mahallede babasıyla arkadaş gibi olan abilerim, arkadaşlarım vardı. çok kıskanırdım onları çünkü ben de babamla öyle olmak istedim hep fakat hiç beceremedim. babam kendine göre kuralcı ben ise başına buyruk, asi bir gençtim. ortada buluşamamıştık hiç, taa kii ölmeden kısa bir süre öncesine kadar. sonunda başarmıştık, tabularımızı kırıp arkadaş gibi olabilme yolunda ilerliyorduk ki birkaç adım attıktan sonra elimi bıraktı gitti. ortada kimsesiz kalmıştım.
derken bir gün bir adam çıktı karşıma ve bana "bir baba kaybettim, bir baba kazandım" dedirtti. babama gösteremediğim tüm sevgiyi ona gösterdim. ağzından bir söz çıkmadan ne demek istediğini anlayacak kadar tanıyıp, lafını bitirmeden istediğini yapıyordum. o da bana çok büyük babalık yaptı, elimden tuttu kendi çocuğundan ayırmadı. üzerimde o kadar çok hakkı var ki ödeyebilir miyim bilmiyorum. neyse lafın özü şu, öz babamdan hiçbir beklentim olmadan büyüdüm ben. her işimi kendim gördüm. ama babam dediğim adamdan istedim. bana iş bulmasını istedim o ise "sen işi boş ver, ingilizceni hallet ben parayı hallederim" dedi. bu benim için gerçekten çok güzel bir şey. zaten maddi olarak kimseye muhtaç etmedi, hiçbir şeyini kıskanmadı. ama ama ben balık istemedim ki, bana balık tutmasını öğretmesini istemiştim.
fakat nedense içimde bir kırgınlık var. istediğim tek şeyi kendince iyi düşünceyle yapmadı, ama yapsa güzel olurdu. önceden
oğlum demeden konuşmazdı şimdi onu demeyişi de biraz kırıyor sanırım beni. kendi kendime her gece soruyorum,
yanlış bir şey mi yaptım acaba?diye, gidip kendisine de sorduğumda hayır cevabını aldım defalarca. bilmiyorum ya. bu durum beni çok üzüyor, sanırım yine o elim boşta kaldı ve kalbim çok kırgın. yine de çok seviyorum. iyi ki, iyi ki var!