Şükür benim babam hayatta.
Fakat lise 2’ye giderken kısa bir an olsa da bu hissi yaşamış, günlerce korkusuyla yüzleşmiştim ve bu çok ağırdı. Saniyeler içine insan babasıyla geçirdiği bir ömrü sığdırıyor. Bence babanın ölmesi, insanın ömrünce bir kolu kırık yaşaması gibi. Biz toplum olarak genelde babalarına küs büyüyen, babalarıyla iyi geçinemeyen evlatlarız. Ne kadar böyle olsa da babanın gölgesi bile özlenir yokluğunda. Herkese sevdikleriyle huzurlu ömürler dilerim. Babasını kaybeden arkadaşlarımın da başı sağ olsun.