geçen hafta çok sevdiğim bir insanın babası ani bir kalp krizi ile vefat etti.
aradım, baş sağlığı dilemeye. ne diyeceğimi bilemedim, ağzımdan kelimeler çıkmadı. onun sesinin çatallaşması bile ok adar dengemi bozdu ki, her zaman onu güldürecek sözlerimin herhangi bir işe yaramayacağını anlayarak hiç uzatmadan kapadım telefonu.
şimdi şuramda öyle bir acı var ki, keşke yanında olsaydım da onunla beraber ağlasaydım öylece.
ah be çocuk, bilsen ne çok üzüldüğümü...