15 Şubat 07:10’da yaşadığım şey.
Etimle kemiğimle nefret ettiğim adamla 17 yaşımdayken “Bu saate kadar yoktu şimdi de olmasına gerek yok, benim zaten bir babam var” diye görüşmeyi istemesem de anne ve abla baskısıyla tanıştım. Bir süre de kırılmasın diye görüştüm. Yüzüne baktığımda bir yabancıdan başka bir şey görmedim. 3-4 yıl boyunca bana maddi destek oldu. Manevi olarak da yanımda olmaya çalıştı zaman zaman, ama beceremedik. Benim için çoğunlukla kan bağımın olduğu, kimliğimde tesadüfi bir şekilde adının yazdığı bir adamdan öteye geçemedi. Sürekli “keşke hayatıma hiç girmeseydi” diye düşünüp huzursuz oldum. Babalar gününde içimden aramak, hediye almak gelmedi. Bağ kurduğumuzu hissettiğim nadir anlar olsa da bir türlü orta noktada buluşamadık. Belki de zaten yanımda sırtımı dayadığım, ağladığımda annemden önce gittiğim, beni merak eden, koruyup kollayan, sevgililer gününde yalnızım diye bana hediye alan bir babamın olmasıdır.
Şimdi 25 yaşıma girmek üzereyken hayatımdan yine çıktı. Varlığına hiçbir zaman alışamadığım bir insanın hayatımdan çıkmasına neden üzüldüm bilmiyorum.
İnsanın dili ne kadar sert olursa olsun kalbi o kadar sert olamıyormuş ki oturdum günlerce ağladım. Ölmüş olmasına mı, hiç yanımda olmamasına mı yoksa artık ortada bir ihtimalin bile olmamasına mı bilmiyorum.
İçimde bir şeyler yanıyor ama neden?