Aklım yokluğuna ermeye baslayinca bir süre beni erkenden bırakıp gitmesine ağladım. Sonra hiçbir anı bırakmadan gitmesine ağladım. Şimdi de hiç olmayısına ağlıyorum.

erkek evlatlar babaları öldüğünde büyürler derler. ailenin büyük ve tek erkek evladıysanız başınıza gelebilecek en kötü şeydir babanızın ölmesi. babanızı defnetmek, annenizi ve diğer küçük kardeşinizi teskin etmek, taziyeye gelen misafirlerle ilgilenmek ve diğer tüm yasal prosedürler dahil her şey üzerinize kalır. hayatınızın en acı günlerinden birinde büyük bir koşturmacanın içinde bulursunuz kendinizi. babanızı elinizle defnedersiniz. eve döndüğünüzde annenizle yüz yüze gelmemeye özen gösterirsiniz zira herkes son görevinizi yerine getirdiğiniz söylemektedir ama siz babanızı elinizle toprağa koymuş ve annenize karşı kendinizi suçlu hissetmektesinizdir. ancak esas yüzleşmeniz gereken; bütün bunlarla uğraşırken yardım isteyip akıl danışabileceğiniz babanızın o andan itibaren hiç bir zaman yanınızda olamayacak olmasıdır. ne hissettiğinizi bile anlayamadan bütün gün koşturup durursunuz. herkes evine gidip yalnız kaldığınızda da yorgunluktan bir köşede uyuyakalırsınız. babanızın olmadığı bir dünyada ilk dersinizi almışsınızdır. bunca yıldır babanız, her ne koşulda olursa olsun kendisi ne hissederse hissetsin, bütün herkesi her durumu çekip çevirmektedir. bundan sonra da bu artık sizin görevinizdir. ne koşulda olursa olsun ailenizi idare etmek onlara sahip çıkmak birinci önceliğinizdir. hep bahsedilen erkek evlatların babaları ölünce büyüdükleri tezi bu olmalı diye düşünürsünüz. kısacası üzülmeye bile vakit bulamadığınız bir kaç gün geçirirsiniz. daha sonra herkes bu duruma alışırken, siz babanızın yokluğunu her hissettiğiniz de onun yardımına her ihtiyaç duyduğunuzda tam tersi olarak daha da üzülürsünüz. herkes daha çok alışır siz daha çok üzülürsünüz. babanız ölürse siz içinizdeki acıyla beraber büyürsünüz.

İki sene oldu yüzünü görmedim, sesini duymadım. Zaten yaşarken ölü benim için ama gerçekten ölse herhalde Doktorlar dizisindeki Burak gibi morgda oturur kalırım

7 sene oldu 3 gün önce. Artık çok da koymuyor . Çocuk yaşta kaybedince hafızanızda da pek yer kaplamıyor zaten ama ara sıra soruyorum kendime, yaşasaydı nasıl olurdu acaba, hayatımda ne değişirdi, aramız nasıl olurdu, akraba ziyaretine gidince neler anlatırdı ( bunu merak ediyorum çünkü her seferinde olmasa da 3 ziyaretten birisinde illa ki baban birgün şöyle yapmıştı deniliyor). Öyle işte.

Seni çocuk iken omzunda taşıyan adamın ,tabutunu omzunda taşımak .

Şükür benim babam hayatta. Fakat lise 2’ye giderken kısa bir an olsa da bu hissi yaşamış, günlerce korkusuyla yüzleşmiştim ve bu çok ağırdı. Saniyeler içine insan babasıyla geçirdiği bir ömrü sığdırıyor. Bence babanın ölmesi, insanın ömrünce bir kolu kırık yaşaması gibi. Biz toplum olarak genelde babalarına küs büyüyen, babalarıyla iyi geçinemeyen evlatlarız. Ne kadar böyle olsa da babanın gölgesi bile özlenir yokluğunda. Herkese sevdikleriyle huzurlu ömürler dilerim. Babasını kaybeden arkadaşlarımın da başı sağ olsun.

Keşke ölseydi diye geçiyor içimden bazen. En azından yaşasa babalık yapardı diye kandırırdık kendimizi ama yaşadığı halde ölü bizim için. Gerçekten ölse ne yaparım ben de bilmiyorum.

Bana yapıp yapacağı en iyi kıyak olur. Adı belli olur, yeri belli olur, kimseye uzun uzun açıklama yapmaya gerek kalmaz.

Geçen sene bugün bunun ile ilgili entry e yazmıştım bir tane. Ulan öleli bir buçuk sene olacak. Allah düşmanımın başına vermesin. Her aklıma geldiğinde kendimi kaybederim, Hayatta nelerin karşına çıkacağını bilemiyorsun, öğretmen babanın mesleğini sorar, yutkunamazsın, herkesi babasıyla beraber görürsün, dayanamazsın. Sabah 7 ve hiç uyumadım mesela. Geri gelmeyeceğini bilmene rağmen her gün sanki hic gitmemiş gibi hissetmek... ah ulan ah. Babanız halen hayatta ise ona benim için sarılın, ölen bir daha gelmiyor, hazır yaşayabilecek vaktiniz varken vakit geçirin anne babanızla. Sağlıcakla kalın.

bazen, nefes almaya devam ederken gerçekleşir.