baba

Aklıma hep Erdem Beyazıt 'ın bu şiiri gelir nedense.. Biraz yorgunum, kavgaları birikiyor insanın! Her uzvundan ayrı ayrı taşıyor acısı zamanla! Yaşımdan yorgun, yaşımdan telaşlıyım bugünlerde! Kaç yaşındayım sahi saymadım, bilmiyorum! Belki kırklarımdayım belki otuzlarımda! Belki de doksan sene yuvarlandım bu dünyanın sırtında! Hiç bilmiyorum! Hayat taviz vermediği hızı ve kavgasıyla akıp gidiyor! Baharın rahiyasından akıp coşan çiçeklerle hatırlıyorum lise yıllarımızı! Kimimize kış, kimimize bahar olup canıyla değen babalarımızı! Bu memlekette insanlar belki de en çok baba sancısıyla inliyor, en çok baba deyince aklımıza gelir çocukluğumuz! Mazinin araladığı perdeden sızıyor eski günler! Onlarla kavgalı onlarla sevdalı olduğumuz! En çok baba yokluğunun hüsranıyla kızıyormuş zaman ayrılığın yarasını! İnsan baba olunca anlıyormuş babasını!

Var yok arası. Özünde iyidir kesin, keşke özünü görebilsem. Ama kendisini tebrik etmek lazım bu yaşına kadar kendisi için yaşadı. Bizimde sınav buymuş.

' baba ' kelimesi bana hiçbir şey çağrıştırmıyor. Bu dünyaya getirmek için etken olmasından ibaret. Şuan yaşıyor ama tanımıyorum. Benim neznimde o kişi yok, hiç olmadı, Yaşamıyor. Yoldan geçen birisinden farksız hatta farksızdan öte değersiz bile diyebilirim.

en son 6 yaşında gördüm, gelmeyeceğini söyleseydi beklemezdim ama gelicem dedi.

tanımlayamıyorum.. anlatmaya çalışıyorum ama yok sözcüklerin yetersiz kalması da değil bu. olmuyor. ses tellerim titreşemiyor. bazen ben de anlamıyorum 'baba' ne

7 yaşımdayken adam yaralamadan hapse girip 15 yaşıma geldigimde hapisten çıkan sonra 17 yaşımda iken annemden ayrılan ve 4 senedir görmediğim kişi oluyor benim için. Hiç bir yaptığım iyi işte aferin oğlum dediğini duymadım bir kere seni seviyorum dediğini duymadım. Soyadımi değiştirmek isteyecek derecede nefret ediyorum senden

tüm dertlerini yüklenebilirim sırtıma, keşke izin versen, bu kadar harap etmesen kendini..

kendi babam aslında iyi bir insandır, ama ondan ilgi sevgi saygı ve anlayış görmedim. çok tartıştık o beni yok yere çok kırdı, benim de şurama gelince ben de kırmış olabilirim (kimse masum değil). o da bunların hiç birini görmemiş zaten o yüzdendir cezasını ben çektim. maddi manada çocuk yetiştirmek değildir her şey, keşke biraz manevisini de görebilseydim, olmadı. diğeri ise evimden kilometrelerce uzakta bana öz babamdan daha çok babalık etmiş birisi(ydi). keşke kanser denen illet (ve oğlun olacak pisliğin nankörlüğü - gerçi sen ne olursa olsun benimle muhabbeti kesme demiştin.) olmasaydı da, ölüm girip araya bizi ayırmasaydı... keşke elim telefona gitseydi de bir kere seni arayıp sesini duysaydım son defa. kızım diye çağırmanı çok özledim. keşkeler para etmiyor maalesef ki. çok pişmanım, umarım beni affedersin... son olarak; beni evlatlarından ayırmadığın, sevgini ilgini ve muhabbetini hiçbir zaman esirgemediğin için çok teşekkür ederim, her zaman kalbimdesin... kızın, serfun. (E.K. - 13.12.19...)

bazılarının deyim yerindeyse nefret ettiği, benim ise burnumda tüten kişi.

Umarım ve çok çabalayacağıma da eminim; inşallah Rüzgâr'ım ve Güneş'ime layık baba olacağım. Canlarım benim. Bi öpüp geliim :*

Ben ilkokuldayken istisnasız her gün 2.dersin yarısında okula gelip, sınıfın kapısını tıklatıp bana simit getirdiğini söyleyen ve hala her gece odama kadar gelip ben uykudayken bana su içiren kişidir. Seviyorum seni koca adam 🤍

Hastalıktan geberiyorum gelmiş bana "dükkana gel çalışırsan kendine gelirsin" diyor. Wtf amk?

:)

Biyolojik olarak herkes baba olabiliyor olmasına ama önemli olan arkana baktığında orada durup yaslanabildiğin bir dağ,güvenebildiğin bir liman olması. Ama her babanın yapabileceği şeyler değil tabi. Başka babalara bakıp iç geçirmekten öteye gidilmez bazen.

her ağladığımda aklıma gelir bi tur da onun için ağlarım. Hayattan koptuğu yaşın tam yarısındayım.

2 ablam ve ben bu sene üniversite yolcusuyuz. ablamın birisi pazar günü gitti biri de dün. babam dünkü giden ablamla gitti. bugün beni arayıp "seni uğratmaya yetişemezsem kızma bana tamam mı?" diyip ağlamaya başladı. içim gitti.. üniversitelerin açılacağı kesinleştiğinden beri bazen yanımızda kendini tutamazdı bazen de kıyıda köşede gizli kaçak ağlardı. kendisi sevgisini hiç hissettirmeyi bilmez. şimdiye kadar hissettirdiği sayılıdır bana veyahut abim ya da ablamlara. ama böyle zamanlarda o kadar duygusallaşır ki şimdiye kadar ki olan bütün sevgisiz hissettiğim zamanlar uçup gider. bir yandan ağlamasına çok fazla üzülürken bir yandan da kendimi çok şanslı ve sevgi dolu hissediyorum. iyi ki var..

Benim için yoldan geçen birinden farkı olmayan kişi

Dişlerini yaptırıyorum. Anneme diyor "dişlerimi yaptırıyorum evlencem ben" annem de diyor "evlen 5 bilezik benden" hshshd kadın o kadar bıkmış..

Ah benim ömrümün en güzel şansı. Tek dayanağım.

ayaz erdoğan kardeşimizin mükemmel parçası. “ Neden hep kader, ödetti bedel Bir tarafım dert hala yangına Koştum bilmeden hiç düşünmeden Herkes yanımdaydı bir an düşene dek Denedim yeter sonu görmeden Üstesinden gelemem hala galiba Tükenmişim ben bir yanım hisseder Kalkamam bu yerden tutmazsan elimden Kırdın kırk yerimden Kalkta tut elimden Çıkmam hiç sözünden senin Kördüm hep dururken Soldu gözlerimde hayat Yoktun düştüğümde Çalmadı kapım hiç Bekle bekle yok kimse Bekle bekle yok kimsem Kavgalarla geçti zaman Sonum neydi bilmem ben Giderken bu evden Bir yolum yok, bir yanım boş Umudum ol... Daha değil gitme baba Silinmez aklımdan Yazık etme bana Elimi tut... Kalk uyan o mezardan Ölemezsin baba Büyümedim hala Uyan... Yürüdüm Yürüdüm Olmasın istemem hiç birşey Bana babamı geri verin Büyüdüm savaşa savaşa hep Düşün düşün hayat ölüme meyil Bir yanım karanlık gecesine Dert oluyor millete mert... Gidemem yenilip anla Bir kardeşim var bir anam Bir karış evde karnımız tok Bugünde yanıyorsa sobam İçimde büyük bir yara bırak Kimse anlamaz halimi baba Gel kapımı çal Bir daha sarılıcam. Daha değil gitme baba Silinmez aklımdan Yazık etme bana Elimi tut... Kalk uyan o mezardan Ölemezsin baba Büyümedim hala Uyan...” link

önceden beni çocuk yaşta majör depresyona sokacak kadar hayatımı mahveden kişi diyordum, şimdi boktan genleriyle bipolar olmama sebep olan ceza diyorum. "baba" diye seslenip çokça seveceğim biri olmasını çok isterdim ama ne yazık ki bizim hikayemiz de travmalarla, öfke/korku ve sonunda nefretle dolu.

şu an kendisiyle uzun yoldayız. gideceğimiz yere yaklaşık daha 4 saat daha var. beni bıraktıktan sonra akşam eve dönecek ve o yorgunlukla yine 14 15 saat yolu çekecek. yola çıkalı 10 saat oldu ve toplasan 1 saat uyuyamadım. istediğim konforu yakalayamadım çünkü. ama yolun tadını çıkarmaya çalışıyorum. bazen anlaşamamazlıklarımız olurdu. böyle pat diye yolda aklıma geliyorlar. kendimi kötü hissediyorum. bilerek mi geliyosunuz böyle üstüme.

İnsanın sırtını yaslayabileceği, ne olursa olsun ona destek olan bir babasının olması o kadar güzel bir şeymiş ki. Evlenince anladım bunu. Eşimin ailesi her konuda yanımdalar, arkamdalar. Kendi babam mı? O yok işte, hiçbir zaman babalık yapmadı. İçimizde yara oldu hep o. Neyseki 25 yaşımda bir babaya kavuştum. O olmasa da olur artık.

Yaşamasa, hayatta değil diye babalık edemedi derdim ama yaşıyor ve babalık etmiyor. Üstelik hayatımızı zehir ediyor. Kızın senden vazgeçti artık.

Baba ile çocuk arasındaki düşmanlığı baba başlatmıştır ama, bu düşmanlığın bitirilmesi de çocuktan beklenir. Edit : Babalar; alınlarımıza yazılmış yalnızlıklardır.

benimle ilgili iki tane takık olduğu şey var birincisi makyaj malzemelerim ikincisi düzgün beslenmemem kdjdkd başıma ne gelse bu ikisinden birine bağlıyor ahahahha uçuk çıkmış derim makyajdan oluyo ders, sivilcem çıkar makyajdan der, alerji oldum onu bile ilk makyaj malzemelerime attı aahhahshsh bugün de odama girdi, odamı topluyorum. ilk önce tişörtüme bu ne böyle çuval gibi dedi hayır dedim sadece oversize, sonra neden bu kadar gözlüğün var hep farklı mı takıyorsun dedi, sonra makyaj masama bakıp şunları azalt bari dedi sonra duvar halıma ve posterime şeytan şeyi gibi bunları kaldır burdan dedi sonra namaz kılmaya gitti sjjdjdkd

10 gündür görmediği kızlarının gelmesini kapıya çıkıp bekleyen, beklerken sabredemeyip "nerede kaldınız ya gözüm yollarda kaldı" diye arayıp sitem eden, kızlarına kavuştuğu an "kaç gündür geziyorsunuz 14 gün doğru karantinaya" diye emir veren biricik. Biz heyecanla bir şeyler anlatırken, senin de merakla sorular sormana, gözlerinin parlamasına aşığım baba. Şampanya içerken yaşadığımız olayları heyecanla dinleyişini ama benim şampanya patlatırken çekilen videomu izlemeyi "işte onu bana gösterme, görmek istemem" diye kesin bir dille reddedişini ve yüz ifadeni hiç unutmayacağım. Sen aksini düşünsen de küçük kızın hala büyümedi baba. :")

Bi kaç saat önce kalp krizi geçirip yığıla kalmış,apar topar ameliyata almışlar suan yoğun bakımda durumu kritikmiş. Hani yıllarca bana babalık yapmayan adam evladım diye basimi bir kere olsun oksamayan adam.ne olursa olsun o kotu haberi alınca insanın içine bir ateş düşüyormuş be dostlar. Hani ölse umrumda olmaz cenazesine bile bakmam diyen ben arabaya atladığım gibi yola koyuldum Çok karışığım çok

Dün uzun zamandır gönüllüsü olduğum derneğin etkinliği vardı. Götürmem gereken koliler olduğu için buluşma noktasına babam bırakacaktı beni. Bırakıp dönme sen de gel bugün bizimle, tanışırsın ekiple hem seversen belki başka etkinliklere de katılırsın dedim o da kabul etti geldi benimle. Çoğunluğun üniversite öğrencisi veya yeni mezun olduğunu görünce biraz çekindi yaşından dolayı ama hallettik :) Yaklaşık 2 saatlik bi otobüs yolcuğu yaptık, bu sırada yeni gelenler için herkes sırayla kendini tanıttı ve derneğe nasıl katıldığını vs anlattı. Sıra babama gelince bana bakarak, çok tatlı ve güzel bi kız sayesinde buradayım dedi :) sonra alkışlar "ooo" lar falan eheh :') çok hoş bi an oldu benim için tişikkirler babiş. Bu arada çok sevdi ortamı bundan sonra ekibin dedesi olacak ahdhahds

Babam bana ömrümde 1 kere aferin oğlum dedi. (Daha sonra oğlum ve aferin kelimelerini zaten hiç duymadım) Her dediğini yapmaya çalıştım. Ödenen milyonca borçlar yarım bırakılan okullar gidilen binlerce kilometreler uğruna siktirleri yiyip sokakta kalmalar çağırdığında hemen orda olabilmek onun için sevdiğim kızı terk etmek yenilen onca dayaklar.. Hepsinin tek sebebi var. Bı kere daha "aferin oğlum" demesiydi. Geçen telefon faturalarının zamanı gelmiş mesaj attı. Telefonları öde evlat diye. Lan ne biçim mutlu oldum. Aferin yoktu belki. Oğlum da demedi ama Bana "Lan" yerine evlat dedi. Hep düşünüyorum ölünce nasıl hatırlıcam onu acaba diye.. Sanırım ne yaparsa yapsın ne olursa olsun birinci sınıfta hepsi 5 pekiyi olan karnemi eve getirdiğimde bana "aferin oğlum" diyen adam olarak kalıcak aklımda.

22 yaşına geldim bi tam olamadım hala babasına sarılan birini gördüğümde gözlerim doluyor. 1,5 yaşında ki yeğenimi bile kıskanıyorum. Hiç yaşayamadığım şeyleri o yaşayabiliyor. İnsan babası olmayınca hep çocuk kalıyor.

O kadar çok seviyorum ki o benim her şeyim tek varlığım ona bir şey olmasından çok korkuyorum

Bir babanın evin direği olduğunu onu kaybedince anlıyorsun. Enkazın altında kalıyorsun çünkü. Rüyanda sarılıyorsun. Hep benimle deyip kendini avutuyorsun. Evet, sen de ondan bir parçasın. Ama hep seninle olan birini neden özleyesin ki? Öldükten sonra mezarına ilk gittiğinde ellerinle toprağı kazıp onu oradan çıkarmak istiyorsun. Bu nedenle hâlâ hayatta olan babalarla tartışmanın bile tadına paha biçilemez.

Bana göre hatalı bir genelleme olan "babalar kızlarının ilk aşkıdır"ın istisnası biziz sanırım. Yalnız olmadığımı da biliyorum. Hiçbir zaman hissedemedim sevdiğini. Hiçbir zaman üzüldüğümde arayacağım ilk kişi o olmadı. Bu yüzden hiçbir erkeğin de koşulsuz sevebileceğine inanamadım. Yazacak çok şey var ama özetle genellemelerin canı cehenneme.

Çok yetenekli birisi. Pastanedekilerden 10 kat güzel tuzlu kurabiye yapıyor. Geçen akşam iyice kendini aşmış çıngıraklı kurabiye yapmış. şöyle bi şey Yeni tarifler bulmam lazım diye geziniyordu evde :) gorsel gerçekten çıkır çıkır ses çıkıyor harika hahshsah

şakacı. info: birkaç gündür baya hastayım. az önceden bir diyalog.. --- spoiler --- + nasıl oldun? - yani, iyiyim ama sesime bak baba ya.. + bu hafta sahneye annen çıksın o zaman :d swh.ss --- spoiler --- ahahah, sana da bulaştırcam..

-ne yapıyorsun baba, nasılsın? +iyiyim. çarşıya geldim şimdi. -yalnız mısın? +ananlayım. alışmamışız tabi ananlı muhabbetlere. bu şekilde konuşan baba bile olsa bi garip hissediyor insan. +tamam oğlum dikkat et kendine. -sen de babacım. +çok selam söylüyor bak. -kim? +anan. rahatsız olduğumun farkında ve bilerek damarıma basıyor diye düşünüyorum bazen. -haftaya dönüyorum işallah. +haberi var mı? -kimin? +ananın. anan aşağı anan yukarı. +eve para bıraktım. -ne için? +hehe anana söyle, o anlar. -off t: anamdan, anama söver gibi bahseden adam.

İkimiz de hastayiz. Akşam o koltuğun birine ben birine uzanıyorum. Az naz yapayım ulan o kadar hastayım, fırsat bile vermiyor adam benden beter. Biberonda isteyecek bitki çayını hnnsını siktimni. Kuruluyorum 2 gündür kendisine.

Var olup da yokmuş gibi davranan. Evde yaptığı tek şey bağırmak, çağırmak, kızmak. 18 yıldır şu bedende yaşıyorum , bir gün bile saçımı okşadığını hatırlamam , yada kızım dediğini . Çok resmi bir ilişki var aramızda ben görevimi yaparım o bana maşımı verir sanki . Bilmiyorum benim için hep ulaşılmaz bir konumda , hatırlıyorum da lise 2 de matematik sınavından 100 aldım inanamadı doğrumu söylüyorum diye hocaya sormaya gitti .

Az önce yanına çağırdı, çok mutsuzsun neyin var anlat dedi. Bir şeyim yok yorgunum dedim, ben seni tanırım bir derdin var anlat dedi. Ben anlatmayınca iyi olduğuma mecburen ikna oldu. Yani, nankörlük etmek istemem evet çok şanslıyım bana nasıl olduğumu soran bir babam var ama yıllar önce kalbi kırılmış küçük bir çocuk yıllar sonra sorduğunuzda hiçbir şey anlatamaz. Çünkü ne yaparsanız yapın o hep geçmişte önemsenmeyen, merak edilmeyen çocuk olarak kalıyor. Şimdi iki dünya bir araya gelse ben ikna olmam önemsenip sevildiğime. Ve ne acı ki yine de bunun için hep kendimi suçlarım. Keşke kendi yakamı bıraksam.

var ama yok. onu hep arkamda bir dağ gibi hissetmek istedim ama o hep önümde duvar oldu. riskli kararlarımı "babam kızar" diyerek değil "babam üzülür" diyerek almak isterdim. başarılı, takdir edilen, arkadaşlarımın aileleri tarafından "bizim ol sen de" diye aileye çağırılan, sahiplenilen biriyim hâlâ. ve hâlâ onun için hiçbir şeyim. 10 yıldan fazla olmuştur sarılmayız. 1.5 yıl tedavi gördüm ve yaptığı tek şey ilaçların parasını vermekti. "neyin var?" diye bir kere sormadı mı? sormadı. annen dese alınmazsın da baban söyleyince alınırsın ya bir de. iyice de kaçar oldum iletişim kurmaktan. öz çocuğu artık yabancısı.

babam cok guclu biri. duygularini oyle cok insan icinde yasayan ya da aglayabilen biri degil. bu bence kotu bi ozellik. ama ben gecenlerde babamin ilk defa bir yuku tasiyamadigini fark ettim. bizi kardesimin öldüğü yere goturdu. bana sorsalar ben görmek istemezdim. insanin nasil pamuk ipligiyle bu hayata bagli olduguna inanamazsiniz. kafasini vurdugu bariyerler 1 metre bile degil. arabadan 1 saniye once ya da sonra dusse siyriklarla kurtulur. bazen babam evden gider ve cok uzun zamanlar gelmezdi. megersem oraya gidermis dolasirmis, aglarmis. kaza aninda oraya gittiginde ustu ortulu biri varmis ama inanmak istememis hastaneye gitmis. insan onunde gordugu gercekleri bile nasil inkar ediyor iste. ah canim babacim. ilk defa bir yuku bizle paylasiyorsun. biliyorum ben de cok zorlaniyorum emin ol cogu zaman dayanamiyorum hala. ama sen bizi birakma.

30 yaşındayım. yaptığın bu davranışı takdir ediyorum" demişti bir keresinde. ben orda takılı kaldım. çocuk gibi sevinçliyim halaaa

İsmail Türüt'ün sahne aldığı mekana gitmiş beni görüntülü arıyo.. ya baba senin ben vizyonunu si babalar kapatılsın

adamda doğa sevgisi var. yürüyüş yapmayı gezmeyi çok sever. kısa zaman öncesine kadar bende onunla gezmeyi seviyordum ama artık yeter amk dağ bayır geze geze köroğlu oldum.

seni tanımak için yeterli zamanım olmadı. Nasıl biriydin bilmiyorum. Sadece seni her şeyden çok sevdiğimi hatırlıyorum. Sen de beni severdin, tanırdın. Şimdi nasıl bi insana dönüştüm bilmiyosun. Yabancılaştık birbirimize. Beni tanımanı çok isterdim. İyi biri olduğumdan değil. Mutlaka ortak özelliklerimiz vardır. Bunları öğrenmek isterdim. Sana sarılıp uyuyabilsem bugün, yarın bambaşka biri olurdum belki. Daha güçlü. Kendinden emin. Kendini seven biri. Bunu tek başıma başarmak zorundayım. Artık ağlamamı durdurmak zorundayım.

her konuda beni desteklediğin, yanımda olduğun için ve beni sevdiğin için sana minnettarım. umarım tüm emeklerinin karşılığını sana verebilirim.

adam altmışına merdiven dayamış hâliyle yüksek lisansa heves etti. iyi de oldu. şurada (#2275448) bahsettiğim kazadan beri babam sağlıklı yürüyemiyor. çalışamıyor da artık, evde hep. yerinde duramayan, yoğun çalışan bir insan için evde durmak zorunda olmak büyük zulüm, onunla yaşayanlar için de öyle. evin içinde sürekli bir icat çıkarıyor. bahçede kendisine mini bir çalışma alanı oluşturdu, ahşap kesip birleştiriyor, evin orasını burasını yıkıp baştan yapıyor falan. ona da bir uğraş olsun diye bu yıl birlikte ikinci üniversite okuyalım demiştim, açıktan yazıldık bir bölüme. babamla sınıf arkadaşı oldum resmen. :d bizimki beğenmedi ders anlatan hocaları, hitabetleri yokmuş. böyle ders mi anlatılırmış? ezberden konuşuyorlarmış, olay örgüsü kurmaktan acizlermiş. saydırıyor da saydırıyor. çok haklı. “bir sonraki ales ne zamansa başvur, ben de yüksek lisansa başlayacağım” dedi. sevindim aslında. çünkü kendisi tanıdığım en iyi hatiplerden olabilir. babam konuşsun, saatlerce dinleyelim. öyle akıcı, öyle hâkim. tabii kötü yanı da yok değil, bu hırs yapıp benden önce akademisyen de olur şimdi. başvurduk bakalım ne yapacak…

yıllarca yanında çalışan benim elinde büyüdüğüm yakın dostunu kaybetti bugün. ses tonunu ve gözlerini görmemek için her şeyi yapardım. babamla küs gitmişler sanırım ondan dolayı da bu tavırlara girdi biraz ama babam kadar ince çizgisi olan bi kez silince geri dönüşü olmayan biri bile bu hale düştüyse benim gibiler nasıl olur hiç bilmiyorum... o yüzden küsmeyin en azından merhabanız olsun birbirinize ölüm var