erkek evlatlar babaları öldüğünde büyürler derler.
ailenin büyük ve tek erkek evladıysanız başınıza gelebilecek en kötü şeydir babanızın ölmesi. babanızı defnetmek, annenizi ve diğer küçük kardeşinizi teskin etmek, taziyeye gelen misafirlerle ilgilenmek ve diğer tüm yasal prosedürler dahil her şey üzerinize kalır. hayatınızın en acı günlerinden birinde büyük bir koşturmacanın içinde bulursunuz kendinizi. babanızı elinizle defnedersiniz. eve döndüğünüzde annenizle yüz yüze gelmemeye özen gösterirsiniz zira herkes son görevinizi yerine getirdiğiniz söylemektedir ama siz babanızı elinizle toprağa koymuş ve annenize karşı kendinizi suçlu hissetmektesinizdir. ancak esas yüzleşmeniz gereken; bütün bunlarla uğraşırken yardım isteyip akıl danışabileceğiniz babanızın o andan itibaren hiç bir zaman yanınızda olamayacak olmasıdır.
ne hissettiğinizi bile anlayamadan bütün gün koşturup durursunuz. herkes evine gidip yalnız kaldığınızda da yorgunluktan bir köşede uyuyakalırsınız. babanızın olmadığı bir dünyada ilk dersinizi almışsınızdır. bunca yıldır babanız, her ne koşulda olursa olsun kendisi ne hissederse hissetsin, bütün herkesi her durumu çekip çevirmektedir. bundan sonra da bu artık sizin görevinizdir. ne koşulda olursa olsun ailenizi idare etmek onlara sahip çıkmak birinci önceliğinizdir. hep bahsedilen erkek evlatların babaları ölünce büyüdükleri tezi bu olmalı diye düşünürsünüz.
kısacası üzülmeye bile vakit bulamadığınız bir kaç gün geçirirsiniz. daha sonra herkes bu duruma alışırken, siz babanızın yokluğunu her hissettiğiniz de onun yardımına her ihtiyaç duyduğunuzda tam tersi olarak daha da üzülürsünüz. herkes daha çok alışır siz daha çok üzülürsünüz.
babanız ölürse siz içinizdeki acıyla beraber büyürsünüz.